Jaki zawód wybralibyście gdyby nie obce wpływy i choroba?

[Pamal]

Obawiam się, że skłonności (zwierzali mi się wszyscy, nawet jak pijak chciał w autobusie się pozwierzać, dosiadał się do mnie skierowałyby mnie na psychologię i starałabym się zostać (kiepską) psychoterapeutką.
Bo anglistyka to kolejny fejk nie lubiłam czytać po angielsku powieści, nie zostałabym nauczycielką ani tłumaczką.
Ale miałam w liceum korepetytorkę, która mnie terapeutyzowała za pomocą "Placu Waszyngtona".
Może stąd ta obsesja anglistyki?

[Pamal]

Czytam ciekawą książkę z wypożyczalni
Work in the 21st century
Conte Landy

[Pamal]

Przerabiam też książkę
This working life

[amigo]

moze recepsjonista w hotelu albo cos z angielskim.

[Dobro]

Myślę, że to bez znaczenia. Mam wrażenie że choroba mi dala więcej siły wewnętrznej, niż bym miał z życia "normalnego".
Życie zmarnować to nie sztuka. Łatwo nie jest i nigdy nie było ale lekcje wyniosłem.

[Jeżyk]

Zostałabym zakonnicą lub pracownikiem naukowym/ profesorem wykładowcą na katolickiej uczelni. Przed zachorowaniem zgłosiłam się na studia doktoranckie oraz wieczorową psychologię oraz chciałam zapisać się na studium katechumenatu w Krakowie - przygotowanie osób dorosłych do sakramentów inicjacji chrześcijańskiej. Choroba zabrała mi Boga - nie wierzę już że Bóg istnieje - to wszystko co czułam wobec Niego to tylko choroba umysłu fatamorgana

[brzydki_umysł]

Policjant albo żołnierz zawodowy, ewentualnie rolnik.

[Pamal]

Wybierałam się na amerykanistykę,
dlatego czytam America A narrative history

[azja]

Ja bym wybrał zawód fotografa sportowego. Teraz sporadycznie robię zdjęcia sportowe tak amatorsko i bardzo mi się to podoba.

[Pamal]

Nie spotkałam filologa, który mówiłby wolno i z namysłem.
Malarze chyba mają pamięć wzrokową fotograficzną.
Jako dziecko nie zdawałam sobie sprawy,
że trzeba mieć talent i predyspozycje umysłowe.