skasowany

[Wiktor]

...

[moi]

Niezłe, trochę przegadane ( za dużo "ciężkich " słów) - ale świetnie panujesz nad formą i rytmem wiersza. Sylabotonizm jest Ci może bliski? A poważnie - jakich poetów najbardziej lubisz?

Pozdrawiam.m.

PS: Jako osoba z wykształceniem polonistycznym mogłam chyba sobie pozwolić na takie uwagi, co?

[mei]

.

[Wiktor]

Moi, czytam dużo i różnych autorów, ale bezapelacyjnie poetą, którego najbardziej cenię jest Herbert. Słucham też poezji śpiewanej, mam całą dyskografię Kaczmarskiego i Gintrowskiego.

Mei, miło słyszeć takie słowa, dzięki nim moje wysiłki nabierają sensu.

Serdeczności!

[Wiktor]

...

[Wiktor]

...

[Wiktor]

...

[Wiktor]

...

[Wiktor]

...

[Wiktor]

...

[Wiktor]

...

[moi]

Wiktor, Twoje wiersze i proza są bardzo dobre. Wiersze bardziej do mnie przemawiają (szczególnie "Kamień"), ale w tekstach prozatorskich też świetnie panujesz nad słowem.
Czy myślałeś o tym, żeby promować się bardziej (że tak brzydko powiem)?
Polecam szczególnie ten serwis i warsztaty prowadzone przez znanych poetów:

http://biuroliterackie.pl/biuro/biuro.php

Pozdrawiam.m.

[Wiktor]

...

[moi]

Zresztą piszę bardzo nierówno, obok tekstów na jako takim poziomie popełniam często straszne gnioty.

To akurat normalne. Po jakimś czasie nabiera się wprawy i większej wyobraźni poetyckiej, większego wyczucia na słowa- wtedy łatwo o banał. Bo zaczyna się pisać tak łatwo.
Nie wiem, czy jeszcze kiedyś będę pisać wiersze. Do tego jest potrzebny jakiś stan wewnętrznego napięcia, nie wiem, jak to nazwać. Najlepsze wiersze pisałam, gdy miałam ogromne problemy ze sobą - wtedy to miało jakiś sens, słowa były na właściwym miejscu. Dziś jestem jakby innym człowiekiem i ten człowiek we mnie nie ma potrzeby szukania słów. Ale rozprawiłam się z nimi, z tymi zapomnianymi słowami, jak trzeba, bo za pomocą słów. To jest wiersz podsumowujący

nie umiem
już pisać wierszy
dziurawe
kulawe
od słów
żyją nie swoim
życiem
wyprane
jak chodnik w pasy
octem
i morską wodą
odchodzą w niepamięć
lub głębiej
najpewniej
znajdę je
w mimblach
jaskiniach pełnych mchu
muminków i wiewiórek
lub może
nie było ich wcale

Jeśli już, to staram się pisać w formie haiku - to kilka ostatnich:

wieczorne cienie za oknem
zbyt wcześnie
na wesołe nocne piosenki -
mały kot gdzieś biegnie ulicą

jak sierota
w tym wiosennym tłumie
płynę bez smutku przez wspomnienie
tamtej wiosny

begonie na balkonie
przejęte słońcem
całe w różach i bielach

poeta umarł -
ślimaki motyle i drzewa
nie zauważyły braku

na kruchej nitce rdzenia
paciorki bólu
grzechoczą pod skórą

kolejna zima -
w tym samym płaszczu
i z głupim sercem

No i tak to sobie, właśnie leci gdzieś...
Pozdrawiam serdecznie i e'viva l'arte! i pijmy absynt!
m.

[Wiktor]

Fajne te haiku, nigdy nie napisałem żadnego, jakoś nie potrafię uchwycić chwili w kilku słowach.

Mi pisanie pomagało wychodzić z choroby, zajmowało myśli, pozwalało wyjść z błędnego koła wspomnień. Może moje teksty nie są pierwszych lotów, ale jak sobie przypomnę pierwsze potworki, jakie napisałem to widzę ogromny postęp - to też cieszy.

I co tu dużo gadać - lubię pisać, lubię się tym dzielić z Wami na forum.

Serdeczności!

[moi]

Fajne te haiku, nigdy nie napisałem żadnego, jakoś nie potrafię uchwycić chwili w kilku słowach.

Spróbuj się kiedyś jednak zmierzyć z haiku. Nikt nie potrafi ich pisać "od razu". Haiku to jakby jeden błysk świadomości, zapis tego, co akurat widzisz i nadanie temu specjalnego znaczenia. Jak to się zobaczy, znaczenie tej jednej chwili, to już będzie się umiało napisać haiku. Trzeba dużo patrzeć Oczywiście, tu i ówdzie piszą, że potrzebna jest jeszcze znajomość tradycji pisania haiku, itd, ale uważam, że od tego zbyt mocno dzieli nas odmienna kultura i religia (haiku ma pewien zawiązek z buddyzmem zen). Sądzę, że Europejczycy zupełnie inaczej piszą i czytają haiku (istnieje nawet osobna nagroda dla haiku pisanych po angielsku na corocznym konkursie w Japonii).
Lubię haiku współczesnych amerykańskich poetów- to oni głownie mnie inspirują (w tłum. Cz. Miłosza):

Jack Cain
Pusta winda
Otwiera się,
Zamyka się.

Czyjaś gazeta
W śnieżnej zamieci
O 4-tej rano.

Eric Amman
Spokojnie drzemiący
Pod zegarem bez wskazówek
Woźny w muzeum.

Pada śnieg
Na pusty parking,
Noc wigilijna.

George Swede
Jeden guzik nie dopięty
W bluzce sprzedawczyni -
Pozwalam się oszukać przy wydawaniu reszty.

Larry Gates
Rodzina śpi,
Martwię się o pieniądze i liczę
Świetliki w naszym ogrodzie.

Jack Kerouac
Biały pająk
Jeszcze bielszy
W błyskawicy.

Ja np. zrezygnowałam ze ścisłego przestrzegania sylab, ale jest kilka sposobów na to, by haiku było jednak haikowate, że tak powiem Tu garść porad na ten temat:
http://abc.haiku.pl/

Mi pisanie pomagało wychodzić z choroby, zajmowało myśli, pozwalało wyjść z błędnego koła wspomnień.

Ja w ogóle wierzę w terapeutyczny sens sztuki. Mówiąc prościej- jeśli człowiek odnajdzie w sobie pasję, to łatwiej mu zmierzyć się z różnymi przeszkodami. Także z chorobą. Jaka by ona nie była.

I co tu dużo gadać - lubię pisać, lubię się tym dzielić z Wami na forum.

Po to się pisze, przecież nie chodzi o to, żeby wzruszać się własnymi słowami

Pozdrawiam!
m.

[ligasz]

Wiktor ku - wa !!!

[mei]

.

[moi]

Spokojnie, na razie Wiktor wykasował moje wiersze ze swojego wątku, co nie było takie bezzasadne (w końcu to JEGO wątek z JEGO wierszami).
Mam nadzieję, że nie będzie kasował swojej poezji, bo jest warta tego, by czytać ją cały czas.

Pozdrawiam.m.

[mei]

.