nie lubię kontaktów w realu - wolę kontakty przez neta

[Sportowiec]

Na eMule blokują & BANują, a tu nie (wolność słowa).

[Yellow9]

Mi jedno nie zastępuje drugiego. Nie biorę intrnetowych znajomości na serio. Czasem lubie posiedzieć w domu i poklikać, a czasem wyjdę i pogadam z kimś twarzą w twarz.

[tylkoktoś]

Ciężko znaleźć kogoś wyjątkowego w sieci,tak by dwie osoby były zadowolone z tej relacji.
By chodziło tylko o czystą znajomość przyjacielską ,kobiety najpierw się godzą na to mówiąc że chcą tego samego
a później jak zobaczą że nie idzie nic ugrać partnersko to odchodzą.

[BuffProof]

Miałem kumpla przez internet, w sumie jedyna osoba z neta z którą złapałem bliski kontakt w tamtym czasie. Mieszkał w Warszawie ale umarł zanim się spotkaliśmy na żywo. Teraz mieszkam w Warszawie i nikogo tu nie znam. Może jednak warto czasem poznać kogoś na żywo, a tylko tłumaczę sobie fobie.

[nadzieja dobrowolska]

Nie widzę głębszego sensu w znajomościach w realu. Jeśli mówimy o niepoważnym traktowaniu znajomości przez internet, to te w realu traktuję równie niepoważnie. Ostatnio z przyjacielem prawie w ogóle się nie kontaktuję, zostaje mi jedynie kontakt z chłopem 24/7. Nie potrzeba mi więcej.

[Wiktoria21]

Mi też brakuje kogoś z kim mogłabym pogadać. Niby mam rodzinę - rodziców, brata, ciotki - ale z nimi nie umiem normalnie rozmawiać.
W ogóle mam trudności z nawiązywaniem kontaktów. I nie mam w realu okazji by to ćwiczyć. Niedawno spotkałam dwie koleżanki z dwóch różnych szkół ale obie pracują i w sumie nie mam okazji by z nimi pogadać. Ale może choć z jedną spróbuję nawiązać bliższy kontakt.
Przyznam, że czasem marzę o bliższych relacjach z jakiś mężczyzną ale czuję, że nie bardzo się do tego nadaję. Mam wiele złych nawyków, których jestem świadoma ale nie umiem się ich pozbyć.
Najchętniej poznałabym kogoś w realu ale raczej nie mam takich możliwości. Mieszkam w małej miejscowości, do dużego miasta daleko.
Dużo łatwiej mi się wypowiada i "rozmawia" na forach internetowych.
Uważam, że nie ma nic złego w rozmawianiu o przeczytanych książkach, obejrzanych filmach czy serialach i własnych pasjach chociaż mam takie problemy z pamięcią, że nie umiem rozmawiać o tym co przeczytałam. Zwyczajnie zapominam. Mam trzy "pasje". Czytanie - mimo problemów z koncentracją i z pamięcią, idzie mi to ślamazarnie ale to lubię - poza ty, rysowanie i granie w różne gry - zarówno komputerowe, jak i planszowe, karciane i wszelkie inne.
Jakby ktoś chciał pogadać, to bardzo chętnie.

[kotek]

Nie widzę głębszego sensu w znajomościach w realu. Jeśli mówimy o niepoważnym traktowaniu znajomości przez internet, to te w realu traktuję równie niepoważnie. Ostatnio z przyjacielem prawie w ogóle się nie kontaktuję, zostaje mi jedynie kontakt z chłopem 24/7. Nie potrzeba mi więcej.

Moja "psychika" zdaje się widzieć sens tylko albo przede wszystkim w znajomościach o charakterze erotycznym i/lub romantycznym. "Wkurza" moją "mentalność" niemożność zaspokojenia pragnień erotycznych i romantycznych "Mam braku żony po dziurki w nosie"

[Cynamon]

o co chodzi ten temat miał tytuł:
nie lubię kontaktów w realu - wolę kontakty przez neta

a teraz jest:
Samotność dobija :(Nie masz nikogo i jesteś rozmowny/a? pisz.Chętnie się zaprzyjaźnię

[amigo]

Ja lubię w internecie oraz w realu.
Nie jestem jakimś odludkiem. Oprócz tych znajomych internetowych, mam realnych z którymi utrzymuje normalne kontakty.

[Havana]

nie lubię kontaktów w realu .. wolę kontakty przez neta.. - fora, shoutbox na stronach i lubię czekać na maile
macie podobnie?

Ja mam w większości tak samo

[amigo]

Najlepiej znaleźć równowagę. - Nie wkręcać się w życie w internecie a za razem spotykać się czasem z kimś w realu.

[Oseskowa]

Ja lubię i tak i tak. Jednak wg mnie przy znajomościach internetowych pewne zachowania się zacierają. A co zaś wychodzi gdy człowiek pokona bariery i wyjdzie do ludzi.
Ja w czasach studencko-szkolnych przed zachorowaniem miałam bardzo, bardzo wielu znajomych, część z nich poznaną w necie, ale spotykaliśmy się większą grupą co tydzień, lub częściej. Większość z tych znajomości urwałam ja, albo urwały się samoistnie, są też takie które urwały osoby, które uważałam za bliskie, po informacji o moim zachorowaniu. NA ten moment mam kilkoro oddanych przyjaciół, nawet jedną przyjaciółke poznałam w szpitalu psychiatrycznym w 2011 roku i cały czas się przyjaźnimy.
Jednak gdy zawieram nowe znajomości, to nie wspominam zbyt szybko o swojej chorobie, bo to zwyczajnie ludzi odstrasza, lub sprawia że traktują mnie inaczej aniżeli równych sobie. W pracy też zdecydowałam że nikomu nie powiem, po to by traktowali mnie normalnie.

[Moniko02]

Mam dokładnie na odwrot. Internet dla mnie to kiepska namiastka.

Ja, naturlich.
Mam to samo wolę te na co dzień na live że tak to nazwę

[Jaskolka]

długo bym się rozpisywała, ale mam w internecie i w realu wielu znajomych. Na równi sympatycznych. Nie widzę różnicy.

[gratis]

Ja nie mogę powiedzieć, że mam znajomych, ale wole realne znajomości niż przez net

[Pamal]

Dopiero po terapii zrozumiałam, jak powierzchowne i/lub fałszywe były moje relacje, zarówno w internecie jak i w realu.

[gratis]

Dopiero po terapii zrozumiałam, jak powierzchowne i/lub fałszywe były moje relacje, zarówno w internecie jak i w realu.

Może nie wszystkie

[amigo]

Często błędnie akcepujemy tych fałszywych a odrzucamy tych co są w porządku.

[Chimera]

Lubię oboe wersje kontaktów.
Choć te przez neta, pozwalają mi się schować, gdy mam już dosyć.

[amigo]

, gdy mam już dosyć.

Gdy mam dosyć to wyłączam telefon, laptopa i mam ochotę tylko zapaść się pod ziemię. Zero ochoty na wszystkie kontakty ( internetowe i te w realu).