„Anatomia Epidemii” – ukryta szkodliwość leków psychiatrycznych

[hvp2]

„Anatomia Epidemii” – ukryta szkodliwość leków psychiatrycznych

Przetłumaczyła Joanna Dudek-Głąbicka

UWAGA. Jeśli obecnie zażywasz antydepresanty, nie rezygnuj z nich raz dwa na własną rękę. Jeśli byłeś lub byłaś na nich przez długi czas, to bardzo prawdopodobne, że rozwinęło się u ciebie psychiczne i fizyczne uzależnienie. Zamiast tego przedyskutuj możliwe opcje z twoim psychiatrą. Czytając dalej jednocześnie akceptujesz, że przeczytałeś lub przeczytałaś to ostrzeżenie.

—

Zdobywający kolejne nagrody reporter naukowy przygląda się historii chorób psychicznych w Ameryce – jego obserwacje są niepokojące.

Od kilku ostatnich miesięcy kontrowersje dotyczące stosowania leków psychiatrycznych stają się coraz gorętszym tematem. Niedawne badanie ze stycznia pokazało, że różnica między antydepresantami a placebo jest nieistotna we wszystkich z wyjątkiem najcięższych przypadków depresji. Badanie stało się tematem artykułu z okładki amerykańskiego Newsweeka, a skuteczność leków psychiatrycznych była ostatnio przedmiotem debat na stronach licznych popularnych amerykańskich gazet. Wielu lekarzy i pacjentów zażarcie broni tychże leków i tego, że wywierają pozytywny wpływ na jakość życia. Jednak inni twierdzą, że popularność ta jest znakiem ostrzegającym przed niebezpieczną i nadmierną medykalizacją kultury.

Czas wydania „Anatomii Epidemii” Roberta Withakera – wyczerpującej i wartej przeczytania historii psychiatrii w USA, nie mógł być lepszy. Okrzyknięty dziennikarzem zdrowia psychicznego, będący zwycięzcą nagrody Georga Polka za swoje artykuły z dziedziny psychiatrii, Whitaker czerpie z 50 lat literatury i osobistych wywiadów z pacjentami, by odpowiedzieć na proste pytanie: Jeśli „cudowne leki” takie jak Prozac naprawdę pomagają ludziom, dlaczego liczba Amerykanów z niesprawnością orzeczoną z powodu chorób psychicznych poszybowała w górę z 1,25 miliona w 1987 do ponad 4 milionów dzisiaj?

„Anatomia Epidemii” jest pierwszą książką badającą długoterminowe rezultaty u pacjentów leczonych za pomocą leków psychiatrycznych i Whitaker odkrywa że, ogólnie rzecz biorąc, leki mogą bardziej zaszkodzić niż pomóc. Powołując się na badania opublikowane w wiodących czasopismach medycznych, utrzymuje on, że wraz z upływem czasu pacjenci ze schizofrenią radzą sobie lepiej, gdy nie biorą leków niż ci, którzy są poddani terapii lekowej. Pisze on również, że dzieci, które zażywają stymulanty na ADHD, są bardziej predysponowane do tego, by doświadczyć epizodu manii czy cierpieć na zaburzenia dwubiegunowe niż dzieci z ADHD, którym takich leków się nie podaje. Napisana z intencją, by rzucić wyzwanie konwencjonalnej wiedzy o lekach psychiatrycznych „Anatomia” z pewnością prowokuje do porywczych odpowiedzi, w szczególności od członków społeczności psychiatrycznej.

Poniżej fragmenty rozmowy z Robertem Whitakerem o przyczynach kryjących się za farmaceutyczną rewolucją, o tym jak „niepokój” przemianowano na „depresję” i co jego zdaniem psychiatrzy ukrywają przed Amerykanami.

Leki psychiatryczne są niezmiennie trudnym tematem dla pisarzy, z powodu tych wszystkich sprzecznych wyników badań. Po co w to brnąć?

W 1998 roku pisałem serię artykułów dla Boston Globe na temat nadużyć w trakcie prowadzenia badań wobec pacjentów psychiatrycznych. Trafiłem na wyniki badań Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczących schizofreników i odkryłem, że rezultaty leczenia są lepsze w biedniejszych krajach świata takich jak Indie, Kolumbia, Nigeria niż w krajach bogatych. I byłem zaskoczony odkrywając, że tylko mały procent pacjentów w tych krajach podlegał leczeniu za pomocą leków. Odkryłem również, że ilość osób niesprawnych z powodu choroby psychicznej w naszym kraju potroiła się w ciągu ostatnich 20 lat.

Jeśli nasze leki psychiatryczne są efektywne w zapobieganiu chorobom psychicznym, pomyślałem, dlaczego tak wiele osób staje się niezdolnych do pracy? Poczułem że musimy spojrzeć na długoterminowe rezultaty i zapytać: co mówią dowody? Długoterminowe rezultaty są lepsze niż te krótkoterminowe… czy nie?

Ale w swojej książce twierdzi Pan, ze psychiatrzy już od dawna wiedzą, że te leki mogą szkodzić.

W późnych latach 70-tych Jonathan Cole – ojciec amerykańskiej psychofarmakologii – napisał artykuł zatytułowany „Czy lekarstwo jest gorsze od choroby?”, który sygnalizował, że leki antypsychotyczne nie były, jak oczekiwano, lekami ratującymi życie. W tym artykule dokonał on przeglądu wszystkich długoterminowych szkód, jakie leki mogą spowodować i zaobserwował, że według badań co najmniej 50% wszystkich pacjentów że schizofrenią mogłoby sobie dobrze poradzić bez konieczności brania leków. Cole napisał: „Każdy pacjent ze schizofrenią leczony lekami antypsychotycznymi powinien mieć możliwość spróbowania pobytu poza szpitalem bez leków”. To mogłoby uratować wielu pacjentów przed niebezpieczeństwem dyskinezji późnej – mimowolnych ruchów ciała – jak i zmniejszyłoby finansowe i społeczne obciążenia płynące z przedłużającej się terapii lekowej. Tytuł tego artykułu kąśliwie podsumowuje ten straszny, długoterminowy paradoks.

Dlaczego to nie zmieniło zdania ludzi jeśli chodzi o leki psychiatryczne?

Psychiatria w zasadzie ukróciła dalsze publiczne dyskusje tego rodzaju. I jest tego powód. W latach 70-tych ta dziedzina medycyny walczyła o przeżycie. Jej dwa istotne rodzaje leków – antypsychotyczne i benzodiazepiny jak Valium – zaczęto spostrzegać jako stwarzające problemy a nawet szkodliwe, a sprzedaż tych leków spadała. W tym samym czasie nastąpiła eksplozja liczby terapeutów i psychologów oferujących inne niż lekowe formy terapii.

Psychiatria widziała samą siebie jako konkurującą o pacjentów z terapeutami i psychologami i w późnych latach 70-tych zdano sobie sprawę, że jej zaletą na rynku jest kwestia przypisywania recept. W związku z tym świadomie zaczęto „sprzedawać” ludziom wersję zdarzeń przekonującą do używania leków, wspierającą „medyczny model” zaburzeń psychicznych. Zaczęło się to równolegle z publikacją DSM-III [podręcznik diagnostyczny do zaburzeń psychicznych, używany w USA; w Europie jego odpowiednikiem jest ICD – przyp.tłum.] w 1980 roku, wprowadzającym wiele nowych klas „uleczalnych” zaburzeń.

W ostatnim artykule New Yorkera Louis Menans sugeruje, że leki przeciwlękowe zostały przemianowane jako antydepresyjne w latach 80-tych, bo te pierwsze okryły się złą sławą. Czy to prawda?

Depresja i niepokój są mocno ze sobą połączone. Zanim benzodiazepiny trafiły na rynek, dyskomfort, który odczuwała młodzież i ludzie w wieku produkcyjnym był ogólnie rzecz biorąc spostrzegany jako niepokój. Depresja była widziana jako mniej powszechna choroba u osób w średnim wieku i starszych. Depresja to była ta poważna sprawa, gdy ludzie chowali głowę w dłoniach i nie byli się w stanie ruszyć. Jednak kiedy okazało się, że benzodiazepiny są uzależniające i szkodliwe, kompanie farmaceutyczne stwierdziły: „Mamy rynek pełen ludzi, którzy czują dyskomfort w życiu, który nazywamy niepokojem. Jeśli przemianujemy go na depresję, wtedy będziemy mogli wprowadzić nowy lek antydepresyjny na rynek”. To była re-konceptualizacja dyskomfortu, która otworzyła gigantycznych rynek dla antydepresantów obecnych do dziś.

A jednak wiele badań pokazało, że antydepresanty mogą leczyć depresję szczególnie w ciężkich przypadkach.

W ciężkich przypadkach można być systematycznym świadkiem, jak ludzie odnoszą korzyści z leków antydepresyjnych. Ale wciąż trzeba zadać pytanie, nawet w tej grupie ciężkich przypadków: co długoterminowo dzieje się z tymi pacjentami poddawanymi terapii lekowej, w porównaniu do tego, co działo się wcześniej? Jedna rzecz, która mnie zaskakuje, gdy patrzę na literaturę epidemiologiczną z ery przed antydepresantami, to że nawet ciężko depresyjni, hospitalizowani pacjenci mogli z czasem spodziewać się poprawy i większość ją osiągała. Dzisiaj jednak duży odsetek pacjentów poddanych długoterminowej terapii lekowej pozostaje stanie w chronicznej choroby.

A co jeśli chodzi o stymulanty używane do leczenia ADHD. Jak są efektywne?

Te stymulanty zmieniają zachowanie w taki sposób, by zadowolić nauczycieli. Hamują stukanie palcami i inne objawy, które im przeszkadzają. Ale od lat 90-tych Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego bada, czy leki takie jak Ritalin [polski odpowiednik: Concerta – przyp.tłum.] przynoszą korzyść dzieciom z ADHD i do dziś nie ma dowodów, że lek ten poprawia długoterminowe funkcjonowanie dziecka w jakiejkolwiek dziedzinie – w zakresie objawów ADHD, niższej częstotliwości przestępczości, poprawy wyników w szkole itd. Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego sprawdzał, czy leki te przynoszą długoterminowe rezultaty i odkrył, że po upływie trzech lat bycie poddanym terapii lekowej jest tak naprawdę związane z pogorszeniem funkcjonowania. U niektórych pacjentów dochodzi do zahamowania wzrostu, a symptomy ADHD się nasilają. William Pelham, z Uniwersytetu Stanowego w Nowym Jorku, Buffalo i jeden z głównych naukowców przeprowadzających to badanie powiedział: „Musimy wyznać rodzicom, ze nie znaleźliśmy żadnych korzyści.” Żadnych. A my zakładamy, że w przypadku leków korzyści powinny przewyższać ryzyko.

Co jest tak ryzykownego, jeśli chodzi o Ritalin (Concertę)?

Przede wszystkim znaczący procent – między 10 a 25 % dzieci, które mają przypisane leki na ADHD, doświadczą epizodu manii lub psychotycznego i są narażone na diagnozę zaburzenia dwubiegunowego. Podobne badanie w 2000 roku dotyczące dziecięcego zaburzenia dwubiegunowego donosiło, że 84 % dzieci leczonych na chorobę dwubiegunową w Luci Bini Mood Disorders Clinic w Nowym Jorku przyjmowało uprzednio leki psychiatryczne. Autor raportu Gianni Faeda napisał „Co zaskakujące, diagnozę zaburzenia dwubiegunowego rozważano wcześniej u mniej niż 10% dzieci”. Rzeczywistość jest taka, że dopóki dzieci nie zaczęły dostawać stymulantów i antydepresantów, nie było młodzieńczej postaci zaburzenia dwubiegunowego.

Ale jeśli te badania są tak przełomowe, dlaczego przeszły bez medialnego echa?

Ponieważ Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego nie ogłosił ich. Tak jak nie ogłosił wyników badania z 2007 nad pacjentami ze schizofrenią. W tym badaniu częstość wyzdrowienia wynosiła 40% dla pacjentów nie biorących leków i tylko 5% dla tych na lekach. Przejrzałem wszystko, co Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego opublikował 2007 roku, ale wyników tego badania tam nie ma. Nie znalazłem na ten temat informacji w żadnej publikacji czy książce Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Ani jedna gazeta nie opublikowała tego badania. I to z powodu establishmentu psychiatrycznego – Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego, Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, Narodowe Przymierze przeciw Chorobom Psychicznym [National Alliance on Medical Illness] – nie wypuściły nic do prasy i nie starały się zaalarmować mediów.

Sugeruje Pan, że psychiatrzy są powiązani z firmami farmaceutycznymi?

Nie dosłownie, choć większość wiodących akademickich psychiatrów działa jako konsultanci, doradcy czy wykładowcy właśnie dla firm farmaceutycznych. Problemem jest to, że psychiatria zaczynając od lat 80-tych razem z publikacją DSM-III, zdecydowała się powiedzieć ludziom, że zaburzenia psychiczne są chorobami o podłożu biologicznym i że leki są bezpiecznym i efektywnym sposobem leczenia tych dolegliwości. Jeśli nagle ogłosi się, że długoterminowe badanie Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego wskazuje na to, że częstotliwość wyzdrowienia u tych pacjentów ze schizofrenią, którym podawano długotrwale leków, wynosiła po 15 latach 40% – w porównaniu do 5% dla tych, którzy brali leki – to wszystko zacznie się sypać. Brak informacji o tych rezultatach sprawia, że spostrzeganie leków psychiatrycznych przez społeczeństwo pozostaje niezmienne, zaś wartość psychiatrii na współczesnym rynku utrzymuje się na jednym poziomie.

Więc sądzi Pan, że powinniśmy całkowicie zaprzestać używania leków psychiatrycznych?

Myślę, że powinny one być używane w sposób wybiórczy i ostrożny, ze zrozumieniem, że nie naprawiają braku równowagi w zakresie substancji chemicznych w mózgu. I szczerze mówiąc powinny być używane krótkoterminowo. Ale poza tym, myślę, że powinniśmy spojrzeć na programy, które mają bardzo dobre rezultaty. To właśnie uwielbiam w programie szpitala Keropudas w Finlandii. Mają 20-letnie znakomite efekty w leczeniu nowozdiagnozowanych pacjentów psychotycznych. Sprawdzają najpierw czy poprawa u pacjenta może nastąpić bez leków, jeśli nie – wtedy kierują go na terapię lekową. To model najbardziej dopasowany, nie nastawiony na całkowitą rezygnację z leków czy antymedyczny. Pasuje do wyników naszych badań robionych w latach 70-tych, które wykazały, że używając takiego modelu uzyskuje się lepsze wyniki, duża liczba osób doświadcza poprawy i może rozwijać się dalej w życiu.

Źródło: http://zacznijzyc.net/a056/

[again_MH]

Sorry że moja odpowiedź będzie mało naukowa i poważna. Ale lekarze mnie leczą, a ja od 5 miesięcy mam takie odsłonięcia że cholera, wydaje mi się że jestem międzynarodowym spisku i że mówią do mnie ludzie na ulicy.

HVP2 czy leki mi zaszkodzą?

[Maksymiliana]

Na przyszłość proszę nie używać koloru czerwonego.

[Niemamnie]

hvp pacjent powinien mieć możliwość spróbowania życia bez leków w szpitalu psychiatrycznym w kontrolowanym otoczeniu, jak mu się nie uda to dopiero powinien działać mechanizm przymusu psychiatrycznego brania lekarstw.

[swtern]

.

[wowo]

Pisałem już wcześniej że byłem miesiąc bez leków po 9 latach leczenia. Warunki miałem idealne i jakoś dawałem radę ale na dłuższą metę tego bym nie wytrzymał. Codziennie praktycznie zmagałem się z głosami, dochodziły urojenia, musiałem spać w dzień żeby pozbyć się tego na dwie, trzy godziny po czym wracało. Dziwne jest to że spałem i to odznaczam na plus że jakaś poprawa po tylu latach leczenia nastąpiła. Świadomie poprosiłem o leki co też dziwne że mnie całkowicie nie odcięło od rzeczywistości, też mogę odhaczyć to na plus. Muszę tu zaznaczyć że jeśli nie wezmę leków to objawy chorobowe przychodzą natychmiast. Bo ktoś może pomyśleć że miesiąc mogłem wytrzymać bez leków ,nie. Na dzień dzisiejszy uważam że leki owszem są mi potrzebne ale lekarz powinien z nich schodzić do minimum co też ostatnio mi wspomniał że myśli nad obniżeniem i tak minimalnej dawki na objawy wytwórcze. W taki sposób myśle że mogę się utrzymać w przyzwoitym stanie psychicznym, cały czas pod kontrolą lekarza co w przyszłości może zaowocować naprawdę małymi dawkami leków które byłby już symboliczne. Patrząc na swoją historie i to że leczenie przyniosło skutek uważam że w przyszłości można będzie leczyć schizofrenie skutecznie do pełni zdrowia. Jednak na dzień dzisiejszy nie podjąłbym się odstawienia leków z myślą o tych 40% wyleczonych ponieważ byłaby zbyt duża utrata zdrowia i wielka niewiadoma jakbym z tego wyszedł. Wiec na chwilę obecną wolę żeby lekarz schodził z dawek leków jak opisałem to wcześniej. Jednak komfort życia z lekami jest lepszy.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk Pro

[Niemamnie]

Miesiąc bez leków to bardzo krótko na dojście do siebie, potrzebny jest co najmniej rok.

[wowo]

Tak, miesiąc to krótko ale już w tym czasie można się zorientować w którym kierunku idą sprawy ze zdrowiem.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk Pro

[Niemamnie]

Przez miesiąc objawy się nasilają jest to faza szoku, później jest faza akceptacji że nie jesteś już dawnym sobą, faza dostosowania się do nowej sytuacji, faza powrotu do społeczeństwa.
Rok jak nic.

[hvp2]

Przez miesiąc objawy się nasilają jest to faza szoku, później jest faza akceptacji że nie jesteś już dawnym sobą, faza dostosowania się do nowej sytuacji, faza powrotu do społeczeństwa.

Nie wiem skąd wziąłeś takie tezy. Czy to są Twoje osobiste doświadczenia czy też jedynie intelektualne spekulacje Dla mnie to co piszesz brzmi po prostu dziwacznie Sorry za szczerość

Uważam że każdy człowiek, któremu psychiatrzy wlepili diagnozę schizofrenia ma prawo od czasu do czasu spróbować, czyby nie dał rady funkcjonować bez leków, gdyż takie życie jest pełniejsze i barwniejsze.

Jednak popieranie przeze mnie prób odstawienia neuroleptyków absolutnie nie obejmuje osób w aktywnej psychozie, które z braku poczucia choroby uparcie twierdzą, że są zdrowi, ale równocześnie np. są śledzeni, odbierający sygnały telepatyczne czy cokolwiek innego w podobnym guście.

Jednym odstawienie neuroleptyków się udaje, a innym nie. Ja niestety zaliczam się do tej drugiej grupy, przynajmniej w mojej obecnej sytuacji społecznej. Po około 10 miesiącach bez jakichkolwiek psychotropów miałem tak silny nawrót, że wręcz oceniam go jako silniejszy od mojego tzw. wybuchu choroby psychicznej. Był bardzo ciekawy, ale jednak już więcej czegoś takiego nie chcę. Wolę brać codziennie odpowiednią tabletkę.

[Niemamnie]

Piszę o procesie który u mnie zachodził przez 10 lat na lekach.

[Dobro]

Uważam że każdy człowiek, któremu psychiatrzy wlepili diagnozę schizofrenia ma prawo od czasu do czasu spróbować, czyby nie dał rady funkcjonować bez leków, gdyż takie życie jest pełniejsze i barwniejsze.

popieram , do tego dążę, jak wrócę do tabletki to wrócę

k

[hvp2]

Piszę o procesie który u mnie zachodził przez 10 lat na lekach.

No to... Szacunek!!

[Catastrophique]

Bez leków życie piękniejsze? Biorę leki, spore dawki a jestem bardzo szczęśliwy. Jak by było bez lekow? Tak jak wczesniej. Coraz mniejszy krytycyzm, dziwne zachowanie i w koncu calkowite "odplyniecie" - psychoza. Nie polecam.

[F20]

Bez leków życie piękniejsze? Biorę leki, spore dawki a jestem bardzo szczęśliwy. Jak by było bez lekow? Tak jak wczesniej. Coraz mniejszy krytycyzm, dziwne zachowanie i w koncu calkowite "odplyniecie" - psychoza. Nie polecam.

Oj stary ty to jeszcze zbyt małe dawki potrafisz brać.

[Catastrophique]

Bez leków życie piękniejsze? Biorę leki, spore dawki a jestem bardzo szczęśliwy. Jak by było bez lekow? Tak jak wczesniej. Coraz mniejszy krytycyzm, dziwne zachowanie i w koncu calkowite "odplyniecie" - psychoza. Nie polecam.

Oj stary ty to jeszcze zbyt małe dawki potrafisz brać.

Rózne dawki brałem i prawie zawsze byłem szczęśliwy. Leki mi w niczym nie przeszkadzaja, dodatkowo wdzieczny jestem, ze dzieki nim nie mam psychozy.

[Digital]

No fajnie że są takie czarodziejskie pigułki. Kiedyś nie było i trza było umierać.

[F20]

Bez leków życie piękniejsze? Biorę leki, spore dawki a jestem bardzo szczęśliwy. Jak by było bez lekow? Tak jak wczesniej. Coraz mniejszy krytycyzm, dziwne zachowanie i w koncu calkowite "odplyniecie" - psychoza. Nie polecam.

Oj stary ty to jeszcze zbyt małe dawki potrafisz brać.

Rózne dawki brałem i prawie zawsze byłem szczęśliwy. Leki mi w niczym nie przeszkadzaja, dodatkowo wdzieczny jestem, ze dzieki nim nie mam psychozy.

Taka choroba bez nich mógłbyś być np. napoleonem wcielonym. Korzyści brania psychotropów przewyższają ewentualne straty jakie ponosisz. W sumie to trochę okrutne przestajesz brać i już cię nie ma. Zbyt małe dawki i może być to samo.

[Catastrophique]

Cóż zrobic, taka jest ta choroba. I tak bardzo jestem wdzieczny Bogu, ze jestem wsrod tych osob na ktore leki dzialaja.

[Digital]

Nie tylko ta choroba jest taka, jest cała masa takich chorób. Lekarstwa na trzustkę, nie weźmiesz i cię nie ma, lekarstwa na cukrzycę, nie weźmiesz i cię nie ma, na serce tak samo, na wątrobę. Takie życie ludzie chorują. Dobrze że przyszło nam żyć w takich czasach gdy są na to lekarstwa.