Czekam i trwam.

[samotny_Medrzec]

Męczarnia samotności staje się nie do zniesienia. Wszystko zasnute szarością doprowadza do szału. Nic nie cieszy,w niczym nie pokładam nawet okrucha nadziei. Budzę się co rano z tym samym przeświadczeniem o nicości wszystkiego co mnie otacza. Potrzebując bliskości odrzucam ją jednocześnie i tkwię w miejscu jak uschłe drzewo. Do rozpaczy doprowadza mnie myśl o przyszłości, która z każdą chwilą staje się teraźniejszością i nie ubłagalnie wiedzie ku kresowi. Spowolnienie
umysłowe zrzucam na karb nieudolnej terapii, lansowanej przez koncerny. Pozostaje tylko czekać - ale na co?

[zalew]

Może na oddzial dzienny - zawsze to jakies spotkanie z ludzmi i terapia.