Jeżyk pisze: ↑sob mar 30, 2024 7:59 am
Według mnie to ta PIERWSZA DIAGNOZA niszczy życie. W 2001 roku 29 września trafiłam na obserwację psychiatryczną w Klinice . Pamiętam że siedziałam otoczona przez grono lekarzy psychiatrów i chyba też studentów psychiatrii a pytania zadawał mi ordynator . Pamiętam jego głos jakby mnie hipnotyzował - reszta osób jakby zniknęła, tylko ja i on. Totalnie nie pamiętam o co mnie wtedy pytał i co ja odpowiadałam . Ale zapamiętałam jedno - że bardzo szybko zaczęto pakować we mnie rozmaite kombinacje psychotropów. Nie dano mi żadnej szansy na wyjście z psychozy za pomocą rozmowy i wsparcia. Wystarczyłoby ze mną pogadać , zrozumieć mnie , pokazać jak rozładować emocje w sposób naturalny. A nie zniszczyć mnie neuroleptykami i diagnozą. Mam wrażenie że podczas kolejnych pobytów w szpitalu psychiatrycznym nikt nie patrzył i nie interesował się tym kim jestem co czuje i jak mi pomóc tylko chodziło o to bym była psychiczną równą kreską - nie śmiała się za dużo i nie płakała . Pierwsza diagnoza rzutuje na całe późniejsze życie. Wystarczy że wpiszą w papiery " bezkrytycyzm chorobowy " i już nie ważne co mówisz i kim jesteś , wszystko jest objawem choroby - nawet poczucie zdrowia.
to nie rola psychiatrow. pomylilas sie. od tego jest rodzina, osoby najblizsze. psychiatrzy robia tylko to co do nich nalezy, reszta nie nalezy do ich kompetencji - ordynuja leki czyli pomagaja tak jak zostali do tego przeszkoleni
dokladnie tak, osoba z zaburzeniami nie moze zbytnio ani smiac sie, ani tez plakac gdyz to swiadczy o niestabilnosci psychicznej oraz innych powaznych zaburzeniach osobowosci. skoro udzielono tobie pomocy oraz wsparcia w szpitalu oznacza to, ze musisz wykonywac wszystko co kaze lekarz. tak to dziala. bezdyskusyjnie
jeszcze dodam na marginesie, ze bylo to nierozwazne posuniecie, zredukowac dawke z 10mg na zero. pomijajac oczywisty fakt, iz odstawianie lekow psychiatrycznych jest mozliwe wylacznie za zgoda i pod kontrola lekarza prowadzacego, schodzic z dawki nalezy bardzo stopniowo na przestrzeni wielu miesiecy. redukujac do 7, 5, potem 2 itd. pozostajac dluzszy czas na dawce podtrzymujacej. ten okres jest nelezytym sprawdzianem czy sobie radzisz dobrze bez leku, a przy okazji mimo wszystko masz oslone co prawda jako tako wzgledna ale jednak przed mozliwoscia nawrotu. lekarz znajac sytuacje takze jest w pogotowiu. takie odstawianie nagle do zera to ewidentne wolanie o szpital. takie jest moje zdanie
. Fakt że na ostatnim spotkaniu z Moim Psychiatrą nie tylko zaprosiłam go na koncert , lecz też - zapytałam się czy mogę przepisywać na komputer jego dokumenty lub sprzątać mu mieszkanie / chciałam w ten sposób być bliżej niego / , poprosiłam też o wizytę środowiskową - powiedział że nie widzi takiej potrzeby bo radzę sobie , oraz rozważałam czy nie zrobić studiów podyplomowych z matematyki dla nauczycieli by wrócić do zawodu nauczyciela ale nie jako katechetka tylko jako matematyczka. Ponieważ chciałabym by komisja ZUS orzekła że jestem całkowicie zdolna do pracy . Więc tych pomysłów trochę nazbierało się dlatego Mój Psychiatra podejrzliwie na mnie patrzył
a ja jestem strasznie zazdrosna. Chciałabym by mój mężczyzna był tylko mój
w postaci starszych osob czy wszystkowidzacych matek z dziecmi
