Dlaczego warto studiować Biblię

[tricky]

E tam, Kołakowski. Sceptyk Pirron to był gość. Nie uznawał zasady sprzeczności. Albo Eubulides, który wymyślił "paradoks kłamcy". Jak już jesteśmy przy filozofii ,to polecam "Zarys filozofii greckiej" Adama Krokiewicza. Taki rzut oka na podstawy filozofii, jak ci się chce w to wchodzić.

[cezary123]

o polecam "Zarys filozofii greckiej" Adama Krokiewicza. Taki rzut oka na podstawy filozofii, jak ci się chce w to wchodzić.

Oczywiście, przeczytam.
Tylko takie moje dwie skromne uwagi do zasady sprzeczności i paradoksu kłamcy.
Jest coś takiego jak inżynieria. Inżynieria nie zajmuje się dochodzeniem ostatecznych właściwości rzeczy, poznawalnością czy niepoznawalnością ich właściwości, zależnością ich bytu od podmiotu poznającego, jego możliwości itd. Po prostu bierze się w przybliżeniu odpowiednie właściwości rzeczy i coś ma działać.
Starożytny filozof na przykład nie skonstruowałby latającej maszyny cięższej od powietrza, bo nie znał właściwości materii i nie miał odpowiedniej techniki. Ale mógł sceptycznie podchodzić do możliwości poznania techniki umożliwiającej latanie w powietrzu. Bo sądowi mówiącemu, że taka maszyna jest możliwa, można było od razu przeciwstawić inny sąd - że taka maszyna nie jest i nie będzie możliwa. Dlatego mówiłem, że filozofia jest względna.

Paradoks kłamcy - a co będzie, kiedy ktoś całkowicie prawdomówny zechce wypowiedzieć zdanie: "Ja kłamię" ? Dzielenie przez zero?
Paradoksy nie istnieją, a wydaje się nam, że istnieją wtedy, kiedy czegoś nie uwzględniliśmy.

[cezary123]

Tymczasem jeszcze zapomniałem o apokryfach w Biblii. Może jeszcze przed Księgą Hioba przesłucham sobie Księgę Tobiasza, Judyty i dwie Machabejskie.
Zobaczymy, czy rzeczywiście różnią się one w jakiś uchwytny sposób od tych, które roszczą sobie pretensje do natchnienia nadprzyrodzonego.

[cezary123]

Księga Tobiasza to bajka o pięknej dziewicy, do której nikt nie mógł się zbliżyć seksualnie, nawet po ślubie, bo demon go łapał i ukatrupiał. I tak zmarnowała siedmiu mężów. Ciekawy pomysł. Taka kobieta fatalna
Może jak zwykle chodziło o zachowanie odrębności i spójności narodu i przypomnienie o prawie lewiratu.

Z mądrzejszych rzeczy - zachęcanie do dawania jałmużny i dobrych uczynków. Rent jeszcze nie było.
Jak Tobiaszowi ptak narobił na główkę, to sam wymagał później pomocy i był potrzebujący.
Ale, że był miał dobre serce, to musiał nauczyć się jeszcze mieć twardą...
Inaczej by nie zniósł niesprawiedliwości i złośliwości innych.


(9): Tamtej nocy obmyłem się i wyszedłem na dziedziniec. Położyłem się spać przy murze dziedzińca, a z powodu gorąca twarz miałem odkrytą. (10): Nie wiedziałem, że w murze nade mną gnieździły się wróble. Wtedy na moje oczy spadły gorące ptasie odchody, tak że oczy zaszły mi bielmem. Szukałem ratunku u lekarzy, ale im bardziej smarowano mi oczy maścią, tym bardziej zachodziły bielmem i traciłem wzrok, aż w końcu przestałem widzieć. Cztery lata byłem niewidomy, a wszyscy moi krewni byli z tego powodu przygnębieni. Przez dwa lata utrzymywał mnie Achikar, dopóki nie wyruszył do Elimaidy. [Biblia Paulistów, Tb 2]


Psychologiczny opis stanu ducha Tobiasza:

(1): Pogrążyłem się w smutku, wzdychałem i płakałem, i wśród westchnień zacząłem się modlić: (2): PANIE, jesteś sprawiedliwy! Wszystkie Twoje czyny są sprawiedliwe, a wszystkie Twoje dzieła są słuszne i pełne miłosierdzia. Ty sądzisz ten świat. (3): A teraz, o PANIE, wspomnij na mnie i wejrzyj! Nie karz mnie za grzechy i za błędy moje i moich przodków, jakimi zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie. (4): Nie zachowaliśmy Twoich przykazań, dlatego wydałeś nas na łup, niewolę i śmierć, i na pośmiewisko, pomówienie i wzgardęu wszystkich narodów, wśród których nas rozproszyłeś. (5): A teraz słuszne są Twoje liczne wyroki, które ciążą nade mną z powodu moich grzechów, bo nie wypełnialiśmy Twoich przykazań i nie chodziliśmy drogą prawdy przed Tobą. (6): Teraz więc postąp ze mną według Twego upodobania. Rozkaż, by odszedł duch mój ode mnie, abym opuścił ziemię i sam stał się ziemią. Gdyż lepiej jest dla mnie umrzeć, niż żyć, słyszę bowiem niesłuszne urągania i tak wiele we mnie goryczy. PANIE, rozkaż, niech zostanę uwolniony od tej niedoli i niech spocznę w mieszkaniu wiecznym. PANIE, nie odwracaj swego oblicza ode mnie!Gdyż lepiej jest dla mnie umrzeć, niż doświadczać tak wielkiej niedoli w życiu i słuchać szyderstw. [Biblia Paulistów, Tb 3]


i owej nieszczęsnej dziewicy:

(8): Miała bowiem kolejno siedmiu mężów, których jednak zabijał zły duch Asmodeusz, zanim jeszcze zbliżyli się do niej jako do własnej żony. Służąca jej powiedziała: "To ty zabijasz swoich mężów! Już za siedmiu byłaś wydana, a nie nosisz imienia żadnego z nich! (9): Dlaczego nas karzesz za twych mężów, skoro poumierali? Odejdź z nimi i obyśmy nigdy nie zobaczyli twego syna ani córki!". (10): Tego dnia Sara była przygnębiona i płakała. Weszła do pokoju swego ojca na piętrze i chciała się powiesić. Pomyślała jednak: "Czy nie będą szydzić z mego ojca i mówić do niego: «Miałeś tylko jedną, umiłowaną córkę, a ona powiesiła się z powodu swoich nieszczęść»? Tak sprawię, że ojciec mój odejdzie pełen smutku do krainy umarłych. Będzie lepiej dla mnie, gdy zamiast się wieszać, poproszę PANA o śmierć, żebym nie musiała wysłuchiwać więcej obelg w moim życiu". (11): W tej samej chwili wyciągnęła ręce w stronę okna i zaczęła się modlić: "Bądź uwielbiony, miłosierny Boże!Niech Twoje imię będzie uwielbione na wieki! Niech Cię wielbią na wieki wszystkie Twoje dzieła! (12): Oto wznoszę do Ciebie twarz i zwracam me oczy. (13): Pozwól mi odejść z ziemi i już nigdy nie słuchać obelg. (14): Ty wiesz, Władco, że nie zgrzeszyłam z mężczyzną (15): i nie splamiłam mego imienia ani imienia mojego ojca w kraju niewoli. Jestem jego jedyną córką i ojciec mój nie ma innego potomka, który mógłby po nim dziedziczyć. Nie ma również bliskiego krewnego czy powinowatego, którego mogłabym poślubić. Już siedmiu mężów straciłam, więc po co miałabym żyć dalej? Jeśli jednak nie chcesz, bym umarła, PANIE, to posłuchaj, jak ze mnie szydzą!". [Biblia Paulistów, Tb 3]


I wtedy być może Bozia postanowiła coś z tym zrobić.

(16): Modlitwa obojga została wysłuchana w tej samej chwili przed majestatem Boga. (17): I został posłany Rafał, aby uleczyć obydwoje: Tobita, aby mu zdjąć bielmo z oczu, żeby mógł oglądać światło Boże, i Sarę, córkę Raguela, aby ją dać za żonę Tobiaszowi, synowi Tobita, i uwolnić ją od złego ducha Asmodeusza. Tobiasz bowiem miał do niej prawo przed wszystkimi, którzy pragnęli ją poślubić. Tobit wszedł z dziedzińca do swego domu i w tej samej chwili Sara, córka Raguela, zeszła z pokoju na piętrze. [Biblia Paulistów, Tb 3]


Ale najpierw trzeba było trochę wiedzy tajemnej i anioła.

(1): Młodzieniec wyruszył w drogę razem z aniołem. Towarzyszył im także pies. Wędrowali razem, a gdy nadeszła noc, rozłożyli się obozem nad rzeką Tygrys. (2): Młodzieniec wszedł do rzeki, by umyć nogi, a wtedy z wody wynurzyła się wielka ryba, która chciała mu odgryźć nogę. Ten krzyknął. (3): Wtedy anioł zawołał do chłopca: "Chwyć ją i mocno trzymaj!". Młodzieniec chwycił więc rybę i wyciągnął na brzeg. (4): Anioł mu polecił: "Rozetnij rybę i wyjmij z niej żółć, serce oraz wątrobę. Zachowaj je przy sobie, gdyż żółć, serce i wątroba tej ryby są używane jako lekarstwo. Wnętrzności natomiast wyrzuć". (5): Młodzieniec rozciął rybę i odłożył na bok żółć, serce i wątrobę. Następnie część ryby upiekł i zjadł, a resztę posolił i zachował. (6): Potem wędrowali razem, aż zbliżyli się do Medii. (7): Wtedy młodzieniec zapytał anioła: "Bracie Azariaszu, jaki lek znajduje się w sercu i wątrobie ryby, a także w żółci?". (8): Ten mu odpowiedział: "Serce i wątrobę ryby należy spalić w obecności mężczyzny lub kobiety, których opętał demon lub zły duch, a wtedy opętanie odejdzie od nich i już nigdy do nich nie powróci. (9): Żółcią natomiast trzeba posmarować oczy człowieka, które zaszły bielmem, a potem dmuchać na nie blisko bielma, żeby zostały uleczone". [Biblia Paulistów, Tb 6]

I jak to w bajkach bywa, wreszcie udało się poczciwemu chłopakowi skonsumować związek.
Trochę strachu i po wszystkim.


(12): Tobiasz mu odparł: "Niczego nie zjem ani nie wypiję, dopóki nie rozstrzygniesz mojej sprawy". Wtedy Raguel powiedział: "Zrobię to! Według postanowienia Księgi Mojżeszowej winna być twoją, a również niebo postanowiło tak samo. Weź więc swoją krewniaczkę! Odtąd ty jesteś jej bratem, a ona jest twoją siostrą. Od dzisiaj zostaje ci dana na zawsze. Dziecko, niech PAN niebios sprzyja wam tej nocy i napełni was miłosierdziem i pokojem". (13): Raguel zawołał swoją córkę Sarę, a gdy przyszła, ujął ją za rękę i dał mu za żonę, mówiąc: "Weź ją według prawa i postanowienia zapisanego w Księdze Mojżeszowej, które mówi, że tobie winna być dana za żonę. Zabierz ją i zaprowadź szczęśliwie do ojca, a Bóg niebios niech was darzy pokojem". (14): Przywołał matkę i poprosił, aby przyniosła zwój, na którym spisał kontrakt małżeński, że dał mu ją za żonę zgodnie z postanowieniem Prawa Mojżeszowego. Następnie zabrali się do jedzenia i picia. (15): Raguel powtórnie przywołał żonę Ednę i rzekł do niej: "Siostro, przygotuj drugą sypialnię i wprowadź do niej Sarę". (16): Ona poszła i przygotowała sypialnię, jak polecił jej mąż, a potem wprowadziła do niej Sarę. Zaczęła nad nią płakać, ale otarła łzy i rzekła: " (17): Córko, odwagi! Niech PAN niebios napełni cię radością w miejsce twego smutku. Odwagi, córko!". [Biblia Paulistów, Tb 7]

(1): Po skończonym posiłku zapragnęli odpocząć. Odprowadzili więc młodzieńca. Przyprowadzili go do sypialni, (2): a Tobiaszowi przypomniały się słowa Rafała. Wyjął więc wątrobę i serce ryby z torby, gdzie je trzymał, i położył na rozżarzonych węglach kadzielnych. (3): Zapach palonej ryby powstrzymał demona, który uciekł do najdalszego zakątka Egiptu, a Rafał podążył tam za nim, spętał mu nogi i związał go. (4): Wszyscy domownicy wyszli i zamknęli drzwi do sypialni. Wtedy Tobiasz wstał z posłania i rzekł: "Siostro, wstań, módlmy się i prośmy naszego PANA, aby zmiłował się nad nami i nas ocalił". (5): Gdy wstała, zaczęli się modlić i prosić o ocalenie. Tobiasz mówił: "Bądź uwielbiony, Boże naszych ojców! Niech Twoje imię będzie uwielbione przez wszystkie pokolenia na wieki! Niech Cię wielbią niebiosa i wszelkie stworzenie po wszystkie wieki! (6): Ty stworzyłeś Adama i stworzyłeś dla niego Ewę, jego żonę – pomoc i podporę. Z nich obojga powstał rodzaj ludzki. Ty powiedziałeś: «Nie jest dobrze, że człowiek jest sam, uczynię mu więc pomoc podobną do niego». (7): A teraz, nie z powodu rozwiązłości zbliżam się do mojej siostry, lecz w szczerości uczuć. Okaż zmiłowanie nade mną i nad nią i pozwól nam dożyć wspólnie starości". (8): Potem powiedzieli razem: "Amen, niech się tak stanie". (9): I spali całą noc. [Biblia Paulistów, Tb 8]


Ciekawy opis operacji okulistycznej:

(1): Gdy zbliżali się do Kaserin naprzeciwko Niniwy, Rafał rzekł: " (2): Wiesz, w jakim stanie zostawiliśmy twego ojca. (3): Wyprzedźmy więc twoją żonę, aby przygotować dom, zanim nadejdą inni". (4): Ruszyli obydwaj. Rafał dodał: "Weź ze sobą żółć ryby". A z tyłu za nimi biegł pies. (5): Anna siedziała przy drodze, wypatrując powrotu syna. (6): Gdy zobaczyła, że się zbliża, zawołała do jego ojca: "Oto wraca twój syn, a także człowiek, który mu towarzyszył w podróży!". (7): Rafał powiedział Tobiaszowi, zanim ten zbliżył się do ojca: "Wiem, że twój ojciec odzyska wzrok. (8): Tylko namaść jego oczy żółcią ryby. Lek wygryzie i ściągnie bielmo z jego oczu, a ojciec przejrzy i będzie widział światło". (9): Anna wybiegła im naprzeciw i rzuciła się swojemu synowi na szyję, mówiąc: "Dziecko, znowu cię widzę! Teraz mogę umrzeć spokojnie!". I zapłakała. (10): Także Tobit wstał i potykając się, wyszedł do bramy dziedzińca. (11): Tobiasz podszedł do ojca, mając w ręku żółć ryby. Dmuchnął mu w oczy i trzymając go mocno rzekł: "Nie bój się, ojcze!". Potem przyłożył mu lek i odczekał chwilę. (12): Następnie obiema rękami zerwał bielmo, zaczynając od kącików oczu. (13): A wtedy Tobit rzucił mu się na szyję i płacząc, mówił: "Synu, światłości moich oczu, widzę cię!". (14): I dodał: "Niech będzie uwielbiony Bógi niech będzie uwielbione Jego wielkie imię! Niech będą błogosławieni wszyscy Jego święci aniołowie! Niech przebywa wśród nas Jego wielkie imię! Niech po wszystkie wieki będą błogosławieni wszyscy Jego aniołowie! On mnie doświadczył, lecz oto znowu widzę mojego syna Tobiasza". (15): Tobiasz wszedł do domu, ciesząc się i głośno wielbiąc Boga, i opowiedział ojcu o tym, jak szczęśliwie odbył podróż, że przywozi pieniądze, oraz że pojął za żonę Sarę, córkę Raguela, która nadchodzi i jest już blisko bramy Niniwy. (16): Tobit wyszedł na spotkanie synowej do bramy Niniwy, ciesząc się i wielbiąc Boga. Mieszkańcy Niniwy zdziwili się, widząc go idącego żwawym krokiem, a nie prowadzonego za rękę. Tobit wyznał im, że to Bóg okazał mu miłosierdzie i przywrócił mu wzrok. (17): Potem Tobit podszedł do Sary, żony swego syna Tobiasza, pobłogosławił ją i powiedział: "Witaj, córko, i bądź pozdrowiona! Niech będzie uwielbiony Bóg, który sprowadził cię, córko, do nas! Niech będzie błogosławiony twój ojciec i niech będzie błogosławiony mój syn, Tobiasz. I ty, córko, bądź błogosławiona. Wejdź do twego domu w zdrowiu, z błogosławieństwem i radością. Wejdź, córko!". (18): Tamtego dnia zapanowała wielka radość wśród wszystkich Żydów, którzy mieszkali w Niniwie. [Biblia Paulistów, Tb 11]

I funkcji życiowych aniołów.


(1): Kiedy uroczystości weselne dobiegły końca, Tobit przywołał syna Tobiasza i powiedział: "Synu, pamiętaj o wynagrodzeniu dla człowieka, który towarzyszył ci w podróży. A nawet dodaj coś jeszcze do wynagrodzenia". (11): Wyjawię wam całą prawdę, a nie zataję przed wami niczego. Przecież wyjaśniłem wam i powiedziałem, że królewskie tajemnice należy zachowywać, a dzieła Boga chwalebnie rozgłaszać. (12): Tak więc, kiedy ty i Sara modliliście się, to ja zanosiłem wasze modlitwy przed majestat PANA. Tak samo, gdy grzebałeś zmarłych. (13): Gdy więc nie wahałeś się wstać od zastawionego stołu i iść, aby pogrzebać zmarłego, wtedy właśnie ja zostałem posłany do ciebie, żeby cię wystawić na próbę. (14): A teraz posłał mnie Bóg, żebym uleczył ciebie i twoją synową Sarę. (15): Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy służą PANU i wchodzą przed Jego majestat". (16): Wtedy obaj się przerazili i ze strachu upadli przed nim na twarz. (17): Ale on powiedział: "Nie lękajcie się, pokój wam! Uwielbiajcie Boga po wszystkie wieki! (18): Przybyłem do was nie z własnej woli, ale z woli naszego Boga! Dlatego błogosławcie Go przez wszystkie dni i śpiewajcie Mu hymny! (19): Widzieliście, że niczego nie jadłem; mieliście tylko widzenie. ((20): Uwielbiajcie PANA na ziemi i wysławiajcie Boga! Ja wstępuję do Tego, który mnie posłał. Opiszcie wszystko, co was spotkało". I wtedy odszedł. [Biblia Paulistów, Tb 12]

[cezary123]

Da się odnaleźć pewne aluzje do takich wierzeń w Ewangelii, kiedy Jezus spierał się z faryzeuszami, saduceuszami i uczonymi w Piśmie. Pojawił się problem kobiety, która miała siedmiu mężów i nie wie, z którym ma być w małżeństwie po zmartwychwstaniu.
Skoro po zmartwychwstaniu nie żenią się i za mąż nie wychodzą, a są jak aniołowie w niebie, to być może funkcje fizjologiczne znane nam tu, tam nie są potrzebne. Jeść też takie istoty nie muszą ani trawić ni wydalać.
A może chodziło tylko o to, że instytucja małżeństwa, tutaj na ziemi obwarowana wieloma przepisami i zwyczajami, tam taka być nie musi. Jak nie wiadomo dokładnie, to może najlepiej było się tego anioła Rafaela zapytać o te sprawy, wierzycie w anioły, a pytacie naiwnie o prawo małżeńskie po śmierci. Może to miał Jezus na myśli
Pewna baba ze świętym przekonaniem twierdziła, że "tam" nie uprawia się seksu, nie ma męża ni żony, tylko są tam bracia i siostry. Bracia i siostry to były tylko za pierwszych dzieci pierwszych ludzi, jak Kain szukał sobie żony.
No to ciekawie zrozumiała tę naukę Jezusa. Ciekawe gdzie wtedy przebiega poziom rodzicielstwa tych wszystkich jednolitych braci i sióstr. Ktoś musiał się rozmnożyć w parze, chyba nie przez pączkowanie.


Druga aluzja, to kwestia grzebania umarłych. "Niech umarli grzebią swoich umarłych, a ty rzuć wszystko i chodź za mną". Zupełnie tak jak anioł wystawiający na próbę Tobiasza, tylko tak jakby o poziom wyżej.
Tobiasz rzucił ucztowanie, żeby spełnić dobry uczynek i pochować swojego bliźniego, i być może ktoś podpuszczał Jezusa na tej zasadzie. Jesus stwierdził, że teraz próba dotyczy czegoś większego w hierarchii ważności. Może myślał o tej swojej misji zbawienia, pokonania śmierci i zapewnienia zmartwychwstania umarłym...
Po co grzebać, jak on będzie ich wszystkich ożywiał...
Po co ewolucja, po co miliony lat opłakiwania przodków, jak wystarczy trochę nadprzyrodzonego i zaczną dziać się dziwy i cuda jak w bajkach.

[cezary123]

A Księgi Judyty to nie kojarzę w ogóle.
Kiedyś czytałem Biblię Warszawską bez apokryfów. Zobaczymy co to takiego.

[Słonecznik1]

coś niepochlebnego od Marii o tobie słyszałem ale jeśli czytasz to cierpliwy musisz byc .

[Słonecznik1]

i wogóle to nieważne w sumie to pare lat temu było.2 rzeczy mi sie przypomnialy kiedys u tej osoby ktore moze minely albo to cos co bylo nieswiadomie u niej

[Słonecznik1]

.. . . . . . .................................................... .

[cezary123]

coś niepochlebnego od Marii o tobie słyszałem ale jeśli czytasz to cierpliwy musisz byc .

Biedna Marii...

[Słonecznik1]

wiem , ale jej taktowność ...nie na publicznym ale raz tak chamsko sie zachowała w Wołominie do goscia co jak mowil byl chory i pewnie byl i mial skure prawie całą pokrytą naskurkiem . Łuszczyca coś w tym stylu przy nim chwile po rozpoczęciu spotkania, . ..

[Catastrophique]

Mógłbyś nie pisać negatywnie o Marii, kiedy jej tu nie ma, Słonecznik? Trochę klasy, człowieku.

[cezary123]

Księga Judyty to okropna, krwawa historia. Kobieta izraelska jako podwójny agent z licencją na zabijanie.
I to jeszcze z pomocą PANA.

Nabuchodonozor podbija całą okolicę i natrafia na opór Żydów. Otacza ich miasto i czeka aż pomrą z głodu i pragnienia. Wtedy Żydzi wysyłają tę agentkę.

(1): Izraelici, którzy mieszkali w Judei, usłyszeli o wszystkim, co Holofernes, naczelny wódz Nabuchodonozora, króla Asyryjczyków, uczynił poganom, i jak ograbił wszystkie ich świątynie i kazał je zniszczyć. (2): Ogarnął ich wielki strach przed nim i przerażenie ze względu na Jeruzalem i świątynię PANA, ich Boga. (3): Niedawno przecież powrócili z niewoli i cały lud Judei ledwie co się zebrał, poświęcając zbezczeszczone naczynia, ołtarz i świątynię. [Biblia Paulistów, Jdt 4]

Znowu w grę w chodzi owe religijne przekonanie:

(17): Dopóki nie grzeszyli przeciw swemu Bogu, dobrze im się wiodło, bo Bóg, który jest z nimi, nienawidzi nieprawości. (18): Gdy jednak zeszli ze wskazanej drogi, bardzo wielu z nich zginęło w licznych wojnach albo zostało uprowadzonych jako niewolnicy do obcego kraju. Świątynia ich Boga została zrównana z ziemią, a ich miasta zdobyte przez wrogów. (19): Teraz jednak nawrócili się do swego Boga i przyszli z wygnania, gdzie byli rozproszeni, i zajęli Jeruzalem, w którym znajduje się ich świątynia. Zaludnili też górzyste tereny, bo były opustoszałe. (20): Tak więc, władco i panie, jeśli ten naród błądzi i grzeszy przeciw swemu Bogu, a my zobaczymy ich winę, możemy wystąpić i walczyć z nimi. (21): Jeśli jednak nie ma w tym narodzie nieprawości, wtedy niech mój pan się wycofa, żeby przypadkiem ich PAN i Bóg nie osłaniał ich, a my byśmy nie stali się pośmiewiskiem dla całej ziemi". [Biblia Paulistów, Jdt 5]

i to powszechne w okolicach przekonanie wykorzystuje w swojej intrydze Judyta:


(1): Gdy Judyta przestała wołać do Boga Izraela i powiedziała już wszystko, (11): Idąc doliną, Judyta natknęła się na przednie straże wojsk asyryjskich. (12): Zatrzymali ją i zaczęli wypytywać: "Z jakiego jesteś ludu, skąd przychodzisz i dokąd zmierzasz?". Odpowiedziała im: "Jestem córką Hebrajczyków, ale uciekłam od nich, bo wkrótce zostaną wam wydani na pastwę. (13): Ja zaś przychodzę do Holofernesa, wodza waszych wojsk, aby przekazać mu wiarygodne informacje. Wskażę mu drogę, którą może przejść i opanować całą górzystą okolicę, nie tracąc ani jednego spośród swoich ludzi". (14): Żołnierze słyszeli jej słowa i widzieli jej twarz, i urzekło ich jej niezwykłe piękno. Powiedzieli więc do niej: (15): "Uratowałaś swoje życie, spiesząc się z przyjściem przed oblicze naszego pana. Teraz pójdziesz do jego namiotu, a niektórzy z nas będą ci towarzyszyć, aby przekazać cię w jego ręce. (16): Gdy staniesz przed nim, nie obawiaj się niczego, ale powtórz mu to samo, a on dobrze się z tobą obejdzie". [Biblia Paulistów, Jdt 10]

(1): Holofernes rzekł do niej: "Kobieto, odwagi! Niech się nie trwoży twoje serce, bo nie skrzywdziłem jeszcze człowieka, który postanowił służyć Nabuchodonozorowi, królowi całej ziemi! (...)
(11): Teraz zaś, aby mój pan nie doznał zawodu z powodu tego, że niczego nie dokonał, a ich żeby dosięgła śmierć: grzech już nimi zawładnął i rozgniewają nim swego Boga, gdy tylko postąpią niewłaściwie. (12): Oto bowiem z chwilą, gdy wyczerpały się im zapasy żywności i prawie zabrakło wody, postanowili zabić swoje bydło i sięgnąć po to wszystko, czego w swoich przykazaniach Bóg zabronił im spożywać. (13): Postanowili wziąć także pierwociny zboża oraz dziesięciny z wina i oliwy, które poświęcili i zachowali dla kapłanów służących przed obliczem naszego Boga w Jeruzalem, a których nikomu z ludu nie wolno nawet dotknąć rękoma. (14): Dlatego wysłali posłów do Jeruzalem po zezwolenie od rady starszych, gdyż tamtejsi mieszkańcy już tak postąpili. (15): Gdy otrzymają wiadomość i postąpią podobnie, tego samego dnia zostaną wydani tobie na śmierć. (16): Dlatego, kiedy ja, twoja niewolnica, dowiedziałam się o tym wszystkim, zbiegłam od nich. A posłał mnie Bóg, bym dokonała z tobą czynów, które wprawią w osłupienie cały świat, gdy o nich usłyszy. (17): Gdyż twoja niewolnica jest bogobojna i dniem i nocą służy Bogu niebios! Otóż, mój panie, pragnę pozostać z tobą. Ale w nocy twoja niewolnica będzie wychodzić do wąwozu i będę się modlić do Boga, a On powie mi, gdy oni popełnią grzech. (18): Wtedy przyjdę i powiadomię cię o tym, a ty wyruszysz z całym wojskiem i nikt spośród nich nie zdoła się tobie przeciwstawić. (19): Potem poprowadzę cię przez Judeę, aż dotrzemy do Jeruzalem, i sprawię, że pośrodku miasta stanie twój rydwan wojenny. Ty zaś popędzisz ich jak owce bez pasterza, i nawet pies nie zawarczy na ciebie. To wszystko zostało mi powiedziane w czasie widzenia. Objawiono mi i wysłano, abym oznajmiła to tobie". [Biblia Paulistów, Jdt 11]

Dosyć naiwne to, ale naprawdę to było tak:

(1): W tych właśnie dniach o wszystkim dowiedziała się Judyta, córka Merariego, syna Usa, syna Józefa, syna Uzjela, syna Chilkiasza, syna Ananiasza, syna Gedeona, syna Refaima, syna Achitoba, syna Eliasza, syna Chilkiasza, syna Eliaba, syna Natanaela, syna Szelumiela, syna Suriszaddaja, syna Izraela. (...)(
21): Jeśli nas pokonają, pokonają też całą Judeę i splądrują naszą świątynię. Wtedy Bóg za jej zbezczeszczenie zażąda naszej krwi, (22): a śmierć naszych braci, ujarzmienie naszej ziemi i zniszczenie naszego dziedzictwa obróci się przeciwko nam, gdziekolwiek wśród pogan będziemy służyć jako niewolnicy. Dla tych, którzy nas kupią, będziemy znakiem upadku i hańby, (23): a nasze oddanie się w niewolę nie przyniesie nam korzyści, lecz PAN, nasz Bóg, sprawi, że stanie się dla nas przyczyną niesławy. (24): Teraz więc, bracia, pokażmy naszym braciom, że od nas zależy ich życie, i że jesteśmy oparciem przybytku, świątyni i ołtarza. (25): Za to wszystko dziękujmy PANU Bogu naszemu, który doświadcza nas, jak kiedyś naszych przodków. [Biblia Paulistów, Jdt 8]

Należało bronić Jerozolimy i pozostałego narodu za wszelką cenę.

Kobieta szpieg oczywiście musiała być powabna, umieć uwodzić, oszukiwać i posługiwać się bronią. To historie wojenne a nie Słowo Stwórcy Wszechświata.
Mnie to nie kręci, raczej mierzi.

Pozwolę sobie zacytować tylko pewne znamienne fragmenty sugerujące, że Bozia przy tym była:

(1): Gdy nastał wieczór, służący pospieszyli się z odejściem. Wtedy Bagoas zamknął namiot od zewnątrz, oddzielając obecnych od ich pana. Oni więc udali się na spoczynek, gdyż wszyscy byli zmęczeni długotrwałą ucztą.(...)
(7): Następnie zbliżyła się do łoża, chwyciła go za włosy i powiedziała: "PANIE, Boże Izraela, dodaj mi dzisiaj sił!". [Biblia Paulistów, Jdt 13]


(11): Judyta z daleka już wołała do strażników przy bramach: "Otwórzcie, otwórzcie bramę! Z nami jest Bóg! Nasz Bóg, który okazuje moc w Izraelu i potęgę wobec naszych wrogów, jak to uczynił dzisiaj!". [Biblia Paulistów, Jdt 13]

(14): Wtedy Judyta powiedziała donośnym głosem: "Chwalcie Boga! Chwalcie! Chwalcie Boga, który nie odjął swego miłosierdzia od domu Izraela, lecz posługując się mną, pobił tej nocy naszych wrogów!". (15): Po czym wyjęła z torby głowę, pokazała ją i powiedziała: "Oto głowa Holofernesa, naczelnego wodza wojsk asyryjskich! A oto zasłona, pod którą leżał pijany! PAN zabił go, posługując się ręką kobiety! [Biblia Paulistów, Jdt 13]

(17): Cały lud zdumiał się ogromnie, upadł na twarz i oddał pokłon Bogu, wołając jednogłośnie: "Bądź uwielbiony, nasz Boże, który pozwoliłeś dzisiaj zadrwić z wrogów Twojego ludu". (18): A Ozjasz powiedział do niej: "Błogosławiona jesteś, córko, przez Boga Najwyższego bardziej niż wszystkie kobiety na ziemi!I błogosławiony PAN, Bóg, który stworzył niebo i ziemię i który ciebie prowadził, abyś odcięła głowę wodza naszych wrogów. [Biblia Paulistów, Jdt 13]


(1): Kiedy ci, którzy byli jeszcze w namiotach, usłyszeli o wydarzeniu, popadli w zdumienie. (...)
(9): A gdy przyszli do niej, wszyscy zgodnie ją błogosławili i mówili do niej: "Tyś wywyższeniem Jeruzalem, tyś wielką dumą Izraela, ty jesteś wielką chlubą naszego narodu. (10): Sama dokonałaś tego wszystkiego. Wyświadczyłaś wielkie dobrodziejstwo Izraelowi i spodobało się to Bogu. Bądź więc błogosławiona przez Wszechmocnego PANA po wieczne czasy!". A cały lud zawołał: "Niech się tak stanie!". [Biblia Paulistów, Jdt 15]

(5): Lecz PAN Wszechmocny rozgromił ich ręką kobiety! [Biblia Paulistów, Jdt 16]


(17): Biada poganom, którzy powstają przeciw memu narodowi, PAN Wszechmocny ukarze ich w dniu sądu. Ześle na ich ciała ogień i robactwo, i będą jęczeć z bólu na wieki". [Biblia Paulistów, Jdt 16]



Ale Nabuchodonozor za parę lat najechał ponownie Jerozolimę, i zburzył ją doszczętnie a Żydów wziął do niewoli babilońskiej.
I kobita nie pomogła.
Może PAN miał inne pomysły.

[cezary123]

I Księga Machabejska zaczyna się od wzmianki o jakimś Aleksandrze Macedończyku, który pokonał Persa.
Chyba to już świat grecki, epoka hellenistyczna.
Ale wcześniej jeszcze przecież była niewola babilońska i tylu proroków na wygnaniu.

[Meduzola]

Bogiem i Biblią zajmował się też niemiecki filozof Ernst Bloch. Podstawa marksistowska, chrześcijańskie źródła, to trzeba umieć lawirować; utopia (jak u T. Morusa..?), nadzieja. No i w ogóle lata Siedemdziesiąte to bogate źródło filozoficznych opracowań.

[tricky]

Paradoksy nie istnieją, a wydaje się nam, że istnieją wtedy, kiedy czegoś nie uwzględniliśmy.

To nie jest takie proste. Weźmy taką matematykę. Poukładana logicznie jak kryształ. Mamy teorię mnogości i paradoks Banacha-Tarskiego. Zgodnie z zasadami teorii mnogości dzielisz kulę i wychodzą ci dwie takie same kule. Absurd. Zapuścili komputery, żeby sprawdzić czy czasem ta cała teoria mnogości nie wywróci się do góry nogami. Podobno trzyma się, ale kto tam wie jak jest naprawdę. Gdyby okazała się sprzeczna cała matematyka pada jak mucha. Fizyka to inna sprawa, nie jest logiczna. Wystarczą rachunki i empiria.

[cezary123]

Paradoksy nie istnieją, a wydaje się nam, że istnieją wtedy, kiedy czegoś nie uwzględniliśmy.

To nie jest takie proste. Weźmy taką matematykę. Poukładana logicznie jak kryształ. Mamy teorię mnogości i paradoks Banacha-Tarskiego.

Zajmę się tym, jak będę trochę bardziej siedział w matematyce.
Ale tak na intuicję to od zawsze wydawało mi się, że z matematycznymi pojęciami abstrakcyjnymi, w tym liczbami, jest coś nie tak, coś umownego.
No bo weźmy fizyczny przedmiot i zmierzmy go. Niech ma miarę równą jedności, 1.
Jeżeli już przypisaliśmy mu wartość 1, to niech on ma tę wartość, a nie zaraz mierzymy z innych punktów odniesienia i widzenia i wychodzi, że ten element świata wcale nie jest jeden, a albo milion drobniejszych liczb, albo jedna tysięczna innej liczby itd.
Wszystko lata po osi od nieskończoności do nieskończoności. Ten sam element.
I jak tu mogą liczby odnosić się prawidłowo do siebie i do świata?

[cezary123]

Wracając na chwilę do Księgi Judyty, pozwolę sobie zauważyć, że pojawi się tam znowu eunuch

(1): Potem rozkazał, aby wprowadzono ją do pomieszczenia, gdzie przechowywano jego srebra, i kazał podawać jej do jedzenia jego wspaniałe potrawy, a jako napój jego wino. (10): Czwartego dnia Holofernes urządził ucztę tylko dla swoich służących, nie zapraszając nikogo spośród urzędników. (11): Eunuchowi Bagoasowi, który zarządzał jego majątkiem, polecił: "Idź i przekonaj kobietę hebrajską, która przebywa z tobą, aby przyszła do nas, jadła i piła z nami. (12): Byłoby dla nas hańbą, gdybyśmy pozwolili takiej kobiecie odejść, nie obcując z nią, a jeśli jej nie zdobędziemy, będzie z nas drwiła". (13): Bagoas wyszedł więc od Holofernesa, udał się do Judyty i powiedział: "Piękna niewolnico, nie obawiaj się przyjść do mego pana. Dostąpisz zaszczytu przebywania w jego obecności i będziesz pić z nami wino ku rozweseleniu. I staniesz się w tym dniu jak jedna z córek asyryjskich, które mieszkają w pałacu Nabuchodonozora". (14): Judyta odpowiedziała na to: "Kimże ja jestem, żebym mogła sprzeciwić się memu panu? Spiesznie zrobię wszystko, co będzie mu miłe, a dla mnie stanie się to powodem radości aż do dnia mojej śmierci". (15): Potem wstała, ubrała się w odświętny strój i nałożyła wszystkie kobiece ozdoby. Jej niewolnica poszła przed nią i rozłożyła dla niej na ziemi, naprzeciwko Holofernesa, dywany, które Judyta otrzymała od Bagoasa do swego codziennego użytku, aby na nich spożywać posiłki. (16): Judyta weszła i spoczęła na nich, a serce Holofernesa wezbrało gwałtownym uczuciem do niej, jego dusza zadrżała i bardzo zapragnął ją posiąść. Już od chwili, w której ją zobaczył, szukał sposobności, żeby ją uwieść. (17): Powiedział do niej: "Pij i wesel się z nami!". (18): Judyta odpowiedziała: "Dobrze, panie, z przyjemnością będę piła, bo od dnia mych urodzin nie dostąpiłam takiego zaszczytu jak dzisiaj". [Biblia Paulistów, Jdt 12]

Tak to jest z kobietami. Kobieta potrafi być podstępna i zdradliwa a jeleni na świecie nie brakuje

A później przechwalała się, że wróg wcale jej nie posiadł:

(16): Na życie PANA, który strzegł mnie na drodze, którą szłam. Uwiodła go moja twarz na jego zgubę, ale nie zgrzeszył ze mną, żeby mnie splugawić i zhańbić". [Biblia Paulistów, Jdt 13]

[cezary123]

Księgi Machabejskie to podstęp, walka, zbrodnia, tortury, pomoc z nieba i Władca duchów i nieba. Jednym słowem sama swołocz.


Okazuje się, że apokryfów biblijnych jest całe mnóstwo, a tylko rada uczonych w Piśmie przy ustalaniu kanonu decydowała, które przyjąć a które odrzucić.


"Z punktu widzenia judaizmu i chrześcijaństwa apokryfami określano pisma, które nie zostały przyjęte do kanonu pism świętych, czyli będące niejako w pewnej opozycji do kanonu. W tym sensie stosuje się też termin pseudoepigraf.

We wczesnym chrześcijaństwie i to w jego najwcześniejszym okresie piśmiennym, tego rodzaju księgi zostały odrzucone, gdyż uznano, że nie zostały one napisane bezpośrednio pod wpływem Ducha Świętego".
https://pl.wikipedia.org/wiki/Apokryf

Bez wątpienia apokryfy są cennym świadectwem literackim swojej epoki. Ponieważ nie są księgami natchnionymi, nie mogą stanowić argumentacji w formułowaniu tez teologicznych. Możemy natomiast dzięki nim poznać różne tendencje, prądy religijne panujące w czasach bezpośrednio poprzedzających przyjście Jezusa i w pierwszych wiekach Kościoła. Niektóre z nich (powstałe na przełomie obu Testamentów) mogą stanowić cenną pomoc dla zrozumienia pewnych zagadnień poruszanych w księgach biblijnych. Wiele spośród apokryfów jest świadectwem wiary i pobożności ludzi żyjących w tamtych czasach (np. Psalmy Salomona). Ciekawy jest fakt, że znana modlitwa za zmarłych: „Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie, a światłość wiekuista niechaj im świeci” ma swoje bezpośrednie źródło w apokryfie — 4 Księdze Ezdrasza (2,34-35). Chrześcijanin interesujący się tym wszystkim, co stanowi szeroko rozumiane tło Biblii, może również po nie sięgać. Większość z nich bowiem mamy do dyspozycji także w tłumaczeniu polskim. Ważne jednak, by sięgać po tłumaczenia przygotowane przez specjalistów, dysponujących rozległą wiedzą filologiczną i historyczną. Takie prace opatrzone są rzetelnym komentarzem naukowym, który pozwoli odnaleźć się w zawiłościach teologii pierwszych wieków.
https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TB/ob ... kryfy.html



No tak, jeżeli Duch Święty nie natchnął tych ksiąg, to ma szczęście, że nie musiał się w tym babrać.
Ale i natchnione pisma są krwawe, ponure, denerwujące i bezsensowne, jak cała historia ludzka więc...


Księga Machabejska opisuje powstanie Machabeuszy.

"(167-140 p.n.e.) – zbrojne wystąpienie w Judei, mające charakter frontalnego starcia prawowiernych wyznawców judaizmu z hellenizmem, skierowane przeciw władzy syryjskich władców hellenistycznych oraz renegatom, ulegającym wpływom kultury greckiej, wywodzącym się głównie z kręgów arystokracji".

https://www.jhi.pl/psj/Machabeuszy_powstanie

Na początku prawowierni wyznawcy judaizmu nie chcieli walczyć w szabat, jeść wieprzowiny ( i innych rzeczy ofiarowanych bożkom) i rezygnować z wszystkich tradycji, swoich ofiar, spójności narodu a nawet byli gotowi umrzeć dla PANA, ale już wkrótce jakoś tak dziwnie się złożyło, że stopniowo PAN sam zmieniał zdanie i rozpuszczał judaizm w nadchodzącym chrześcijaństwie (które pewnie trochę przygotowała myśl grecka). Wtedy i w szabat wolno było uzdrawiać i wyciągać owce z dołu i setnik Korneliusz dostał z nieba nowe światło dotyczące jedzenia zwierząt czystych i nieczystych i Paweł z Tarsu nie obcinał już napletka mężczyznom wierzącym w Boga, a nawet przestano modlić się do Boga o zemstę na wrogach, po tym jak Jezusa to zaczęło razić.
Niewiele to pomogło na tym świecie, ale przecież były już przebłyski wiary w jednostkowe osobiste zmartwychwstanie i oddanie przez Boga bebechów ginącemu organizmowi, jak temu gościowi pod koniec II Księgi Machabejskiej.

Ale na razie same okropieństwa. Wojowanie z innymi bóstwami i ich wyznawcami jak kiedyś Pinechas. I ciąganie Boga po polach walki.

(18): Juda odpowiedział: "Mały oddział może łatwo pokonać wielu. Niebu nie sprawia różnicy, czy ocala przy pomocy mnóstwa czy małego oddziału, (19): bo zwycięstwo w bitwie nie zależy od liczebności wojska, lecz od siły pochodzącej z Nieba. (20): Oni przychodzą przeciwko nam pełni pychy i bezprawia, aby wygubić nas, nasze żony i nasze dzieci oraz aby nas złupić. (21): My zaś walczymy o nasze życie i nasze prawa. (22): Nie bójcie się, bo On sam zetrze ich w naszej obecności". [Biblia Paulistów, 1mch 3]

(6): Gdy tylko nastał dzień, Juda pojawił się na równinie z trzema tysiącami ludzi, którzy nie mieli takich zbroi ani mieczy, jakby tego pragnęli. (7): Zobaczyli zaś, że obóz wojsk obcych narodów był potężny i umocniony. Otaczała go jazda, a wszyscy byli wyćwiczeni w walce. (8): Juda powiedział do swoich ludzi: "Nie bójcie się ich liczby ani nie lękajcie się ich wyglądu. (9): Wspomnijcie, jak nasi ojcowie zostali ocaleni w Morzu Czerwonym, gdy ścigał ich faraon ze swoim wojskiem. (10): A teraz wołajmy do Nieba, może okaże nam przychylność, wspomni na przymierze ojców i zniszczy dziś to wojsko, które jest przed nami. (11): Niech wszystkie narody poznają, że istnieje Ten, który wykupuje i ocala Izraela". [Biblia Paulistów, 1mch 4]



(36): Wtedy kapłani wrócili, stanęli naprzeciwko ołtarza i świętego mieszkania i modlili się, płacząc: (37): "Ty wybrałeś ten dom, aby wzywano w nim Twego imienia, aby dla Twojego ludu był on domem modlitwy i błagania. (38): Dokonaj pomsty na tym człowieku i jego wojsku. Niech zginą od miecza. Pamiętaj o ich bluźnierstwach i nie daj im wytchnienia". (39): Nikanor opuścił Jeruzalem i rozbił obóz w Bet-Choron. Tam dołączyło do niego wojsko z Syrii. (40): A Juda z trzema tysiącami ludzi rozbił obóz w Adasie. Potem Juda modlił się słowami: (41): "Gdy posłowie królewscy bluźnili, pojawił się Twój anioł i pobił sto osiemdziesiąt pięć tysięcy spośród nich. (42): Podobnie i dzisiaj zetrzyj to wojsko przed nami! Niech ci, którzy pozostaną, przekonają się, że Nikanor złorzeczył Twojej świątyni. Osądź go stosownie do jego przestępstwa". (43): Trzynastego dnia miesiąca Adar wojska stoczyły bitwę. Wojsko Nikanora zostało rozbite. On pierwszy zginął w walce. [Biblia Paulistów, 1mch 7]

O podstępach, w wyniku których zginęli Jonatan i Szymon szkoda pisać, takie paskudne. Bozia tego nie widziała? Aha, odwróciła się na chwilę, za grzechy narodu. Skoro sami tak twierdzą...



Z Drugiej Księgi Machabejskiej ciekawie wygląda kolejny eksperyment z łatwopalną cieczą. Może to nie zadziwiająca wiedza faraonów i innych takich, ale zawsze jakaś wiedza przyrodnicza:

18): Mając zamiar świętować oczyszczenie świątyni dwudziestego piątego dnia miesiąca Kislew, uznaliśmy za konieczne powiadomić was, abyście wy także obchodzili Święto Namiotów i ognia, który pojawił się, kiedy Nehemiasz po odbudowaniu świątyni i ołtarza złożył ofiary. (19): Kiedy bowiem nasi ojcowie zostali uprowadzeni do Persji, pobożni kapłani wzięli ogień z ołtarza i potajemnie ukryli go w pustej studni. Miejsce to zabezpieczyli tak, aby nikt o nim nie wiedział. (20): Po upływie wielu lat spodobało się Bogu, aby król Persji posłał Nehemiasza. Wtedy wysłał on po ogień potomków kapłanów, którzy go ukryli. Oni jednak donieśli nam, że zamiast ognia znaleźli tłustą wodę. Nehemiasz nakazał im zaczerpnąć jej i przynieść. (21): Gdy przygotowano, co konieczne do składania ofiar, rozkazał kapłanom polać tą wodą drewna i to, co na nich leżało. (22): Uczynili tak. A gdy po pewnym czasie zaświeciło słońce, uprzednio zakryte chmurami, zapłonął tak wielki ogień, że wszyscy byli zdumieni. (23): Podczas spalania się ofiary, kapłani modlili się razem ze wszystkimi. Jonatan zaczynał, a pozostali wraz z Nehemiaszem odpowiadali. (24): Modlili się tak: «PANIE, PANIE Boże, Stwórco wszystkiego, budzący trwogę, mocny, sprawiedliwy i miłosierny, jedyny Królu i Dobroczyńco! (25): Tylko Ty jesteś hojny. Tylko Ty jesteś sprawiedliwy, wszechmocny i wieczny. Ty wybawiłeś Izraela od wszelkiego zła. Ty wybrałeś naszych ojców i ich uświęciłeś. (26): Przyjmij ofiarę za twój cały lud Izraela. Strzeż swojej własności i uświęć ją. (27): Zgromadź naszą diasporę. Uwolnij tych, którzy służą innym narodom. Spójrz na wzgardzonych i wyśmiewanych. Niech poganie przekonają się, że Ty jesteś naszym Bogiem. (28): Ześlij karę na tych, którzy nas uciskają, i na tych, którzy zuchwale nas znieważają. (29): Utwierdź swój lud na twoim świętym miejscu, jak powiedział Mojżesz». (30): W tym czasie kapłani śpiewali hymny. (31): Gdy to, co było złożone w ofierze, spaliło się, Nehemiasz nakazał resztą wody polać większe kamienie. (32): Kiedy tak uczyniono, zapalił się płomień, który został pochłonięty przez jaśniejsze światło z ołtarza. (33): Wydarzenie to stało się głośne i także królowi Persów doniesiono, że w miejscu, w którym uprowadzeni kapłani ukryli ogień, pojawiła się woda, a ludzie z otoczenia Nehemiasza oczyścili nią ofiary. (34): Król po zbadaniu całej sprawy ogrodził to miejsce i wzniósł tam świątynię. (35): Przynosiła ona królowi znaczne dochody, a on rozdawał je tym, których darzył łaską. (36): Towarzysze Nehemiasza nazwali tę wodę "neftar", co oznacza "oczyszczenie", lecz przez wielu zwana jest też "neftai". [Biblia Paulistów, 2mch 1]

Szkoda, że nie "nafta".


Ciekawie też brzmią słowa narratora:

(16): Piszemy do was, przygotowując się do świętowania Oczyszczenia. Dobrze uczynicie, świętując te dni. (17): Bóg jest tym, który ocalił cały swój lud, zwrócił wszystkim dziedzictwo, królestwo, kapłaństwo i świętość, (18): jak obiecał w Prawie. Ufamy więc Bogu, że szybko zlituje się nad nami i zgromadzi nas ze wszystkich stron świata w miejscu świętym. Wybawił nas bowiem z wielkich nieszczęść i oczyścił to miejsce". (19): Opowiadanie o Judzie Machabeuszu i jego braciach, o oczyszczeniu świątyni Najwyższego i poświęceniu ołtarza, a także (20): o wojnach przeciwko Antiochowi Epifanesowi i jego synowi Eupatorowi, (21): o pochodzących z nieba objawieniach dla tych, którzy tak mężnie walczyli o judaizm, że chociaż nieliczni, odbili cały kraj i przepędzili barbarzyńskie narody, (22): odzyskali słynną na całym świecie świątynię, uwolnili miasto oraz przywrócili prawa, które chciano znieść. Dokonali tego, ponieważ PAN darzył ich łaską z całą łagodnością. (23): Staraliśmy się streścić w jednym dziele to wszystko, co Jazon Cyrenejczyk opisał w pięciu księgach. (24): Zauważyliśmy bowiem, że ci, którzy pragną zagłębić się w opowiadania historii, napotykają na trudność z powodu bardzo wielu liczb oraz mnogości szczegółów. (25): Dlatego tym, którzy chcą ją czytać, postanowiliśmy dostarczyć przyjemności; tym, którzy pragną ją zapamiętać – pomocy; a wszystkim, którzy się z nią zetkną – pożytku. (26): Nam zaś samym, którzy podjęliśmy się dokonania niełatwego zadania streszczenia, sprawa ta przysporzyła trudu i bezsenności, (27): podobnie jak niełatwo jest temu, kto przygotowuje ucztę i pragnie zadowolić biesiadników. My jednak chętnie ponieśliśmy ten trud, aby zaskarbić sobie wdzięczność wielu. (28): Troskę o szczegóły historyczne pozostawiamy historykowi, my natomiast zajęliśmy się opracowaniem streszczenia. (29): Architekt nowego domu musi troszczyć się o całą budowlę, ten zaś, kto chce go upiększyć i ozdobić malowidłami, stara się tylko o materiały do ozdoby. Myślę, że podobnie jest również z nami. (30): Pogłębienie i uporządkowanie faktów oraz ich szczegółowa analiza – to zadanie historyka. (31): Temu zaś, kto przygotowuje streszczenie, należy pozwolić na skrócenie tekstu i pominięcie szczegółów. (32): W tym miejscu rozpoczynamy opowiadanie, nie dodając już nic do tego, co powiedzieliśmy. Byłoby bowiem nierozsądne rozwodzić się nad wstępem do historii, a skracać samą historię. [Biblia Paulistów, 2mch 2]

Bezczelni. Jaka przyjemność? Tortury przechodziłem, kiedy musiałem słuchać o tych wszystkich wojnach, podstępach, zabójstwach w walce i ludzkich okrucieństwach wzajemnych. Ale dobrze wiedzieć co jest w Biblii.

[cezary123]

Nawet opisy nadprzyrodzonych bajek niewiele pomogły. A to jacyś aniołowie wybatożyli pazernego człowieka w świątyni, a to znowu pojawiały się wojownicy na niebiańskich rumakach i pomagali w walce a to znowu coś.
A może by pojawiły się nadprzyrodzone istoty i zrobiły coś pożytecznego dla rozwoju cywilizacji i wszystkich istot na Ziemi? Lekarstwo na trąd by zrzuciły, trochę antybiotyków, trochę urządzeń technicznych, ale cywilnych, trochę mądrych książek o rozwoju cywilizacji w następnych wiekach i tysiącleciach ku szczęściu ludzkości.
Łatwiej wyobrażać sobie wojownikom anioły z mieczami na swoje podobieństwo niż wysilić wyobraźnię, i zastanowić się nad inną postacią z nieba...


(25): Ukazał się im koń niosący straszliwego jeźdźca, przyozdobiony w piękny rynsztunek. Galopując, gwałtownie natarł przednimi kopytami na Heliodora. Wydawało się, że jeździec ma złotą zbroję. (26): Pojawili się jeszcze dwaj inni młodzieńcy o nadzwyczajnej sile, wspaniałej urodzie, pięknie ubrani, którzy stanęli po obu stronach Heliodora i chłostali go bez przerwy, zadając mu liczne razy. (27): Nagle upadł on na ziemię i ogarnęła go wielka ciemność. Podniesiono go więc i posadzono w lektyce. (28): Ten, który – jak to zostało wspomniane – wszedł do skarbca z licznym orszakiem i całą strażą przyboczną, został z niego wyniesiony, bo sam nie był w stanie udzielić sobie pomocy. Wszyscy uznali moc Bożą, która się ujawniła. [Biblia Paulistów, 2mch 3]


(1): W tym czasie Antioch przygotowywał drugą wyprawę przeciwko Egiptowi. (2): Wtedy to przez prawie czterdzieści dni w całym mieście miały miejsce wizje: jeźdźcy galopujący w powietrzu w przetykanych złotem szatach; piechota z włóczniami formująca się w oddziały; dobywanie mieczy; (3): oddziały jazdy ustawiające się w szyku; szturm i szarża z obu stron; ruch tarcz, las włóczni, uderzenia broni, świst strzał, błysk złotych ozdób i wszelkiego rodzaju zbroi. (4): Wszyscy błagali, aby te wizje zwiastowały coś dobrego. [Biblia Paulistów, 2mch 5]

To fatamorgany pustynne były czy halucynacje po czymś?

Rozdział 7 II Księgi Machabejskiej - bardzo dosadne uzasadnienie wiary w zmartwychwstanie. Powinni wywalić ten fragment, żeby kto traumy się nie nabawił. Dobrze, że Duch Święty tego nie natchnął.
Biedne organizmy biologiczne, tak bardzo dziwowały się swojej organicznej konstrukcji, że pogłupiały na punkcie ponownego ich złożenia.
A ile chrześcijan zaraz później w Rzymie bawiło się w to samo...
I myślało, że w ten sposób zachęcą Stwórcę do takiej zabawy na tle ewolucji.


(1): Zdarzyło się też, że siedmiu braci zostało schwytanych razem z ich matką. Król chciał ich zmusić do jedzenia zakazanego mięsa wieprzowego, chłoszcząc ich biczami i rzemieniami. (...)

(9): Gdy wydawał ostatni oddech, powiedział: "Ty, zbrodniarzu, odbierasz nam doczesne życie, ale Król świata wskrzesi nas do życia trwającego wiecznie, ponieważ umieramy za Jego prawa". [Biblia Paulistów, 2mch 7]

(14): Będąc już u kresu, powiedział: "Bóg dał nam nadzieję, że będziemy przez Niego ponownie ożywieni. Tego właśnie oczekujemy, wybierając śmierć z ręki człowieka. Ty natomiast nie będziesz wskrzeszony do życia". [Biblia Paulistów, 2mch 7]

(13): Kiedy i ten zakończył życie, podobnym torturom poddano czwartego. (21): Każdemu z nich nawet dodawała otuchy w ojczystym języku. Pełna wzniosłych myśli, kobiece rozumowanie umacniała męską odwagą. Mówiła do nich: (22): "Nie wiem, jak pojawiliście się w moim łonie. Nie ja dałam wam ducha i życie i nie ja ukształtowałam wasze ciała. (23): Dlatego Stwórca świata, który dał początek ludzkości i wszystkiemu, co istnieje, w swoim miłosierdziu odda wam ducha i życie. Wy bowiem teraz gardzicie samymi sobą dla Jego praw". [Biblia Paulistów, 2mch 7]

Biedactwo.



(1): Juda Machabeusz i jego towarzysze udawali się potajemnie do wiosek, aby werbować krewnych i tych, którzy trwali w judaizmie. Zgromadzili w ten sposób około sześć tysięcy osób.(...)
(16): Gdy Machabeusz zgromadził swoich towarzyszy, których było sześć tysięcy, dodawał im otuchy, aby walczyli bohatersko, nie przerazili się nieprzyjaciół ani nie obawiali się mnóstwa pogan, którzy niesprawiedliwie nadchodzą przeciwko nim. (17): Niech mają przed oczami bezprawie i zniewagę, jakie wyrządzili w miejscu świętym, udrękę wyszydzonego miasta, a także obalenie odziedziczonego po przodkach porządku społecznego. (18): Mówił: "Oni pokładają nadzieję w broni i w swojej zuchwałości, my zaś w Bogu Wszechmocnym, który może jednym skinieniem powalić idących przeciwko nam, jak i cały świat". (19): Wyliczył im przykłady, kiedy ich przodkowie otrzymali pomoc, przypominając o tym, jak w walce z Sennacherybem zostało pokonanych sto osiemdziesiąt pięć tysięcy (20): oraz o tym, jak w Babilonii osiem tysięcy Żydów i cztery tysiące Macedończyków stanęło do walki przeciwko Galatom, a kiedy Macedończycy znaleźli się w krytycznej sytuacji, osiem tysięcy Żydów pokonało sto dwadzieścia tysięcy dzięki pomocy, która nadeszła dla nich z Nieba; i zagarnęli wielkie łupy. (21): W ten sposób dodał im odwagi i sprawił, że byli gotowi umrzeć za prawa i ojczyznę. Potem podzielił wojsko na cztery części. (22): Ustanowił swoich braci: Szymona, Józefa i Jonatana dowódcami poszczególnych oddziałów, każdemu dając pod komendę tysiąc pięćset ludzi. (23): Później mianował także Eleazara. Po publicznym odczytaniu świętej księgi rzucił hasło: "Z Bożą pomocą!" i stając na czele pierwszego oddziału, rzucił się na Nikanora. (24): Ponieważ Wszechmocny był ich sprzymierzeńcem, zabili ponad dziewięć tysięcy nieprzyjaciół. Poranili lub okaleczyli większą część żołnierzy Nikanora, zmuszając ich wszystkich do ucieczki. [Biblia Paulistów, 2mch 8]



(13): Juda uderzył też na pewne miasto o nazwie Kaspin, zamieszkane przez ludzi innej narodowości, które otoczone było solidnymi fosami i murami. (14): Ci, którzy byli wewnątrz, ufając potędze murów oraz zapasom żywności, lżyli wulgarnie żołnierzy Judy, ubliżali im, a ponadto bluźnili i mówili rzeczy niegodziwe. (15): Wówczas żołnierze Judy wezwali wielkiego Władcę świata, który za czasów Jozuego bez taranów i machin do obalania murów zburzył Jerycho, i z furią rzucili się na mury. (16): Z woli Boga zdobyli miasto. Urządzili tam tak nieopisaną rzeź, że pobliskie jezioro o szerokości dwóch stadiów wyglądało jakby wypełniła je spływająca krew. [Biblia Paulistów, 2mch 12]


Ale sami swoich zmarłych zabitych chcieli znowu ujrzeć po zmartwychwstaniu. I to jeszcze, żeby wszystko było im wybaczone jak niewiniątkom świeżym na świecie. Nie ma tak dobrze. Powybijali się za nie wiadomo co nieodwracalnie, to ich nie ma i już.

(39): Następnego dnia ludzie Judy poszli zabrać ciała zabitych, aby złożyć je obok krewnych w rodzinnych grobach, ponieważ nie można już było z tym zwlekać. (40): U każdego z poległych znaleźli pod ubraniem amulety poświęcone bóstwom z Jamnii, czego Prawo zabrania Żydom. Dla wszystkich stało się oczywiste, że zginęli oni z tej właśnie przyczyny. (41): Wszyscy zatem wysławiali PANA, który jest sprawiedliwym sędzią i rzeczy ukryte czyni jawnymi. (42): Potem oddali się modlitwie, prosząc, aby popełniony grzech został całkowicie wymazany. Szlachetny Juda zachęcał ludzi, aby starali się unikać grzechu. Zobaczyli bowiem na własne oczy, że na skutek grzechu tamci polegli. (43): Następnie przeprowadził składkę wśród wszystkich żołnierzy. Zebrał dwa tysiące drachm w srebrze i posłał je do Jerozolimy na ofiarę za ten grzech. Postąpił tak pięknie i uczciwie, myśląc o zmartwychwstaniu. (44): Gdyby bowiem nie spodziewał się, że ci polegli zmartwychwstaną, modlitwa za umarłych byłaby bezużyteczna i niedorzeczna. (45): On jednak uważał, że na tych, którzy umierają bogobojnie, czeka wspaniała nagroda, co było myślą świętą i pobożną. Dlatego kazał złożyć ofiarę przebłagalną za zmarłych, aby zostali uwolnieni od grzechu. [Biblia Paulistów, 2mch 12]



(14): Oddał się w opiekę Stwórcy świata, a swoich ludzi wezwał, aby walczyli dzielnie aż do śmierci za prawa, świątynię, miasto, ojczyznę i porządek polityczny. Następnie zajął pozycje w pobliżu Modin. (15): Swoim ludziom rzucił hasło: "Bóg zwycięży" i z młodzieńcami wybranymi spośród najlepszych uderzył nocą na królewski namiot. W obozie zabił dwa tysiące ludzi oraz największego ze słoni razem z jego opiekunem. (16): W końcu, kiedy już napełnił obóz strachem i zamieszaniem, szczęśliwie się wycofał. (17): Nim dzień zaświtał, dokonał swego dzieła, ponieważ Pan przyszedł mu z pomocą. [Biblia Paulistów, 2mch 13]


(45): Żyjąc jeszcze, rozpalony gniewem wstał i choć z jego strasznych ran płynęły strumienie krwi, przebiegł między żołnierzami i stanął na urwistej skale. (46): Całkowicie wykrwawiony, wydobył z siebie wnętrzności, wziął je w obie ręce i rzucił na żołnierzy, wzywając Władcę życia i ducha, aby mu je zwrócił. W ten sposób zakończył życie. [Biblia Paulistów, 2mch 14]


Stwórca świata pewnie dawno już zwariował od tej ludzkiej polityki, nienawiści, głupoty i przemocy.


(40): Ponieważ tłum był wzburzony i przepełniony gniewem, Lizymach uzbroił około trzy tysiące ludzi i wysłał ich do niegodziwego ataku. Dowodził nimi niejaki Auranos, podeszły w latach i nie mniej podeszły w głupocie. [Biblia Paulistów, 2mch 4]

(37): Tak wyglądały sprawy dotyczące Nikanora. Od tego czasu miasto pozostaje we władaniu Hebrajczyków, dlatego też ja w tym miejscu zakończę moje opowiadanie. (38): Jeśli zostało ono skomponowane pięknie i zgrabnie, osiągnąłem to, czego pragnąłem. A jeśli jest marne i przeciętne, to widocznie tylko na tyle było mnie stać. (39): Podobnie jak szkodliwe jest picie samego wina, tak też i samej wody. Wino natomiast zmieszane z wodą w odpowiednich proporcjach jest smaczne i przyjemnie rozwesela. Tak też umiejętna kompozycja opowiadania sprawia radość słuchaczom. Niech więc tutaj będzie koniec. [Biblia Paulistów, 2mch 15]



Było tyle nie pić.