czy zdecydowac sie na drugie dziecko?

[agni37]

Witam. Jestem chora od 12 lat, 5 razy w szpitalu,ale szybko dochodze do siebie. Mam rodzine, tzn meza io dziecko 4 i pol letnie. Ostatnio rozmawialam z mezem i powiedzial ze chce drugie. bardzo mnie to ucieszylo. a potem zaczelo martwic. bo zaczelam rozmyslac o mojej chorobie, widze ze dziecko to nie zabawka, ma swoje potrzeby i wymagania. pieknie przezylam macierzynstwo z noworodkiem, potem zaczelam sie bac jak zaczal buszulowac a potem chodzic wszedzie go pelno, a ja boje sie utraty kontroli. choc nic sie nie dzialo, ja musialam od czasu do czasu sie uspokoic. teraz mam wiecej czasu dla siebie Miczo jest juz na tyle duzy ze potrafi sie soba zajac. Ja boje sie ze bede musiala zrezygnowac z pracy na jakies 2 lata... lubie swoja prace. mam kochanego meza, bardzo mnie wspiera i mam duza pomoc. na wszelkie moje zachwiania i niepewnosci on ma zawsze gotowa odpowiedz, jakby sie z tym urodzil. dla niego drugie dziecko to nie problem, tylko ja.. czy ja podolam,to podwujny obowiazek. ale prawda jest taka ze boje sie nowosci, a jak juz robie ten pierwszy krok do przodu to wychodzi mi na dobre. nie wiem co mam robic. drugie dziecko byloby dopelnieniem naszej rodziny. na pewno duzo szczescia i radosci, ale tez podwojnej roboty. wiem ze dzieci na poczatku sa zazdrosne, a potem sie kochaja. kocham swojego brzdaca i chce dla niego jak najlepiej, zeby byl szczesliwy. a mysle ze 5 lat roznicy miedzy dziecmi to dobry wiek. ja nie mam juz rodzicow, zato mam dwoch braci, wiem jaki to skarb. Tylko te moje leki, czy sobie z tym poradze.. mysle ze tak, zawsze jest na to tabletka. tylko czy wytrzymam przez pierwsze 3 miesiace ciazy bez lekow?! obawiam sie ze wyladuje w szpitalu, choc pewnie tez nie na dlugo, ale nie chcialabym zeby dziecko odziedziczylo po mnie chorobe... co o tym myslicie?

[agni37]

Przemyslalam to dobrze i nie podejme sie drugiej ciazy. To juz postanowione na dobre. Dwojke dzieci pozostawiam dla zdrowych rodzin. mi wystarczy obowiazkow przy jednym. oby byl szczesliwy i wyrosl na zdrowe madre dziecko. Pozdrawiam serdecznie forumowiczow, choc nikt nie mial odwagi odpisac.

[unipan]

agni bo tu malo normalnych, my z zona staramy sie o dziecko chodz jedno czuje ze bez invitro nic nie bedzie...

[agni37]

O kurcze,to macie gorzej. wspolczoje ze tak trudno Wam poczac dziecko. ja mialam to szczescie ze Pan Bog nas nagrodzil malenstwem. ale nie traccie wiary. Starajcie sie chocby nie wiem co. wiem ze invitroto troche nie po katolicku, ale mnie to nie dotyczy, bo nie mialam takiego problemu. a moj brat jest zonaty juz 14 lat i tez bez dziecka, staraja sie invitro. wiec lepiej wczesniej zaczac bo moja bratowa ma juz 36 brat 42, kto wie czy to nie za pozno z tego wzgledu,ze gdyby im nie wyszlo z invitro jest jeszcze szansa na adopcje. a teraz nie wiem co oni poczna. moze beda bez dzieci. to trudny temat dla takich par. wiec sie nie wtracam,chcialam pomoc ale tak sie nie da,bo to bardzo czuly temat i mozna kogos niechcaco zranic. zycze Wam powodzenia! Pozdrawiam serdecznie,buziaki.

[picret]

Piękna historia i życia i dobrze przemyślana decyzja! Jesteś bardzo mądra!

[skenrat]

Mnie także wzruszyła Twoja historia, coś niesamowitego..

[agat]

Jestem zdania, że jedno dziecko wystarczy, gdy się jest chorym/ą. Tym bardziej, gdy się ma już uładzone pewne sfery życia. Po co to burzyć? Czy to nie jest egoistyczne pragnienie, nawet jeśli uzasadniamy je chęcią posiadania rodzeństwa przez nasze dzieci? Poza tym zawsze istnieje zwiększone ryzyko zachorowania potomka osób chorych. Psychotorpy w ciąży też stanowią ryzyko. Same minusy.