dzieńdobry

[piotr 84]

dzień dobry
w kawiarence spotykamy się
dzieli nas tylko stolik i kwiat w doniczce
masz takie piękne blond włosy na ramionach rozpuszczają się
ty mówisz z przejęciem o losach uchodźców z bliskiego wschodu
ja pocę się i wyobrażam sobie jak namiętnie te włosy na białej pościeli rozłożone muszą wyglądać
kelnerka podaje nam kawę
zmieniasz szerokość geograficzną na wschodnią ukrainne i zastanawiasz się czy to już trzecia światowa
a ja myślę o twojej zgrabnej budowie coraz bardziej pocąc się myślę jakby to było gdyby nasze poty złączyły się i boje się o swoje skarpety czy nie zasmrodzą kawiarenki a ty tego nie poczujesz
ciekaw jestem czy czujesz to co ja do ciebie czuje
zatroskana o losy świata znowu temat zmieniasz na synod biskupów bojąc się aby w kościele nie doszło do schizmy
a ja myślę o udziwnieniach jakbyśmy swawolili ze sobą
dotykali - tu gdzie wolno i gdzie zabronione
całowali wszędzie
gimnastykowali w różne pozy miłosnych igraszek jakbym przewracał cię na bok pod ciebie wślizgiwał to znowu na siebie wpuszczał
gilgotał tu i tam
podgryzał
w prześcieradło byśmy się zawinęli i tak przytuleni wpatrywalibyśmy się na odległość nosa
a nie tak jak w tej kawiarence stolika z tym kwiatem między nami i ludźmi postronnymi
kawę dopijasz wstajesz i mówisz że spieszysz się bo mąż i rodzina a ty jeszcze tyle spraw masz do załatwienia
i teraz zastanawiam się na co tyle pociłem się
do autobusu odprowadzam cię
na koniec mówisz mi że jestem dla ciebie jak brat i że zawsze ze mną miło jest tobie tą krótką chwile przy kawie spotkać się
autobus zabiera mi ciebie i zostaje sam na przystanku marznąc gdy z nieba mżawka dobija mnie
rozglądam się co by za jaką Apfią na kawie spotkać się
jakaś staruszka o godzinę pyta
myślę nie to już przesada mówię babci jaki jest czas
obieram kierunek na dom i zastanawiam się jak to z Apfiami i braćmi jest po wskrzeszeniu ciał z martwych
i jakie to nowe ciało jest