mysle ze zaczne od poczatku bo tak bedzie najlepiej...kilka lat temu mialem wujka. mialem bo niestety sie zabij - podcial sobie zyly... jak sie dowiedzialem pozniej w niezbyt sprzyjajacych okolicznosciach - leczyl sie. uczeszczal do poradni psychiatrycznej (chyba tak sie one nazywaja:| ). znaleziono u niego w domu recepty na leki - nie zdazyl ich wykupic...
kiedy sie dowiedzialem o tym ze sie zabil a nie umarl (okolo 7 lat po jego smierci...) sam mialem nieciekawe "jazdy" (przepraszam za dobor slowa). mianowicie bylem w penwego typu depresji (mimo iz mialem wowczas okolo lat 16). mialem mysli samobojcze, blizny po zyletkach na rekach mam do dzisiaj. bylo ciezko ale naszczescie ojciec (brat wujka) zauwazyl to czego nie umial zobaczyc u niego. szybka interwencja skonczyla sie wizytami u psychologa. na poczatku zapieralem sie ze wszystko jest ok, mimo iz w rzeczywistosci bylem wrakiem czlowieka (wiem ze to pewnie nic, ale doslownie tak sie czulem). calymi dniami siedzialem na lozku i patrzylem w sufit. nie umialem sie skupic. zerwalem kontakty ze znajomymi bo balem se ich reakcji. jednak jakos sie pozbieralem. udalo mi sie nabrac pewnosci siebie i checi do zycia. zaczelo byc pieknie. jednak moj Pan psycho powiedzial mi ze za szybko nadeszla ta zmiana i ze w rzeczywistosci ciagle jestem jeszcze tym samym czlowiekiem ktory sie boi wszystkiego. na przekor jemu postanowilem udowodnic wszystkim ( w szczegolnosci sobie) ze to nie prawda. i ot w drodze prostej stalem sie egoista (po czasie doszedlem dopiero do takiego wniosku)... i praktycznie w tym momencie zaczyna sie wszystko to co trwa do dzisiaj...
wczesniej bylem gleboko wierzacy, jednak po tym wszystkim poszedlem w racjonalizm, potem agnostycyzm a teraz ateizm. wydawalo mi sie ze skoro Bog mi nie pomogl mimo ze wszystko w nim pokladalem, to skoro wszystko bedzie pokladane w moim duchu - stane sie silniejszy psychicznie. w sumie dalej w to wierze. zaczalem interesowac sie filozofia, troszke psychologia. po pewnym czasie zaczalem czuc sie wyobcowany wsrod ludzi, zaczalem miewac odczucie ze ktos patrzy co robie np w domu. miewam tez czasem populanie zwane "zawiasy", czyli ide np ulica i z kims rozmawiam po czym sie "wylaczam" i nie dociera do mnie nic oprocz obrazu i dzwieku (ktory slysze jakby przez sciane). taki efekt motyla
czasem siedze i zaczynam sie bac. nie wiem nawet czego. poprostu ot bac sie. co prawda przechodzi mi to po kilku minutach ale czasami takie stany mam calymi dniami. moje upodobania muzyczne poszly w kierunku grupy TOOL, ktora wierzy w tzw lakrymologie (bol wewnetrzny zrodlem poznania siebie, lzy maj oczyszczajaca moc, cierpienie powinno byc wykorzystane do poznania jego mocnych i slabych stron, "terapia lez"). zaczalem sie "wkrecac" w to wszystko. czytam duzo fantastyki. czasem jesli cos w rzeczywistosci mnie drazni, patrze na to okiem fantastyki. czasem konczy to sie tak ze zaczynam miewac odczucie magicznosci pewnych miejsc i widuje rozne dziwne rzeczy wokol mnie. ostatnio takie omamy (nie wiem czy to dobre slowo...) mialem np w autobusie jadac do szkoly... czesto nie wiem co sie dzieje ze mna... obawiam sie siebie i boje sie tego co moge zaraz zobaczyc lub uslyszec... boje sie czy to nie jest wlasnie jakas choroba psychiczna... co Wy o tym myslicie?piszac cos podobnego na forum mlodziezowym spotkalem sie z ogromna fala krytyki itp... wierze ze tutaj bede mogl sie czegos dowiedziec o tym...
Moze byc spowodowane roznymi rzeczami.???
