znowu zwalniam sie z pracy

[tom76]

Mam od kilku lat problem z pracą taki że trudno mi pracować w niej dłużej.
Jest coraz gorzej.
Teraz znowu tracę kolejną prace z własnej winy.Masakra

[Ralf]

A co się stało?

[tom76]

Zawsze jest tak samo.
Trzeba rano wstać do roboty ale.....budze się z czarnymi myślami i po prostu rzucam robote.
W sumie to przeważnie to ja sie zwalniam a nie pracodawca mnie zwalnia.
Kurde i znowu od nowa szukanie próbowanie i nadzieja że następna robota będzie ok i bede mógł trochę dłużej porobić.

[Zagubiona we mgle]

tom76, współczuję Ci, bo ja w sumie też przez to przechodziłam. Dopiero teraz doszłam do względnej równowagi psychicznej, że nie myślę o uciekaniu z pracy, co najwyżej jakiejś lepszej. Mimo że jest niby dobrze, to zawsze rano czuję strach, gdy mam jechać do roboty. Naprawdę nie wiem co można Tobie poradzić, jak pomóc, bo z czarnymi myślami jesteś sam.

[Feniks303]

Ja przyjmuję rispolept consta 37,5 mg. Do pewnego czasu czułem się i działałem podobnie. Bardzo zabiegałem u lekarza o leki przeciwlękowe i antydepresyjne. Lęki wyciszył mi Atarax - czułem się trochę pewniej w pracy. Miałem też jednak problem z porannym budzeniem się. Bardzo dobrze mnie znormalizował Anafranil 75SR. Obecnie nie mam większych oporów z pracą pracuje w jednym miejscu od maja 2011 (nie wiem czy i dla kogo to długo).
Napewno terapia grupowa pomaga w "wypracowaniu własnej przestrzeni". Miałem tak, że po pracy dobrze było mi odreagować w znanej grupie, doraźnie to jest pomocne.

[shadowman]

Ja już kilkakrotnie zwalniałem się z pracy. Powodem były lęki. Dopadały mnie z rana natłoki myśli. Bałem się zawsze, że coś zepsuję, dostanę ochrzan od szefa itd. Poza tym czasem dopadały mnie myśli depresyjne, nie widziałem sensu pracowania..

[Zagubiona we mgle]

Ja też mam ciągle jakiś problem polegający na tym, że nie umiem dłużej utrzymać się w żadnej pracy, bo mam lęki, dziwne myśli (że sobie nie radzę w tej pracy albo że ktoś mnie opieprzy) i takie tam różne wkręty.

[lawenda]

Ja jeszcze nie nadaję się do pracy, ale czytając ten wątek przypomniało mi się, że wiele już osób mówiło jak widać po mojej twarzy to co myślę -emocje. Oj nieprędko będę miała tyle odwagi żeby stanąć oko w oko z pracą. Dopiero jak mi lęki przejdą na dobre.

[Zagubiona we mgle]

lawenda, czasami nie można zrobić nic innego jak cierpliwie czekać na poprawę i gotowość do podjęcia pracy.

[Niemamnie]

O zdrowiu w schizofrenii mówi praca na tylko pół etatu, więc nikt od osoby chorej nie wymaga pracy osiem godzin.
Trzeba mierzyć siły nad zamiary.

[Gehenna]

ja pracuję 8 godzin (staż), po pracy mam fuchę, którą robię w domu. Oprócz tego muszę ogarnąć dom (obiad, lekcje z dzieckiem, jakieś sprzątanie) i jeszcze moje studia.
Mi nikt nie daje taryfy ulgowej ani ja o nią nie proszę, nawet by mi to do głowy nie przyszło. Wobec samej siebie jestem bardzo wymagająca.Budzę się około 7 i raczej nie chodzę spać przed 1szą w nocy, za dużo obowiązków.
Nie wyobrażam sobie,żebym mogła coś zawalić bo np nie chce mi się wstać rano z łóżka, czy mam jakieś lęki. Niby rozumiem,że choroba może człowieka unieruchomić... Ale patrząc przez pryzmat siebie to jednak tego nie rozumiem.

[cezary123]

Choroba nie unieruchamia tak bardzo jak późniejsze uprzedzenia i złośliwości tych, którzy znają historię owego człowieka.
Według mnie pierwszym obowiązkiem przy szukaniu pracy jest odcięcie się od uprzedzeń i skrupulatne wybranie takiego otoczenia, gdzie nikt nic nie wie. Wtedy nie ma wymówek nawet przed samym sobą.
Inaczej wszystko się po pewnym czasie zawali i wina będzie po połowie po naszej stronie i uprzedzonego otoczenia.

[Bardo]

Po kolejnym, najostrzejszym ataku choroby musiałem zrezygnować ze
świetnej pracy (własna firma), która mimo dobrych zarobków była
bardzo stresująca. Niestety w chorobie konieczny jest kompromis,
czasami trzeba odstawić ambicję na dalszy plan. Szukam teraz
czegoś spokojnego, gdzie nie trzeba pracować po nocach oraz w
weekendy.

Gehenna, odpowiedzialność za innych często powoduje, że człowiek
bierze się w garść o wiele skuteczniej niż w przypadku samotnej
osoby. Po prostu nie ma "czasu" na chorowanie. Dlatego też wsparcie
jest takie ważne, ale nie tylko to które możemy dostać, ale także
to którego udzielamy swoim bliskim.

[Gehenna]

Gehenna, odpowiedzialność za innych często powoduje, że człowiek
bierze się w garść o wiele skuteczniej niż w przypadku samotnej
osoby. Po prostu nie ma "czasu" na chorowanie.

To prawda. I to chyba właśnie ta odpowiedzialność powoduje,że jestem w takim stanie. Dochodzi do takich nawet absurdów,że telefonicznie budzę męża do pracy nawet gdy idzie na 14stą... Czuję,że wszystko jest na mojej głowie, nie mogę się rozlecieć bo wszystko runie. Czasem jestem tak wykończona,niedospana że chce mi się płakać. Chciałabym, żeby mąż mi trochę pomagał, chociaż posprzątał,pozmywał... Ale on ma gry komputerowe. Poza tym mówi, że nie będzie po mnie sprzątał. Na zasadzie,że np ja gotując obiad pobrudziłam garnki czy blat w kuchni.
Z finansami jest podobnie. On mówi,że chciałby coś co ileś tam kosztuje. Kiedy mówię,że na ten moment nie jestem w stanie tyle zarobić, to nie przejdzie mu przez myśl że mógłby sam. Kiedy mieliśmy dołek z kasą to ja tyrałam na 2 etaty, nie on.
nie daję rady chwilami, ale czy mam jakieś wyjście?

[lawenda]

Gehenna jesteś dzielna

[black_sky]

Gehenna podziwiam Cię, że tak dajesz sobie radę, szkoda, że mąż Ci bardziej nie pomaga i tak wiele rzeczy na Twojej głowie.

[moi]

nie daję rady chwilami, ale czy mam jakieś wyjście?

Tak, masz. Możesz szczerze pogadać z mężem o swoim samopoczuciu. Wypisać mu na kartce co Ty robisz i co on robi - dla rodziny, dla domu. Ja tak zrobiłam i podziałało.

Pozdrawiam.m.