Jaki macie kontakt z psychologami?

[k4m1l89]

Przyjmę stanowisko laika pytaniu znajdującym się w tytule.

Czy Wasz kontakt opiera się wyłącznie na spotkaniach z psychiatrą, czy może pozostajecie w jakichś relacjach z psychologami ? Opowiedzcie o swoich doświadczeniach z iksińskim psychologiem, o wadach i zaletach. W jakim stopniu pomogły Wam wizyty u psychologa, czy cokolwiek one dają przy prowadzeniu farmakoterapii wraz z psychiatrą?

[SemiFenix]

Świetne uzupełnienie terapii lekami, pogadać można, wyżalić się, dostać dobrą radę, "kopa" do pozytywnego działania, nauczyć czegoś nowego o ludziach, sobie i zdrowieć.

[Ralf]

Byłem kilka razy. Nic nie pomogły.

Podstawa to leki...


... i psychoterapia. Ale nie nedzna wizyta z psychologiem!!!!

[Arom]

Zgadzam się. Tylko leki. Opowiadanie o sobie, o dzieciństwie, o przeżyciach - to mnie tylko dołuje.
Uświadamiam sobie wtedy, że jestem wybrykiem natury, małym robakiem, pełzającą glistą. Poza tym musiałbym wracać do zdarzeń z choroby, wtedy wszystko wraca i bałbym się, że wróci na nowo na dobre. Podsumowując: swoje myśli zachowuję dla siebie (w środku może być katastrofa). Ale najbezpieczniej się czuję gdy NIKT o tym nie wie.

[Mariii]

Może powinniśmy tutaj rozróżnić pojęcie psychologa a psychoterapeuty.
Psycholog słucha, psychoterapeuta wyciąga.

Bardzo lubiłam mojego magistra.
Nawet ostatnio się zastanawiam, czy nie wrócić do jego poradni, tylko boję się, że na mnie nakrzyczy...
Psychoterapeutka na 1wszej sesji wydawała się ok, ale po drugim spotkaniu, kiedy za dużo jej powiedziałam, pocięłam się i więcej do niej nie poszłam.

[JestemZerem]

Ja szczerze nienawidzę psychologów.. sam nie wie dlaczego, możliwe, ze przez zmuszanie do bardzo częstych wizyt w gimnazjum, potem technikum, kiedy przy całej klasie przypełzała i zabierała mnie poraz x do siebie, czułem się okropnie.

[Ralf]

przy całej klasie ? O,O

A to zołza jedna!!!

[JestemZerem]

tak, w tym wieku przy rówieśnikach to nie jest mile, pojawiały się żarty (niby nie złośliwe, jednak bardzo kłopoczące), pytania dlaczego tylko ja chodzę, co tam robię, niezbyt fajna sprawa, przez 2 lata w gimnazjum tak bylo i pol roku w technikum - bo się przepisałem. Dyskrecja to w szkole nie grzeszyli jednym słowem mowiac

[przegłosowany]

Zgadzam się. Tylko leki. Opowiadanie o sobie, o dzieciństwie, o przeżyciach - to mnie tylko dołuje.
Uświadamiam sobie wtedy, że jestem wybrykiem natury, małym robakiem, pełzającą glistą. Poza tym musiałbym wracać do zdarzeń z choroby, wtedy wszystko wraca i bałbym się, że wróci na nowo na dobre. Podsumowując: swoje myśli zachowuję dla siebie (w środku może być katastrofa). Ale najbezpieczniej się czuję gdy NIKT o tym nie wie.

A myślałeś arom o innych nurtach psychoterapii?
Oprócz psychoanalizy i rozgrzebywania przeszłości masz jeszcze cały szereg innych:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia

[dan]

Psychoanaliza, to przestarzała metoda, od której nauka już odchodzi. Wiadomo już teraz na podstawie wielu rzetelnych badań, że duża część proponowanych przez psychoanalityków wyjaśnień (np. dotyczących samej pamięci - rzecz przecież kluczowa w tym nurcie) nie znajduje potwierdzenia w rzeczywistości. Czasami wręcz przeciwnie. Praktycznym przykładem, oprócz teorii z badań jest amerykański Innocence Project, w ramach którego na podstawie (dziś już możliwych) badań DNA uniewinniono 239 więźniów (dane na 2009 rok), spośród których 3/4 zostało skazanych na podstawie zeznań naocznych świadków. To tylko w niewielkim stopniu unaocznia, że pamięć ludzka jest niezwykle zawodna i nie ma żadnych dowodów na to, że miała by istnieć jakaś sfera przechowywania wspomnień w stanie nienaruszonym. Przeciwnie - nowe wspomnienia interferują (nakładają się) z poprzednimi, wbudowują w całe konstrukcję, przeobrażają, ulegają znacznym zniekształceniom a czasami nawet tworzą się zupełnie wymyślone wspomnienia. Wobec tych faktów, trudno uznać za szczególnie skuteczne i w ogóle zasadne stosowanie metod psychoanalizy, rozpamiętywania przeszłości i doszukiwania się głównie tam rozwiązań aktualnych problemów.

Druga sprawa. Psycholog nie jest od słuchania. Psycholog(mgr) zajmuje się (o ile nie ukończył również studiów psychoterapeutycznych) testami, diagnozą i badaniami naukowymi. Ewentualnie jeszcze poradnictwem i interwencją kryzysową(czyli taką bardzo doraźną pomocą). Psychoterapeuta zaś prowadzi terapię i zależnie od nurtu - podejmuje działania. Z pewnością jednak psychoterapia wiąże się dla pacjenta z pracą, zazwyczaj niezbyt przyjemną ponieważ chodzi o skuteczność a nie o pogadankę przy ciastku i herbacie(z tym do przyjaciół albo miłej sąsiadki ). Wiem, że można czasem odnieść mylne wrażenie, ponieważ w ośrodkach i poradniach zajmujących się osobami ze schizofrenią rola psychologa, psychoterapeuty sprowadza się do tej drugiej sytuacji. Ubolewam nad tym i niestety, sądząc po środkach, jakie rząd przeznaczył na tą dziedzinę opieki zdrowotnej prędko się to nie zmieni. Najlepiej, w miarę możliwości, szukać pomocy samodzielnie. W różnych poradniach są różne zasady i różni specjaliści. Czasem można na prawdę dobrze trafić.