Mam genialnego i bardzo komunikatywnego psychiatrę.
Kiedyś, jak mu mówiłam, że nic mi się nie chce i na nic nie mam energii, nieodmiennie mi odpowiadał: ,,Mi też."
Ostatnio zapytałam się go, jak długo mam brać leki na schizofrenię. Odpowiedział mi, że nie jest wróżką. Przyparty do muru, powiedział, że leki mam brać całe życie- nie zaprzeczył, że wcześniej mówił, że leki mam brać trzy lata. Nie powiedział mi czemu zmienił zdanie. Szkoda, że go o to nie zapytałam.
Jak powiedziałam Mu, że mam mniej stępione emocje i zaczęłam śnić, zapytał się mnie, czy to dobrze. Odpowiedziałam Mu, że tak.
Gdy powiedziałam mojemu psychiatrze, że uzależniłam się od słodyczy (był taki moment) to powiedział, że nie jestem dzieckiem i mam ich nie kupować. (Częściowo stosuję się do jego rady, słodycze jadam tylko w poniedziałki).
W ogóle na samym początku naszej znajomości mój psychiatra po rozmowie z moją Mamą i po zleceniu mi różnych badań rzucił: ,,Życie pokaże".
Ostatnio mój psychiatra jest troszkę bardziej rozmowny, pyta mnie co słychać.
Był jednak taki moment, że to ja zaczynałam rozmowę.
W zasadzie lubię mojego psychiatrę, mimo że jest mało komunikatywny.
Jak jest z Waszymi lekarzami? Co Wam mówią? I jak sobie z Nimi radzicie?
". Dobrze, że nie słodzi 
Obyś poczuła się lepiej. 
