z którą zmagam się już kilka lat. Jestem Weronika i mam lat 34. Objawy zaczęły się pod koniec studiów magisterskich w 2015 roku. Na początku diagnozowano mnie pod kątem zaburzeń osobowości i zaburzeń schizotypowych, ale ostatecznie skończyłam ze schizofrenią. Mam za sobą trzy pobyty w szpitalach psychiatrycznych, pierwszy raz był niezapomniany, bo po wylądowaniu na izbie przyjęć w ogromnym starym zamczysku, w którym to bardziej spodziewałam się tortur niż leczenia, postanowiłam nie wyrażać zgody na leczenie i zawinęłam się w tempie ekspresowym. Wróciłam po tygodniu namysłu i jak się okazało - nie było tak źle, a nawet mi się spodobało. Wiem, że są różne przypadki i każdy mógłby napisać własną książkę na podstawie przebytych doświadczeń, dla mnie ta choroba jest trochę jak przygoda, momentami straszniejsza, momentami bardziej komediowa, ale zawsze czegoś nas uczy.Leki mi pomogły, nie słyszę głosów, funkcjonuję zupełnie normalnie. Nie pracuję, choć od stycznia planuję znaleźć coś na pół etatu. Dzień spędzam na oglądaniu seriali, głównie koreańskich, choć "Arcane" wbiło mnie w fotel. Czasem obejrzę jakiś film, ostatnio nadrabiam te z Uniwersum DC, czasem włączę anime. Książki też czytam, ale mało, czasem z gatunku fantasy, ostatnio wciągnął mnie trochę kryminał, czasem takie, które poszerzają wiedzę z jakiegoś zakresu. Kiedyś rysowałam, teraz coraz częściej myślę o tym, żeby wrócić do tej pasji. Trochę ćwiczę jogę i w niedalekiej przyszłości planuję bardziej zgłębić temat. Poza tym jestem weganką i interesuje mnie odrobinę ekologia.
Myślę, że przedstawiłam swoją skromną osobę na tyle, by dać się poznać, liczę na ciekawą dyskusję!
Fajnie, że jesteś 
