Czy macie kolegów?

[Invis04]

Komu zdarzyło się potracić znajomych i spalić mosty w wyniku ataku psychozy? Czy udało się odzyskać chociaż część znajomości czy też zmagacie się z problemem że jak ludzie słyszą że leczycie się u psychiatry to mają was za wariatów i nie chcą się z wami zadawać?

[Bright Angel]

Miałem dość dużo znajomych i zerwałem z nimi kontakt. Ale mam nowych z naszej branży i tak jest lepiej chyba.
Najfajniejszych ludzi to spotkałem właśnie w szpitalach psychiatrycznych

[Catastrophique]

Bardzo dużo. I wśród zdrowych i chorych.

[Jaskolka]

też, mnóstwo

[Chad]

Nikogo . Nie umiem zaufac nikomu ani nikt nie ufa mi , nie jestem lubiany, ostatnio ogrzebalem wszystko. Probuje online , ale to jak wisiec pomiedzy zywymi a zmarlymi . Chcialbym byc anonimowy.

[unreal]

Wszystkie przyjaźnie zerwałam w czasie choroby. I nie żałuję tego, wcale nie próbowałam tego naprawiać.
Obecnie moje znajomości (no właśnie, to są znajomości tylko) zawarłam w psychiatrykach.
Nie są jakieś szczególnie głębokie, bo nie zwierzam się, raczej jestem słuchaczem.
Jeśli któraś z tych osób ma potrzebę zadzwonić do mnie to ok, jesli nie, to też ok.

[meehoo]

nie mam nikogo, poza jednym kolega z dawien dawna, z ktorym pisze przez internet raz na pół roku pare slow.
nie jest mi z tym źle

[Catastrophique]

Z pewnością jesteś bardzo szczęśliwy. Samotność daje tyle radości.

[Chad]

A na ile masz pewnosc ze twoi sa prawdziwi?

[meehoo]

nie czuje samotnosci, bo nie moge jej czuc :-)

[amigo]

Mam znajomych z internetu. Oraz z oddziału dziennego.
Zdrowych mogę wyliczyć na palcach jednej ręki.
(Nie chcą ze mną utrzymywać kontaktu a ja nie będę się narzucał i prosił żeby że mną gadali).

[Chad]

Moi mi szkodzili tzn wykorzystywali moja slabosc do mowienia o sobie , nie wszyscy, dlatego nie mam potrzeby utrzymywac tych znajomosci z innymi sam zerwalem kontakt

[Catastrophique]

A na ile masz pewnosc ze twoi sa prawdziwi?

A jacy? Wyimaginowani?
Nie jestem oderwany od rzeczywistości i daje sobie rade z choroba.

[Chad]

Nie chce cie obmawiac , ani oczerniac , ale niektorymi twoimi postami jak z upornem maniaka probujesz cos udowodnic reszcie a moze i ukryc cos niewygodnego , to jednak moje subiektywne odczucie dodatkowo zaburzone w postrzeganiu choroba

[Catastrophique]

Tak, rozumiem, ze trudno Ci pojac i uwierzyc, ze ktos radzi sobie z choroba calkiem niezle i nie postawił na sobie krzyżyka, ale to nie moj problem.

[Saardukar]

U mnie raczej standard - na żywo jeden dobry kolega, znajoma para i kilku znajomych których widzę od dzwona. Z neta bardzo dobry kolega z którym znamy się kupę lat i paru takich znajomych od grania.

[Chad]

Jak powiedzialem to tylko moje subiektywne odczucie ktore nie musi miec nic wspolnego z rzeczywistoscia

[Jaskolka]

Nikogo . Nie umiem zaufac nikomu ani nikt nie ufa mi , nie jestem lubiany, ostatnio ogrzebalem wszystko. Probuje online , ale to jak wisiec pomiedzy zywymi a zmarlymi . Chcialbym byc anonimowy.

Myśle, że to co tu wszyscy napisali to tak jak pięknie napisał Chad.
Brak zaufania.
Umiejętność zaufania ale aby nie być wykorzystanym również stawianie granicy. Takiej że chcę odpocząć, nie mam siły rozmawiać czy się spotkać, Chcę spędzić czas z rodziną,. Jestem zmęczona długim słuchaniem, czy długą rozmową. Ja taką granicę stawiam.
Ale najpierw nauczyłam się ufać,

A na pytanie z pierwszego postu odpowiem, że w wyniku psychozy nie potraciłam znajomych bo ich nie miałam. to było 10 lat temu. Od tamtej pory zdobywam powolutku dobrych znajomych. Pierwszych troje mam jak po psychozie grałam dużo w grę internetową i tam sie poznaliśmy. Potem coraz ich więcej było. Cenię sobie ludzi , bo do szczęścia potrzebni są ludzie.

[Schibi]

Znajomych mam mało ale mam duża rodzine plus partnerkę i to mi wystarcza.

[Chłopiec Papuśny]

Koleżanki i kolegów posiadam. Choroba zrobiła odsiew, zostali ci co byłem ich prawdziwym kolega, mimo choroby nie zostawili mnie.