Forum - Schizofrenia

Przez chorobę nie wrócę do zawodu, jak wy sobie radzicie z lękiem, bo mnie lęk nie opuszcza, wręcz paraliżuje, a muszę wrócić do pracy, bo z renty nie da się żyć i nie wiadomo czy mi rentę przedłużą, a kończy mi się już w tym miesiącu. Jak sobie poradzić?

Wystawiałem się na sytuacje lękowe i lęki minęły Dziękuję CI ukochany JEHSZUA, JEZUSIE CHRYSTUSIE.

brak ci floty to do roboty

[youtube]nwMwMfAVyNA[/youtube]

Dumdum pisze: ↑ndz gru 01, 2019 9:37 pm Przez chorobę nie wrócę do zawodu, jak wy sobie radzicie z lękiem, bo mnie lęk nie opuszcza, wręcz paraliżuje, a muszę wrócić do pracy, bo z renty nie da się żyć i nie wiadomo czy mi rentę przedłużą, a kończy mi się już w tym miesiącu. Jak sobie poradzić?

Tak jak napisal 44, ale to trudna droga. Glownie trzeba widziec cel w pracy nad soba i wierzyc, ze zmiana jest mozliwa.

Ja jak pracowałem to powtarzałem sobie "Nie święci garnki lepią". Radziłem sobie ze sporym zakresem czynności, jakie były do wykonania. W pracy, w różnych miejscach pracy, poznałem kilku bardzo ciekawych ludzi, może nawet więcej niż kilku. Przypuszczam też że dzięki temu że pracowałem poznałem też fajną dziewczynę, która - być może - gdyby nie to że pracowałem nie zwróciłaby na mnie swojej uwagi.

A jak poszedłem do pierwszej pracy do składu komputerowego pewnej niewielkiej drukarni to byłem w stanie na rozmowie wstępnej pochwalić się, że wiem że polskie litery wpisuje się z prawym ALT-em. Poza tym nie wiedziałem nic, a mimo to zostałem zatrudniony.

Ogólnie do pracy iść warto, a lęki i strachy można oswajać stopniowo, na zasadzie "nie udało mi się tym razem" (np. przejść przez rozmowę wstępną czy przejść przez okres próbny) "to uda mi się następnym razem". I tak aż do pozytywnego skutku.

Praca zarobkowa na pewno jest lepszym sposobem na życie niż uczęszczanie na warsztaty terapii zajęciowej czy do środowiskowego domu samopomocy. W takich miejscach ludzie grzęzną na całe lata.

Jak wyżej - lęki trzeba oswajać poprzez wystawianie się na sytuacje w których one występują.Praca to nie tylko zarabianie pieniędzy ale też kontakt z ludźmi który może z czasem dać wiele satysfakcji.

Nie chcę do środowiskowego domu samopomocy czy na warsztaty terapii zajęciowej ani na oddział zamknięty. Jestem już po ponad połowie pobytu na oddziale dziennym i nie wiem, co robić potem. Babcia nie chce, żebym pracował przy sprzątaniu, zwłaszcza toalet. Mam rentę jeszcze przez około 5 lat.

Jak są dobre lekarstwa, to znaczy dobrze dobrane i przy odpowiednim dawkowaniu, to lęki nie powinny występować. Przykładowo na samym Sulpie mam lęki, ale świetnie dodaje energii witalnej i poprawia nastrój, natomiast Resp doskonale lęki likwiduje, ale ma też minusy bo zaburza libido. Jeszcze jest Halo, po nim człowiek wygląda jak mumia, nie ma ani lęków, ani energii, ale plus jest taki, że śpi się tak jakby człowiek gdzieś się zapadł, w jakąś czarną dziurę bez dna.

Tak, sorry za mój poprzedni wpis, ale uważam jak Digi, że dobre leki powinny zniwelować lęki, tak objawowo i wtedy można nad sobą pracować i iść do pracy też...

Praca to przede wszystkim kontakt z ludźmi.To czy uda się w niej wytrwać zależy głównie od tego jakie relacje zbudujemy z innymi pracownikami.Od tego zależy czy będziemy się męczyli czy traktowali jak spotkania towarzyskie.

Moja pierwsza praca to ochroniarz w dużym supermarkecie.Poszedłem do niej zaraz po wyjściu z dwu letniej psychozy.Byłem w fatalnym stanie psychicznym i użeranie się z klientami sklepu gdzie większość była negatywnie nastawiona było dla mnie mega stresujące.Nawet po pracy nie potrafiłem przestać myśleć o awanturach i wszystkich nie miłych sytuacjach z klientami,byłem tym wszystkim przybity.Naszczęście koledzy z ochrony (było nas kilku na zmianie) i pracownicy sklepu lubili mnie i miałem z nimi fajne relacje co dawało mi siły aby tam przychodzić.Ta praca dała mi bardzo wiele,nauczyłem się tam rozmawiać z ludźmi i poznałem tam pierwszych znajomych jakich miałem w życiu.Dzięki niej powoli pokonywałem lęki społeczne.

Ja juz szukam pracy chcialbym wrocic od lutego przyszlego roku, ale nie wiem czy zdarze znalesc jakas ciekawa oferte.

ptk pisze: ↑sob gru 21, 2019 8:41 am Moja pierwsza praca to ochroniarz w dużym supermarkecie.

Nieźle. To pewnie codziennie widziałeś bogatych i ubogich. Cały przekrój społeczeństwa. Przychodził na zakupy stróż nocny i dyrektor banku. Sprzątaczka i pani doktor medycyny. Czasem młody rencista na żółtych papierach po piwo czy papierosy, czasem biznesmen z żoną po buraczki i marchewkę na obiad.
Jak się czułeś w hierarchii stada?

Praca ochroniarza musi byc spoko nic nie robisz tylko patrzysz, ale chyba nie dalbym rady bo ciagle trzeba stac a ja za dlugo stac nie moge.

.

ptk pisze: ↑sob gru 21, 2019 7:06 pm Nie każdy ma "Bogatych rodziców" jak ty Cezary i nie każdy jest snobem.

To w końcu wierzysz w to co piszę czy nie?
Zresztą nieważne.

ptk pisze: ↑sob gru 21, 2019 7:06 pm Pytasz czy miałem/mam kompleksy?

Każdy ma. Zawsze może znaleźć się w pobliżu ktoś mądrzejszy, bogatszy, zaradniejszy, z lepszym organizmem.
Pytam po prostu o satysfakcję z zajęcia, zawodu i stanowiska. I o to, czy nie myślałeś o wszystkich innych zajęciach i możliwościach życiowych?

.

ptk pisze: ↑sob gru 21, 2019 7:21 pm Jeśli ktoś próbował by poniżać mnie w realu to bym robił wszystko żeby go zgnoić i to jest normalne w społeczeństwie.

Jeżeli też ktoś jest za bardzo ambitny, to mu podkładają kłody pod nogi i próbują go niszczyć.
Nie przejmuj się, z moim utrzymaniem się nie jest tak źle, a robi się coraz ciekawiej.
Ale nie o to chodzi.
Po prostu chodzi mi o kwestię samych zawodów w gospodarce i różnych zajęć wykonywanych przez ludzi.

.

.