Izolowanie się w dzieciństwie jest prognostykiem objawów psychotycznych we wczesnej dorosłości

[Bright Angel]

Można przewidzieć objawy psychotyczne we wczesnej dorosłości na podstawie społecznej izolacji w dzieciństwie.

Więcej tu (ang.):
https://www.psychiatryadvisor.com/home/ ... periences/

[Maksymiliana]

Ja np. się izolowałam w przedszkolu, w podstawówce w gimnazjum... zawsze chciałam sama siedzieć, zawsze chciałam siedzieć w 1 ławce gdzie odlatywałam myślami hen daleko.

[Słonecznik1]

to chyba ma lęki wskazuje,sama piszesz o izolowaniu .Napięcie nerwowe

[Słonecznik1]

no ja spróbuje pregabaliny bo niestety nie wiem ale normalnie nie moge . To żaden drag

[kotek]

Nie byłem zainteresowany normalną interakcją z rówieśnikami jako małe dziecko. Lubiłem psocić, robić głupie żarty. I miałem pojedyncze dziewczynki, w których się "zakochiwałem" bez odwzajemnienia jako kilkulatek. Mogłem chcieć je przytulać. Jak miałem ok. 6,5 roku, chyba napisali o mnie, że mam zaburzenia emocjonalne. Gdy byłem chyba w zerówce, określili mnie jako nadruchliwego. Czasem napisali o mnie, że jestem nadpobudliwy (psychoruchowo), gdy byłem nieletni.

W 2008 r. miałem zdiagnozowany zespół Aspergera, miałem wtedy ok. 17 lat. Uważam, że w USA powiedzieliby o mnie, że mam NVLD, NLD - zaburzenia uczenia się pozawerbalnego, a nie spektrum autyzmu. Uważam jednak, że to NVLD to często jakiś rodzaj autyzmu i całościowego zaburzenia rozwoju, który nie jest związany z tradycyjnym autyzmem. Można też określić to, co mam, jako "benign psychosis", co trwało od dzieciństwa.

Nigdy nie byłem przymusowo hospitalizowany, nie powtarzałem klasy ani przedmiotu na studiach, chociaż pracę magisterską obroniłem o ponad półtora roku za późno.

Gdy miałem ok. 12 lat, miałem dziwne fantazje o byciu istotą bardzo potężną, bez głowy, zbudowaną z trójkątów, całą czarną. Posiadanie głowy było dla mnie powodem do wstydu. Jak byłem młodszy, nierzadko wyobrażałem sobie bycie istotą płci żeńskiej (np. Germanką czy Turczynką). Od dzieciństwa w pewnym sensie przypominałem kogoś z hebefrenią, schizofrenią zdezorganizowaną, bo lubiłem się wygłupiać w dziwaczny sposób (do dziś bardzo potrafią mnie rozśmieszyć np. ludzkie wydaliny i niegrzeczne słowa z nimi związane).

Gdy miałem ok. 15 lat, miałem myśl mówiącą o tym, że może inni ludzie nie istnieją czy są tylko moim wymysłem (coś podobnego) - były to idee solipsystyczne, a wtedy jeszcze nie wiedziałem, że istnieje coś takiego jak solipsyzm (bardzo zły i nienormalny pogląd). Gdy miałem 17 lat, na wiosnę 2009 r., przeżyłem coś w rodzaju epizodu depresyjnego związanego z możliwością popełnienia niewybaczalnego grzechu przeciwko Duchowi Świętemu (np. przez zatwardziałość w grzechu). Miałem uczucie "rozpaczy", ale mimo tego chodziłem do szkoły, czytałem lektury, uczęszczałem na terapię dla osób z ZA. Raz przez chwilę myślałem, że jestem Bogiem. Szczyt głupoty.

W 2014 r. zacząłem doświadczać licznych koincydencji (teraz mam idee, że to było coś w rodzaju wersji demo wobec cudów Koranu związanych z liczbami i literami). W 2015 r. dostałem pierwszy raz diagnozę F21 (zaburzenia schizotypowe) - 27.01.2015, w 2016 r. przez kilka tygodni miałem diagnozę schizofrenii (niesprecyzowanej lub paranoidalnej). Brałem różne leki (rysperydon (przez chwilę już w 2008, potem na przełomie 2016 i 2017 - źle na mnie działał), olanzapinę, arypiprazol (bardzo krótko - miałem silną akatyzję po nim), chlorprotiksen, sulpiryd.

[ptk]

Zgadzam się z tytułem wątku.Jestem tego przykładem.

[Schibi]

ja tez troche sie izolowalem, mam wrazenie ze ja juz chorowalem jak mialem gdzies 15 lat, ale zaczalem sie leczyc w wieku 25 lat

[ptk]

Do dzisiaj pamiętam jak siedziałem na ławce przed blokiem i walczyłem z myślami aby się przełamać i podejść do bawiących się dzieci (miałem ok 6 lat).Nie przełamałem się i poszedłem do domu z myślą że to był ostatni raz.Niestety tak też się stało i wróciłem do życia wśród ludzi dopiero w dorosłym życiu.Samotność była dla mnie o wiele gorsza niż późniejsze zachorowanie na schizofrenie i doświadczanie jej skutków.

[Schibi]

ja mam prawie 30 lat i jestem samotny jakby nie rodzina nie mial bym do kogo sie odezwac.

[ptk]

ja mam prawie 30 lat i jestem samotny jakby nie rodzina nie mial bym do kogo sie odezwac.

Pisałeś że próbujesz podjąć prace.Ja właśnie w ten sposób wyszedłem z samotności i nauczyłem się relacji z innymi ludźmi.Życzę Ci aby w twoim przypadku było podobnie.

[Schibi]

No mam nadzieje ze mi to pomoze, bo teraz nie czuje sie najlepiej ze wzgledu na to ze ludzie potrafia byc szczesliwi a ja nie.

[ptk]

No mam nadzieje ze mi to pomoze, bo teraz nie czuje sie najlepiej ze wzgledu na to ze ludzie potrafia byc szczesliwi a ja nie.

Nie porównuj się z innymi.Nie każdy ma równe szanse.Musisz zaakceptować to,że zachorowałeś i stawiać sobie realne cele w życiu.Patrz tylko na siebie i swoje życie,próbuj odzyskać to co sprawiało radość i pielęgnuj w głowie wszystkie sukcesy i pozytywne zdarzenia tak żeby je doceniać na codzień.

[kotek]

Mimo tego, że w pewnym sensie izolowałem się od rówieśników, lubię relacje społeczne, jeżeli są jednostronne. Wolę porozmawiać na ulubiony temat niż siedzieć samemu. Na oddziale dziennym bardzo chętnie pytałem inne osoby o objawy, rozpoznania, świadczenia, osiągnięcia. Fascynowało mnie to. Można uznać, że byłem ciekawski czy wręcz wścibski. Nigdy nie czułem potrzeby posiadania przyjaciela, popędu płciowego i pociągu do kobiet to miałem aż nadto już od dzieciństwa. Brak przyjaciół czy nawet znajomych nie sprawia mi cierpienia. Groźba wiecznego potępienia to dopiero jest zmartwienie! Myślę, że jeżeli ktoś izoluje się w dzieciństwie, jest "patologicznym nonkonformistą", zwłaszcza wtedy, gdy ma problemy w kontaktach z innymi (np. nie myśli o kontakcie wzrokowym) i jest "dziwaczny", to nie ma zwykłej schizofrenii, tylko jeszcze jakiś autyzm do tego. Bardzo dobrze radziłem sobie w nauce, ale gdy przyszło zdobyć pracę, to poległem bez walki. Brak żony mnie może porządnie załamywać i zniechęcać do spełniania jakichkolwiek obowiązków, bardzo. Ostatnio nie mam żadnych obowiązków. Kiedy chodziłem na oddział dzienny, to chociaż musiałem wcześnie wstać, dojechać tam, spędzić do kilku godzin, wrócić, miałem uregulowany czas i zajęcie oraz nie było tyle czasu na leżenie czy przeglądanie Internetu. Niestety, z pracą jest gorzej. Godziny mogą nie pasować do autobusów, co dla mnie jest bardzo dużym problemem. Mogę mieć myśli, że surowa religia (nawet więcej niż jedna, bo nie tylko katolicyzm, ale i np. sedewakantyzm czy islam lub wiara w obowiązywanie Prawa Mojżeszowego na zawsze) spowodowała, że moje OCD urosło do "niebotycznych" rozmiarów, że jest potężnym czynnikiem upośledzającym. Z religią sobie zupełnie nie radzę. Jeszcze nie mam pomocnika w postaci żony. Zwierzątka domowego nie potrzebuję, chcę żony! Myślę, że taka silna potrzeba posiadania żony jest jakimś problemem psychiatrycznym, na dodatek coś w jej rodzaju było już na kilka lat przed okresem dojrzewania.

[Schibi]

Zona moze CIe motywowac albo rozleniwiac, zalezy czy ja kochasz czy ozeniles sie bo tak trzeba bylo. Znam malzenstwo, gdzie maz ponad 5 lat po slubie nie pracuje zrobil 2 dzieciakow i nic nie robi, choc ma zone i dwojke dzieci.

[kotek]

A czy ten mąż ma jakieś zaburzenia psychiczne?

Mnie raczej nikt nie chce do pracy. Zwłaszcza bez orzeczenia, chociaż do sprzątania czy ochrony mogę się nie nadawać.

[Schibi]

Nie wiadomo czy ma ale zadnych pieniedzy do domu nie przynosi. A tesciu mu dom wybudowal, trzeba jeszcze wlozyc z 20 tys i mozna zamieszkac ale mu sie nic nie chce robic.

[kotek]

Może to jakiś problem psychiatryczny, skoro nic mu się nie chce robić? Raczej ludzie tacy nie są.

W moim przypadku interwencja psychiatryczna powinna być podjęta w dzieciństwie, nie dopiero w liceum. W USA czy Kanadzie pewnie powiedzieliby o mnie, że mam zaburzenia uczenia się pozawerbalnego (NVLD, NLD - nonverbal learning disorder/disability). Może stwierdziliby jeszcze OCD czy jakieś zaburzenie osobowości (myślę, że raczej nie schizotypowe albo nawet schizoidalne). Problemów z omamami nigdy nie miałem, halucynacje były sporadyczne i pojedyncze.

[Schibi]

No raczej ma ale sie do tego nie chce przyznac, on jest zamkniety w sobie i z nikim nie rozmawia

[kotek]

To sukces że ma żonę i dzieci. Moja natura bardzo chciałaby mieć. A niestety nie ma, przez co motywacja może być o wiele słabsza.

[Schibi]

Zona i dzieci to tylko problemy, ja wole miec dziewczyne i nigdy sie nie zenic, a jak sie zenic to z koniecznosci