Dlaczego warto studiować Biblię

[cezary123]

[cezary123]

[cezary123]

[cezary123]

[cezary123]

[cezary123]

[cezary123]

[cezary123]

[Catastrophique]

Historia prawdziwa z Biblii .

[cezary123]

...wybierzcie mądrze.

Bozia się śpieszyła i co wyszło. Później żałowała. Nie trzeba działać pochopnie i pod wpływem afektu.


(5): I Jahwe widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na świecie i że wszelkie ich zamysły kierują się ku złu. (6): Pożałował więc Jahwe, że uczynił ludzi na ziemi, i zasmucił się w swym sercu. (7): I Jahwe rzekł: Zgładzę z powierzchni ziemi ludzi, których stworzyłem; a wraz z ludźmi zwierzęta domowe, płazy i ptactwo nieba, bo żałuję, że ich uczyniłem. [Biblia Poznańska, Rdz 6]


(15): Wtedy to Bóg przemówił do Noego: - (16): Wyjdź z arki razem z żoną, synami i żonami twoich synów. (17): Wyprowadź też wszystkie żywe istoty cielesne, jakie posiadasz: ptactwo, bydło i wszystkie płazy; niech się rozejdą po ziemi, niech będą płodne i niech się rozmnożą. (18): Wyszedł więc Noe, a z nim jego synowie, żona i żony jego synów. (19): Wyszły też z arki wszystkie rodzaje zwierząt, płazów, ptactwa i wszystkiego, co się porusza na ziemi. (20): Noe zaś zbudował dla Jahwe ołtarz, a wybrawszy spośród wszystkich zwierząt czystych i spośród ptaków czystych, złożył je na ofiarę całopalną na tym ołtarzu. (21): Kiedy Jahwe poczuł miłą woń, rzekł do siebie: Nie będę więcej przeklinał ziemi z powodu ludzi, gdyż skłonności ich serca są złe już od samej młodości. Nie chcę więcej wytracać wszystkiego, co żyje, jak to przez potop uczyniłem. (22): Odtąd więc, jak długo będzie istnieć ziemia, nie ustaną siew i żniwo, chłód i upał, lato i zima, dzień i noc. [Biblia Poznańska, Rdz 8]




(15): Bóg przemówił do Noego tymi słowami: (16): Wyjdź z arki wraz z żoną, synami i z żonami twych synów. (17): Wyprowadź też z sobą wszystkie istoty żywe: spośród ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi; niechaj rozejdą się po ziemi, niech będą płodne i niech się rozmnażają. (18): Noe wyszedł więc z arki wraz z synami, żoną i z żonami swych synów. (19): Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierząt pełzających po ziemi i ptactwa, wszystko, co się porusza na ziemi. (20): Noe zbudował ołtarz dla Pana i wziąwszy ze wszystkich zwierząt czystych i z ptaków czystych, złożył je w ofierze całopalnej na tym ołtarzu. (21): Gdy Pan poczuł miłą woń, rzekł do siebie: Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości. Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem. (22): Będą zatem istniały, jak długo trwać będzie ziemia: siew i żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i noc. [Biblia Tysiąclecia V, Rdz 8]





Bóg rozważył sprawę i pomyślał, że co będzie z powodu jakichś głupich ludzi rozwalał całą planetę, którą sam skonstruował. Niech się plenią i rozmnażają, dużo mu nie podskoczą.

[cezary123]

No to lecimy z Listem Świętego Pawła do Rzymian.


(1): Paweł, sługa Chrystusa Jezusa, powołany na apostoła, wybrany do głoszenia Ewangelii Boga, (2): zapowiedzianej od dawna przez proroków w Pismach Świętych. (3): Jest to Ewangelia o Bożym Synu, Jezusie Chrystusie, Panu naszym. Według ciała – pochodził z rodu Dawida. (4): Według Ducha Świętości – przez powstanie z martwych został ukazany pełnym mocy Synem Bożym. (5): Przez Niego otrzymaliśmy łaskę i posłannictwo, aby dla Jego imienia wzywać wszystkie narody do przyjęcia wiary. (6): Wśród nich jesteście i wy – powołani Jezusa Chrystusa. (7): Wszystkim przebywającym w Rzymie, przez Boga umiłowanym, powołanym i świętym, niech będzie łaska i pokój od Boga, naszego Ojca, i od Pana Jezusa Chrystusa. (8): Najpierw dziękuję mojemu Bogu przez Jezusa Chrystusa za was wszystkich, ponieważ o waszej wierze mówi się szeroko po świecie. (9): Bóg, któremu służę w duchu przez głoszenie Ewangelii Jego Syna, jest mi świadkiem, że nieustannie o was pamiętam. (10): Proszę zawsze w moich modlitwach, abym – jeśli taka będzie wola Boża – mógł kiedyś szczęśliwie do was przybyć. (11): Pragnę was przecież zobaczyć, by podzielić się z wami duchowym darem dla waszego umocnienia, (12): a raczej dla wzajemnego pokrzepienia wspólnie posiadaną wiarą, waszą i moją. (13): Wiedzcie też, bracia, że wiele razy zamierzałem przybyć do was, aby również u was zebrać jakieś owoce, podobnie jak u innych, ale aż dotąd ciągle pojawiały się przeszkody. (14): Jestem przecież dłużnikiem Greków i barbarzyńców, uczonych i nieuczonych. (15): Dlatego bardzo pragnę także wam, mieszkańcom Rzymu, głosić Ewangelię. (16): Bo ja nie wstydzę się Ewangelii. Ona jest mocą Boga dla zbawienia każdego, kto wierzy: najpierw Żyda, potem Greka. (17): W niej bowiem sprawiedliwość Boga objawia się dzięki wierze dla wiary, jak jest napisane: sprawiedliwy dzięki wierze żyć będzie. (18): Natomiast gniew Boga z nieba objawia się przeciw wszelkiej bezbożności i niesprawiedliwości tych ludzi, którzy niesprawiedliwością krępują prawdę. (19): Przecież to, co można wiedzieć o Bogu, jest dla nich jawne, gdyż Bóg im to objawił. (20): To bowiem, co w Bogu niewidzialne – Jego wiekuista moc oraz boskość – od stworzenia świata staje się widzialne dzięki rozumnemu oglądaniu dzieł Bożych. Dlatego ludzie ci nie mają wymówki. (21): Bo gdy poznali Boga, nie oddali Mu czci jako Bogu, ani też nie byli Mu wdzięczni, ale pogubili się w swych dociekaniach i w mroku pogrążyło się ich nierozumne serce. (22): Uznając siebie za mądrych, stali się głupimi. (23): Odrzucili majestat nieśmiertelnego Boga, przyjmując to, co jest podobizną śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonogów i płazów. (24): Dlatego wydał ich Bóg nieczystym pożądliwościom ich własnych serc, tak że bezcześcili swoje ciała. (25): Prawdę Bożą zamienili na kłamstwo, wielbili i oddawali cześć stworzeniu zamiast Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen. (26): Właśnie dlatego Bóg wydał ich haniebnym namiętnościom. Ich kobiety zamieniły naturalne współżycie na przeciwne naturze. (27): Podobnie i mężczyźni, porzucając naturalne współżycie z kobietą, zapłonęli żądzą do siebie nawzajem. Dopuszczali się nieprzyzwoitości i na sobie samych ponieśli karę należną za zboczenie. (28): A ponieważ nie dołożyli starania, aby zachować wiedzę o Bogu, wydał ich Bóg ułomnemu rozumowi, tak że czynili to, czego się nie godzi. (29): Pełni wszelkiej niesprawiedliwości, przewrotności, chciwości, podłości i zawiści, zbrodniczy, kłótliwi, podstępni, złośliwi, obmawiający (30): i rzucający oszczerstwa, nienawidzący Boga, pyszni, wyniośli, chełpliwi, poszukujący zła, nieposłuszni rodzicom, (31): nierozumni, zdradliwi, nieczuli, niemiłosierni. (32): Oni – znając wyrok Boży, że ci, którzy tego się dopuszczają, zasługują na śmierć – nie tylko to zło czynią, ale nawet chwalą postępujących w ten sposób. [Biblia Paulistów, Rz 1]



Bozia jak chce kogoś ukarać to wydaje go na pastwę jego własnego ułomnego rozumu i popędów?
Ale tego, że homoseksualiści sami siebie karzą w momencie współżycia, to jeszcze nie wiedziałem. To aż takie paskudne?

[cezary123]

I dalej ciekawa retoryka:

(1): Dlatego nie możesz się wytłumaczyć, kimkolwiek jesteś, człowieku, który podejmujesz się sądzenia. Osądzając kogoś innego, sam siebie skazujesz, bo czynisz to samo, co potępiasz. (2): A przecież wiemy, że sąd Boga nad tymi, którzy tak postępują, jest sprawiedliwy. (3): Czy uważasz, człowieku, który sądzisz postępujących w ten sposób, a sam dopuszczasz się tego samego, że unikniesz sądu Bożego? (4): A może nie doceniasz ogromu Jego dobroci, cierpliwości oraz łagodności i nie rozumiesz, że Boża łagodność prowadzi cię do nawrócenia? (5): Na miarę twojej zatwardziałości i braku gotowości do przemiany swojego serca gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia się sprawiedliwego sądu Boga, (6): który każdemu odda według jego uczynków. (7): Tym, którzy wytrwale czyniąc dobro, starają się o życie wieczne, da chwałę, uznanie i nieśmiertelność. (8): Pysznym i nieposłusznym prawdzie, a posłusznym niesprawiedliwości – gniew i wzburzenie. (9): Bo utrapienie i ucisk dotknie każdego człowieka czyniącego zło: najpierw Żyda, potem Greka. (10): Chwała, cześć i pokój spotka natomiast każdego czyniącego dobro: najpierw Żyda, potem Greka. (11): Bóg bowiem nie ma względu na osobę. (12): Ci więc, którzy zgrzeszyli, nie znając prawa Mojżeszowego, bez prawa także poginą. Ci natomiast, którzy zgrzeszyli, znając Prawo, zostaną osądzeni przez Prawo. (13): Ponieważ nie ci, którzy przysłuchują się Prawu, są sprawiedliwi przed Bogiem, ale ci, którzy wypełniają Prawo, zostaną uznani za sprawiedliwych (14): (dlatego gdy poganie, idąc za naturą, spełniają wymagania Prawa, choć Prawa nie znają, sami dla siebie są prawem, (15): okazując w ten sposób, że wymogi Prawa zostały wypisane w ich sercach; świadczy o tym także ich sumienie, czyli myśli na przemian oskarżające i uniewinniające...) (16): w dniu, w którym Bóg osądzi ukryte czyny ludzi przez Chrystusa Jezusa, według mojej Ewangelii. (17): A jeśli ty nazywasz siebie Żydem i swą ufność pokładasz w Prawie; jeżeli się chełpisz Bogiem, (18): poznajesz Jego wolę, a pouczony Prawem umiesz rozeznać to, co słuszne; (19): gdy trwasz w przekonaniu, że jesteś przewodnikiem ślepych, światłem dla tych, którzy żyją w ciemności, (20): wychowawcą nierozumnych, nauczycielem dzieci, znajdującym w Prawie urzeczywistnienie wiedzy i prawdy... (21): Otóż: Ty, który nauczasz innych, nie pouczasz siebie samego. Ty, który głosisz: "Nie kradnij", kradniesz. (22): Ty, który mówisz: "Nie cudzołóż", cudzołożysz. Ty, który brzydzisz się bożkami, okradasz świątynie. (23): Ty, który chełpisz się Prawem, znieważasz Boga przez przekraczanie Prawa, (24): jak jest napisane: Z waszego powodu imię Boga doznaje zniewag pośród pogan. (25): Obrzezaniec bez wątpienia jest pożyteczne, ale wtedy, gdy zachowujesz Prawo. Jeśli natomiast przekraczasz Prawo, twoje obrzezanie w rzeczywistości jest nieobrzezaniem. (26): Gdyby więc nieobrzezany człowiek wypełniał nakazy Prawa, to czy jego nieobrzezanie nie zostanie uznane za obrzezanie? (27): Dlatego człowiek nieobrzezany wypełniający Prawo będzie sądził ciebie, który, pomimo posiadania zapisanego Prawa i obrzezania, przekraczasz Prawo. (28): Bo w rzeczywistości nie jest Żydem ten, kto się takim okazuje na zewnątrz. Obrzezanie też nie jest tym, co się uwidacznia na ciele. (29): Żydem jest się wewnątrz, a prawdziwym obrzezaniem jest obrzezanie serca według Ducha, a nie według litery. Taki człowiek otrzymuje pochwałę od Boga, a nie od ludzi. [Biblia Paulistów, Rz 2]

[cezary123]

(1): Na czym więc polega wyższość Żydów i jaka jest korzyść z obrzezania? (2): Wielka pod każdym względem. Przede wszystkim, właśnie im zostały powierzone słowa Boga. (3): Bo przecież, jeśli niektórzy okazali się niewierni, to czy wierność Boga zostanie pokonana przez ich niewierność? (4): Ależ nie! Niech się okaże, że Bóg jest prawdomówny, a każdy człowiek – kłamcą, jak jest napisane: Abyś się okazał sprawiedliwy w Twych słowach i abyś zwyciężył, kiedy Cię sądzą. (5): Ale jeśli nasza niesprawiedliwość uwydatnia Bożą sprawiedliwość, to co powiemy? A może Bóg – mówiąc po ludzku – gniewa się niesłusznie? (6): Ależ nie! Bo w takim razie, jak Bóg mógłby w ogóle sądzić świat? (7): Jeśli jednak przez moje kłamstwo prawda Boga ujawniła swoją wspaniałość ku Jego chwale, to dlaczego mam być sądzony jako grzesznik? (8): Czy więc mamy czynić zło, aby wynikło dobro? Właśnie te słowa przypisują nam kłamliwie nasi oszczercy. Takich słusznie spotka wyrok potępiający. (9): Czy zatem mamy przewagę? Ależ nie! Stwierdziliśmy przecież wcześniej, że wszyscy, zarówno Żydzi, jak i Grecy, pozostają w grzechu, (10): jak jest napisane: Nie ma sprawiedliwego, ani jednego, (11): nie ma rozumnego, nie ma takiego, który by szukał Boga. (12): Wszyscy zbłądzili, wszyscy okazali się przewrotni, nie ma takiego, kto postępowałby godziwie, nie ma ani jednego. (13): Gardło ich jest grobem otwartym. Swoim językiem dopuszczają się oszustw. Na ich wargach jad żmijowy. (14): Usta ich pełne są przekleństw i zgorzknienia. (15): Do rozlewu krwi biegną ochoczo, (16): zagłada i udręczenie na ich drogach, (17): a drogi pokoju nie dostrzegli. (18): Bojaźni Bożej nie mają przed oczami. (19): Wiadomo nam, że wszystko, co mówi Prawo, odnosi się do tych, którzy mają Prawo. Dlatego usta każdego powinny zamilknąć, a cały świat niech uzna swoją winę wobec Boga, (20): ponieważ z pomocą uczynków nakazywanych przez Prawo nikt nie może dostąpić usprawiedliwienia przed Bogiem. Prawo bowiem daje poznanie grzechu. (21): Ale właśnie teraz, poza Prawem, ujawniła się Boża sprawiedliwość, o której świadczą Prawo i Prorocy. (22): Jest to sprawiedliwość Boga osiągana przez wiarę w Jezusa Chrystusa, ofiarowana bez różnicy wszystkim wierzącym. (23): Wszyscy przecież zgrzeszyli i zostali pozbawieni chwały Boga, (24): a usprawiedliwienia dostępują darmo, dzięki Jego łasce, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie. (25): Bóg uczynił Go ołtarzem przebłagania. Przez wiarę, w Jego krwi objawił swoją sprawiedliwość, aby odpuścić grzechy popełnione uprzednio (26): w czasie cierpliwości Bożej. Również w obecnym czasie objawia swoją sprawiedliwość, ponieważ jest sprawiedliwy i usprawiedliwia wszystkich wierzących w Jezusa. (27): Gdzie więc powód do chlubienia się? Został usunięty. Przez jakie Prawo? Czy przez Prawo uczynków? Nie! Przez Prawo wiary. (28): Bo uważamy, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia przez wiarę, a nie przez wypełnianie nakazów Prawa. (29): Czy Bóg jest tylko Bogiem Żydów? Czy nie jest również Bogiem pogan? Oczywiście, że również pogan. (30): Przecież jest jeden Bóg, który usprawiedliwia obrzezanego dzięki wierze, a nieobrzezanego ze względu na wiarę. (31): Czy więc przez wiarę usuwamy Prawo? Ależ nie! Raczej Prawo utwierdzamy. [Biblia Paulistów, Rz 3]



Usprawiedliwienie z wiary jest ważną doktryna protestantów:

"Prawda o darmowym usprawiedliwieniu przez wiarę w Chrystusa jest dla wielu katolików wciąż nieznana. Czy wynika to z nieznajomości Biblii? Czy jest zbyt trudna w zrozumieniu? Czy wynika z przekonania, że tylko przez dobre uczynki człowiek może być zbawiony? Wyjątkową okazją do przypomnienia tej prawdy była „Wspólna deklaracja w sprawie nauki o usprawiedliwieniu” (WDU), podpisana 31 października 1999 r. w Augsburgu przez przedstawicieli Kościoła katolickiego i Światowej Federacji Luterańskiej. Dokument ten stał się kamieniem milowym w próbach pokonania rozbieżności co do nauki o usprawiedliwieniu, istniejących między kontynuatorami Marcina Lutra i Kościołem katolickim. Uzyskano konsensus, który stanowi epokowe znaczenie na drodze luterańsko-katolickiej ekumenii, zatwierdzony przez Magisterium Kościoła. W ten sposób Kościół postawił w centrum uwagi wszystkich chrześcijan temat ludzkiego zbawienia, który dzisiaj ludziom niewiele mówi. Utrata świadomości grzechu spowodowała, że dzisiejszy człowiek nie rozpoznaje działania łaski, co jest niewątpliwie powodem dechrystianizacji życia. W Deklaracji zawarte jest życzenie, by wspólna doktryna na temat usprawiedliwienia weszła w życie, stając się częścią doświadczenia wszystkich wierzących, a nie tylko przedmiotem dyskusji teologów. Uczyńmy więc zadość temu życzeniu.
W Liście św. Pawła do Rzymian czytamy: „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie” (Rz 3, 23-24). Czym jest usprawiedliwienie? Jest ono odpuszczeniem grzechów, działaniem Bożym, które grzesznego człowieka czyni sprawiedliwym, czyli świętym. Opisując zbawcze działanie Boże w akcie usprawiedliwienia, wskazuje się na Jezusa, który sam wychodzi naprzeciw człowiekowi i darmo gładzi jego grzech. Usprawiedliwienie jest uświęceniem i odnowieniem wnętrza człowieka przez dobrowolne przyjęcie łaski, dzięki jego współpracy z Bogiem. Oznacza więc łaskę otrzymaną w sakramencie i zmieniającą grzesznika w sposób wewnętrzny w nowe stworzenie. Wciąż jednak pozostaje w człowieku skłonność do grzechu, która sama w sobie nie jest grzechem, staje się nim dopiero, gdy na niego przyzwolimy. W akcie usprawiedliwienia Bóg wyprowadza człowieka z jego grzechu i otwiera przed nim nową, właściwą relację do samego siebie.
Pod wpływem zarzutów stawianych przez reformację Sobór Trydencki (1545-63) podał formułę katolicką, która łączyła wiarę i dobre uczynki: „Nie jesteśmy zbawieni przez dobre uczynki, ale też nie ma zbawienia bez dobrych uczynków”. Wobec jednostronnego podkreślenia wiary przez protestantów katolickie kaznodziejstwo podjęło przypomnienie o dobrych uczynkach i osobistym udziale człowieka w zbawieniu. Skutek był taki, że wielu katolików przez całe swoje życie nie słyszało nigdy jasno orędzia o darmowym usprawiedliwieniu przez wiarę".
https://www.niedziela.pl/artykul/99632/ ... -Chrystusa

[cezary123]

"Sprawiedliwość Boża - w przekonaniu Marcina Lutra - nie oznacza karania czy też zemsty ze strony Boga w stosunku do człowieka, przeciwnie, jest aktem, przez który Bóg czyni człowieka sprawiedliwym. Św. Augustyn dużo wcześniej napisał: „Podobnie sprawa się ma ze sprawiedliwością Bożą, która dzięki Jego darowi czyni nas sprawiedliwym”. Pojęcie sprawiedliwości Bożej wyjaśnia św. Paweł w Liście do Tytusa: „Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela naszego, Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym” (Tt 3, 45). Sprawiedliwość Boża jest więc dobrocią i miłością Boga, Jego miłosierdziem".
https://www.niedziela.pl/artykul/99632/ ... -Chrystusa


"Nauka o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę stanowi teologiczny fundament Reformacji. Usprawiedliwienie nie zależy od uczynków, w tym sensie, że nie można się w jakikolwiek sposób do niego przygotować. Ono musi stać się "darmo" i musi być udzielone, ponieważ człowiek sam z siebie nie może uwolnić się od władzy grzechu. Dlaczego "przez wiarę"? Melanchton wskazuje w Apologii Wyznania Augsburskiego: "wiara nie dlatego usprawiedliwia, czyli zbawia, że sama jest uczynkiem, który ma wartość sam w sobie, lecz dlatego, że przyjmuje obiecane miłosierdzie." (ACA IV, 56). Kiedy mówi się, że wiara jest uznana jako sprawiedliwość, nie uważa się tym samym, że wiara jest czymś samym w sobie, lecz wyraża się to, że jedyna sprawiedliwość, jaką można sobie wyobrazić w stosunku do Boga, a mianowicie sprawiedliwość Chrystusowa, może być uchwycona przez wiarę [1]".
https://luteranie.konfesyjni.pl/artykul ... edliwienie





"Na podstawie nauczania św. Pawła zobaczyliśmy, że człowiek nie jest w stanie stać się «sprawiedliwy» dzięki własnym czynom, ale może naprawdę stać się «sprawiedliwy» przed Bogiem tylko dlatego, że to Bóg obdarza go swoją «sprawiedliwością», przyłączając go do Chrystusa, swego Syna. Człowiek dostępuje tego zjednoczenia z Chrystusem przez wiarę. W tym sensie św. Paweł mówi nam, że nie nasze uczynki, lecz wiara czyni nas «sprawiedliwymi». Jednakże ta wiara to nie jakaś myśl, opinia czy idea. Ta wiara to komunia z Chrystusem, którą Pan nas obdarza, i dlatego staje się życiem, upodabnianiem do Niego. Inaczej mówiąc, jeśli wiara jest prawdziwa, jeśli jest rzeczywista, staje się miłością, staje się miłosierdziem i wyraża się w miłosiernej miłości. Wiara bez miłosierdzia, bez tego owocu, nie byłaby prawdziwą wiarą. Byłaby wiarą martwą.

W czasie ostatniej katechezy mówiliśmy o dwóch aspektach: jeden to niewielkie znaczenie naszych działań, naszych uczynków dla uzyskania zbawienia; drugi to «usprawiedliwienie» przez wiarę, które rodzi owoc Ducha. Pomylenie tych dwóch aspektów spowodowało na przestrzeni wieków sporo nieporozumień w kręgu chrześcijaństwa. W tym kontekście ważne jest, że św. Paweł w Liście do Galatów z jednej strony zdecydowanie kładzie akcent na darmowość usprawiedliwienia — nie ze względu na nasze uczynki; jednocześnie podkreśla też związek między wiarą i miłością, między wiarą i uczynkami: «Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość» (Ga 5, 6). W konsekwencji, z jednej strony, istnieją «uczynki rodzące się z ciała», są nimi «nierząd, nieczystość, wyuzdanie, bałwochwalstwo» (por. Ga 5, 19-21) — są to uczynki sprzeczne z wiarą; z drugiej strony, jest działanie Ducha Świętego, który umacnia życie chrześcijańskie, wzbudzając «miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie» (Ga 5, 22) — są to owoce Ducha, rodzące się z wiary.
Na początku tego wykazu cnót wymieniona jest agape — miłość, a na końcu opanowanie".
https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/be ... 12008.html




"Franciszek przypomniał właściwą nam ludzką słabość i zaznaczył, że Bóg, nie pogodził się z naszymi upadkami i niedoskonałościami nimi, „lecz chciał nas uczynić sprawiedliwymi i uczynił to z łaski, przez dar Jezusa Chrystusa, dar Jego śmierci i zmartwychwstania".
https://deon.pl/kosciol/serwis-papieski ... sa,1609505

[cezary123]

„Jak ja żyję? W strachu, że jeśli czegoś nie uczynię, to pójdę do piekła? Czy żyję także z tą nadzieją, z tą radością z darmowości zbawienia otrzymanego w Jezusie Chrystusie? To dobre pytanie. I także drugie: czy lekceważę przykazania? – pytał dalej Papież. - Nie. Zachowuję je, ale nie jako ostateczne wartości, ponieważ wiem, że tym kto mnie usprawiedliwia jest Jezus Chrystus.“
https://www.vaticannews.va/pl/papiez/ne ... usem0.html

[cezary123]

(1): Należałoby więc zapytać, co po ludzku osiągnął nasz praojciec, Abraham? (2): Bo gdyby Abraham został usprawiedliwiony dzięki uczynkom, mógłby się chlubić, ale nie wobec Boga. (3): Bo cóż mówi Pismo? Abraham uwierzył Bogu, który za to uznał go za sprawiedliwego. (4): Dla człowieka, który wykonał pracę, zapłata nie jest sprawą łaski, ale należności. (5): Lecz gdy ktoś jej nie wykonał, ale wierzy w Tego, który usprawiedliwia grzesznika, to otrzymuje usprawiedliwienie dzięki swojej wierze. (6): Również Dawid nazywa szczęśliwym człowieka, którego Bóg usprawiedliwia bez jego uczynków: (7): Szczęśliwi, którym odpuszczono nieprawości i którym grzechy zostały przebaczone. (8): Szczęśliwy człowiek, któremu Pan nie wylicza grzechów. (9): Czy te słowa o szczęściu odnoszą się do obrzezanych, czy też do nieobrzezanych? Mówimy przecież: Dzięki wierze Abraham został usprawiedliwiony. (10): W jakich okolicznościach został usprawiedliwiony? Kiedy już był obrzezany, czy też przed obrzezaniem? Otóż nie wtedy, gdy był obrzezany, ale jeszcze przed obrzezaniem. (11): Znak obrzezania natomiast otrzymał jako pieczęć usprawiedliwienia z wiary, kiedy nie był jeszcze obrzezany. W ten sposób stał się ojcem wszystkich, którzy chociaż nie są obrzezani – wierzą, ażeby otrzymać usprawiedliwienie. (12): Zarazem stał się ojcem obrzezanych, którzy nie tylko są obrzezani, ale idą śladami wiary naszego ojca Abrahama jeszcze przed jego obrzezaniem. (13): Obietnica więc, dana Abrahamowi i jego potomstwu, że stanie się dziedzicem świata, nie urzeczywistnia się przez Prawo, ale przez usprawiedliwienie z wiary. (14): Gdyby natomiast dziedzicami stali się przestrzegający Prawa, wiara nie miałaby żadnego znaczenia, a obietnica byłaby daremna. (15): Bo Prawo sprowadza gniew, a gdzie nie ma Prawa, nie jest ono też przekraczane. (16): Obietnica natomiast pochodzi z wiary, by była dziełem łaski i aby w ten sposób zachowała swą moc dla całego potomstwa: nie tylko dla potomstwa z Prawa, ale dla potomstwa żyjącego dzięki wierze Abrahama. On jest ojcem nas wszystkich – (17): jak napisano: Uczyniłem cię ojcem wielu narodów – w obliczu Boga, któremu uwierzył, Boga ożywiającego umarłych, powołującego do istnienia tych, co nie istnieją. (18): Przeciwko nadziei uwierzył Abraham, mając nadzieję, że stanie się ojcem wielu narodów, zgodnie z tym, co zostało powiedziane: Tak wielkie będzie twoje potomstwo. (19): I nie zachwiał się w wierze, choć wiedział, że jego ciało jest już obumarłe – miał prawie sto lat – i że obumarłe jest łono Sary. (20): Nie zwątpił jednak w Bożą obietnicę, ale umocnił się w wierze, oddając cześć Bogu. (21): A był przekonany, że Bóg może wykonać to, co obiecał. (22): Dzięki temu został usprawiedliwiony. (23): O tym zaś, że został usprawiedliwiony, mówi Pismo nie tylko ze względu na niego samego, (24): ale również ze względu na nas. Bo również my, wierzący w Tego, który wskrzesił z martwych Jezusa, naszego Pana, zostaniemy usprawiedliwieni. (25): On został wydany z powodu naszych grzechów i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia. [Biblia Paulistów, Rz 4]



(1): Jako usprawiedliwieni dzięki wierze, zachowujemy pokój z Bogiem przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa. (2): Przez Niego dostąpiliśmy łaski, w której trwamy, chlubiąc się nadzieją chwały Bożej. (3): I nie tylko nią. Chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk prowadzi do cierpliwości, (4): cierpliwość do wytrwałości, wytrwałość zaś do nadziei. (5): A nadzieja nie może zawieść, ponieważ miłość Boga wypełniła nasze serca przez Ducha Świętego, który jest nam dany. (6): Chrystus bowiem umarł we właściwym czasie za nas bezbożnych, kiedy jeszcze byliśmy słabi. (7): Rzadko umiera ktoś za człowieka sprawiedliwego. Może jeszcze odważyłby się ktoś umrzeć za człowieka szlachetnego. (8): Tymczasem Bóg okazuje swoją miłość do nas przez to, że Chrystus umarł za nas, kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami. (9): O ileż więc bardziej teraz, jako usprawiedliwieni przez Jego krew, dzięki Niemu zostaniemy wybawieni od gniewu! (10): Jeśli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, o ileż bardziej jako już pojednani zostaniemy ocaleni przez Jego życie! (11): I nie tylko to, ale chlubimy się w Bogu przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu dostąpiliśmy pojednania. (12): Dlatego, jak przez jednego człowieka przyszedł na świat grzech, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, gdyż wszyscy zgrzeszyli... (13): Grzech bowiem był na świecie już przed Prawem, ale grzech nie może obciążać, gdy nie ma Prawa. (14): A śmierć zapanowała przecież od Adama do Mojżesza również nad tymi, którzy nie popełnili grzechu podobnego do grzechu Adama. On jest obrazem Tego, który miał przyjść. (15): Inaczej jednak ma się rzecz z łaską niż z upadkiem. Bo jeśli w następstwie upadku jednego człowieka umarło wielu, to w o wiele większym stopniu łaska Boga i dar jednego człowieka, Jezusa Chrystusa, spłynęły na wielu. (16): Inaczej też przedstawia się działanie łaski niż grzechu popełnionego przez jednego człowieka. Bo jeśli wyrok zapadł z powodu jednego upadku, to łaska przyniosła usprawiedliwienie z wielu upadków. (17): I jeśli przez upadek jednego człowieka, z jego powodu zapanowała śmierć, to tym bardziej ci, którzy dostąpili ogromu łaski i daru usprawiedliwienia, zapanują jako żyjący, dzięki jednemu, Jezusowi Chrystusowi. (18): A zatem, jak z powodu występku jednego człowieka wyrok potępiający dotknął wszystkich ludzi, tak też z powodu jednego czynu usprawiedliwiającego do wszystkich ludzi przyszło usprawiedliwienie dające życie. (19): Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stanie się sprawiedliwymi. (20): Prawo natomiast weszło po to, aby grzech się upowszechnił. Gdzie natomiast rozpowszechnił się grzech, tam pojawiła się jeszcze obfitsza łaska, (21): aby jak grzech panował przez śmierć, tak łaska panowała przez usprawiedliwienie prowadzące do życia wiecznego przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. [Biblia Paulistów, Rz 5]

[cezary123]

(1): Czy chcemy przez to powiedzieć, że powinniśmy trwać w grzechu, aby łaska się upowszechniła? (2): Ależ nie! Skoro umarliśmy dla grzechu, jakże moglibyśmy nadal w nim żyć? (3): Czy nie wiecie, że my, którzy zostaliśmy ochrzczeni w Chrystusie Jezusie, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierci? (4): Przez chrzest zostaliśmy pogrzebani razem z Nim w śmierci po to, aby wejść w nowe życie, tak jak Chrystus został wskrzeszony z martwych dla chwały Ojca. (5): Bo jeśli zostaliśmy złączeni z Nim przez śmierć podobną do Jego śmierci, będziemy także złączeni przez podobne zmartwychwstanie. (6): To wiedzmy, że już nigdy nie wolno nam służyć grzechowi, ponieważ nasz stary człowiek został razem z Nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało uległo zniszczeniu. (7): Ten bowiem, kto umarł, został uwolniony od grzechu. (8): Jeśli natomiast umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że z Nim też będziemy żyć, (9): bo wiemy, że Chrystus, wskrzeszony z martwych, już nie umiera, śmierć nad Nim już nie zapanuje. (10): Jego śmierć była śmiercią dla grzechu raz na zawsze, Jego życie natomiast jest życiem dla Boga. (11): Tak i wy uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, żyjących zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie. (12): Niech więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, poddając was swoim pożądliwościom. (13): Nie oddawajcie swego ciała grzechowi jako oręż niesprawiedliwości, ale oddawajcie samych siebie Bogu jako ci, którzy powstali z martwych; a swoje ciało oddajcie Bogu jako oręż sprawiedliwości. (14): Niech nie panuje nad wami grzech. Przecież nie jesteście poddani Prawu, lecz łasce. (15): Czy wobec tego mamy grzeszyć, bo nie podlegamy już Prawu, lecz łasce? Ależ nie! (16): Czyż nie wiecie, że poddając się komukolwiek jako posłuszni niewolnicy, jesteście niewolnikami tego, komu okazujecie posłuszeństwo? Albo jesteście poddani grzechowi prowadzącemu do śmierci, albo posłuszeństwu, które prowadzi do usprawiedliwienia. (17): Bogu niech będą dzięki, że choć byliście niewolnikami grzechu, okazaliście szczere posłuszeństwo tej nauce, która została wam przekazana. (18): Uwolnieni od grzechu staliście się sługami prawości. (19): Mówię po ludzku – z powodu waszej słabości. Podobnie jak oddawaliście się w niewolę nieczystości i rosnącej wciąż nieprawości, tak teraz oddajcie się służbie sprawiedliwości, która prowadzi do świętości. (20): Bo kiedy byliście niewolnikami grzechu, nie byliście poddani sprawiedliwości. (21): Jakie owoce przynosiliście wówczas? Takie, których teraz się wstydzicie; ich końcem jest śmierć. (22): Obecnie zaś, jako uwolnieni od grzechu i posłuszni Bogu, przynosicie owoce, które prowadzą do świętości, a końcem ich jest życie wieczne. (23): Zapłatą bowiem za grzech jest śmierć, a darem Boga – życie wieczne w Chrystusie Jezusie, naszym Panu. [Biblia Paulistów, Rz 6]

[cezary123]

(1): Czy nie wiecie, bracia – mówię przecież do tych, co znają Prawo – że Prawo ma władzę nad człowiekiem, jak długo on żyje? (2): Wobec tego, zamężna kobieta na mocy Prawa jest związana z mężem, dopóki on żyje. Natomiast kiedy mąż umrze, jest wolna od Prawa, które wiąże ją z mężem. (3): Dlatego właśnie, jeśli zostanie żoną kogoś innego, gdy jej mąż żyje, dopuszcza się cudzołóstwa. Kiedy jednak mąż umrze, jest wolna i nie popełnia cudzołóstwa, wychodząc za drugiego. (4): W ten sposób również wy, moi bracia, przez Chrystusa umarliście dla Prawa, aby należeć do kogoś innego, do Tego, który powstał z martwych, abyśmy przynosili owoc dla Boga. (5): Bo kiedy byliśmy w ciele, panoszyły się w nas grzeszne pragnienia posługujące się Prawem, abyśmy owocowali śmiercią. (6): Teraz jednak, uwolnieni od Prawa, umarliśmy dla tego, co nas zniewalało, aby służyć w nowym duchu, a nie według przedawnionej litery. (7): Czy chcemy przez to powiedzieć, że Prawo jest grzechem? Ależ nie! Nie poznałbym jednak grzechu, gdyby nie Prawo, bo nie wiedziałbym, czym jest pożądanie, gdyby Prawo nie mówiło: Nie będziesz pożądał. (8): Grzech jednak, pobudzony przez przykazanie, wywołał we mnie wszelkiego rodzaju pożądliwość. Bez Prawa grzech jest martwy. (9): Ja kiedyś żyłem bez Prawa. A kiedy pojawiło się przykazanie, grzech ożył, (10): ja natomiast umarłem. Tak więc przykazanie, mające prowadzić do życia, sprowadziło na mnie śmierć. (11): Grzech, wykorzystując sposobność, zwiódł mnie i pozbawił życia przez przykazanie. (12): A przecież Prawo jest święte, także przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre. (13): Czy więc to, co dobre, dla mnie stało się śmiercią? W żaden sposób! To bowiem grzech, aby okazać się grzechem, przyniósł mi śmierć, posługując się tym, co dobre. W ten sposób przez przykazanie grzech ujawnił swoją zgubną moc. (14): Wiemy przecież, że Prawo jest duchowe, a ja jestem cielesny, zaprzedany w niewolę grzechu. (15): Nie rozumiem tego, co czynię. Nie czynię bowiem tego, co chcę, ale czynię to, czego nienawidzę. (16): Jeśli więc czynię to, czego nie chcę, jednocześnie uznaję, że Prawo jest dobre. (17): A zatem nie ja to czynię, ale mieszkający we mnie grzech. (18): Wiem przecież, że we mnie – to jest w moim ciele – nie mieszka dobro, ponieważ w mojej mocy jest pragnienie dobra, ale nie jego wykonanie. (19): Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię zło, którego nie chcę. (20): A jeśli robię to, czego nie chcę, już nie ja to robię, ale mieszkający we mnie grzech. (21): Dostrzegam więc tę prawidłowość, że kiedy chcę czynić dobro, pojawia się we mnie zło. (22): W głębi serca Prawo Boga napełnia mnie radością. (23): Widzę jednak w sobie inne prawo, sprzeciwiające się prawu mojego umysłu i zagarniające mnie w niewolę grzechu, który mieszka we mnie. (24): Jestem nieszczęsnym człowiekiem! Kto mnie wyzwoli z ciała śmierci? (25): Bogu niech będą dzięki przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana! Tak więc umysłem służę Prawu Bożemu, natomiast ciałem – prawu grzechu. [Biblia Paulistów, Rz 7]


Aha, to Paweł wziął tylko przykład żony, której umarł mąż i może poślubi wtedy innego. Naprawdę chciał przedstawić sytuację umierania dla Starego Zakonu po to, żeby swobodnie już stać się wyznawcą nowej religii - chrześcijaństwa. Taka retoryka.

[cezary123]

Święty Paweł. Biografia. Na rozdrożach synagogi i Kościoła.
ks. prof. Waldemar Chrostowski

"Znakomita biografia św. Pawła, autorstwa jednego z najwybitniejszych polskich biblistów.

To nie tylko szczegółowy opis życia Apostoła na tle realiów epoki, lecz także duchowy fresk ukazujący osobowość Pawła z Tarsu, jego misję i dzieło, które po sobie pozostawił".
https://www.wydawnictwofronda.pl/ksiazk ... ynagogi-i-



"Święty Paweł - początki życiaŚwięty Paweł, zanim stał się jednym z najważniejszych świętych chrześcijańskich, prowadził bardzo odmienne od świętości życie. Szaweł przyszedł na świat w Tarsie, stolicy Cylicji..."


Czytaj więcej: https://histmag.org/Swiety-Pawel-poczatki-zycia-12402






https://racjonalista.tv/sw-pawel-z-tarsu/

[cezary123]

https://www.youtube.com/@PaulusFilm/videos