Czy Wasza rodzina akceptuje diagnozę?

[ptk]

Moja dzisiejsza rozmowa z matką:
- Ja : Ale mi się nie chce dzisiaj iść do roboty po urlopie....śpiący jestem.
- Mama : Jak zwykle,jak masz iść do pracy to chce ci się spać...
- Ja : To od stresu...
- Mama : Wstaw wodę na herbate,muszę zjeść jakieś śniadanie.

Każda rozmowa na temat choroby lub jej objawów jest od razu ucinana.Rodzina akceptuje moją chorobę,ale nie chce o niej słyszeć a w sytuacji kiedy widzą,że coś niedobrego się ze mną dzieje odbierane jest na zasadzie "Dlaczego mi to robisz..." co wzbudza we mnie poczucie winy.Tak było w przeszłości jak miałem jeszcze objawy depresji i lęków.Nauczyłem się,że muszę sam sobie radzić z objawami choroby i nikomu nie mówić o tym że nie jest dobrze.

[florris]

Moi rodzice akceptują chorobę.Odwiedzali mnie w szpitalu,przypominają o wzięciu leków.Dalsza rodzina o niczym nie wie i niech tak pozostanie.

[Trickster]

Moja najbliższa rodzina ( Ci którzy wiedzą) akceptują moją chorobę, choć nie lubią ze mną o niej rozmawiać...

[dzwonkowy]

Najlepsze jest u mnie to, że członkowie rodziny akceptują mnie jako chorego psychicznie, ale nie wykorzystują mojej choroby jako temat do kpin, głupich żartów czy poniżania.
Znam przypadki, w których bliska rodzina używała faktu czyjejś choroby psychicznej do lekceważenia ich racji,
na zasadzie: jesteś wariatem, tylko ci się wydaje, jesteś schizofrenikiem, nie masz nic mądrego do powiedzenia, itd.
Moja rodzina nie zwątpiła w moje możliwości umysłowe, nawet w najgorszym okresie choróbska.
A jednocześnie oni szanują, że jestem wrażliwszy psychicznie i że potrzebuję np. więcej odpoczynku czy spokoju.

[dzwonkowy]

Moja najbliższa rodzina ( Ci którzy wiedzą) akceptują moją chorobę, choć nie lubią ze mną o niej rozmawiać...

A Ty chciałbyś ze swoją rodziną więcej rozmawiać o swojej chorobie?

[Trickster]

Czy ja wiem, czy bym chciał z nimi rozmawiać- raczej nie, przyzwyczaiłem się do tego i już mi to nie przeszkadza... Chociaż nawet tu na forum ciężko mi rozmawiać o schizofrenii, ponieważ nie jestem do tego nauczony, a jak coś jest nie tak to działam i zapobiegam, zamiast żalić jak to źle mi z chorobą

[kotek]

Nie tylko rodzina powinna akceptować diagnozy zaburzeń psychicznych, ale także np. pracodawcy. Powinni wiedzieć, że od takiej osoby nie można wymagać tego, co od przeciętnego człowieka. Z rodziny mam najwięcej kontaktu z babcią, rodzice i rodzeństwo mogą łatwo się denerwować i nie rozmawiam z nimi zbyt często. Znajomych i przyjaciół w ogóle nie mam i jako tako mi ich nie brakuje. Niestety, od dzieciństwa mam wyraźny pociąg płciowy i doskwiera mi to, że żyję w celibacie.

[guile]

Już się tu o tym wypowiedziałem, że tak, wszystko co tylko się dało zwalili na mnie, zdemonizowali do reszty, po czym odcięli się jak od najbardziej obcego z obcych, i se tak od tej pory szczęśliwie żyją w tym picu. Ja osobiście chciałbym aby takie zachowanie było karane, bo naprawdę ofiara sobie na to niczym nie zasługuje, i ich samych nic innego nie opamięta, tylko kara.

[Maksymiliana]

Aktualizacja po roku - jest lepiej aczkolwiek wszelkie dziwne moje zajawki są bardzo niemile widziane

[bartek29]

Ja nie nazwał by tego akceptacją tylko tolerowaniem prawidłowych postaw i nie tolerowaniem złych_ mi po prostu nikt w domu nie wierzy i nie rozumie

[bartek29]

Ale pytanie było o diagnoze,a nie przebieg choroby-to moge powiedzieć,że przykrości większych z powodu nazwy choroby nie ma.

[nieznajomy2020]

Moja rodzina w ogóle nie akceptuje tego że jestem chory nie chcę o tym słyszeć i rozmawiać do tego utrudnia leczenie które przerwałem

[Moniko02]

Moja rodzina mnie wspiera jak tylko może, aczkolwiek nie bardzo to rozumieją.
Mój chłopak bardzo się angażuje natomiast w wiedzę na temat f20.
Mój ojciec stara się, ale nie do końca mu to wychodzi.
Jestem jednak zupełnie inaczej traktowana niż moja siostra.

[Chad]

Mysle , ze paranoidalni sa wszyscy , tyle przynajmniej stwierdzam , patrzac co sie dzieje

[amigo]

Większość tak, najbardziej mama i ciocia.

[nixot321]

Jeszcze nie zdarzyło mi się osobiście, żeby osoby które wiedzą o tym, że mam pewne problemy natury zdrowotnej nie akceptowały mojej diagnozy czy coś w tym stylu. Jedynie mam pewnego wujka, który uważa że psychotropy i ogólnie lekarze to zło i martwi się, że już od kilku lat je biorę regularnie, w sensie jak to na mnie wpływa, skutki uboczne itp. Jednak cały czas staram się go przekonywać, że w końcu kiedyś z tego wyjdę. Poza tym ten wujek interesuje się różnymi teoriami spiskowymi, jest antyszczepionkowcem i wierzy w różne inne rzeczy tego pokroju, więc ciężko byłoby go przekonać do leków, o ile w ogóle. A, no i jest zawziętym katolikiem.

[Catastrophique]

Tak, niechęć do leków i foliarskie teorie czesto ida ze sobą w parze. Ten sam poziom.

[Cynamon]

leczę się od 20 lat a mój ojciec do tej pory nie wie dokładnie na co się leczę

[przegłosowany]

Nawet mój psychiatra nie akceptuje mojej diagnozy.

[Moniko02]

Ja nie nazwał by tego akceptacją tylko tolerowaniem prawidłowych postaw i nie tolerowaniem złych_ mi po prostu nikt w domu nie wierzy i nie rozumie

Tolerancja a akceptacja to są dwie podobne rzeczy. Pokazywałeś w domu papiery z dotychczasowego leczenia? Nie rozumiem, dlaczego Ci nie wierzą. Trudno jest to zrozumieć komuś, kto tego nie ma i nie przeżył tego samego co Ty.