Może ktoś ma podobnie?

[Melancholiczka]

Hej.
Mam od pewnego czasu pewien dylemat, dotyczący mojej osoby.
Jestem osobą młodą,bo mam dopiero piętnaście lat.Piszę tutaj,bo może mi to pozwoli odetchnąć z ulgą.
A więc zauważyłam u siebie dziwne zjawiska ( a może to normalne, a ja wpadam w paranoję?)
Będę podawała konkretne przykłady, to umożliwi mi dokładniejsze opisanie sprawy.
*jestem osobą samotną(z wyboru,odrzucam od siebie ludzi,nie lubię się z nimi spotykać)
Z domu wychodzę tylko do szkoły bądź do kościoła.Ogólnie to tylko wtedy kiedy jest taka potrzeba.
Bezpośrednio rozmawiając z kimś unikam kontaktu wzrokowego,czuję się wtedy bardzo niepewnie.
Będąc w dużej grupie ludzi czuję się osaczona.Na palcach u rąk mogę policzyć ile razy spotkałam się z kimkolwiek w ciągu ostatnich trzech lat.
*gdy o czymś pomyślę, na przykład o jakimś wydarzeniu to po chwili już nie jestem pewna czy to się wydarzyło naprawdę czy to tylko moja wyobraźnia.Czasami bywało tak,że opowiadałam komuś o wydarzeniach,które nie miały miejsca.
*najchętniej nic bym nie jadła.Gdy coś zjem to czuję niechęć do życia.Po zjedzeniu posiłku mam ochotę, by dzień się już skończył.
*nie lubię chodzić po sklepach,przemieszczać się komunikacją miejską,bo ludzie patrzą...
*wydarzenie sprzed kilku tygodni: obudziłam się w nocy, zaczęłam płakać,bo spanikowałam,że siostra mogłaby nie zamknąć drzwi od domu,widziałam mężczyznę,którego tam naprawdę nie było
*często czuję ogólne rozbicie i niechęć,ale zdarzają mi się również takie dni, kiedy mam na wszystko ochotę i wtedy czuję,że mogę wszystko
*ogólnie to często boję się,że może zadzwonić telefon,będę musiała otworzyć drzwi.Bardzo nie lubię wykonywac tych czynności.

W tym momencie to jest wszystko co mi teraz przyszło do głowy.Chciałabym uzyskać odpowiedź czy w moich zachowaniach jest coś nieodpowiedniego czy po prostu jestem zakompleksioną smarkulą.
Z góry dziękuję za odpowiedź.

[PanRaczyŻartować]

Hej.
Mam od pewnego czasu pewien dylemat, dotyczący mojej osoby.
Jestem osobą młodą,bo mam dopiero piętnaście lat.Piszę tutaj,bo może mi to pozwoli odetchnąć z ulgą.
A więc zauważyłam u siebie dziwne zjawiska ( a może to normalne, a ja wpadam w paranoję?)
Będę podawała konkretne przykłady, to umożliwi mi dokładniejsze opisanie sprawy.
*jestem osobą samotną(z wyboru,odrzucam od siebie ludzi,nie lubię się z nimi spotykać)
Z domu wychodzę tylko do szkoły bądź do kościoła.Ogólnie to tylko wtedy kiedy jest taka potrzeba.
Bezpośrednio rozmawiając z kimś unikam kontaktu wzrokowego,czuję się wtedy bardzo niepewnie.
Będąc w dużej grupie ludzi czuję się osaczona.Na palcach u rąk mogę policzyć ile razy spotkałam się z kimkolwiek w ciągu ostatnich trzech lat.
*gdy o czymś pomyślę, na przykład o jakimś wydarzeniu to po chwili już nie jestem pewna czy to się wydarzyło naprawdę czy to tylko moja wyobraźnia.Czasami bywało tak,że opowiadałam komuś o wydarzeniach,które nie miały miejsca.
*najchętniej nic bym nie jadła.Gdy coś zjem to czuję niechęć do życia.Po zjedzeniu posiłku mam ochotę, by dzień się już skończył.
*nie lubię chodzić po sklepach,przemieszczać się komunikacją miejską,bo ludzie patrzą...
*wydarzenie sprzed kilku tygodni: obudziłam się w nocy, zaczęłam płakać,bo spanikowałam,że siostra mogłaby nie zamknąć drzwi od domu,widziałam mężczyznę,którego tam naprawdę nie było
*często czuję ogólne rozbicie i niechęć,ale zdarzają mi się również takie dni, kiedy mam na wszystko ochotę i wtedy czuję,że mogę wszystko
*ogólnie to często boję się,że może zadzwonić telefon,będę musiała otworzyć drzwi.Bardzo nie lubię wykonywac tych czynności.

W tym momencie to jest wszystko co mi teraz przyszło do głowy.Chciałabym uzyskać odpowiedź czy w moich zachowaniach jest coś nieodpowiedniego czy po prostu jestem zakompleksioną smarkulą.
Z góry dziękuję za odpowiedź.

Tak.

[Bright Angel]

Wg. mnie to może świadczyć o początkach schizofrenii, ale też nie musi. Nikt ci nie postawi diagnozy na forum.

[Joanna_s]

Mam uczucie, że jesteś po prostu bardzo nieśmiałą i niepewną siebie osobą. Ja byłam do Ciebie pod wieloma względami podobna w Twoim wieku (teraz jestem trochę po trzydziestce). Ta nieśmiałość i niepewność wcale nie musi się rozwinąć w jakiekolwiek zaburzenia psychiczne. Warto byłoby, żebyś starała się przełamać tę niechęć do kontaktów z innymi i żebyś zaczęła skupiać się na tym, co przynosi Ci w życiu radość i przyjemność (na pewno są takie rzeczy !).

[Petruccio]

Ja bym proponował wizytę u dobrego psychologa. Nie ma co sobie samemu coś wkręcać. Wg mnie po prostu brak ci zadowolenia z życia i nie ma się co doszukiwać tak ciężkiej choroby jak schizofrenia (bo domyślam się, że o to chodzi). Idź na niezobowiązującą rozmowę do psychologa, to wtedy wszelkie wątpliwości się rozwieją.

[Zagubiona we mgle]

.

[Melancholiczka]

Chciałabym sprostować.Nie mam odwagi myśleć nawet,że mogłabym mieć kiedykolwiek schizofrenię.
Napisałam,bo chciałam upewnić czy wszystko w porządku.W sumie zapewne tego wątku nie byłoby gdyby nie niepewność czy takie durne zachowania z mojej strony mogły spodować różnorodne leki? Tzn, takie tam dla dzieciaków "ćpunów".

[agatcon]

.

[Melancholik]

Hello, masz u mnie plusa za nick xD, osobiście uważam, że jesteś po prostu osobą ''trochę'' nieśmiałą co nie musi oznaczać od razu o schizofrenii. Życzę powodzenia w życiu i polecam jakąś terapię bądź wizytę u psychologa. : )


Sam z pomocy psychologa swego czasu korzystałem ale z mizernym skutkiem, można by nawet rzec, że efektów pozytywnych brak.