Wszystko wiedziała najlepiej i wszystkich pragnęła pouczać... Podczas spotkania z nią często słyszałam aż nadto krytyki na swój temat. A to źle się ubrałam, to znowu studiuję mało przyszłościowy kierunek, moje paznokcie są źle pomalowane, a w ogóle to wydaję się być mało inteligentną osobą
W pierwszej chwili zapytałam dlaczego tak sądzi, czemu mi to wszystko mówi. W odpowiedzi dostałam "jestem twoją przyjaciółką kto inny mógłby ci to powiedzieć" "ostatnio zaczęłam mówić ludziom to co o nich naprawdę myślę". No i rzeczywiście- nie tylko mnie obrzucała non stop nieprzychylnymi uwagami i krytyką, wiele osób odsunęło się od niej gdyż "stała się przemądrzała i jechała po wszystkich wokół sama nie widząc własnych błędów". Zawsze postępowała nieco egoistycznie, ale od kiedy rozpoczęła studia jej egoizm sięgnął zenitu...pamiętam jak kiedyś znajoma poważnie zachorowała i wszyscy w jej otoczeniu zbierali pieniądze na jej leczenie. Moja przyjaciółka stwierdziła, że "nie ma zamiaru przeznaczyć na to kasy, gdyż właśnie zaplanowała sobie kupno drogiej sukienki!". To było straszne...zwłaszcza,że zawsze miałam ją za osobę empatyczną, wielkoduszną, która wprawdzie czasem bywa egoistką, ale absolutnie nie jest pozbawiona zwykłych ludzkich uczuć. Przed wszystkimi wokół ciągle grała...ładnie się ubierała i malowała, starała się wywrzeć wrażenie osoby inteligentnej, zadbanej i wykształconej. Do tego doszedł fakt, że do mnie potrafiła przyjechać zapłakana w dresie i przez jeden wieczór narzekać na swoją uczelnię i życie, często wtedy wspominała że pragnie się zabić.
Sądziłam, że dziewczyna po prostu ma ciężką sytuację, bo w jej domu nigdy nie było za ciekawie (jej mama ponoć choruje na jakąś chorobę psychiczną), brat pije codziennie, do tego jej duże ambicje, trudne studia...i mimo, że stawała się coraz bardziej toksyczna chciałam jej w jakiś sposób pomóc. Próbowałam przekonać ją, by zaczęła mieszkać sama, zastanowiła się czy kierunek, który wybrała nie jest zbyt przytłaczający...
Któregoś dnia przyjechała do mnie w odwiedziny, niby miałyśmy napić się kawy i spokojnie oglądać filmy, a stałam się świadkiem jej wielkiego "wybuchu". Zaczęła opowiadać o swoich problemach, potem prawić morały...w jej języku było wiele z "sałaty słownej", potem wyszła na balkon, wróciła i stwierdziła, że ktoś jej kazał z niego skoczyć. Trochę wypiła więc stwierdziłam, że mógł być to efekt tego. Potem płakała, histeryzowała, a następnego dnia była w bardzo podłym nastroju. Chciałam ją pocieszyć, ale nie bardzo mi się to udało. Pojechała do domu, a miesiąc później zadzwoniła z informacją, że została przewieziona do szpitala psychiatrycznego, bo miała "atak", że pierwszych 2 tygodni pobytu kompletnie nie pamięta bo dostała bardzo silne dawki leków i leżała zapięta w pasy. Wspomniała jeszcze, że dostała abilify, solian i zerdox...
Byłam w ogromnym szoku...jakiś czas temu odwróciłam się od niej, gdyż stwierdziłam, że przez studia bardzo się zmieniła i stała się egoistyczną, toksyczną osobą... Czy to możliwe, by coś co odebrałam jako egoizm, toksyczność było jedynie objawem choroby? Proszę o jakiś komentarz do tego co napisałam
::