SAMOBÓJSTWO(wasze przezycia i mysli)

[cezary123]

szatana pomógł mi zgładzić Chrystus... ale fakt faktem sam potem zaczął mnie bić...

Poczytaj sobie Kołakowskiego "Czy diabeł może być zbawiony i 27 innych kazań."

[Maksymiliana]

Ja biorąc już ho ho i trochę antydepresanty wciąż myślę o powieszeniu się, ta myśl nie przemija.

[hvp2]

U mnie samobójstwo jest wykluczone.

Niestety.

[Catastrophique]

Mowy nie ma.
Kocham życie.

[zonbi]

ech...samobójstwo , bywało różnie... były tabletki w większej ilości, wtedy było już blisko...cięcie żył nic specjalnego tylko ubrudziłem sobie ubranie krwią... były inne nieudane próby...aż powiedziałem sobie, nie dam skurwielowi(życiu) szans no I rzuciłem się pod tira, kierowca nieźle wymanewrował dzięki czemu moje ciało ominęło ciągnik I wałkowałem się pod naczepą( wszyscy mi mówili że przeżyłem tylko dlatego, że była niezaładowana I porostu miałem wielkie ale to bardzo wielkie szczęście)... przeżycie nie do zapomnienia, jedno płuco mi nie pracuje I rękę mam nie sprawną, pół klatki piersiowej odczuwam jako martwą(stępione nerwy), połamane prawie wszystkie żebra...do dziś po tym wydarzeniu rozumiem,że to jeszcze nie mój czas, a myśli samobójcze oczywiście przychodzą regularnie...ale pluje im w twarz.

Post inspirowany kawałkiem: [youtube][/youtube]

[danielek]

Najgorsze uczucie,że nie udało sie zabić i sie czujesz źle fizycznie przez to.Nie warto tego robić

[zonbi]

Takie małe info dla niedoszłych samobójców, jak napisał Danielek „...nie warto tego robić...”, gdy jest źle, BAA Fatalnie, chwytajcie się brzytwy tzn. rodzina, znajomi lekarze, drobne przyjemności...film muzyka, książka wiem że to trudno jak wszystko cie wali i chcesz po prostu zniknąć, ale jeśli się nie uda możecie zostać kalekami lub gorzej „warzywami”, przysparzacie najbliższym wiele cierpienia i kłopotów, jeśli ich nie macie to przede wszystkim sobie również, pamiętajcie że życie się ma tylko jedno, proszę w tej chwili buddystów o milczenie. Mój sposób na małe depresyjki i tym podobne, zatopić się w muzyce. Dla was... cokolwiek co Was ruszy pozytywnie.
Post inspirowany kawałkiem: [youtube][/youtube]

[apatnik]

Nigdy nie miałam próby, choć myśli o samobójstwie towarzyszą mi od najwcześniejszego dzieciństwa. Uznałam, że spróbuję pozbawić się życia dopiero wtedy, gdy moja desperacja osiągnie zenit i poniosę śmierć natychmiastową najbardziej drastycznymi sposobami, bo nie zniosłabym poniżenia powstałego z nieudanej próby. Jednak jak źle by nie było, nic nie dało mi jeszcze tego ostatecznego, finalnego pchnięcia, więc męczę się dalej, z obawą, czy jutro już to pchnięcie dostanę. Coraz bliżej, choć ściany nie widać.

Czasami myśl o samobójstwie przynosi mi ukojenie – jest jak wentyl bezpieczeństwa.

[gratis]

Szkoda by było by ktokolwiek popełniał samobójstwo. Mi też dawały wytchnienie myśli o samobójstwie, choć nigdy tego raczej nie zrobię.

[amigo]

Nigdy nie mialem mysli zeby popelnic samobojstwo. Lubie moje zycie chociaz nie zawsze jest kolorowo.

[Space_Merchant]

Wspólnym mianownikiem w tych przypadkach było osamotnienie. Warto szukać znajomych oraz wsparcia, także tutaj na forum.

Dobrze jest zachowywać rezerwę do złych myśli i złego nastroju. Traktować je jako objaw choroby, w który nie musimy się zbytnio angażować emocjonalnie. Podchodzić do tych złych nastrojów jak do humorów choroby, coś jak miesiączka, która regularnie powraca i próbuje narzucić nastrój. To się musi wyszaleć i nic na to się nie poradzi, więc najlepiej próbować zachowywać rezerwę bo to lada dzień zacznie przechodzić.

Od 26 lat mam cykliczne myśli samobójcze, według określonego rytmu rocznego. Co 7-8 lat ląduje w szpitalu.
I tak koło się zamyka. To nie jest tak, że mam gorszy dzień, tydzień, miesiąc, a potem przechodzi. To jak puszczone w ruch wahadło, które hamuje wraz z oporem powietrza, ku śmierci. Nie wiem, czy to choroba powoduje myśli samobójcze, czy życiowe okoliczności. Gdzie kończy się choroba, a zaczyna wolna wola człowieka, że dochodzi do wniosku, że życie nie ma sensu. Bo wolno mu takie wnioski wyciągnąć, bez udziału choroby. Coraz bardziej interesują mnie sprawy ostateczne, co jest po drugiej stronie. Pewnie nic nie ma, ale przyłapuję się na tym, że chciałbym tego już doświadczyć. Mam coraz mniejsze przywiązanie do świata, jakby moja psychika przygotowywała mnie na śmierć. Jakbym miał już się z nim żegnać.