Kropla mojej twórczości

[Wpatrzony w okno]

***

Rzeczywistość nie istnieje, nie ma jej
- są ludzie cienie, głosy znikąd,
Ból i zmęczenie ciała…

[Wpatrzony w okno]

***

Podobno mam smutne oczy,
Jakby mnie bardzo skrzywdzono
I gdyby to była prawda,
Z tą krzywdą, z tymi oczyma,
To łatwiej byłoby może
dźwigać mi ciężar –
to piętno we mnie
choroby…

[Wpatrzony w okno]

***
Czasami kątem oka widzę zło,
Które skrada się do rzeczywistości,
Aby przybrać kształt prawdy,
Kształt dogmatu, który zawładnie
moim umysłem i napełni obłędem
tak ostrym jak odór truchła
zagłodzonego zwierzęcia…

[Wpatrzony w okno]

***

Niby wiosna, niby zmartwychwstanie
A za oknem wietrznie, zimno
Bardziej jak na umieranie,
A za oknem mokro i posępnie,
Przyjdzie czekać jeszcze
Moi drodzy na tę wiosnę
Jak na odkupienie.

[Wpatrzony w okno]

***

Wiosna, maj – odkładam depresje
chandry i melancholię na półkę
między ozdoby świąteczne,
pożułke gazety i gniazda moli,
mając płonną nadzieje że nie wróci
do jesieni, do zimy – do kiedyś,
albo zagubi się w tych szpargałach
jak kiedyś zdrowy rozsądek.

[Wpatrzony w okno]

***
Choć w praktyce po nocy
Zawsze nastaje dzień,
To gdyby było to takie proste
Wszyscy byli byśmy zdrowi
I rumiani – trzeźwi na
Duchu i ciele.

[Wpatrzony w okno]

***

Widać wiosna, lato –
skoro wszyscy, zgodnie
zamknęli melancholię
do społu z paltem
w głębokiej szafie.

[Wpatrzony w okno]

***

Ciepło i słońce skutecznie wypierają
strach, smutek i koszmary
i aż dziw, że po ich odejściu
jest jeszcze tak wiele mnie we mnie,
a myślałem że cały jestem zbudowany
ze strachu, smutku i koszmarów...

[Wpatrzony w okno]

Idąc przez miasto czasami mijam, twarze które znam ze szpitala. Mijamy się w milczeniu mimo iż nasze oczy wymieniają spojrzenia. Nie chcemy się poznawać, nie chcemy pamiętać – boimy się zostać rozpoznani lub że my rozpoznamy w kimś wariata i na nas również spadnie piętno obłędu, które nosimy i tak codziennie ze sobą pod koszulą, pod skórą w mięsie ciała…

[Dobro]

Dzięki, Wpatrzony. Znam to. Proza świetna sprawa.

pozdrawiam

[Wpatrzony w okno]

Gdy ogarnia mnie lęk, przestrach czuje jakbym nosił w podbrzuszu kamień, czuje się skrępowany, bezradny i bezsilny, a jednocześnie spięty jak w dzieciństwie przed pierwszą spowiedzią, przed matematyką w szkole lub gdy coś zmalowałem w domu i bałem się iż ten fakt wyjdzie na jaw, a ja będę musiał się wstydzić za siebie, że wywołam rozczarowanie w najbliższych. Ciężar kamienia rośnie i rośnie, a ciało napina się całe, aż wreszcie ustępuje i odpływa stopniowo z całą energią witalną, z całą siłą ! Podobne to jest wtedy do zmęczenia jakie nagle ogarnia człowieka, który nie spał 48 – godzin, zmęczenie przychodzi nagle i podcina całkowicie skrzydła zwalając z nóg. Tak samo jest z lękiem, gdy znika cała jego uciążliwość – ja tracę wszelką energię i odpływam w błogi spokój…

[Wpatrzony w okno]

***

Znowu częściej sprawdzam: drzwi,
lodówkę i wszystkie kontakty w domu
– notorycznie oglądam się za siebie,
znowu przeraża mnie dźwięk
niemiłosierny i uciążliwe dzwonienie
telefonów i uciekam przed lękiem
i uciekam w siebie.

Znowu boje się, że ktoś słyszy
co mówię na ulicy i mówię do siebie?
znowu boje się - gumowego ucha ?
Wielkiego Brata – ukrytego mikrofonu ?
i czuje podskórnie, że jesień
już blisko – bo jesienią
rozum płata figle i rani,
aż przykro…

[Wpatrzony w okno]

***
Zima wychładza serce,
wiosna zwraca nadzieje,
lato pozwala rozkwitnąć,
a jesień ? jesienią
melancholie nachodzą
i czają się jak jakieś licho.

Całe szczęście bliżej nam do wiosny niż jesieni

[Wpatrzony w okno]

***

Ludzie boją się wyłącznie o siebie,
myślą tylko o sobie – mój wygląd,
moja przyjemność, wygoda,
zbawienie, racja, zabawa, uczucia,
troski, żale, bóle, cierpienia,
orgazm no i zmarnowane lata.

A gdyby Bóg, przestał się martwić,
martwić o nas?
Popełnił samobójstwo?

To my? My co?

My, my, my,
ja, ja, ja…

[Wpatrzony w okno]

"Rutyna"

Sprawdzam gaz, wyłączam wszystko
i odłączam z prądu, zamykam okna,
liczę koty i w końcu zamykam drzwi
by policzyć do 45.

Wychodzę.
______

Wracam.

Otwieram drzwi, sprawdzam gaz,
podłączam prąd i włączam komputer,
czajnik, lampkę, otwieram okna: wietrzę,
liczę koty.
______

Sprawdzam gaz, wyłączam wszystko
i odłączam z prądu, zamykam okna,
liczę koty i w końcu zamykam drzwi
by policzyć do 45.

Wychodzę.

[Wpatrzony w okno]

***
Jesień po nas idzie;
Z deszczem,
Z chłodem,
Błotem,
Zimnem,
A my idziemy
Dalej, dalej
Znów do
Wiosny;
Nowej,
Nowej
i jak od
jesieni innej!

[Wpatrzony w okno]

***
Złożyć uczucia
W wiersze
I wysłać je
Jak list w butelce,
Daleko
Do gwiazd,
Do Boga,
Daleko.

[Wpatrzony w okno]

***
Za oknem deszcz i
wiatr kłębią chmury,
jak dobrze, że we mnie
nic się nie kłębi
prócz zadumy.

[Wpatrzony w okno]

***
Bezsenność jak
klątwa odbiera
mi sen.

[Wpatrzony w okno]

***
Mrok jesiennego wieczora
Odcina moje mieszkanie
Od świata.