Forum - Schizofrenia

chcialbym i bede mial.

ja mam synka i bardzo chce by miał rodzeństwo.

o ile ktoś lubi dzieci, to spędzanie czasu z kilku letnim dzieckiem jest fantastyczne, czy to w kinie, na placu zabaw, na basenie, czy wędrując po górach itd,..

Celem Każdego dorosłego samczyka i samiczki jest wydanie na swiat potomstwa to nasz jedyny biologiczny cel...tzn wydanie płodnego zdolnego do przeżycia w środowiska potomstwa...Lecz genom wielu wariatosów zginie w tyglu życia jako nie potrzebne zdegenerowane G.Ó.W.N.O a ich na sienie zostanie wylane na reke po masturbacyj-ce i tyle w temacie xD

bylem bliski do zalozenia rodziny ale stchurzylem
balem sie ze sobie nie poradze na dluzsza mete

Ja oczywiście, że chciałabym mieć dzieci, natomiast mam pewne obawy, bo jednak dziecko to ogromna odpowiedzialność na całe życie dla obojga rodziców. Być może kiedyś przyjdzie ten odpowiedni czas, ale to raczej jeszcze nie teraz.

Nie, lecz smutno byłoby mi odejść z tego świata bez potomka. Ostatecznie, tak czy siak, jestem na nie. I tak jestem już wujkiem, więc ciąg mojej rodziny idzie naprzód.

Już to wcześniej pisałem, bardzo mnie cieszy córeczka brata i siostry, po prostu dla nich chce się żyć.

chce mieć syna, który będzie fizykiem który odkryje że internet nie przeczy grawitacji w wieku 1 roku. a potem będzie miał piękne życie żyjąc sobie w shire.

Nie wyobrażam sobie rodziny bez dziecka. Życie dzięki dziecku nabiera barw i wesołości, śmiechu i zabawy.
Trzeba pamiętać, że decydując się na dziecko zostajemy uwikłani w obowiązek poświęcania dużej uwagi temu dziecku na wiele lat. Trzeba mu zmieniać pieluchę, karmić, kąpać, uspokajać kiedy płacze. Potem mieć wszedzie oczy kiedy zaczyna chodzić. Uczyć wszystkiego, powtarzać wielokrotnie co wolno czego nie. Dbać, by dziecko codziennie myło zęby, uczyć poprawnej wymowy, uczyć używać nocniczka. Wszystko tysiąc razy powtarzać to samo. Być przygotowanym na stres związany ze zdrowiem, by dziecko było akceptowane przez innych by nie było pośmiewiskiem. Wpajać, wychowywać i mieć cierpliwość.
Właśnie to wszystko jest w tym piękne, że to właśnie od nas tak bardzo zależy jaka nasza pociecha będzie i co będzie umiała.

Xoredas pisze: ↑pt cze 02, 2017 11:19 pmJa nie chce bo schizofrenia jest dziedziczna wiec nie chce skazywać dziecka na to cierpienie które ja otrzymałem.

Sama schizofrenia nie jest dziedziczna. Dziedziczna jest jedynie podatność, co oznacza ułatwione zapadnięcie na nią. Czy ktoś z taką zwiększoną zapadalnością rozwinie realną chorobę zależy od wielu różnych czynników, ale przyjąć można chyba, że jeśli ktoś żyje w zdrowy sposób, bez jakichś dramatycznych obciążeń długotrwałym stresem, to nie ma powodu, żeby zapadł na schizofrenię. Dbajmy o pewien komfort psychiczny.

wydaje mi się że to "ułatwienie zapadnięcia na schizofrenie u osób chorych na nią" jest niedopowiedzeniem.

po prostu osoby chore są takie a nie inne i w procesie wychowania dziecka przekazują takie a nie inne cechy.

I to jest ciekawe: Wychowywałem się w rodzinie gdzie ojciec jest chory na F20. Teraz ja mam stwierdzone F20.
Biorę leki systematycznie, ojca nie pytam o to, ale wiem że nie bierze lub nie bierze systematycznie.. Jestem i byłem w stanie wychwycić każde jego dziwne, chore zachowanie zarówno przed diagnozą jak i teraz. Wiem kiedy gada od rzeczy... Zastanawiam się czasami nad tym ile cech zewnętrznych można nabyć w procesie wychowywania? Przez przebywanie z osobą chorą.. A ile to jest kwestia choroby? U mnie w rodzinie w każdym pokoleniu ktoś zapada na tą chorobę. Z drugiej strony trzeba spojrzeć na sytuację obiektywnie i to z dalszej perspektywy. Niemożliwe jest bym nabył od ojca cechy schizofrenii i został tak wychowany. Druga kwestia: ufam naszym lekarzom psychiatrom i skoro mądrzejszy mi mówi że jestem chory to nie jestem zdrowy . Skłonność do choroby to fakt+ sytuacje stresowe= F20.

Ja czuję się już chyba za stary na bycie ojcem.Poza tym przekazanie podatności chorób psychicznych ,to spore ryzyko.Po moim doświadczeniu chorowaniu i to co widziałem u innych rodzin,to więcej tam problemów,smutków i płaczu,żalu,niż radości z faktu dzieci.Fajnie mieć dziecko,ale pod warunkiem zdrowia,silnych genów.Wtedy można mu zapewnić jakiś start,a nie cierpienie.Jeżeli dziecko zachoruje,to my też możemy razem z nim będziemy cierpieć.Opieka na całe życie to nic przyjemnego i znosić psychozy dziecka gdy samemu się choruje.Łatwo wtedy o dysfunkcyjny dom i mieć piekło w życiu.

Nic chyba też tak nie boli jak dziecko zachoruje.Może jestem pesymistycznie nastawiony do tematu,ale nie jest też mi całkiem obcy.Człowiek też po pewnym ciężkim okresie życia marzy o pewnym spokoju i nie wchodzenie w duże obciążenia życiowe,a trochę skorzystać z tego życia i zadbać o siebie.Jeszcze jedno,mi terapeutka mówiła,która ma męża chorego,że najgorsze w jego ojcostwie było to,że gdy był potrzebny,to go nie było i musiała,musi się nim bardzo opiekować.Ja sobie dałem mniejszy kaliber wychowanie psa,też czasem potrafi wymęczyć,dać radość.Jednak póki co podołałem temu i jestem zadowolony z tego.Nie mam parcia na dziecko,to nie jest mój priorytet już życiowy.Nie w tym wieku,nie z taką chorobą.

Nie i nigdy nie chciałam

im dłużej żyję, tym bardziej NIE

Chciałabym mieć dziecko, ale mój partner jest bezpłodny. Myślałam o in vitro, ale na razie to i tak za wcześnie.

Zawsze byłem za wczesnym macierzyństwem,teraz już za późno.Do tego choroba wszystko przekreśla.

Komu przekreśla temu przekresla.
Jak wolisz.

Ja chcę i bede mial dziecko, ale jeszcze nie teraz.

Jestem już za stary na dziecko.Mi przekreśla i tak wolę.