Forum - Schizofrenia

karuna pisze:ja bym dodał, żeby żyć swoim życiem, nie myśleć w kategoriach "jestem chory" i muszę coś z tym zrobić i tworzyć życiową misję z tego, choć wiem, że proces zdrowienia jest długi i niełatwy, tylko żeby się nie umartwiać ale działać, bo wiem że o martwienie się jest łatwo i znam to..

Masz 100 racji!
Ja już bardzo dawno temu przestałem o sobie myśleć w kategoriach "Jeestem chory".
Dla mnie ta cała "schizofrenia" to jest po prostu bardzo specyficzny ludzki los,
a nie jakakolwiek choroba.

Masz rację również że "proces zdrowienia jest długi i niełatwy" i masz rację "żeby się nie umartwiać, ale działać".
Ta osoba wyzdrowieje, która zacznie o siebie walczyć, a nie biernie czekać, aż psychiatra dobierze właściwe leki,
a psycholog (o ile w ogóle taki jest dla tego konkretnego człowieka) zastosuje jakąś genialną terapię.
Nie ma "genialnych terapii"
Jest walka o siebie, walka o swoje zdrowie, cierpliwe i wytrwałe poszukiwanie rozwiązań wyjścia z tej tzw. choroby.

człowiek sie budzi po lekach dobrze dobranych z koszmaru

Znów masz rację! Niektóre leki neuroleptyczne potrafią być jak z koszmaru,
ale też zdarza się, że lek jest podawany w dawce zbyt wysokiej
i wtedy osoba, która go bierze znów znajduje sie w jakimś rodzaju koszmaru.
Jednym z rzadziej uświadamianych sobie koszmarów jest tu przespanie własnego życia.

i ktoś musi podać mu rękę, to jest na prawdę ważne w tym procesie,

Masz rację że to jest bardzo ważne. M.in, potrafi człowiekowi przywrócić wiarę w siebie
często totalnie nadwątloną przez fakt wybuchu psychozy ("stałem się wariatem")
oraz hospitalizację na oddziale całodobowym w warunkach urągających człowieczeństwu.

a psychiatra tego nie zrobi

Znów masz rację! Psychiatra to jedynie "dostawca określonych usług medycznych".

raczej przyjaciel, duchowy przyjaciel,

Znów masz rację! Trzeba sobie taką osobę (a najlepiej kilka takich osób)
po prostu samemu znaleźć. Dlatego ważne jest, by chodzić do rozmaitych WTZ, klubów pacjenta,
ŚDS, jeździć na obozy terapeutyczne itp. Tam zbierać kontakty telefoniczne i mailowe
od osób z którymi nam sie jako tako w takich miejscach rozmawiało, itp.

kontakt z przyrodą, ze sobą - czyli ze swoimi emocjami i myślami choćby były dalekie i głęboko ukryte,

Kontakt z przyrodą na ogół wycisza, ponieważ świat przyrody trudniej jest wciągnąć w świat urojeniowy
niż świat ludzkiej cywilizacji, który jest przeładowany informację.

Ponadto przyroda jest niesamowitem cudem po prostu - że drzewa sobie rosną, kwiaty kwitną, motyle latają,
a jedne chmury dają przy słonecznej pogodzie przyjemny cień, a inne "wyglądają groźnie", więc na ich widok trzeba szybko uciekać pod jakiś dach, bo wkrótce będzie burza, itp. itd.

Ponadto człowiek ma jednak zwierzęce pochodzenie, przez co to właśnie świat przyrody jest dla niego środowiskiem naturalnym, bo w takim środowisku mózg człowieka kształtował się przez całe miliony lat.
A ludzka cywilizacja ma lat zaledwie kilka tysięcy, z czego współczesna cywilizacja techniczna nie więcej niż 200 lat.

Kontakt z emocjami jest niezwykle ważny, bo emocje pełnią w życiu często drogę drogowskazów,
a także stanowią podstawową siłę napędową ludzkiego działania.

Dla przykładu: jak się czegoś boimy to staramy się tego unikać czy przed tym zabezpieczyć, jak coś lubimy, to dążymy do jak najdłuższego kontaktu, itp. Niestety neuroleptyki bardzo zaburzają człowiekowi kontakt z jego emocjami. Neuroleptyki emocje spłaszczają i kontakt z własnymi prawdziwymi emocjami na dużych dawkach neuroleptyków jest po prostu niemożliwy.

Natomiast myśli człowieka to jest przejaw życia psychicznego i to przejaw bardzo podstawowy.
Tu znowu na stan myśli fatalnie działają większe dawki neuroleptyków. Potrafią je wręcz sprowadzić nieomal do zera.

cieszmy się życiem
- tak na prawdę to chciałem powiedzieć... !!

Masz rację! Życie naprawdę jest piękne, choć nie we wszystkich jego przejawach.
Ale to chyba temat na odrębną dyskusję...

czepnąłem się i za to przepraszam. !

Nie czepnąłeś się, ale napisałeś bardzo ciekawego posta. Więcej takich!!

a tak na prawdę to bym dopisał sporo swoich doświadczeń i przemyśleń

Dopisz! Dopisz koniecznie!!!

Niestety, ale najgorszy jest chaos prowadzacy czasem do.agresji.

Dlatego z jednej strony sie ciesze, ze dostalam leki. Bo juz nie.bylo mnie...

Chcialabym jednak zeby to wygladalo inaczej. Moze w innych czasach...

Bo nie mialam kontaktu z emocjami gdy mialam urojenia.

Tylko trzy lata czekac na ten kontakt? na lekach, nie da sie inaczej?

http://www.psychiatria.pl/wiadomosc/ana ... 13511.html

Jak jest waszym zdaniem? Antydepresanty które w przypadku depresji powodują powstawanie nowych neuronów czy powodują taki sam proces u osoby chorej na schizofrenię?

Jest mały haczyk: Czy pogłębiają zmiany anatomiczne w mózgu poprzez powodowanie tworzenia nowych neuronów tam gdzie nie potrzeba?

JagodowyWilkołak pisze:http://www.psychiatria.pl/wiadomosc/ana ... 13511.html

Mnie zaś najbardziej interesuje jakościowa charakterystyka próby tych osób ze schizofrenią, u których powykrywano te wszystkie zmiany anatomiczne w mózgu. Np. ich wiek, ile lat chorowali, czy byli/są leczeni neuroleptykami, czy pracują zawodowo, itp. Właściwie ciekawa jest też wielkość próby badanych osób! Setki? Tysiące? Dziesiątki tysięcy?

No wlasnie... i od czego to zalezy? te zaniki?

Erika_Kohut pisze:No wlasnie... i od czego to zalezy? te zaniki?

Tu chyba nie ma prostej szczegółowej odpowiedzi.
Podobno silny stres uszkadza hipokamp na przykład.

Ale jest też taka ogólna prawidłowość, że "narząd mało używany ulega zanikowi".

Jak osoby ze schizofrenią intensywnie nie pracują umysłowo, często prowadzą bardzo bierny tryb życia (czego zupełną skrajnością jest wieloletnie przebywanie w szpitalu czy domu pomocy) to nic dziwnego, że taki tryb życia odbija im się w końcu na anatomii mózgu. Dlatego właśnie mnie interesuje ta charakterystyka tych osób, u których powykrywano te wszystkie zmiany w mózgu.

Ciekawe byłyby takie badania mózgu u trzech różnych grup osób ze schizofrenią. Np. osób nieleczących się neuroleptykami, osób leczących się, ale pracujących zawodowo oraz osób z DPS-ów.

No wlasnie. Sprobuje poszukac jakis badan o tym.

Osoby nieleczące się neuroleptykami a zdrowe nie istnieją dla psychiatrii, dlatego nie będzie na ich temat badań.

JagodowyWilkołak pisze:Osoby nieleczące się neuroleptykami a zdrowe nie istnieją dla psychiatrii, dlatego nie będzie na ich temat badań.

Zdecydowanie nie masz racji!

W każdych poważnych badaniach jest jakaś grupa kontrolna. Grupa stanowiąca punkt odniesienia w stosunku do grupy badanej. Bada się istnienie różnic między tymi grupami. Te różnice wychodzą w opracowywaniu statystycznym wyników.

Niestety psychiatria zmienia diagnozę u osób wyleczonych, więc nie ma grupy kontrolnej i zmiany w mózgu można porównywać tylko do zdrowych.

Chorobą ludzi wrażliwych.
To źle, że należy się do jednostek słabych, zawsze jest się ofiarą.

Arom pisze:To źle, że należy się do jednostek słabych, zawsze jest się ofiarą.

Nie zawsze jest się ofiarą

Przezwyciężona choroba wzmacnia

A ściślej to...

Wzmacnia zwycięstwo odniesione w walce z chorobą

Może powiem mega banał ale nie trzeba przejmować się diagnozą.Żyć na tyle aktywnie ile się może,bo to ma znaczenie w kolejnym etapie życia jak choroba będzie przebiegała.

Tup pisze:Może powiem mega banał ale nie trzeba przejmować się diagnozą.Żyć na tyle aktywnie ile się może,bo to ma znaczenie w kolejnym etapie życia jak choroba będzie przebiegała.

To nie jest banał
To jest bardzo sensowna uwaga

Tup pisze:Może powiem mega banał ale nie trzeba przejmować się diagnozą.Żyć na tyle aktywnie ile się może,bo to ma znaczenie w kolejnym etapie życia jak choroba będzie przebiegała.

Kiedy mówię swojej lekarce, że na co dzień nie zastanawiam się nad swoją chorobą, tylko po prostu żyję, to informuje mnie, że nie mam wglądu i poucza, że "pani cierpi na bardzo ciężką, przewlekłą chorobę...

Gehenna pisze:Kiedy mówię swojej lekarce, że na co dzień nie zastanawiam się nad swoją chorobą, tylko po prostu żyję, to informuje mnie, że nie mam wglądu i poucza, że "pani cierpi na bardzo ciężką, przewlekłą chorobę...

Jeszcze jeden przykład na to, że lekarze nie są nieomylni
A jakbyś zamiast "po prostu żyć" zajęła się rozmaitymi terapiami to wcale nie jest pewne, że te terapie by Ci jakoś bardzo pomogły. Równie dobrze mogłoby Ci to Twoje Indywidualne Osobiste Życie po prostu przelecieć na tych terapiach

Ja osobiście też już dawno temu przestałem się zastanawiać nad moją tzw. chorobą.
Dla mnie to po prostu moje życie.

hvp2 pisze:

Gehenna pisze:Kiedy mówię swojej lekarce, że na co dzień nie zastanawiam się nad swoją chorobą, tylko po prostu żyję, to informuje mnie, że nie mam wglądu i poucza, że "pani cierpi na bardzo ciężką, przewlekłą chorobę...

Jeszcze jeden przykład na to, że lekarze nie są nieomylni
A jakbyś zamiast "po prostu żyć" zajęła się rozmaitymi terapiami to wcale nie jest pewne, że te terapie by Ci jakoś bardzo pomogły. Równie dobrze mogłoby Ci to Twoje Indywidualne Osobiste Życie po prostu przelecieć na tych terapiach

Ja osobiście też już dawno temu przestałem się zastanawiać nad moją tzw. chorobą.
Dla mnie to po prostu moje życie.

Mysle dokladnie to samo.
Mimo diagnozy i objawow mozemy uczyc sie zycia i radzenia sobie ze wszystkim tak samo jak inni.
Ok, jest trudniej.
Ale to nasze Zycie.

http://neuropsychologia.org/schizofreni ... iagnostyka

Teorie przyczyn

W etiologii schizofrenii bierze się pod uwagę wiele czynników. Najważniejsze z nich obejmują model podatności i stresu, w którym podatność określają zmiany w obrębie mózgu, a stres środowiskowy stanowiłby czynnik wyzwalający chorobę [2].
Schizofrenia ma również tło wielogenowe i rodzinne. Należy wiedzieć, że ryzyko wystąpienia schizofrenii u dziecka, którego jeden rodzic jest chory wynosi około 10–15% i wzrasta do 40% w przypadku, kiedy chorują oboje rodzice. Schizofrenia może występować u bliźniąt dwujajowych (10%) i jednojajowych (40%) [2].
Uszkodzenie mózgu w okresie płodowym np. w wyniku infekcji wirusowej przebytej przez kobietę w ciąży (w jej drugim trymestrze) również sprzyja wystąpieniu schizofrenii. Zaburzenie stwierdzane bywa u dzieci niedożywionej ciężarnej, a także urodzonych w zimie i wczesną wiosną oraz w przypadku powikłań okołoporodowych i konfliktu serologicznego (w drugiej i kolejnych ciążach) [2].
Do rozwoju choroby przyczyniają się także wady budowy mózgu oraz zaburzenia neurporzekaźnictwa dopaminergicznego, serotoninergicznego i glutaminergicznego.
Oprócz „podatności” na schizofrenię, do jej wywołania bywa konieczne zadziałanie stresujących czynników środowiskowych, jak np. rozpoczęcie pracy, zakończenie związku, wyjazd na studia, zażywanie środków psychoaktywnych. Nawroty choroby stwierdzane są u pacjentów z niestabilną sytuacją rodzinną [2].

Schizofrenia zaraża zdrowe otoczenie.

Diagnoza pseudomedyczna niepoparta zadnymi badaniami ani dowodami, ktora sluzy temu by pozbyc sie ludzi niewygodnych. Na schizofrenie dorabiane sa pod mechanizm dzialania "lekow" teorie pseudonaukowe jak np. ta najbardziej znana, czyli dopaminowa.