Muzyka chrześcijańska

[Petruccio]

W sensie, że świadomość zawsze rodzi się w bólu.

[Zabłąkany]

Ja chyba potrzebuję kogoś, kto mi pomorze wyjść z tego dołka, bo generalnie siedzę teraz w takim dole, że nie wiem czy sam sobie poradzę. Schizofrenia bardzo spotęgowała, to, że nic mi się nie chce. A twierdząc, że życie nie jest zbyt piękne opieram na tym, że w życiu nie wiele udało mi się zrobić, zazwyczaj ktoś kładzie kłody mi pod nogi, a jak się już wywalę na mordę, to mam później problem z podniesieniem się. I to strasznie mnie wkurw...a. I w dodatku nie wiele rzeczy sprawia mi przyjemność, bo szybko się nudzę i zniechęcam...

Nie wiem, może jeszcze długa droga przede mną i poznam smak życia (w sensie pozytywnym, oczywiście), mam nadzieję, że do tego czasu dożyję....


EDIT:
W dodatku, znam trzy osoby, które były po próbie samobójczej łykając tabletki, lub wieszając się w pokoju. I od tamtej próby ich życie zmieniło się diametralnie. Mają dobrą pracę, drugą połówkę i dzieci... Taka mała ciekawostka.

[Petruccio]

Zabłąkany

Mogę ci powiedzieć, że możesz liczyć tylko na siebie. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej. Mało kto może liczyć na kogoś i jest to tak naprawdę zrządzenie losu. Trzeba wziąć swój los we własne ręce i nie oglądać się na innych.

[Zabłąkany]

Zabłąkany

Mogę ci powiedzieć, że możesz liczyć tylko na siebie. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej. Mało kto może liczyć na kogoś i jest to tak naprawdę zrządzenie losu. Trzeba wziąć swój los we własne ręce.

Sporo ludzi mi to mówi, ale w obecnym stanie psychicznym, chyba nie dam rady. Niedługo mam egzamin zawodowy z BHP, jak go zdam to zacznę nowe życie, a jak nie, to cholera wie...

[Catastrophique]

Ja uważam, że czasami trzeba sobie odpuścić i pójść w innym kierunku. Często różne sprawy są dla nas bolesne i uświadomienie sobie ich jest bolesne (błędy). Trzeba przestać działać bez zastanowienia, a bardziej zrównoważenie i z planem. W tym sensie poczuć niemoc - bo uważam, że to może być twórcze. Czasami zmiany przychodzą same - przynajmniej jest to do końca niezbadane przez ludzi. Ot, olśnienie i tyle! Kropla do kropli i następuje wielka zmiana.

Wg. mnie trzeba iść do przodu, innego kierunku nie ma, w każdym razie takiego, który sprawi, że sprawy, nasza sytuacja się zmieni.
Masz rację, spokojny zawsze wygrywa, planowanie czasami się przydaje.
Z drugiej strony jednak, nie można odkładać zmian, planować w nieskończoność. I tak, nie jest oceniane to co planujemy zrobić, ale to co zrobimy. Błędy są dobre, błędy uczą. Nie da się ich nie popełniać. To banał, ale całe życie się uczymy. A przez co się uczymy? Przez działanie.
Dlatego też, mi nie chodzi o zmiany w sensie olśnienia (bo ktoś może postanowić coś zrobić i na tym się skończy), ale o różne działania, mające na celu zmianę naszej złej sytuacji.

W sensie, że świadomość zawsze rodzi się w bólu.

Ok, ale mi chodzi o ten dalszy etap. Jak wyżej napisałem .

zazwyczaj ktoś kładzie kłody mi pod nogi, a jak się już wywalę na mordę, to mam później problem z podniesieniem się. I to strasznie mnie wkurw...a. I w dodatku nie wiele rzeczy sprawia mi przyjemność, bo szybko się nudzę i zniechęcam...

Takie jest życie. To, że jest piękne nie jest równoznaczne z tym, że jest zawsze łatwe.
O naszej sile, charakterze świadczy to, ile razy udaje nam się podnieść po upadku. Podobnie, jeśli chodzi o przeciwstawianie się ludziom, którzy nam utrudniają.
Jeśli chodzi o nie nudzenie się i nie zniechęcanie, rób to co lubisz robić. Jeśli jeszcze nie wiesz co to jest, to szukaj, eksperymentuj, próbuj. Każdy, prędzej czy później, to znajduje. Jeśli szuka, nie poddaje się.

[Petruccio]

Ale chyba zgodzisz się C., że żeby zmienić działanie, trzeba najpierw zmienić myślenie ?

[Catastrophique]

Tak.
I żeby na tym myśleniu się nie skończyło .

[Petruccio]

I nie chodzi mi o to, żeby się rozkoszować niemocą, tylko uznać jako punkt wyjścia.

[Petruccio]

Tak.
I żeby na tym myśleniu się nie skończyło .

Ale działanie jest naturalnym etapem myślenia.

[Catastrophique]

I nie chodzi mi o to, żeby się rozkoszować niemocą, tylko uznać jako punkt wyjścia.

Niemoc automatycznie się kończy w momencie gdy chcemy zmian. Wg. mnie, nie może jednocześnie istnieć niemoc i działanie, czy nawet jego chęć.

Ale działanie jest naturalnym etapem myślenia.

Rzeczywiście, lepiej myśleć, gdy coś się robi, ale często sytuacja nam to nie pozwala.
Bardziej chodziło mi o myślenie, w sensie planowania. Nie o myślenie podczas działania .

Jeśli o to Ci chodzi. Sorry, jeśli jestem niekumaty .

[Petruccio]

Niemoc automatycznie się kończy w momencie gdy chcemy zmian. Wg. mnie, nie może jednocześnie istnieć niemoc i działanie, czy nawet jego chęć.

Ale chyba nie zaprzeczysz, że ta niemoc się pojawia? A nie o to chodzi, żeby działanie istniało jednocześnie, tylko było jakimś etapem, wynikiem czegoś.
Mam wrażenie, że rzeczywiście gdzieś się rozmijamy .

[Catastrophique]

Tak, niemoc istnieje. Na początku, od tego się zaczyna.
Działanie jest wynikiem chęci zmiany.
Sam sobie odpowiedz, czy gdy czujesz niemoc, chce Ci się cokolwiek robić?

[Petruccio]

Niemoc to tylko pewien etap świadczący o uświadomieniu sobie czegoś.

[Catastrophique]

Jedyne co "wiemy" w niemocy, to to, że jesteśmy do niczego. Tak ja to widzę.
Jednak jest to błędne myślenie i coś musi spowodować, aby zniknęło. Aby można było iść dalej.
Może właśnie to olśnienie o którym pisałeś? Zdanie sobie sprawy, że mamy siłę, możliwości aby zmienić nasze życie.

[Petruccio]

Jedyne co "wiemy" w niemocy, to to, że jesteśmy do niczego. Tak ja to widzę.

A co w tym złego? Chodzi jedynie, aby chcieć zmienić ten stan rzeczy. I to dla mnie jest twórcze.

[Catastrophique]

A co w tym złego? Chodzi jedynie, aby chcieć zmienić ten stan rzeczy. I to dla mnie jest twórcze.

A co w tym dobrego?
Jeśli chcesz to zmienić, czujesz, że jednak możesz coś zrobić - a więc niemocy nie ma. Zastąpiła ją chęć zmiany. Nie będziesz się chciał zmienić, a także swojego życia, gdy będziesz czuł, że...nie masz takiej mocy .
Jeśli nie masz mocy, nie jesteś twórczy .

[Petruccio]

Mam wrażenie, że przyczepiłeś się do "niemocy" jako zjawiska, podczas gdy ja mówię jako o etapie w zmianie myślenia... Nie mam na myśli marazmu, tylko krótkiego poczucia beznadziei i szybkiego działania. Bo to, że nie zdajemy sobie sprawy z benzadziei nie znaczy, że jej nie ma.

[Catastrophique]

Możliwe.
Mi chodzi o to, że ta nieszczęsna "niemoc" nie może istnieć równocześnie przy jakiejkolwiek zmianie . A tym bardziej, nie może do tego prowadzić. Nie mówię jednak, że mam na 100% rację.

[Petruccio]

Gdyby niemoc (o której cały czas mówię jako etapie) nie mogła doprowadzać do zmiany, to ludzie po porażkach nie podnosiliby się i nie szliby dalej. Porażki nie są złe, jeżeli czerpiemy z nich lekcję. Często mogą być motorem do lepszego działania.

[Catastrophique]

Gdyby niemoc (o której cały czas mówię jako etapie) nie mogła doprowadzać do zmiany, to ludzie po porażkach nie podnosiliby się i nie szliby dalej. Porażki nie są złe, jeżeli czerpiemy z nich lekcję. Często mogą być motorem do lepszego działania.

Tak, niemoc to etap. Od tego się zaczyna. Zgadzam się.
Ale zaraz...jak to leciało?
Aha.
"Nie może jednocześnie istnieć gdy chcemy zmian".
Co do porażek...zgadzam się, to oczywista oczywistość.
Ale co to ma wspólnego z niemocą? Czując niemoc nie działamy -> nie ponosimy porażek, nie popełniamy błędów.

Etapy jednak chyba rzeczywiście w jakiś sposób mogą się ze sobą łączyć, tak więc przyznaję Ci rację.
Jednocześnie pasuję. I tak zrobiliśmy spory offtop.