To mój pierwszy wpis na tym forum więc przy okazji witam wszystkich serdecznie
postanowiłam napisać do Was z prośbą o opinię/poradę.Ja (lat 28 kobieta) spotykam się od 1,5 roku z moim partnerem, który również ma 28 lat jeśli jest to istotne. Mój partner choruje na zaburzenia schizotypowe. Ma orzeczenie, jest na rencie, przyjmuje leki, jest swiadomy swojego zaburzenia i odwiedza psychiatrę. O swojej chorobie powiedział mi niemalże od razu. Na początku byłam niepewna i zagubiona, ale dużo o tym rozmawiamy, spędzamy ze sobą czas,czuje się przy nim bardzo dobrze i bezpiecznie.
Sęk w tym że moi rodzice są bardzo przeciwni temu związkowi. Nie obchodzi ich że czuje się szczęśliwa, widzą tylko tą chorobę, twierdzą że zniszczę sobie życie żyjąc z taką osobą, albo że o zgrozo, mój partner wyrządzi mi fizyczną krzywdę.
Póki co ja i mój partner nie mieszkamy razem. Doklada to do ich obaw ze jeśli zaczniemy to tylko ja będę nas utrzymywać itd. Sama trochę się tego obawiam gdyż nie dałabym rady sama nas utrzymać, ale jak wspomniałam wcześniej mój partner ma rentę oraz stara się dorabiać dorywczo biorąc oczywiście pod uwagę swoje możliwości. W tej kwestii więc jak nie spróbujemy to się tak naprawdę nie dowiemy
Nie wiem co robić, nie chce zrywać z moim partnerem bo póki co uważam że oboje jesteśmy szczesliwi i dobrze się rozumiemy. Zastanawiam się tylko czy w ogóle probowac jakos dalej rozmawiać z rodzicami na ten temat? Wszelkie próby kończą się tak samo :/
