.

[budak]

.

[ewa-invis]

Ja nie mam takich doświadczeń. Rodzice kontaktujący się z lekarzem przy pierwszej hospitalizacji przekonali go, by mi nie wpisywał w dokumentach schizofrenii, mimo że byłam w fatalnym stanie, w irracjonalnej nienawiści do mamy i z przekonaniem o podobnym jej uczuciu do mnie, przyjęta na oddział wbrew woli, z rozprawą sądową mającą mnie zmusić do leczenia. Nie chcieli mi zniszczyć życia, wierzyli, że się podźwignę z kryzysu, że to tylko incydent. Przy następnej hospitalizacji nie wtrącali się już i dostałam tę diagnozę, choć ukrytą przede mną w formie skrótu "M.B." (nie wiedziałam wtedy, co to znaczy, dowiedziałam się 2 lata później). Potem już diagnozowali mnie wprost, nie ukrywając nic przede mną. A po schizofrenii bywały też łagodniejsze diagnozy typu: "przebyty zespół paranoidalny", "ostre stany psychotyczne w wywiadzie + osobowość schizoidalna". Więc to nie reguła. Wielu psychiatrów myśli samodzielnie i zmienia diagnozy pomimo wglądu w dokumentację od poprzednich lekarzy. Trzeba szukać dobrej opieki dla siebie, opartej na obopólnym szacunku, szukać lekarza, który potrafi słuchać i wyciągać wnioski. Ja na kilku takich trafiłam w swoim życiu, choć bywali też tacy, że ręce opadały.

[deathangel]

ja mam wspaniałego psychiatrę, pani Asia, złota kobieta i bez wątpienia myśli samodzielnie i wiem, że zależy jej na prawidłowej diagnozie,ostatnio zamiast wpisywać mi w kartotekę F20 zaproponowała mi pobyt w szpitalu ale na jej oddziale, moje objawy wszystkie wskazują na schizofrenię, tak powiedziała ale chciałaby się upewnić także nie zamieniłabym jej na nikogo innego

[ula]

a dlaczego boicie sie wpisow w kartoteke F20? czy to wiaze sie z trudnoscia ze znalezieniem pracy?

[NIKT1]

bardzo dużo osób , którym wpisano F20 narzeka ,że trudno obalić tą diagnozę ,że zostaje się" zaszufladkowany" że później inni się na niej opierają , co do pretensji do rodziców ja zawsze odpowiadam na pytania zadawane przy przyjęciu do szpitala lub dodaje u lekarza ale zawsze odpowiadam zgodnie z prawdą bo sa stany np: urojenia , z których osoba chora nie zdaje sobie sprawy , czy też inne objawy czy zmiany w zachowaniu ,które ja obserwując dostrzegam a poza tym syn o złych chwilach chce zapomnieć i już do nich nie wraca więc nie mówi o nich i w ogóle nie lubi mówić o swoich odczuciach , a syn trafia do szpitala na dobranie leków z czym w jego przypadku jest trudno więc trzeba rzetelnie przedstawić przebieg leczenia , wszystkie objawy jakie wystąpiły przy danym leku , zmiany nastrojów czy też inne objawy chorobowe weźmy teraz syn twierdzi ze jest już zdrowy bo on czół się chory tylko jak miał depresje a skoro już 2 lata nie ma to jest zdrowy więc jak ostatnio był w szpitalu po 2 dniach chciał wracać do domu i gdy zmieniono mu tam lekarza bo prowadzący się rozchorował i poszedł na wolne to zastępującego przekonał że on już jest w bardzo dobrym stanie że leki super zadziałały i dopiero jak dostał wypis to lekarz w czasie rozmowy stwierdził że syn jest urojeniowy i na szybkiego na wypisie zmienił diagnozę na własnie schizoafektywną a mi powiedział ze jakby nie to że wcześniej miał typowe objawy jak przy chorobie afektywnodwubiegunowej to właśnie by dostał schizofrenie , a pozatym z tą diagnozą nie ma się co spieszyć ale ja sama patrząc na postępy i zmieniające się co jakieś 2 lata diagnozy choroba postępuje więc pewno na diagnozie schizofrenii skończymy bo innej już nie ma . co do diagnoz w ogóle to jednak lekarze więcej oceniają jaki jest pacjent w danej chwili zauważyłam to ,a w przypadku syna on już większość F.. miał

[deathangel]

tu raczej nie chodzi o prace tylko o nalepkę, ja miała diagnozowaną schizofrenię gdy miałam 13 lat, to już 10 lat od tamtego momentu i choć ta diagnoza nie potwierdziła się u innych psychiatrów to jednak dla mojej rodziny jestem od tamtej chwili schizofrenikiem, w pracy nikt się nie dowie co ci lekarz wpisał choć ostatnio nie przedłużyli mi umowy jak przyniosłam im L4 ze szpitala psychiatrycznego

[budak]

.

[heniek]

Więc obowiązuje stara zasada - analogicznie jak z pijakami - jeśli 3 osoby powiedzą Ci że masz korbę to masz i tyle. Lekarze jak mechanicy samochodowi naprawiają po staremu lecz jak nie mieli takiego przypadku to się eksperymentuje ile wlezie do skutku. Co do etykiety , pamiętam jak dano mi pierwszą diagnozę to nie wiedziałem co z sobą zrobić jednak po kilku latach mam to w d... Jak mawiał Zalew zdrowi są bardziej pojebani od nas i tyle.
p.s. Kto Cie lepiej będzie znał niż rodzice - oczywiście do pewnego wieku.

[Amannn]

Ja nie mam takich doświadczeń. Rodzice kontaktujący się z lekarzem przy pierwszej hospitalizacji przekonali go, by mi nie wpisywał w dokumentach schizofrenii, mimo że byłam w fatalnym stanie, w irracjonalnej nienawiści do mamy i z przekonaniem o podobnym jej uczuciu do mnie, przyjęta na oddział wbrew woli, z rozprawą sądową mającą mnie zmusić do leczenia. Nie chcieli mi zniszczyć życia, wierzyli, że się podźwignę z kryzysu, że to tylko incydent. Przy następnej hospitalizacji nie wtrącali się już i dostałam tę diagnozę, choć ukrytą przede mną w formie skrótu "M.B." (nie wiedziałam wtedy, co to znaczy, dowiedziałam się 2 lata później). Potem już diagnozowali mnie wprost, nie ukrywając nic przede mną. A po schizofrenii bywały też łagodniejsze diagnozy typu: "przebyty zespół paranoidalny", "ostre stany psychotyczne w wywiadzie + osobowość schizoidalna". Więc to nie reguła. Wielu psychiatrów myśli samodzielnie i zmienia diagnozy pomimo wglądu w dokumentację od poprzednich lekarzy. Trzeba szukać dobrej opieki dla siebie, opartej na obopólnym szacunku, szukać lekarza, który potrafi słuchać i wyciągać wnioski. Ja na kilku takich trafiłam w swoim życiu, choć bywali też tacy, że ręce opadały.

I co ci te diagnozy dały: nic. Taka diagnozę każdy umie postawić. Nie trzeba być lekarzem.

[Amannn]

bardzo dużo osób , którym wpisano F20 narzeka ,że trudno obalić tą diagnozę ,że zostaje się" zaszufladkowany" że później inni się na niej opierają , co do pretensji do rodziców ja zawsze odpowiadam na pytania zadawane przy przyjęciu do szpitala lub dodaje u lekarza ale zawsze odpowiadam zgodnie z prawdą bo sa stany np: urojenia , z których osoba chora nie zdaje sobie sprawy , czy też inne objawy czy zmiany w zachowaniu ,które ja obserwując dostrzegam a poza tym syn o złych chwilach chce zapomnieć i już do nich nie wraca więc nie mówi o nich i w ogóle nie lubi mówić o swoich odczuciach , a syn trafia do szpitala na dobranie leków z czym w jego przypadku jest trudno więc trzeba rzetelnie przedstawić przebieg leczenia , wszystkie objawy jakie wystąpiły przy danym leku , zmiany nastrojów czy też inne objawy chorobowe weźmy teraz syn twierdzi ze jest już zdrowy bo on czół się chory tylko jak miał depresje a skoro już 2 lata nie ma to jest zdrowy więc jak ostatnio był w szpitalu po 2 dniach chciał wracać do domu i gdy zmieniono mu tam lekarza bo prowadzący się rozchorował i poszedł na wolne to zastępującego przekonał że on już jest w bardzo dobrym stanie że leki super zadziałały i dopiero jak dostał wypis to lekarz w czasie rozmowy stwierdził że syn jest urojeniowy i na szybkiego na wypisie zmienił diagnozę na własnie schizoafektywną a mi powiedział ze jakby nie to że wcześniej miał typowe objawy jak przy chorobie afektywnodwubiegunowej to właśnie by dostał schizofrenie , a pozatym z tą diagnozą nie ma się co spieszyć ale ja sama patrząc na postępy i zmieniające się co jakieś 2 lata diagnozy choroba postępuje więc pewno na diagnozie schizofrenii skończymy bo innej już nie ma . co do diagnoz w ogóle to jednak lekarze więcej oceniają jaki jest pacjent w danej chwili zauważyłam to ,a w przypadku syna on już większość F.. miał

Do szpitala się nie idzie dobrać leków tylko na godzinną wizytę prywatna najlepiej z sugestią jakie leki by się konkretnie z nazwy chciało.

[Amannn]

ja mam wspaniałego psychiatrę, pani Asia, złota kobieta i bez wątpienia myśli samodzielnie i wiem, że zależy jej na prawidłowej diagnozie,ostatnio zamiast wpisywać mi w kartotekę F20 zaproponowała mi pobyt w szpitalu ale na jej oddziale, moje objawy wszystkie wskazują na schizofrenię, tak powiedziała ale chciałaby się upewnić także nie zamieniłabym jej na nikogo innego

Coś strasznego. Proponować komuś pozbawienie wolności aby upewnić się co do diagnozy. Na obchodach trwających 1 minutę dziennie na pacjenta.