Tylko od razu, po jednokrotnym użyciu, zmienia istotę rozumną w spełnionego na wieki kosmicznie idiotę. W Absolut.
A jeżeli nieodwracalnie?
"Szkodliwość technologicznego realizowania zaspokojeń bywa niekiedy
ewidentna. Tak np. dwuetylamid kwasu lyzergowego (LSD) jest substancją, której kilka
mikrogramów sprowadza stan przeżywanej subiektywnie doskonałości, nie zrównanego z
niczym wszechspełniania jak gdyby mistycznego. Człowiek jest istotą antycypującą — w
pozycji takiego wychylenia w przyszłość został uformowany socjalnie; jego teraźniejszość
zawsze jest nakierowana w czas przyszły i bez oczekiwań, nadziei, dążeń życie nie ma dlań
żadnego właściwie sensu. LSD, niszcząc całość osobniczych antycypacji, tak potęguje
doraźne doznania egzystencjalne, że teraźniejszość kulminuje jego stan, z którego wszystko
poza nim wydaje się bez znaczenia — jako szczyt zatem, nareszcie osiągnięty. Interesujące
wydaje się porównanie wpływu LSD na owady. Pająk pod działaniem LSD w dalszym ciągu
tka swoją sieć, o strukturze bliższej doskonałości geometrycznej niż u pająka (normalnego,
ponieważ preparat i jego odcina od bodźców zewnętrznych, lecz nie narusza raz na zawsze
ustalonego programowaniem dziedzicznym napędu odruchowego działań, który przejawia się
przez to w postaci szczególnie „czystej”. Człowiek traci pod wpływem LSD wszelką zdolność
realnego działania, ponieważ jego mechanizmy motywacyjne, uformowane impregnacją
kulturową, a nie wrodzone, daleko łatwiej ulegają rozłączeniu i rozpadowi. Stan ów jest —
dla normalnego człowieka przynajmniej — szkodliwy, ponieważ sprowadza się do zerwania
wszelkich więzi z innymi ludźmi.
Ponieważ społeczeństwo złożone z jednostek poddających się działaniu LSD nie mogłoby
istnieć, preparat ten, stając się groźbą społeczną, zwłaszcza w USA, gdzie używają go miliony
młodych ludzi, został uznany za narkotyk (jakim właściwie nie jest) i jego rozpowszechniania
zakazano pod sankcjami karnymi. Stosuje się go — doświadczalnie i z doskonałymi
rezultatami — w wypadkach nieuleczalnych chorób, aby złagodzić okres agonii (co się
rzeczywiście udaje: dochodzi do całkowitego zobojętnienia na śmierć przy zachowanej w
pełni świadomości jej pobliża)".
"Dialogi" Stanisław Lem
No tak, ale to już kwestia eutanazji fizycznej i duchowej w przypadku prawdziwego nieodwracalnego końca. Albo zgody obojętnej na eutanazję.
Tak czy owak ułuda prawdy i oderwanie od dalszego ciągu rzeczywistości.
. Ta starsza pani to jakieś kuriozum.
Twardy gosc.
Nie widać filmów z you tube 
