Analityczność vs. rzeczywistość

[pantr]

Doświadczenia zmieniają człowieka. Po pierwszych nierealnych momentach zyskuje się przekonanie o niemożliwości zaufania swojej percepcji. Kiedy świat dookoła wydaje się być jak z filmu fantasy buduje się w człowieku przekonanie, że to czego doświadcza jest przeznaczone tylko dla jego oczu. Nie ma więc świata, który można by było odrzucić jako nie swój. Życie podobnie jak ludzka głupota nie zna granic i nierozsądne jest zakładać z góry ustalone scenariusze. Nie warto mówić, że coś się nie wydarzy. Gdzieś na przestrzeni wieków człowiek musiał zacząć szufladkować kosmiczną tajemnicę odpowiednio do swoich potrzeb. Ład logiki przysłużył się do stworzenia wielu przydatnych narzędzi, ale przyniósł też cierpienie. Dzisiaj człowiek pogrążony w ramach nadanych światu ograniczeń logicznego myślenia zabija inne istoty karabinem, słowem, czekając na nieodzowną śmierć i odrobinę klarowności. Wtedy życie pokazuje jak nieopisywalną nieprzewidywalnością jest w swej istocie. Potrafi sprawić, że w ludzkie życie wkrada się strach, bo dzieją się rzeczy "nie z tej planety". Schizofrenik zinterpretuje to jako kolejny element jego chorej, ale własnej życiowej układanki. Osoba zdrowa staje przed tym samym dylematem co osoba "chora" na początku własnych defektów. Wniosek jaki się nasuwa jest jeden. Nie ma czegoś takiego jak zdrowie, czy choroba. Nie uciekniemy przed własnymi demonami, choćby miały nas ścigać po całej nieskończoności. Plan duszy jest dla żyjącego porównaniami umysłu niezrozumiały, ale jego analityczność to tylko funkcja człowieczego organizmu. Ludzkość zapomniała jak być, zamiast czego próbuje odpowiedzieć na niezliczone pytania dotyczące natury istnienia. Grzegorz Turnau śpiewał: "Słowo to zimny powiew nagłego wiatru w przestworze. Może orzeźwi cię, ale donikąd dojść nie pomoże". Teraźniejszość jest wszystkim co mamy, więc nie warto z nią walczyć. Zaprośmy ją do domu jak dobrego przyjaciela i posłuchajmy jej historii. Własnej historii.

P.S. Pisząc o braku walki z rzeczywistością sugeruję otworzyć serca na to co nas spotyka. Nie namawiam do odstawiania leków, czy podejmowania innych działań. Dajmy sobie czas na poznanie prawdy i róbmy swoje

[wowo]

Tylko spokój pozwoli nam zrozumieć i wtopić się w rzeczywistość.