Planuję samobójstwo

[cezary123]

Nie radzę pisać w Internecie o zamiarze popełnienia samobójstwa ja tak zrobiłem na tym forum i przyjechała do mnie policja i zawieźli do psychatryka

Żartujesz, naprawdę?
Może tak być, jeżeli jeszcze nie było.
A Ty byś nie uratował życia jakiemuś desperatowi albo desperatce, gdybyś mógł?

[Kiciuś_XXL]

Nie radzę pisać w Internecie o zamiarze popełnienia samobójstwa ja tak zrobiłem na tym forum i przyjechała do mnie policja i zawieźli do psychatryka

Owszem może policja przyjechać. Zresztą każdy może zgłaszać jeśli są sygnały o zamiarach popełnieniu czyjegoś samobójstwa.
Na ogół jest tak ze ten kto to chce zrobić naprawdę, to stara się tego nie rozgłaszać by nikt nie przeszkodził.

[donuriel]

od tego co masz do przeżycia na ziemi.... nie ma ucieczki.... albo se poradzisz w tym życiu z tym co cię gnębi albo będziesz się reinkarnował aż i tak sobie poradzisz z tym, nie ma ucieczki od tego na co nas Bóg wystawia- na próbę.

więc samobójstwem nic nie zdziałałbyś.....

[malgorzateka]

Dziwne, że mamy komentować post z 2007 roku.

[pawel534]

Dziwne, że mamy komentować post z 2007 roku.

Dyskusja się zaczęła na nowo w środę.

[Kiciuś_XXL]

Dziwne, że mamy komentować post z 2007 roku.

Problem samobójstwa sięga od zarania dziejów i niestety będzie towarzyszył po kres ludzkości.
Pozdrawiam, życzę zdrówka i dobrego samopoczucia

[Guard]

właśnie przeglądałem pocztę i wyświetliła mi się wiadomość o nowym poście w temacie - znaczy jakiś czas minął od Twojej wypowiedzi - więc się zapytuję, czy udało Ci się swoje zamiary za przeproszeniem wprowadzić w "życie"? Oraz jak długo snujesz swoje plany? Dodając do Twojego pomysłu odpowiednie zabezpieczenie - np wieszanie się na korbie od głębokiej studni, której lustro wody jest np wyzsze jak 3 metry od dna - i do stóp należy przywiązać spory obciążnik (np parę chodnikowych płytek) - co z jednej strony może skutecznie pomóc przerwać rdzeń kręgowy, z drugiej w razie słabszej linki zaspokoić pożegnanie świata poprzez utopienie - no i rzecz ważna - oprócz ewentualnego zatrucia wody - nie grozi w ramach BHP - upadek na Bogu winnego przechodnia - Zanim jeszcze z pętlą na szyi w odchłań skoczysz - czyli siedząc np na cembrowinie, dla osłabienia odruchów dobrze jest się czymś odurzyć - alkoholem, gandzią albo jakimś lekiem. Ludzie światli i wykształceni wyżej, albo i wyżej jeszcze - OSOBIŚCIE od jednego docenta i ordynatora znanej placówki z Krakowa - otrzymałem uświadamiającą poradę - że jeśli ktoś planuje takie jak Ty działania - to właściwie nie istnieje siła żadna by ją, go przed tym powstrzymać. Chociaż z drugiej strony zaobserwowałem w swoim bezpośrednim otoczeniu - w takim planowaniu - zmianę. Zmiana nastąpiła w chwili, kiedy osoba zmieniła radykalnie otoczenie - bywa, że rodzina właśnie, sąsiedzi, koledzy swoim zachowaniem i oczekiwaniami, czasmi bezpośrednio, a częściej jedynie biernie, indukcyjnie sprawiają, że czujemy się beznadziejnie. I owa osoba o której wspominam żyje sobie świetnie - właśnie 10 lat mija od ostatniej samobójczej próby i pewien jestem, że owe zapędy minęły jej bezpowrotnie i byłaby skłonna oczy wydrapać każdemu co myślałby inaczej. A mnie myśl jeszcze naszła taka - Może warto wystrugać sobie jakiś kij dziadowski, zawiązać węzełek i wyruszyć w Polskę - np jak kiedyś w Bieszczady, albo korzystając z tego, że jeszcze nikt nas z UNI nie wywalił wybrać się dalej - np gdzieś do skandynawii. Jeszcze mam takie nieśmiałe wrażenie, że czasami ordynowane przez psychiatrów leki - miast osłabiać, niwelować destrukcyjne myśli - nasilają je właśnie - bo to przecież nie jest tajemnicą żadną, że owe medykamenty dobierane są w szczególnych warunkach, doświadczalnie i czasami dość znacznie różnią się nawet w poszczególnych partiach, no i nie regulują swoich właściwości, kiedy wokół szaleją klimatyczne zmiany.

[hvp2]

Chociaż z drugiej strony zaobserwowałem w swoim bezpośrednim otoczeniu - w takim planowaniu - zmianę. Zmiana nastąpiła w chwili, kiedy osoba zmieniła radykalnie otoczenie - bywa, że rodzina właśnie, sąsiedzi, koledzy swoim zachowaniem i oczekiwaniami, czasmi bezpośrednio, a częściej jedynie biernie, indukcyjnie sprawiają, że czujemy się beznadziejnie. I owa osoba o której wspominam żyje sobie świetnie - właśnie 10 lat mija od ostatniej samobójczej próby i pewien jestem, że owe zapędy minęły jej bezpowrotnie i byłaby skłonna oczy wydrapać każdemu co myślałby inaczej. A mnie myśl jeszcze naszła taka - Może warto wystrugać sobie jakiś kij dziadowski, zawiązać węzełek i wyruszyć w Polskę - np jak kiedyś w Bieszczady, albo korzystając z tego, że jeszcze nikt nas z UNI nie wywalił wybrać się dalej - np gdzieś do skandynawii.

Cenna idea, tylko może zamiast do Skandynawii to lepiej gdzieś na południe, gdzie klimat jest cieplejszy.

[Guard]

Skandynawia przyszła mi do głowy po lekturze opowiadań Andrzeja Pilipiuka - z jednej strony, a z drugiej strony, klimaty gorące niosą ze sobą wiele innych zagrożeń - emocjonalno-ekonomicznych, klimatycznych czy erupcyjno-tektonicznych. Natomiast w takiej Szwecji, czy Norwegi, a nawet Finlandi można w każdej chwili gorącą głowę ochłodzić np w morskiej kąpieli. Albo dla zdobycia chleba, piłą i toporem w lasach powywijać. Bo przecież w moim podpowiedziowym kierunku ewentualnej emigracji bardziej chodziło o zdecydowaną zmianę środowiska, niż o wylegiwanie się na gorącej plaży w cieniu palm kokosowych, w przepastno-złowrogiej sieci GSM i WifI - tym bardziej, że często powodem frustracji może być nadmiar czegoś, co już się znudziło....(mam na myśli owo nudne leżenie w cieniu palm - bo pewnie większość emigrantów, po podjęciu oszczędności z PKO - jedynie na to stać). Wracając do zdania pierwszego - leniuszkom proponuję np z chomikuj.pl ściągnięcie audiobook'ów wspomnianego autora i po zajęciu dajmy na to horyzontalnej pozycji w palmiastej również sceneri (fototapeta przyklejona do ściany ) dać się unieść w sfery wyobrażni - albo do średniowiecznej Skandynawi, albo do bardziej współczesnych Wojsławic, w strony rodzinne Jakuba Wędrowycza. Andrzej Pilipiuk ma lekką rękę do pisania i słucha się go równiez bardzo przyjemnie, szczególnie kiedy czyta Grzegorz Pawlak. A dostępne w sieci czytane pozycje zapewnią słuchanie co najmniej na tydzień (ciurkiem).

[panpanpan]

Za kilkanaście dni odbiorę sobie życie. Powiesze się na pasie, umocowanym do mocnych haków, które były do bujaczki mojej siostrzenicy, kiedy dawno temu mieszkali z nami. Moje życie to jedna wielka katorga i koszmar. I tak długo miałem siłę walczyć. Moje poważne zaburzenia osobowości są podobno od dziecka. Natomiast choroba nasilila się kiedy po skończeniu studiów, nie bardzo mogłem odnaleźć swoje miejsce. Zmarła moja mama, utraciłem kolegów, wielcy biznesmeni, czy dyrektorzy zrobili się z nich. Olali mnie tego,który nie radzi sobie. Teraz jestem w UK przylece do Polski za tydzień i Powiesze się. Zostawia mnie moja dziewczyna, która kocham ponad życie. Nie chce być ze mną, a ja taki zakochany jestem. Zrozumiałem, że to jest szybkie rozwiązanie swoich spraw. Tylko trzeba odsunąć krzesło. Kocham moją dziewczynę (moja pierwsza poważna milosc) a ona nie chce mnie. Rodzina odetchnie z ulgą od moich kłopotów z pracą, zdrowiem. Mnie juz nie będzie ciągnęło do alkoholu, którym zapijalem nieśmiałość i lęk przed ludźmi. Uwolnie się nade wszystko od ludzi, którzy nie lubią mnie. Tutaj w UK bardzo cierpię. Oglądanie wiecznie nacpanych, czy podpitych emigrantów wyzwala we mnie wstręt i agresję. Naszla mnie kompletna rezygnacja i poczucie że jestem kompletnie oderwany od rzeczywistości tego świata. Nie pasuje tu. Mam dość. Czuję się jak głuchoniemy przybysz z innej planety. Naprawdę mam dość tego świata. Pozdrawiam Was

[Guard]

Witam, to zaiste ciekawe programowanie - co takiego sprawia, że w celu odebrania sobie życia - wszak "diabli wezmą" sprawę - co będzie działo się z ciałem - czyli inaczej mówiąc zwłokami - że zamierzasz powracać do kraju? Chyba, że Twoim zamiarem nie jest faktycznie przerwanie mordęgi.... tylko nawet w tej chwili ostatniej zrobienie komuś na złość - choćby poprzez zapisanie swych emocji związanych z zejściem - w tym konkretnym mieszkaniu. Ja gdybym miał się przejmować tym, że nie chciała mnie kochana dziewczyna, jakieś tam kolejne żony oraz to, że zupełnie nikt nie chce mnie zatrudniać we wyuczonym zawodzie - który wykonywać lubię, oraz i to, że praktycznie nie mam żadnych znajomych - powinienem w Twoim odczuciu dawno użyźnić glebę. Nasz admin też jest chory - ale znalazł sobie i nam cel światły, i stara się na swój sposób być użytecznym - co zapewne mimo dolegliwości daje mu jakąś satysfakcję - czyli inaczej mówiąc zadowolenie. Być może i dla Ciebie znalazłoby się jakieś takowe, albo i podobne zajęcie - tylko zapewne pisać trzebaby w dziale innym.

[Niemamnie]

W schizofrenii należy bilansować pomiędzy misją nadaną przez chorobę odwlekającą samobójstwo a negatywizmem przybliżającym samobójstwo.
Najbardziej optymalny scenariusz to skierowanie misji do pomocy własnej rodzinie.

[hvp2]

Jak się nie jest w stanie żyć dla siebie to można próbować żyć dla (jakichś) innych
Żyjąc dla innych można z czasem zacząć z powrotem żyć dla samego siebie

Człowiek jest na tej planecie tylko jeden raz w historii Wszechświata
i jest bez sensu sobie ten i tak krótki pobyt jeszcze bardziej skracać
jakimś czynem autoagresywnym.

[Pamal]

A ile masz lat, że już nic dobrego Cię nie spotka?

[cezary123]

Teraz jestem w UK przylece do Polski za tydzień i Powiesze się. Zostawia mnie moja dziewczyna, która kocham ponad życie. Nie chce być ze mną, a ja taki zakochany jestem. Zrozumiałem, że to jest szybkie rozwiązanie swoich spraw. Tylko trzeba odsunąć krzesło. Kocham moją dziewczynę (moja pierwsza poważna milosc) a ona nie chce mnie.

No znowu? Znowu przez jakąś babę ktoś traci siebie? Ludzie dorośnijcie.
Z powodu jakichś wątpliwych wdzięków jakiejś ... ma się stać tragedia?
Trzeba być panem swojej przestrzeni i nie wpuszczać wrogich intruzów i intruzek, żeby wywracały cenny świat do góry nogami.

Na granicy tej przestrzeni powinna stać specjalna duchowa policja, przepuszczająca do naszego świata tylko te kobiety, które niosą miłość, pożytek i zysk a nie zagładę. Coś na wzór całej struktury obrony interesów ojczyzny.

[cezary123]

Tutaj w UK bardzo cierpię. Oglądanie wiecznie nacpanych, czy podpitych emigrantów wyzwala we mnie wstręt i agresję.

Trzeba wracać do Polski, wybrać się na wycieczkę po rodzinnych okolicach, pozwiedzać ojczyznę, odpocząć na swojskim terenie, wśród ludzi, którzy nie ruszali się z kraju i żyją dobrze na swoim i wszystko przejdzie.

[panpanpan]

Zakochałem się strasznie mocno. Dziewczyna też choruje. Poza tym jestem bardzo samotny, bo kiedy zachorowalem, to znajomi odwrócili się ode mnie. Choruje już 10 lat.

[cezary123]

Zakochałem się strasznie mocno. Dziewczyna też choruje. Poza tym jestem bardzo samotny, bo kiedy zachorowalem, to znajomi odwrócili się ode mnie. Choruje już 10 lat.

A ja się zakochałem i odkochałem i teraz większą euforię i satysfakcję daje mi osiąganie własnych celów i sprawdzanie granic swoich możliwości nie klęczenie i służenie jakiejś ...
Moje życie jest cenniejsze niż jakiejś kobiety w fazie przebierania w samcach.
Wraz z zakochaniem przylazła do mnie depresja i wtedy najprostsze rzeczy były poza moim zasięgiem, tak jakby byłem dziwnie blokowany i sparaliżowany. Wszystko co wcześniej było łatwe stawało się trudne a co było trudne, ale do osiągnięcia - stawało się jak gdyby z innego świata, nie dla mnie.
Tak mnie uraczyła "miłość".
Teraz wszystko się odblokowało, odzyskałem zwykłe ludzkie przecież możliwości i znowu mogę się rozwijać.
Na samotność są przyjaciółki, rodzina, krewni a nie zakochanie. Zakochanie jeszcze bardziej osamotnia, bo tam gra się zbyt poważnie, wyjątkowo i nieodwracalnie, sam na sam z drugą wymagającą i niepewną istotą. Każdy chce dokonać jak najlepszego wyboru, bo to raz na całe, albo przynajmniej na najlepsze momenty w życiu. Nikt nie patrzy, że odrzuca tłumy innych.
Zakochać się w chorobie albo w depresji jest niezalecane a nawet niedopuszczalne.

[cezary123]

A jak dziewczyna nie chce, to trzeba ją uprzejmie wyprosić ze swojego życia i nie kontaktować się pod żadnym pozorem. Miłość to nie żarty.
Gdyby sama coś do kogoś czuła, to sama by prosiła o miłość albo przynajmniej byłoby widoczne od razu inne ciepłe nastawienie i jakiś pozytywny wpływ na życie obojga w każdej chwili. Najdrobniejsze gesty, zwykłe wydarzenia, słowa, wszystko co budujące, a nie takie szarpanie się.
Nawet jeżeli nie jest jeszcze nic pewne, to trzeba ją pogonić a nie szukać w sobie winy albo prosić na kolanach. Jeżeli to dla niej miłość, to na pewno całą sobą zechce w niej trwać i jej szukać, ścigać jako czegoś najwyższego w ogóle. Najwyżej sama przyjdzie z powrotem już bez fochów.

[cezary123]

Tak, ludzie szaleją za dziewczyną, oddaliby życie za nią, zrobiliby wszystko, żeby tylko zechciała a za 5 lat szaleją i robią wszystko, żeby wreszcie ta zołza się odczepiła i poszła sobie ze związku. I nic nie naruszyła z życia, majątku i świata przynajmniej. I po co to wszystko?
Trzeba od razu patrzeć trzeźwo i realnie.
Większość romantycznych samobójców zmieniłoby zdanie, gdyby przyprowadzić ich do starszych stażem małżeństw i pokazać co się dzieje, kiedy zakochane istotki pożyją sobie szczęśliwie ze sobą wiele lat. W co się zmienia ideał nieziemski i niedosięgły i te zwiewne obiekty westchnień i jakimi głuptaskami byli zakochani skradający się i cierpiący. To tylko zwykli ludzie.
Oczywiście mam na myśli zgodne małżeństwa, w których ludzie pięknie i zgodnie współpracują i szanują się a nie jakichś rozwodników i rozwodnice.