ulubiona książka z dzieciństwa

[oiselle]

"Nie płacz, koziołku" Sergiusz Michałkow

Seria "Pożyczalskich" Mary Norton

"Hobbit"

[cezary123]

Z wczesnego dzieciństwa:
"Razem ze słonkiem" Maria Kownacka i pozostałe tej autorki.
"Dr Dollittle i Tajemnicze jezioro" Hugh Lofting i pozostałe tego autora.
"Dzieci z Bullerbyn" Astrid Lindgren i pozostałe tej autorki.
"Kajko i kokosz" J. Christa.
(Tytus Romek i A'tomek miał bardziej "naciągany" humor według mnie)

Potem w wieku 10-15 lat wciągnąłem się w Szklarskiego, Fiedlera i Karola Maya.
Przygody Tomka chciałbym przeżyć na własnej skórze, bo ciekawe i szlachetne, ale Old Shatterhanda i Winnetou to już byłby hardkor.
Maya zacząłem od książki "Upiór z Llano Estacado", potem "Winnetou", "Karawana niewolników" i cykl "Ród Rodrigandów". Potem jeszcze ze 20 powieści.


Dla odmiany sięgnąłem kiedyś po książki Joanny Chmielewskiej.
"Nawiedzony dom", "Wielkie zasługi", "Skarby" - fajne.
"Zwyczajne życie", "Ślepe szczęście" - ciekawe dosyć, wciągające, przyjemne, romantyczne i ten specyficzny humor.

A potem odkryłem najlepsze: "Cyberiada" i "Dzienniki gwiazdowe" S. Lem.

[cezary123]

I pozostałe tego autora.

[cezary123]

A czytaliście w dzieciństwie dorosłe książki? Moim zdaniem, może to szkodzić dzieciom, bo nie wszystko rozumieją i nie mają dystansu do poglądów autora.

W zasadzie wszystkie książki zostały napisane przez dorosłych, więc mogą one szkodzić dzieciom nie znającym praw fikcji literackiej.

[Pamal]

Tak, na przykład Prus pisze wprost o Izabeli, że była zimna. Dziecko nie zrozumie relacji między Izabelą a Wokulskim.
Pożyczalskich pamiętam!

[Bright Angel]

To chyba Encyklopedia Powszechna PWN.

[oiselle]

A czytaliście w dzieciństwie jakieś czasopisma?
Ja lubiłam przeglądać (bo czytać jeszcze nie umiałam po francusku) "Astrapi", które przysyłała nam ciocia.

[Pamal]

"Miś", "Płomyczek", "Świat młodych", "Filipinka".

[moi]

"Miś", "Płomyczek" - jak byłam dzieckiem. Potem, w podstawówce "Świat Młodych" (o gazetach kupowanych dla plakatów nie wspomnę, bo to temat na osobny wątek ). Pod koniec podstawówki i w liceum: "Filipinka", "Na Przełaj" (kultowa gazeta).

Pozdrawiam.m.

[Melisa]

Z czasopism dodam jeszcze, że prenumerowałam "Jestem" - to o zdrowym stylu życia.

Z książek w dzieciństwie lubiłam "Bromba i inni", "Atlantyda wyspa ognia" - tak bardziej w fantastykę mnie ciągnęło.

[cezary123]

Karol May - Winnetou (wszystkie części)

Żeby kobieta czytała Winnetou?

A wiesz, że autor specjalnie na wstępie uśmiercił siostrę Winnetou, Nszo-czi, zakochaną w Old Shatterhandzie, żeby nic już nie przeszkadzało w podszytej homoseksualną tęsknotą przyjaźni białego i czerwonego brata?

A biedna dziewczyna chciała jechać do cywilizacji, kształcić się, nabywać kultury, ogłady, tak aby dorównać Europejkom i żeby wreszcie ten ... ją pokochał?
Myślała, że to o to chodzi.
Ale on zauroczony indiańskim młodzieńcem postanowił jemu poświęcić swoje życie.


W powieściach K. Maya lubował się rasista Hitler.

[mei]

Karol May - Winnetou (wszystkie części)

Żeby kobieta czytała Winnetou?

To nie było tylko czytanie, to było przeżywanie. Pamiętam, że zdarzyło się mi bardzo płakać przy Winnetou. Okres dzieciństwa i dorastania, to było chłonięcie książek, to było przenoszenie się do innego świata. Teraz też czytam, ale to już inne emocje.

A wiesz, że autor specjalnie na wstępie uśmiercił siostrę Winnetou, Nszo-czi, zakochaną w Old Shatterhandzie, żeby nic już nie przeszkadzało w podszytej homoseksualną tęsknotą przyjaźni białego i czerwonego brata?

A biedna dziewczyna chciała jechać do cywilizacji, kształcić się, nabywać kultury, ogłady, tak aby dorównać Europejkom i żeby wreszcie ten ... ją pokochał?
Myślała, że to o to chodzi.
Ale on zauroczony indiańskim młodzieńcem postanowił jemu poświęcić swoje życie.

Tego nie wiedziałam. Niestety nie pamiętam już wielu szczegółów z przeczytanych kiedyś książek. Bardziej pamiętam emocje, które towarzyszyły mi przy ich czytaniu.

[moi]

Karol May - Winnetou (wszystkie części)

Żeby kobieta czytała Winnetou?

To nie było tylko czytanie, to było przeżywanie. Pamiętam, że zdarzyło się mi bardzo płakać przy Winnetou.

Ja też przeczytałam całego Karola Maya, Jacka Londona i Jamesa Curwooda. Również roniłam przy nich łzy, jak bóbr

Pozdrawiam.m.

[cezary123]

Tego nie wiedziałam. Niestety nie pamiętam już wielu szczegółów z przeczytanych kiedyś książek. Bardziej pamiętam emocje, które towarzyszyły mi przy ich czytaniu.

Może warto niektóre przeczytać jeszcze raz, z dzisiejszego punktu widzenia i z dzisiejszym zasobem wiedzy.
Czytając książki z czasów dzieciństwa odnajduje się siebie samego z tamtych czasów, ale już z wyższego punktu widzenia.

Santer zabija siostrę i ojca Winnetou a potem cała akcja, przez całą powieść jest podporządkowana ściganiu go i zemście. A że jest przebiegły, więc prowadzą wyrównaną grę. Oczywiście wiele jest ciekawych wątków pobocznych.
Też pamiętam emocje towarzyszące lekturze książek. To był najbardziej wzruszający moment w powieści. May potrafił sentymentalnie grać na uczuciach.
Akurat w Winnetou trochę raziła mnie ta "przyjaźń" Winnetou i Old Shatterhanda. "Bądź mi ojcem i bądź mi siostrą zarazem; proszę cię o to, Szarlih!", "Szarlih nszo, nszo" - tak dobrze, tak dobrze..

Co innego "Ród Rodrigandów" czy "Leśna Różyczka", gdzie bohaterscy mężczyźni normalnie starali się o względy panien.
Ale to podobno przeróbka wydawnictwa Karl May Verlag.
May przedstawiał raczej kobiety jako czarne charaktery, np. Judyta z "Szatana i Judasza".

Polecam książkę "Karol May - anatomia sukcesu". Honsza, Kunicki

Wolałem jednak powieści Szklarskiego o Tomku.
Jakieś takie bardziej prawdopodobne i swojskie, polskie.
I relacje damsko-męskie bardziej wiarygodne i heteroseksualne.
Tomek ratujący Sally, kiedy zgubiła się w australijskim buszu albo kiedy została porwana w Meksyku, kapitan Nowicki walczący z pumą w obronie Indianki - to działało na wyobraźnię czternastolatka

[mei]

Wolałem jednak powieści Szklarskiego o Tomku.
Jakieś takie bardziej prawdopodobne i swojskie, polskie.
I relacje damsko-męskie bardziej wiarygodne i heteroseksualne.
Tomek ratujący Sally, kiedy zgubiła się w australijskim buszu albo kiedy została porwana w Meksyku, kapitan Nowicki walczący z pumą w obronie Indianki - to działało na wyobraźnię czternastolatka

Też czytałam. To były emocje. Niestety ostatnia część już była inna, bo kończył ją przyjaciel Szklarskiego, jakiś ksiądz z tego co pamiętam. Jakoś mnie raziła różnica w stylu pisania. A propos wracania do książek z dzieciństwa, kiedyś profesor językoznawca powiedział nam, żebyśmy nie wracali do Tomka Wilmowskiego, bo popsujemy sobie wspomnienia.
Szklarskiego jeszcze czytałam: "Złoto gór czarnych".

[cezary123]

Ciekawym wątkiem w "Winnetou" jest historia Wiliama Ohlerta - młodego człowieka, który postanowił napisać tragedię o obłąkanym poecie. Zaczął zbierać informacje o chorobach umysłowych, wczuwać się, utożsamiać z bohaterem swojego przyszłego dzieła, tak aż sam uwierzył, że jest chory psychicznie. Oczywiście zaraz pojawił się oszust Gibson/Clinton podający się za wybitnego lekarza psychiatrę i zaplanował wyczyszczenie z kasy zmartwionego ojca Wiliama, będącego bogatym bankierem.
Old Shatterhand jednak po wielu przygodach i tarapatach doprowadził sprawę do dobrego końca. Młody Ohlert nie chciał już nawet słyszeć o schorzeniach umysłowych a na poezję nie mógł już patrzeć.
"Znaszli tę noc, co ducha ci owija...."

W powieści "Old Surehand" z kolei Kolma Pushi - kobieta, która stała się mężczyzną, miała za zadanie pomścić jakąś wielką krzywdę rodzinną, która doprowadziła do obłędu jej siostrę Tokbelę. Na szczęście też z happy endem. Jej duch znowu powrócił do niej.
"Where is my myrtle wreath?”

[Słonecznik1]

jak byłem dzieckiem , dalej mam tą książkę , lubiłem Książkę kucharską Kubusia Puchatka . Różna przepisy itd. w dziecinnej otoczce trochę .

[Pamal]

Zapomniałam chyba o Małgorzacie Musierowicz. Sprzątając znalazłam "Kwiat kalafiora " i zaczęłam czytać. Ona nie kreowała idealnego świata, tylko opisywała jacy byliśmy. Ojciec Borejko to przecież nie ideał ojca. Ciekawa satyra na tamte czasy.

[is]

Lubiłam większość z wymienionych wcześniej książek. Jednak moje pierwsze skojarzenie to "Karolcia" Marii Kruger. To była chyba pierwsza książka, którą przeczytałam samodzielnie. Wracałam do niej wielokrotnie, o czym świadczy mocno sfatygowana okładka.

[Pamal]

Też lubiłam "Karolcię', ale pamiętam tylko, że opowiada o czarodziejskim koraliku.