Moderator: moderatorzy
Mój ŚP. Wujek był psychiatrą, a na koniec pacjentem szpitala psychiatrycznego.black_sky pisze:Zresztą mówi się nie od dziś, że na psychologię idą często ludzie z problemami ( również natury psychicznej), nie obrażając nikogo.
Niepotrzebnie dowiedział? Jak się planuje z kimś ślub, to raczej powinien o chorobie wiedzieć. Jakby nie wiedział, to mógłby wtedy chcieć unieważnić małżeństwo. A poza tym ja nie wyobrażam sobie wyjść za kogoś za mąż, mieć z nim dziecko i dopiero po kilku latach od ślubu powiedzieć:cezary123 pisze:A co, jeżeli chodziło jej o to, że niepotrzebnie się dowiedział i nie ma co go winić?black_sky pisze: Ja natomiast usłyszałam kiedyś od psycholożki słowa na temat rozpadu mojego związku, że "nie ma się co dziwić chłopakowi, że ode mnie uciekł jak się dowiedział o schizofrenii, w końcu to TAKA choroba".
Mój psychiatra(!) kiedyś oburzył się, gdy wspomniałem, że bedę miał problemy w życiu towarzyskim, przez swoją diagnozę. Zawołał "A czy wszyscy naokoło muszą o tym wiedzieć?"
black_sky pisze: A poza tym ja nie wyobrażam sobie wyjść za kogoś za mąż, mieć z nim dziecko i dopiero po kilku latach od ślubu powiedzieć:
- Wiesz kochany, o czymś Ci nie powiedziałam, skrywam tę tajemnicę od kilku lat... Jestem schizofreniczką.
- Co????????!!!!!!!
Inni ludzie, np. znajomi, pracodawca, współpracownicy, oczywiście nie muszą o chorobie wiedzieć;)
Jeśli akceptują tę chorobę to spoko, takich przyjaciół tylko życzyć każdemu. O mojej chorobie wie tylko najbliższa rodzina i jeden kolega z tego forum;)gosiaczeq pisze: Co do znajomych jego przyjaciel wie i moja przyjaciółka. Jego pracodawca i najbliższa rodzina - rodzice i młodszy brat.
Jego przyjaciel też jest po przejściach jeśli można tak to nazwać - jest po wypadku i nie chodzi. Tylko Bartek go odwiedzał i pomagał w opiece jego rodzicom. Gdy zaczął chorować tylko ten przyjaciel był przy nim.black_sky pisze: Jeśli akceptują tę chorobę to spoko, takich przyjaciół tylko życzyć każdemu. O mojej chorobie wie tylko najbliższa rodzina i jeden kolega z tego forum;)
Czyli prawdziwa przyjaźń, tylko prawdziwi przyjaciele zostają w potrzebie - czyli Twój Bartek i jego przyjaciel, Twoja przyjaciółka.gosiaczeq pisze: Jego przyjaciel też jest po przejściach jeśli można tak to nazwać - jest po wypadku i nie chodzi. Tylko Bartek go odwiedzał i pomagał w opiece jego rodzicom. Gdy zaczął chorować tylko ten przyjaciel był przy nim.
Natomiast moja przyjaciółka jest powierniczką moich tajemnic i wspiera mnie od 20 lat. Co działa też w drugą stronę
Pracodawca wie. Fajny facet. Też swoje w życiu przeszedł.
Ja wiem że nie miałabym oparcia w mojej rodzinie. Oni by tego nie zaakceptowali. Więc nic im nie mówimy. Chyba że psychoza się pojawi i trzeba będzie.black_sky pisze: Ja przyjaciółki takiej od serca nie mam, może tylko moją siorę mogłabym tutaj zakwalifikować, sama sobie winna jestem, bo w czasie psychozy zerwałam kontakty z kumpelami. Nie jestem jednak pewna, czy one zaakceptowałyby mnie jako schizofreniczkę, a boję się ujawnić, bo to raczej prawdziwe przyjaźni nie były, tylko zwykłe dobre koleżeństwo.
Takie wsparcie, duchowe, ale poparte czymś - jego przyjazdem - jest więcej warte od tysięcy słów zapewniających o miłości.gosiaczeq pisze: Co prawda mniej się przez to nie martwiłam ale czułam, że mam wsparcie.
To doskonały dowód na to, że mu zależy. Miłość i przywiązanie powinno wyrażać się nie tylko słowami, a właśnie czynami. Gratuluję takiego faceta, tym bardziej, że kiedyś pisałaś , że jesteś samotną matką, o ile dobrze pamiętam, - teraz już nie jesteś.gosiaczeq pisze:Pędził z Lublina w drugi koniec polski bo z moim dzieckiem się coś dzieje, a ja jestem sama z tym wszystkim. Wiedział, że mimo tego że do niedawna radziłam sobie sama to będzie mi dużo lżej jak on będzie przy mnie.
Miał rację. Co prawda mniej się przez to nie martwiłam ale czułam, że mam wsparcie.
Widzisz, on sobie przypomina jak sam był chory i zastanawia się czy będziesz przy nim gdyby się to powtórzyło. Słowa o miłości to nie wszystko. Miałam kolegę jak byłam w szpitalu ( nie psychiatrycznym) który nie lubił szpitali, i mówił że kojarzą mu się ze śmiercią, a ja zwracałam uwagę czy on byłby ze mną na dobre i na złe. A nie tylko gdy wszystko ''pięknie się zieleni''. Jak długo jesteście ze sobą?gosiaczeq pisze: Podszedł i powiedział, że mnie obserwował przez chwilę. I zapytał czy jak by się z nim coś działo to czy też bym z nim była cały czas??
Rozpłakałam się. Odpowiedziałam, że tak, że jest dla mnie tak samo ważny jak mój syn, mama by się nim zajęła żebym miała czas być przy Tobie.
Miałem podobnie, tylko odpowiedź brzmiała "NIE WIEM"gosiaczeq pisze:I zapytał czy jak by się z nim coś działo to czy też bym z nim była cały czas??
Rozpłakałam się.
To było coś niesamowite, jeszcze nikt nigdy dla mnie czegoś choćby podobnego nie zrobił.Makaron pisze: Takie wsparcie, duchowe, ale poparte czymś - jego przyjazdem - jest więcej warte od tysięcy słów zapewniających o miłości.
Dziecko jest już w domu całe szczęście. Ale na lekach i osłabiony.black_sky pisze: To doskonały dowód na to, że mu zależy. Miłość i przywiązanie powinno wyrażać się nie tylko słowami, a właśnie czynami. Gratuluję takiego faceta, tym bardziej, że kiedyś pisałaś , że jesteś samotną matką, o ile dobrze pamiętam, - teraz już nie jesteś.
A właśnie a jak się dziecko i Bartek obecnie czują? Bartek jest w remisji?
Spotykaliśmy się przez pół roku na weekendy bo nie było innej możliwości.lawenda pisze: Jak długo jesteście ze sobą?
Życie mnie trochę zweryfikowałofuKs pisze: Miałem podobnie, tylko odpowiedź brzmiała "NIE WIEM"
buhahaha No to właśnie przechodzę próbę.Wspaniale pisze:Okresu obecnego, kiedy 'nic mu nie jest', bo nie ma objawów choroby, nie da się porównać z tym, co może być - wtedy przejdziecie prawdziwą próbę, a właściwie ty przejedziesz, wtedy się okaże, ile warte jest uczucie do niego i chęć bycia z nim, czy jednak nie przegra z "dobrem twojego dziecka", które jest naj i najważniejsze itd. Może nigdy nie będzie ci to dane, bo on nie popadnie ponownie w psychozę. Tak byłoby najlepiej dla wszystkich, bo komu potrzebna taka próba czy próby.
