Jestem tutaj nowy, choć zaglądam na to forum od kilku dobrych lat... ile lat to już minęło od pierwszej diagnozy? Nie chcę pamiętać.
Dobrze - i tu teraz wydobywa sie, nie to nie krzyk - to wycie z najgłębszych czeluści mojego wnętrza, z trzewi, zwierzęcy ryk.
Wielu może mnie potępić, być wręcz znudzonymi "kolejną" historią. Ale ja, jak każdy człowiek chcę choć trochę zrozumienia, wysłuchania...o pomocy mogę tylko marzyć. Z góry uprzedzam, że post może być przydługawy, ale dotrwajcie, proszę...
Zaczynało się chyba "standardowo" - 20 lat, Uniwersytet, zmiana miejsca zamieszkania, nowe środowisko, nowe zasady gry. Gdy z perspektywy czasu patrzę na to, to sygnały były odczuwalne już w pierwszych miesiącach w nowym otoczeniu. Później trach - panika, co się dzieje...Pierwsza diagnoza - ciężki epizod depresyjny. Zaliczony pierwszy rok, remisja, II rok - cudnie, nowe zainteresowania, zupełnie nowe lektury, o których dyskutowało się ze studentkami.
Jednak zawsze, gdzieś z tyłu głowy czuło się to "coś" - pomieszanie lęku, niskiej samooceny i mego odwiecznego pytania: po co to wszystko? Kolejne lata to stały rytm: rok obezwładniającej depresji,gdzie dosłownie nie wychodziłem z łóżka, a moja rodzina przynosiła mi pożywienie do pokoju, bo sam nie byłem w stanie dojść do kuchni. Później rok normalnego funkcjonowania, zaliczone egzaminy, przelotne miłości, by znów przejść w niebyt. W okresie niebytu 3-krotnie zaliczony szpital psychiatryczny po próbach samobójczych, gdzie pada diagnoza: F20.0 - zmieniana do tej pory już trzykrotnie. Później 5-cio letnia remisja, dyplom z wyróżnieniem (wtedy myślałem - złapałem Pana Boga za nogi). Przypadkowe spotkanie z miłością sprzed lat, wybuch dawno skrywanych uczuć (zawsze uważałem ją za tą "jedyną"), niezła biurowa praca dość daleko od naszego zaścianka, ślub i dziecko.Powrót choroby. Mój "wypracowany" mechanizm, chyba niezbyt oryginalny: uciekać do domu rodzinnego. Powrót do miasta- mechanizm: do domu, do domu, do domu!!!! Rodzina zupełnie gdzie indziej, ja - znów w wielomiesięcznej otchłani - gdzie indziej. Wieści rozchodzą się błyskawicznie, więc nienawiść, niezrozumienie i pogarda to nadbudówka, której doświadczam dzień w dzień, co, eufemistycznie rzecz ujmując - nie sprzyja wychodzeniu z choroby. Rezultat: pokłady poczucia winy, o jakich nie śniło się współczesnym filozofom, agresja, autogresja, dodatkowa izolacja.
Chyba zaczyna się lekka remisja... Jak to wszystko zmienić? (stosunek ludzi do mnie) Przecież to zajmie lata świetlne...jeśli w ogóle jest możliwe. Terapia? Czy myślicie, że terapia może wzmocnić mnie na tyle, żebym stawił czoła wszechobecnej pogardzie? Chciałoby się powiedzieć: Nie oceniaj, staraj sie zrozumieć. Jednak większość tego nie kupuje. Ok, dość... Dziękuję tym, którzy dotrwali do końca, choć to dopiero wierzchołek góry lodowej. Od czego zacząć? Tymczasem... dobranoc....
