Mój brat jest chory na schizofrenię (30 lat). choroba została zdiagnozowana przez psychiatrę i psychologa.
Mieszka on w osobnym mieszkaniu, lecz codziennie przychodzi na posiłek i internet do domu rodzinnego. w gorszych dniach jest osowiały, ma spuszczony wzrok, szkliste oczy, nie odzywa się, nie podejmuje dyskusji.
Czy włączać go do życia domowego, do dyskusji, do rozmowy nawet jeśli nie ma na to ochoty?
Czy w momencie ataku choroby (mania prześladowcza - widzi "ich" którzy są w zmowie z całym światem, również z rodziną) negować jego urojenia? Jak się w takich momentach zachować ?
Bardzo zależy mi na pożytecznych radach i wskazówkach jak mu można pomóc. widze, ze sam jest zagubiony w tym wszystkim , a w dodatku nie jest przekonany o swojej chorobie.
Jestem pełna uznania dla Ciebie i Twojej walki z chorobą. pozdrawiam
