Szukam kobiety (wersja hipotetyczna)

[Joanna_s]

Wprost nie mogę oprzeć się pokusie, by odpowiedzieć na post domfsa ...

Nie ma w Polsce alternatywy dla pacjentów - albo bierzesz leki albo żyjesz jako osoba chora - gadająca głupoty, której coś się wydaje - przepraszam, że piszę tak ostro, jednak sam taki kiedyś byłem, znam również takie przypadki - tacy ludzie są aktywni na różnych forach.

Mimo diagnozy schizofrenii paranoidalnej nie biorę leków od ponad 9 miesięcy, jednak żadnych "głupot" nigdy nie gadam i nie wypisuję. Nikt z tych, którzy nie wiedzą o tym, jaką diagnozą "obdarowali" mnie polscy psychiatrzy, nigdy by nie zgadł, że mam za sobą pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Bliscy uważają, że w pełni wyzdrowiałam.

Kiedy spotykasz taką osobę: źle ubraną, niezadbaną ale co najważniejsze - opowiadającą jakieś dziwne, wymyślone rzeczy to co możesz jej doradzić? Walkę z systemem? Obgadywanie lekarzy?

To, jak jestem zwykle ubrana, w innych może co najwyżej wzbudzać myśl, że mam w nosie modę Nawet w czasie pobytu w szpitalu codziennie brałam prysznic i myłam włosy. Bardzo zależało mi na tym, żeby nikt z personelu nie pomyślał, że nie dbam o wygląd i higienę. Oczywiście nie uchroniło mnie to przed wypisem z diagnozą "schizofrenia paranoidalna" (użyto uprzejmego eufemizmu "zespół paranoidalny", ale sprawdziłam sobie w domu, co oznacza F 20.0, a wkrótce potem określenia "schizofrenia paranoidalna" użyła w skierowaniu na psychoterapię "życzliwa" psychiatra w przychodni. Dodam, że tej psychoterapii - sama poprosiłam o skierowanie - do tej pory nie doczekałam, a czekam już prawie rok ...).

Na dzień dzisiejszy w Polsce ja reaguję w jeden sposób - zachęcam lub stawiam sprawę na ostrzu noża - człowieku, bierz leki!
Jeśli to osoba, na której mi zależy - tłumaczę do skutku, jeśli skutku nie ma - dzwonię po karetkę.

Cieszę się bardzo, że Twojej postawy nie podziela nikt z moich bliskich.

Lekarze też są różni - większość jest normalnymi ludźmi - miałem też swoje przypadki - raz "pan doktor" skopał mnie na izbie przyjęć. Zdarzyło się, trafiłem na kompletnego durnia. Czy to wydarzenie ma mnie zaślepiać i nastawić negatywnie do wszystkich medyków?

Po takim przeżyciu omijałabym szerokim łukiem wszystkich psychiatrów ...

Jeśli chodzi o ten paskudny system - rozczaruję Cię - coś drgnęło - najnowsze trendy leczenia chorych to leczenie w ramach terapii, szpital jako ostateczność, zakłada się minimalną ilość farmakologii. Ludzie się zmieniają, przychodzą nowi lekarze (oni wiedzą o Soterii i leczeniu bez leków) - młodzi ludzie proponują zupełnie inne rozwiązania.

Lekarze, z którymi się zetknęłam (z Wrocławia i Opola), w ogóle nie wyobrażają sobie życia osoby z diagnozą schizofrenii bez leków. I wcale nie przepisywano mi minimalnych dawek, chociaż jestem niewielkiego wzrostu kobietą (1.56 m) i zwykle zachowywałam się spokojnie nawet wtedy, kiedy miałam halucynacje; w pasy nikt mnie nigdy w szpitalu nie zapinał i nigdy nie byłam wobec nikogo agresywna (ani w szpitalu, ani poza nim). Ze szpitala wypisano mnie z receptą na Abilify w dawce 15 mg, choć w przypadku diagnozy schizofrenii można przepisać dawkę 10 mg dziennie. W czasie mojej pierwszej (i jedynej) wizyty u psychiatry w przyszpitalnej przychodni lekarka nie zmniejszyła dawki, choć powiedziałam, że nie mam żadnych objawów, natomiast bardzo pogarszają moją jakość życia skutki działania leku.

Trochę irytuje mnie takie naskakiwanie na wszystkich lekarzy i negowanie działania leków - pisanie takich jednostronnych opinii jest ogromnie nieodpowiedzialne - czytają to również chorzy ludzie, którzy się tym "karmią". Uważam, że tylko im szkodzisz .

Oczywiście nie podzielam Twojej opinii i bardzo się cieszę, że na forum mogą się wypowiadać także osoby bardzo krytyczne wobec głównego nurtu psychiatrii i wizji "leczenia" ludzi z diagnozą schizofrenii neuroleptykami przez całe życie.

[Słonecznik1]

Joanna S- trochę tak jakby lekarz profilaktycznie dbał o swoją osobę szprycując pacjenta lekami , to czy od nich zachorujesz albo masz inne dolegliwości to już przecież wina skutków ubocznych a gdybyś np. w stanie psychozy zaczęła rozrabiać lub zrobiła sobie lub komuś krzywdę to u kogo się leczyłaś? U niego , dojdą do niego a może będą drążyć temat więc lekarz profilaktycznie woli cię przywalić tak lekami byś w ogóle się nie ruszyła a rysyko psychozy było minimalne. Część lekarzy pewnie tak robi , nie dba o pacjenta a lecząc myśli wręcz o sobie...
Inaczej mówiąc ważniejszy niż twój komfort jest jego bezpieczny tyłek.

Mówię tu o podawaniu za dużych dawek leków , nie o twojej specyficznej sytuacji.

[domik]

Witaj Joanno i dziękuję za ciekawego posta.

Nie znam Twojej historii choroby - nigdzie nie jest powiedziane, że leki musimy brać do końca życia. O długości ich zażywania decyduje statystyka - oczywiście, można przerwać terapię w każdej chwili. Jeśli terapię przerwano to nawrót wcale nie jest rzeczą pewną - może się zdarzyć, że nigdy go nie będzie (choć pewnie szanse na to są nikłe), bardziej prawdopodobne jest, że choroba wróci - dzieje się to mniej więcej po upływie co najmniej pół roku po samowolnym przerwaniu brania leków. Są to jednak sprawy indywidualne - tak być może, lecz wcale nie musi (statystyka natomiast wskazuje, co "raczej" będzie miało miejsce).

Dlatego nie będę za bardzo oceniał, jak sobie radzisz - tutaj wszystko jest możliwe. To miłe, że dobrze się czujesz- nie wszyscy jednak mają podobnie- jeżeli samowolnie przestałaś brać leki to możesz być wyjątkiem, jednak statystycznie jest za wcześnie, aby o tym mówić. To się dopiero okaże.

Czy gadasz głupoty? Nie wiem, widzę jedną, sympatyczną wypowiedź - jeśli głupoty zaczniesz wygadywać z pewnością nie będziesz ich świadoma. Możesz zainteresować się natomiast innymi uczestnikami tego forum - są aktywni, można wyciągnąć wnioski.

Kwestia wyglądu jest drugorzędna - sam za modą nie nadążam, nie przepadam też za wymalowanymi kobietami. Pod tym pojęciem miałem na myśli przestrzeganie zasad higieny.
Cieszę się, że o to dbasz, dodam, że sam postępowałem w szpitalu podobnie. Jednak to zupełnie o niczym nie świadczy!

Co do mojej postawy - różnie w życiu bywa. Moja rodzina, kiedy było trzeba bez wahania umieszczała mnie w szpitalu (ba, nawet na moją prośbę!). Jestem im za to wdzięczny - sporo przykrości mi to oszczędziło, również przyczyniło się do zdecydowanej poprawy mojego stanu zdrowia.
Nie wiem, jak jest u Ciebie, nie mogę tego ocenić.

Staram się nie generalizować i nie przypisywać wszystkim psychiatrom negatywnych cech (po tym, co mnie spotkało), życie pokazało mi, że wszędzie są ludzie, na których można polegać. Lekarze, podobnie jak wszyscy inni ludzie, są różni - jeden przejmuje się pracą i stanem pacjentów, inny jest dodatkowo pasjonatem swojego zawodu, inny świadczy usługi dla pieniędzy. Widziałem wielu, obecnie mam przyjemność znać wartościowych medyków i terapeutów. Z lekami też różnie bywa - ten sam lek może być antydepresantem a w innej dawce mieć właściwości antypsychotyczne. Jeżeli nie poinformowano Cię o trendach w leczeniu, prawdopodobnie nie masz kontaktu z właściwymi lekarzami.
Wobec psychiatrii można być krytycznym ale to niczego nie zmienia - jak jesteś chora to krytyka tutaj nie pomoże - a jeśli wypowiadasz takie poglądy przy niewłaściwych odbiorcach - szkodzi. Również się cieszę z wolności słowa. Zauważyłem jednak, że osoby najbardziej aktywne nie leczą się i nie postrzegam ich jako w pełni sił (jednak nie jestem lekarzem i nie mam kontaktu bezpośredniego - ich posty sugerują po prostu zły stan zdrowia).

Pozdrawiam
D