Czy to konieczne?

[Katak]

Hej. Mam pytanie i nie wiedziałam gdzie powinnam szukać odpowiedzi, przypadkiem trafiłam na to forum i wydaje się ono na tyle aktywne, że jest szansa, że ktoś mi odpowie...
Mam na diagnozie głównej, od lekarza, zaburzenie osobowości. Rzecz w tym, że dostaje recepte na dwa neuroleptyki. Nie wiem, czy tak się leczy zaburzenie osobowości?
Myślałam, że leków nie stosuje w takich wypadkach. Czy to aby na pewno dobre podejście? Może ktoś miał podobne doświadczenie?

[hvp2]

Zaburzenia osobowości leczy się psychoterapią, często taką która trwa kilka lat!
Warto zapisać się do kolejki do psychologa na NFZ, bo inaczej to są straszliwe koszty, ponad 100 pln za jedną sesję u psychologa.

Ponadto w szpitalu im. Babińskiego w Krakowie istnieje całodobowy oddział leczenia zaburzeń osobowości. Leczenie na tym oddziale trwa kilka miesięcy i też trzeba czekać w kolejce żeby tam się dostać. O tym jak wygląda ten oddział i leczenie na nim możesz sobie przeczytać w książce "Psychiatrzy. Sekrety polskich gabinetów".

[Katak]

Nie mam pieniędzy ani ubezpieczenia. Może dla tego lekarz zdecydował się na taki sposób leczenia?

[hvp2]

To możliwe. Najlepiej go o to wprost zapytaj.

Jednak na dłuższą metę nie da się żyć bez pieniędzy i ubezpieczenia, więc będziesz musiała coś w swoim życiu tak zrobić żeby jednak mieć i ubezpieczenie i pieniądze.

Też myślę że możesz zadzwonić na telefon zaufania i tam się poradzić. Są dwa telefony zaufania całodobowe dla osób dorosłych, znajdziesz je poprzez Google.

[Katak]

Postawiłam już dawno kreskę na sobie, więc prędko to się nie zmieni. Nie chcę tylko żeby po neuroleptykach coś mi odbiło, nie chcę dołożyć zmartwień mojej rodzinie.

[hvp2]

Postawiłam już dawno kreskę na sobie, więc prędko to się nie zmieni. Nie chcę tylko żeby po neuroleptykach coś mi odbiło, nie chcę dołożyć zmartwień mojej rodzinie.

Od neuroleptyków nic Ci nie odbije!

Nie kładź na sobie kreski bo jesteś jedyna i niepowtarzalna!!

Zadzwoń do telefonu zaufania! Tam dyżurują specjaliści!

[Katak]

Dziękuję za Twoje odpowiedzi, będę spokojniej spała, nie miałam zaufania co do tych leków.
Swoją drogą wolała bym nigdzie nie dzwonić. Jeśli było by ryzyko, że mnie gdzieś zamkną, narobiła bym tylko zamieszania. Zresztą nie potrafię rozmawiać, dla tego też nie byłam w stanie poinformować lekarza o swoich wątpliwościach. Nie jest źle, nie zabije się inaczej pociągnęła bym bliskich za sobą.

[canngurro]

To bardzo smutne co piszesz. Dziwi mnie tez, ze ty sie martwisz o rodzine, a oni o ciebie nie. Warto jednak wykorzystac wszystkie mozliwosci nim sie trwale osiadzie na lekach. Psychoterapia, psycholog, suplementy, trzeba poprobowac wszystkiego. chyba ze masz mysli samobojcze, wtedy bez lekow sie nie obejdzie. albo gleboka depresje. leki jednak pomagaja bardzo stanac na nogi. odcinaja czlowieka od wszystkich problemow. daja mimo wszystko spore wsparcie w tym bezwglednym dzisiejszym swiecie. sa troche takim pomostem pomiedzy pustka i beznadzieja, a godnym zyciem bez problemow. wnioskuj tylko u lekarza o najnizsze mozliwe dawki. z czasem gdy nauczysz sie chodzic o kulach, bedziesz mogla pomyslec by powoli probowac stapac sama. w kazdym razie warto o siebie zawalczyc, swiat ma mimo wszystko bardzo wiele do zaoferowania. szkoda by z tego nie skorzystac jak juz sie tu jest, prawda

[Trener]

"Choroby" psychiczne to praca dla b.dobrych psychologów. Psychiatra może tylko CHWILOWO wspomóc narkotykami na receptę (...) .

[canngurro]

dobrze powiedziane choc czasem da sie tak ciagnac latami. oczywiscie z miernym skutkiem i wielka krzywda dla naszych narzadow wewnetrznych. czasami jednak lepsze to niz samoboje. z takiego zalozenia wychodza lekarze. wybieraja po prostu w tym przypadku mniejsze zlo

[Katak]

Możliwe, że źle się wyraziłam. Rodzinie na pewno zależy na mnie, ale wole jej nie martwić bardziej niż to konieczne. Nie mam myśli samobójczych, bardziej fantazje.
Nie jest mi wcale przykro, po prostu życie nie ma dla mnie wartości, wiem jednak że ludzie nie lubią tego słyszeć i nigdy się ze mną nie zgodzą. Martwię się tylko, że leki zakłócą mój osąd i otworzą jakieś "drzwi" do czegoś czego nie chce czuć i przestane kontrolować ten umysł i ciało. Dobrze też powiedziane, że psychiatra jedynie chwilowo może zaleczyć problem, wydaje się to logiczne, nie wiem gdzie ja miałam głowę, że takiej podstawowej rzeczy nie ogarnęłam. Co do leków, o narządy się nie martwię, pal licho z tym.

[Schibi]

Hej. Mam pytanie i nie wiedziałam gdzie powinnam szukać odpowiedzi, przypadkiem trafiłam na to forum i wydaje się ono na tyle aktywne, że jest szansa, że ktoś mi odpowie...
Mam na diagnozie głównej, od lekarza, zaburzenie osobowości. Rzecz w tym, że dostaje recepte na dwa neuroleptyki. Nie wiem, czy tak się leczy zaburzenie osobowości?
Myślałam, że leków nie stosuje w takich wypadkach. Czy to aby na pewno dobre podejście? Może ktoś miał podobne doświadczenie?

Nie wiem czy rozsądne jest w twojej sytuacji zażywanie neuroleptyk ponieważ Cię nie znam, co więcej nie jestem lekarzem. Nie wiem też jaki mają wpływ te leki jeśli jesteś zdrowy, a masz "tylko zaburzenie osobowości". Najelpiej poczytaj w internecie, albo zapytaj się bezpośrednio lekarza. Dlaczego takie leki.

[Katak]

Z tego co wyczytałam w google, czasem się je używa, szczególnie przy stanach psychozy czy jakoś tak. Ale nie jest to aż tak częsty typ leczenia tego rodzaju zaburzeń.
Ufam jednak bardziej ludziom na forum, którzy w tym siedzą, niż pojedynczemu artykułowi. No i tak jak mówię, nie jestem w stanie zadać pytania lekarzowi, jest to jakaś irracjonalna blokada, zazwyczaj siedzę i słucham, nic nie powiem od siebie ani o sobie.

[canngurro]

"otworzą jakieś "drzwi" do czegoś czego nie chce czuć i przestane kontrolować ten umysł i ciało"
one niczego nie otwierają, raczej w drugą stronę, wszystko zamykaja odcinajac czlowieka od jego mysli i uczuc. przestaje sie czuc nie tylko bol istnienia ale tez wszystko inne. zagluszaja emocje, stepiaja uczucia..

kiedy jest tyle naturalnych srodkow dzialajacych przeciez podobnie , adaptogeny takie jak ashwagandha, rozeniec gorski, cbd

[canngurro]

na taki metlik w glowie i brak slow jest bardzo dobry sposob. zapisujesz sobie wszystko co chcesz powiedziac i o co chcesz zapytac lekarza, odpowiednio wczesniej na kartce, a na wizycie tylko prosisz o mozliwosc przeczytania tego glosno w punktach. lekarz nie bedzie mial objekcji, a przynajmniej masz pewnosc, ze niczego nie pominiesz. jesli problem jest znacznie powazniejszy to przekaz kartke i niech sobie sam odczyta

mimo wszystko taka blokada slowna moze budzic niepokoj, mnie to wyglada na powazny stan depresyjny ale tez nie jestem lekarzem. zdecydowanie warto porozmawiac z psychologiem, tylko ze ta blokada. w sumie neuroleptyki takie jak sulpiryd podaje sie nawet na autyzm. odpowiednio aktywizuja umysl i czlowiek zaczyna lepiej sie czuc, moze wyrzucic z siebie co mu lezy na watrobie. przy okazji taki lek ma takze dzialanie antydepresyjne. ten akurat prawie nie ma skutkow ubocznych w niskich dawkach.
jezeli dany lekarz nie wzbudza twojego zaufania zawsze mozna skonsultowac sie z innym, nawet prywatnie, nawet przez wizyte telefoniczna

[Katak]

Dziękuję Ci za objaśnienie, tego mi brakowało. Wszystko wydaje się łączyć w całość teraz, już rozumiem jak może to działać. Co do pomysłu z zapisywaniem rzeczy które chce poruszyć na wizycie, to właśnie tak robię, a dokładniej podaje kartkę, nie czytam. Muszę tak robić z każdego typu lekarzem. Pomimo obaw, zaczęłam łykać leki i nie jest na razie tak wiele skutków ubocznych. Mam katar z krwią , a po jednym leku na noc, po dwóch godzinach, coś dziwnego dzieje się z moimi mięśniami, co uniemożliwia mi sen.
Może po dwóch tygodniach minie, teraz mam motywacje po tym czego się dowiedziałam, żeby nie przerywać. Dziękuje za odpowiedzi.

[canngurro]

Wszelkie skutki uboczne niezwlocznie zglaszaj lekarzowi, nawet telefonicznie gdyz to nie sa zarty. wtedy lekarz podejmie decyzje albo o zmniejszeniu dawki albo o zmianie leku na inny

[Catastrophique]

Efektywność leków przy zaburzeniach osobowości jest na poziomie placebo. Twoim największym błędem jest unikanie ludzi i nie robienie niczego aby to zmienić tylko coraz wieksze uciekanie i "zapadanie się w sobie". Samotna nigdy nie będziesz szczęśliwa.

[canngurro]

sporo ludzi samotnych jest bardzo szczesliwych i spelnionych. zalezy od czlowieka i typu osobowosci. jakos tak jest ze laski radza sobie znacznie lepiej z samotnoscia. tylko czasem uciekaja w kariere albo macierzynstwo. faceci maja gorzej, chyba maja wieksze potrzeby. zazwyczaj z samotnosci uciekaja w nalogi i przestaja sobie ze soba radzic. tylko nieliczni potrafia dobrze zyc w pojedynka i w tym sie odnajdywac. dziwnym trafem obecnie staje sie to coraz bardziej popularne podejscie do zycia

tyle slusznych sposobow na zycie ile ludzi na kuli ziemskiej. kazdy inny, a jednak tacy sami. kazdy do szczescia potrzebuje drugiego czlowieka. niektorzy potrzebuja szerszego grona ludzi. jedni to urodzeni samotnicy, inni to typy prorodzinne. jest w czym wybierac i z zalozenia kazdy powinien znalezc kogos dla siebie

czlowiek ktory bedzie postepowal wbrew sobie bo mu kaze jakis randomowy coach z foruma dla osob z problemami psychicznymi raczej nie odnajdzie szczescia, a nawet siebie. kazdy strach jest czyms podyktowany. nie ma leku bez zrodla. wazne by zlokalizowac zrodlo problemu i go wyeliminowac. czasem sie nie da, bo wszyscy sa zazwyczaj jakos ulokowani spolecznie albo rodzinnie. czesto owe wiezy sa prawie nierozerwalne i czasami mocno toksyczne albo nawet destrukcyjne. z takiego zamknietego kola czasem nie ma ucieczki. moze dlatego obecnie tak wiele osob korzysta z pomocy psychiatrow. w sumie to tez swego rodzaju rodzaj ucieczki, tyle ze zalegalizowany i spolecznie akceptowany

[Katak]

Na razie odłożę jeden, mam nadzieje że on jest odpowiedzialny za te skutki uboczne. Co do efektu placebo, to nie martwię się o to tak bardzo, zawsze wychodzę z założenia, że wszystko jest kłamstwem, ale tak czy inaczej próbuje, bo może sama się okłamuje. Jeśli chodzi o unikanie ludzi, starałam się z całych sił to przezwyciężyć, ale nic nie pomaga. Wyjechałam nawet do innego kraju sama, bez języka. Potrafię względnie dobrze komunikować się z ludźmi gdy zależy od tego moje życie, ale w momencie znalezienia pokoju i wynajęcia, całkowicie się odcięłam i zamknęłam się na 2 miesiące do momentu wyczerpania środków. Rozsyłam CV, chociaż nie wyobrażam sobie, że idę do pracy. Ignoruje strach i stawiam się w najróżniejszych sytuacjach, ale ten strach jest irracjonalny, nie ma logicznego podłoża, istnieje i rośnie. Obecnie za sukces uważam, że tu piszę. Podchodzę do siebie jak do pionka na szachownicy, nie martwię się, że wyjdę na idiotkę lub że ktoś mnie skrzywdzi, a mimo wszystko ten dziwny strach, jak by nie mój, wygrywa. Dla tego naprawdę współczuje ludziom, którzy mają lęki i mniej sił do walki z nimi.