Forum - Schizofrenia

Widząc że słyszę głosy i nie mogąc się ich pozbyć wezwałam karetkę, nie chcieli mnie zabrać bo byłam świadoma.
Powiem taki szczególik hehhe wezwałam karetkę i otworzyłam drzwi do mieszkania a sama wskoczyłam do wanny bo wiedziałam, że głosy widząc mnie nagą będą komentować moje ciało. A przy ratownikach nic nie mówiły. Ratownicy nie chcieli mnie zabrać , więc powiedziałam że za 2 h przyjadą w takim razie już po wariatkę. No i zabrali, To była noc.
W szpitalu poszłam w dzień na palarnię i rozmawiałam tam z innymi. Jedna z osób powiedziała że nie pasuję do nich bo jestem normalna. Za 2 h już halucynowałam na oddziale. Miałam schizy i głosy.

nie lepiej brać leki
w możliwie najnizszych dawkach
w szpitalach zalekowują

piotrs pisze: ↑sob lut 05, 2022 9:48 pm nie lepiej brać leki
w możliwie najnizszych dawkach
w szpitalach zalekowują

@piotrs mój opis dotyczył pierwszych doświadczeń z chorobą, potem oczywiście powinno się brać leki. ale ten wątek jest o pierwszym zderzeniu z rzeczywistością schizofrenika.
Jakie ty miałeś ?

Miałem jakoś 11-12 lat gdy po raz pierwszy poszedłem do psychiatry .Po tej wizycie byłem pełny nadzieji i myślałem że moja gehenna się skończy - miałem dostać tabletki które mi pomogą i co najważniejsze pani doktor powiedziała że załatwi mi indywidualny tok nauki pod warunkiem że pójdę do szpitala.No i poszedłem.Do dzisiaj pamiętam to przygnębiające uczucie kiedy matka że łzami w oczach prowadziła mnie do tego szpitala.W szpitalu nie było najgorzej,Byłem tam trzy miesiące ale w każdy piątek rodzina po mnie przyjeżdżała i przywoziła z powrotem w poniedziałek rano.Poza tym że tęskniłem za domem to nawet podobało mi się tam - wygłupy i zabawy z innymi pacjentami to było coś czego nigdy wcześniej nie miałem.Czułem się tam akceptowany .

W końcu byłem wśród swoich

Pierwszy krok w szpitalu psychiatrycznym to oddział dla dzieci i młodzieży. Poważnie chorych psychicznie to było tam może z 3-4 osoby na około 15.
Miałem 17 lat. Jeszcze nie zdiagnozowano f20.0

Gdy już trafiałem do "swirowni" W Hiszpanii to było już grubo... Pasy, zastrzyki ale mimo tego personel miły i dobre relacje z pacjentami.
Teraz już nie boje się szpitala, bo wiem ze Oni są tam, żeby mi pomóc.

25 lat w holandii
to było straszne myslalem ze tak jest na prawde sledza kameruja czytaja mysli
duzo pilem alkoholu i bralem narkotyki
jeszcze ucieklem ze szpitala w amsterdamie na moja niekorzysc

Dziękuję za odpowiedzi, stawiając pytania czyli zakładając jakiś temat jestem ciekawa odpowiedzi, doświadczeń,
Z tego co tutaj dotychczas Was przeczytałam, to nasza choroba jest straszna.
Tak faktycznie jest jak napisał @amigo, że tam w szpitalu chcą nam pomóc,
czy również napisał @Piotrek007 że jesteśmy wśród swoich.
Wiecie, ja czasem jestem w szpitalu jak już nie mam siły , jak już opadam z sił aby funkcjonować w miarę normalnie. Chodzić do pracy, wysypiać się, kontaktować.
Ale postrzegam szpital jak kolejną traumę, boję się go, chociaż chcę iść bo tam jest miejsce na mnie na tamtą chwilę.

Jaskółka, widzisz, taki los schizofreników, że muszą się po szpitalach szlajać, ale jak nie ma innego ratunku to to pomaga, chociaż wspomnienia nie zawsze są po nich poukładane, na pewno w pierwszej fazie choroby bardzo pomagają szpitale, jednak jak się jest z własnej woli, ja nie byłem z własnej, poza tym też uciekłem raz ze szpitala w Bydgoszczy,

Szpital pozwala się odizolować od dużej ilości bodźców, które są na ulicy, w szkole, pracy, środkach transportu. Etc.

Dzięki temu możemy się skupić na zdrowieniu.
Słysząc - szpital psychiatryczny... Wcale nie trzeba myśleć negatywnie to nie to samo co 20-30 lat temu.

Teraz. Przynajmniej U mnie stawia się na terapię, odpowiednie podejście do pacjentów I ich dobro.

amigo pisze: ↑ndz lut 27, 2022 12:04 pm Szpital pozwala się odizolować od dużej ilości bodźców, które są na ulicy, w szkole, pracy, środkach transportu. Etc.

Dzięki temu możemy się skupić na zdrowieniu.
Słysząc - szpital psychiatryczny... Wcale nie trzeba myśleć negatywnie to nie to samo co 20-30 lat temu.

Teraz. Przynajmniej U mnie stawia się na terapię, odpowiednie podejście do pacjentów I ich dobro.

A co jak w domu mam taki klimat jakbym była w sanatorium , natomiast szpital jawi mi się jak pole wojny, ale do szpitala iść trzeba bo tam są specjaliści , bo będzie jeszcze gorzej jak nie pójdę,