Forum - Schizofrenia

Polecam do przeczytania
http://opsychiatrii.pl/psychotropy-powoduja-zaburzenia/

Kiedy nastanie nowa era leczenia chorób psychicznych zostaniemy nazwani ofiarami (it is so sad)

Wurm ,a może istnieje inny prostszy sposób, jest na wyciągnięcie ręki ...tylko my tego nie dostrzegamy...

nie ma innego sposobu trzeba je brac z nimi ciężko bez nich jeszcze gorzej to prawda ze robia papke z mozgu

Zauważyłem że ze wzrostem dawki spada proporcjonalnie IQ.

Czasami są niezbędne leki, szkoda tylko że psychiatrzy serwują końskie dawki, z człowieka robią zombi, wszystko co się dzieje niedobrego podczas leczenia lekarze tłumaczą chorobą nie farmakologią.
Natrafiłam na kilka dokumentów i artykułów w których po poprawie stanu, zaczęto zmniejszać leki, ale tak zazwyczaj jest za granicą, u nas niestety faszerują latami.
Czytałam o wyleczeniu ludzi ze schizofrenii bez udziału chemii, znowu faszerowani medykamentami mieli często nawroty, gorsze rokowania.

W większości psychiatra zbyt mało czasu poświęca pacjentowi, recepta.... następny proszę .........

tak psychiatrzy faszerują końskimi dawkami które wykrecaja człowiek jest warzywkiem ja zaczelem sam się leczyc na tych niższych podtrzymujących da się jakos funkcjonować np. na pozytywne objawy wystarczy 400mg solianu amisanu a nie 1200mg na dobe jak ja bralem pare miesięcy co zniecheca i pacjecii odrzucają nie mowiac o objawach zle leczenie szpitalne to sa dawki na konie zgodze się w rzadkich przypadkach i nikogo nie zaczecam do odrzucania lekow wręcz przeciwnie

Jak nasze środowisko nie opracuje skutecznej metody na tę chorobę to nikt za nas tego nie zrobi.

Łukasz Fairywalker pisze: ↑sob mar 18, 2017 8:36 pm Jak nasze środowisko nie opracuje skutecznej metody na tę chorobę to nikt za nas tego nie zrobi.

Według mnie każdy musi intensywnie poszukiwać swojej indywidualnej metody/swoich indywidualnych metod wyjścia z tej choroby Tak jak ryba złapana w sieć, albo zwierzę w pułapce. Jak się takie stworzenie dostatecznie mocno i wytrwale szarpie to czasem zdarza się, że się uwolni...

Wiara w systematyczną farmakoterapię według wskazań lekarza i do tego jakieś WTZ/ŚDS mogą czasem być drogą po prostu donikąd Psychiatrzy mają dla nas przede wszystkim rutynę, statystyki medyczne i algorytmy postępowania. Tymczasem każdy człowiek jest przecież inny

Hvp2 i inni, jednak wtrącę tu nieco osobistej historii.
Po kilkunastu latach choroby, a ostatnio po kilku latach odstawienia leków i cieszenia się, że miałem (a nie: mam) schizofrenię... zdarzył mi się jednak nawrót, psychotyczny epizod, nieleczony.
Nie wiem, co teraz myśleć o systematycznym braniu leków wg wskazań lekarza. To był już czwarty epizod.
One nawracają. A kolejne zaczynają się podstępnie i potem wiadomo już po fakcie, co to było.
Kiedy wiadomo, że już jesteśmy zdrowi? Po 10-ciu latach brania leków i dobrym samopoczuciu oraz braku objawów psychotycznych przez pewien czas po ich odstawieniu? Okazuje się, że wcale nie.
Nie ma sposobu odróżnienia kilkuletniej remisji od wyzdrowienia? Na tym polega nieuleczalność tej choroby? Na dożywotnim podwyższonym ryzyku? Na tym, że skoro choć raz popadliśmy w psychozę, to świadczy to o tym, że mamy tę skłonność?
Nie chcę popaść w stan psychotyczny, w którym męczę się pod wpływem objawów.
Ale "wyjść z choroby" nie zamierzam - bo niby dokąd?

Według mnie człowiek na niewłaściwie dobranych lekach (co jest nagminne) ma obniżoną energię, witalność, upośledzone zapamiętywanie, upośledzone PRZEŻYWANIE własnego życia, zaburzoną sferę seksualną oraz wolę działania. Dlatego widzę sens ponoszenia ryzyka nawrotu na zaniżonych dawkach lub w ogóle na braku farmakoterapii. Po prostu po to, aby w okresach, kiedy człowiek nie jest po prostu przytruty neuroleptykiem żyć pełniej, barwniej, aktywniej.

Oczywiście nie mam tu na myśli stanów psychotycznych, bo wtedy neuroleptyki faktycznie są niezbędne.

Wielu z chorych nie pracuje i nie uczy się, mogą swój wolny czas ukierunkować na poszukiwania metod na chorobę.
Ja podleczyłem się najsolidniej nostrzykiem żółtym, ale to jest też trucizna tylko o dłuższym działaniu niż neuroleptyki.
Ze swojej strony opracowałem metodę sterowania poczuciem misji tworzącym napęd do działania osoby chorej, wykorzystuje ten mechanizm choroby do rozwoju osobistego.

Mam całkiem dobre leki. I tak zabierają sporo energii, ale mam farta, po długich latach chyba w sumie wreszcie aż tak nie narzekam. Gdyby trochę się postarali i by poprawili te moje, to byłoby fajnie. Z resztą odpowiednie dobranie leków, przy obecnej wiedzy psychiatrii to loteria. Niektórym się udaje, ale trzeba przyznać że na szerokie pasmo problemow psych. dają to samo.

znam osobę która bierze lek podtrzymujący i jest wporządku i normalnie funkcjonuje. Myśle że nie jedną a funkcjonowanie to zależy tez jak kto jest chory i o co chodzi w ogóle i co się chce

zależy wiele od otoczenia i chęci samego siebie czasem nie ma energii by w sobie coś obudzić potrzebujecie spokoju itd. piękna ,ruchu , itd. eh sam nie wiem nie wem najlepiej by otocznie tak robiło btście byli samowystarczlni i świadomi nie zasiedziali . Duże dawki leków nie są dobre uważam

raczej jak najmniejsze powinno się stosować by nie obciążać oraganizmu a na tyle by działały

im wieksza dawka tym więcej skutkow ubocznych pierdolone leki i te pieprzone nudności ja jestem obecnie na 2 razy 200mg amisanu na dobe czasami lęki niepokoje ale nudnoscii sa optymana dawka na objawy pozytywne

piotrs pisze: ↑ndz mar 19, 2017 7:24 pm czasami lęki niepokoje

IMHO lęki i niepokoje są nieodłącznym składnikiem życia psychicznego człowieka
Choćby dlatego że człowiek jest istotą śmiertelną i przecież o tym wie,
a ponadto współczesny świat jest pełen rozmaitych pułapek i niebezpieczeństw,
które - bo i tak się zdarza - bywają gorsze od śmierci nawet.

Trzeba sobie to wszystko we własnym zakresie przemyśleć, przetworzyć
i znaleźć własne sposoby radzenia sobie z takimi lękami i niepokojami.
Sposoby np. psychologiczne i socjologiczne, a nie farmakologiczne.

Ja biorę tylko 150 mg solianu a i tak wydaje mi się to zbyt dużą dawką. Nie odczuwam emocji tak jakbym chciał. Gdybym ślepo słuchał lekarki nadal bym brał pewnie 200 mg solianu na których czułem się jeszcze gorzej i tyłem. Moim zdaniem trzeba w miarę możliwości brać jak najmniejsze dawki leków. To pozwala w miarę normalnie funkcjonować. Dla mnie marzeniem jest obecnie branie tylko 100 mg solianu bo już przez 2 m-ce tak brałem i czułem się naprawdę dobrze. Nie wyobrażam sobie zalekowania mnie dawkami 600 czy 800 mg solianu albo 20 mg olanzapiny tak jak to było w szpitalu.

pawel534 pisze: ↑pn mar 20, 2017 8:08 pm Nie wyobrażam sobie zalekowania mnie dawkami 600 czy 800 mg solianu albo 20 mg olanzapiny tak jak to było w szpitalu.

Oj, tak. 20 mg olanzapiny to synonim zamulenia lekami. Mnie, 17-latka, też tak potraktowano w szpitalu.
Olanzapina zresztą już od 10 mg na dobę usypiała okrutnie.