Czy dziecko może urodzić się zdrowe?

[zainteresowana123]

W takim razie życzę Waszej rodzinie powodzenia i wszystkiego co dobre. No ja miałam pecha w życiu, bo od urodzenia byłam niechcianym dzieckiem, a potem przez lata przechodziłam piekło na ziemi. Fakt, że mam traumę i nie każdy ma tego typu doświadczenia z dzieciństwa. Czasem myślę, że chciałabym mieć dzieci (mam kochającego partnera), ale boję się i chcę się przede wszystkim ogarnąć. Myślę, że może lepiej nie ryzykować, bo co jeśli historia się powtórzy i w jakiś sposób moje dziecko będzie podobnie cierpieć jak ja? Mój partner twierdzi, że to zależy od człowieka. Czy czujesz się na siłach wychować dziecko czy się boisz takiej odpowiedzialności. Moja matka dodatkowo była paranoicznie nadopiekuńcza, a ja nie chciałabym być taka dla swojego dziecka. Niby nie musi tak być, każdy ma wybór jakim chce byc człowiekiem, rodzicem. Jednak czy jest to rzeczywiście osiągalne jeśli pochodzi się z patologii? Nawet o ile chcę żyć normalnie, być dobrym człowiekiem. Mam zdrowego, dobrego partnera, ale nigdy nic nie wiadomo jak się życie potoczy. Czy nie zostanę sama, bo coś się wydarzy, a na rodzinę nie mogę liczyć...

[Zły Kicius_XXL]

To, żeby nasze dziecko miało dobre warunki do prawidłowego rozwoju jest dla nas bardzo ważne. Staramy się nie sprzeczać przy dziecku. Jeśli doszłoby do czarnego scenariusza, to żona jest zabezpieczona finansowo.
Moja szwagierka ma czwórkę małych dzieci, czasem mówi nam czemu nie staramy się o następne. Najlepiej nie odpowiadałbym nic, ale czasem mam chęć powiedzieć żeby się starali o następną czwórkę. Hmm... Kolejne dziecko, to jeszcze większa odpowiedzialność i pochłania więcej uwagi i pieniędzy. Mi jeśli ktoś powie o następnym dziecku to są tylko puste słowa, bo przecież nie będzie on łożył na jego utrzymanie. Ja w ogóle nikogo nie namawiam na dziecko, bo to nie jest moją misją. Moja szwagierka sobie radzi z czwórką dzieci, bo jest bardziej obojętna i ma jej kto pomóc, nam już jest z tym gorzej.
Zainteresowana123 to co piszesz świadczy o tym że jesteś bardzo rozsądna i odpowiedzialna. Chciałabyś dać swojemu dziecku to co najlepsze, jednak dla dobra dziecka boisz się je sprowadzić na świat. Życie może okazać się mniej łaskawe i nie życzyłbym ci żebyś kiedyś została sama z dzieckiem.
Znam historie w gronie swoich znajomych gdzie mieli trudne dzieciństwo, wręcz patologiczne a gdy założyli rodzinę już od wiele lat żyje im się fajnie.
Tobie życzę, jakkolwiek sobie ułożycie życie by układało wam się dobrze, byście żyli szczęśliwie.

[pantr]

Kicius_XXL: Miałem przyjemność oglądać zdjęcia Twojej pociechy i wygląda ona na radosną, pełną wigoru dziewczynę. Jedyne o co bym na Twoim miejscu zadbał, to żeby dziecko nigdy nie czuło się niewysłuchane. Rozmawiajcie najczęściej jak się da, bo zdrowe relacje to podstawa zdrowia psychicznego.

Pozdrawiam
pantr

[bogdan]

Jedyne o co bym na Twoim miejscu zadbał, to żeby dziecko nigdy nie czuło się niewysłuchane.

Gdzieniegdzie w wywiadach, właśnie to się przewijało jako wspólna oś u ludzi ze schizofrenią. Przynajmniej ja takie wrażenie odniosłem. Zgadzam się.

[Zły Kicius_XXL]

Dzięki za cenną uwagę. Mojej trzyletniej córce praktycznie nie zamyka się buzia(jak to u kobiety) Ciągle do mnie mówi, pyta. Zna słowa, proszę, dziękuję, przepraszam i je używa. Staram się z nią rozmawiać jak to tylko możliwe i odpowiadam na pytania. Dosyć dużo czasu spędzam z córką, bo jestem na zwolnieniu lekarskim. W domu jest rozbrykana ale jeśli idziemy do kogoś, kogo nie zna a tam ktoś się o coś ją zapyta, córka nie jest impulsywna, tylko zastanowi się, pomyśli i sprawia taką rozważną.
Mam wielką cierpliwość do dzieci, ale małe dzieci też potrafią badać na ile mogą sobie pozwolić. Raz chce, by do niej mówić a raz mówi mi cicho! Sam kiedyś powiedziałem do niej cicho! Ale to tylko raz kiedy rozmawiałem ze swoim wspólnikiem przez telefon a potem miałem wyrzuty. Muszę cały dzień chodzić za nią z pokoju do pokoju i bawić się z nią. Ciągle mnie woła "choć tato" Teraz jest pięknie, tylko trzeba być wytrzymałym.
Z moim ojcem mało rozmawiałem w dzieciństwie, nie były to jakieś złe relacje, ale sobie nie pogadaliśmy tak po koleżeńsku.

[zainteresowana123]

Jedyne o co bym na Twoim miejscu zadbał, to żeby dziecko nigdy nie czuło się niewysłuchane.

Gdzieniegdzie w wywiadach, właśnie to się przewijało jako wspólna oś u ludzi ze schizofrenią. Przynajmniej ja takie wrażenie odniosłem. Zgadzam się.

U mnie to samo. Byłam zaniedbanym psychicznie/emocjonalnie dzieckiem. Nikt nigdy ze mną nie rozmawiał tak jak normalni ludzie rozmawiają ze swoją pociechą. Kiedy prowadzisz dialog z dzieckiem, sprawiasz, że czuje się ważne i lepiej się rozwija.

[pantr]

Jedyne o co bym na Twoim miejscu zadbał, to żeby dziecko nigdy nie czuło się niewysłuchane.

Gdzieniegdzie w wywiadach, właśnie to się przewijało jako wspólna oś u ludzi ze schizofrenią. Przynajmniej ja takie wrażenie odniosłem. Zgadzam się.

U mnie to samo. Byłam zaniedbanym psychicznie/emocjonalnie dzieckiem. Nikt nigdy ze mną nie rozmawiał tak jak normalni ludzie rozmawiają ze swoją pociechą. Kiedy prowadzisz dialog z dzieckiem, sprawiasz, że czuje się ważne i lepiej się rozwija.

W moim odczuciu dzieci czują więcej niż dorośli. Innymi słowy dorosły człowiek kieruje się umysłem, a dziecko sercem. Młody człowiek nie potrafi nazwać niektórych emocji (często silnych), często reaguje płaczem. Ważne, żeby rodzic, czy inna bliska osoba okazała akceptację dla wszelkich, znajdujących się w fazie rozkwitu cech dziecka. To daje poczucie bezpieczeństwa.

[zainteresowana123]

Gdzieniegdzie w wywiadach, właśnie to się przewijało jako wspólna oś u ludzi ze schizofrenią. Przynajmniej ja takie wrażenie odniosłem. Zgadzam się.

U mnie to samo. Byłam zaniedbanym psychicznie/emocjonalnie dzieckiem. Nikt nigdy ze mną nie rozmawiał tak jak normalni ludzie rozmawiają ze swoją pociechą. Kiedy prowadzisz dialog z dzieckiem, sprawiasz, że czuje się ważne i lepiej się rozwija.

W moim odczuciu dzieci czują więcej niż dorośli. Innymi słowy dorosły człowiek kieruje się umysłem, a dziecko sercem. Młody człowiek nie potrafi nazwać niektórych emocji (często silnych), często reaguje płaczem. Ważne, żeby rodzic, czy inna bliska osoba okazała akceptację dla wszelkich, znajdujących się w fazie rozkwitu cech dziecka. To daje poczucie bezpieczeństwa.

Właśnie poczucie bezpieczeństwa jest kluczowe! Pamiętam, że nigdy nie miałam tego poczucia bezpieczeństwa, a jako nastolatka zaczęłam czuć wręcz zagrożenie ze strony innych w tym od najbliższej rodziny. Matka nie dość, że mnie i rodzeństwo sama wychowywała, to w dodatku nigdy się nie leczyła. Jak jej stan się pogorszył diametralnie, że przestała chodzić do pracy i wariowała, nie było spokoju w domu. Nie miałam w NIKIM oparcia, nawet w rodzeństwie, które mnie niszczyło, znęcało się od kiedy byłam malutka(starsze rodzeństwo). W końcu w wieku 17 lat sama zwariowałam. To wszystko zawdzięczam mojej rodzinie, nikomu innemu.

[Walet Pikowy]

Ja nigdy nie będę miał dzieci,żony,rodziny po co ja żyję:(

[lmp]

Ja nigdy nie będę miał dzieci,żony,rodziny po co ja żyję:(

Żyj dla siebie, spelniaj marzenia, polecam mgtow i maksa stirnera

[pantr]

Właśnie poczucie bezpieczeństwa jest kluczowe! Pamiętam, że nigdy nie miałam tego poczucia bezpieczeństwa, a jako nastolatka zaczęłam czuć wręcz zagrożenie ze strony innych w tym od najbliższej rodziny. Matka nie dość, że mnie i rodzeństwo sama wychowywała, to w dodatku nigdy się nie leczyła. Jak jej stan się pogorszył diametralnie, że przestała chodzić do pracy i wariowała, nie było spokoju w domu. Nie miałam w NIKIM oparcia, nawet w rodzeństwie, które mnie niszczyło, znęcało się od kiedy byłam malutka(starsze rodzeństwo). W końcu w wieku 17 lat sama zwariowałam. To wszystko zawdzięczam mojej rodzinie, nikomu innemu.

U mnie było o tyle fajnie, że przez okres kilkunastu lat u mnie w domu było normalnie. Były wspólne wyjazdy na wakacje, granie z ojcem i kolegami w piłkę, wygłupy z siostrą, odrabianie lekcji z mamą. Później wszystko stopniowo zaczęło się walić, ale na razie nie chcę wchodzić w szczegóły. Najważniejsze to uznać, że punktem wyjścia wszelkich zmian jest rozprawienie się z przeszłością. Możesz to zrobić na dwa sposoby. Zaakceptować teraźniejszość i odpuścić to co było, albo analizować minione wydarzenia szukając odpowiedzi na pytanie, dlaczego Twoje życie wygląda tak jak wygląda. Wybór jest Twój.

[Zły Kicius_XXL]

Krzywdy doznane w dzieciństwie najtrudniej zapomnieć i pogodzić się z nimi. Trauma pozostaje na całe życie.
Wprawdzie nie jestem pewny 100% tego co napisałem bo w zasadzie miałem dobre i szczęśliwe dzieciństwo. Dopiero jak zachorowałem zaczęły na mnie zsyłać się rożne nieszczęścia, przykrości i boleści.

[lmp]

Krzywdy doznane w dzieciństwie najtrudniej zapomnieć i pogodzić się z nimi. Trauma pozostaje na całe życie.
Wprawdzie nie jestem pewny 100% tego co napisałem bo w zasadzie miałem dobre i szczęśliwe dzieciństwo. Dopiero jak zachorowałem zaczęły na mnie zsyłać się rożne nieszczęścia, przykrości i boleści.

gowno prawda polecam poczytac o amnezji dzieciecej

[Zły Kicius_XXL]

gowno prawda polecam poczytac o amnezji dzieciecej

Będę wdzięczny, gdy Ty opowiesz o tym. Odsyłanie mnie do czegoś tam niewiele wyjaśnia.

[Zły Kicius_XXL]

Charakter dziecka kształtuje się od dziecka. Jeśli dziecko nie zaznało miłości, nikt mu nie okazał serca to i jego serce stwardniało

[zainteresowana123]

Krzywdy doznane w dzieciństwie najtrudniej zapomnieć i pogodzić się z nimi. Trauma pozostaje na całe życie.
Wprawdzie nie jestem pewny 100% tego co napisałem bo w zasadzie miałem dobre i szczęśliwe dzieciństwo. Dopiero jak zachorowałem zaczęły na mnie zsyłać się rożne nieszczęścia, przykrości i boleści.

gowno prawda polecam poczytac o amnezji dzieciecej

Właśnie ja niektórych rzeczy na temat swojego wczesnego dzieciństwa dowiedziałam się od dalszej rodziny. Nie pamiętam niektórych wydarzeń, ale pamiętam wiele innych

[Zły Kicius_XXL]

Ja pamiętam swoje dzieciństwo od 4+
Pamiętam gdy się przeprowadziliśmy do nowego domu w wieku czterech lat. Pamiętam co wtedy czułem.
Pamiętam swoje większe i mniejsze doznania, przeżycia. Nie byłem krzywdzony a też problemów nie sprawiałem. Byłem spokojnym i grzecznym chłopcem. Jednym słowem moje dzieciństwo było dobre.

[lmp]

gowno prawda polecam poczytac o amnezji dzieciecej

Będę wdzięczny, gdy Ty opowiesz o tym. Odsyłanie mnie do czegoś tam niewiele wyjaśnia.

wygoogluj sobie

[Zły Kicius_XXL]

Opowiedz o tym co myślisz na ten temat. Chcę poznać Twój punkt widzenia i go przeanalizować.

[lmp]

Opowiedz o tym co myślisz na ten temat. Chcę poznać Twój punkt widzenia i go przeanalizować.

pff
amnezja dziecieca znaczy ze sie nie pamieta naturalnie pewnego okresu w dziecinstwie wczesnym
tylko tyle