SZPITAL TO OSTATECZNOŚĆ !

[anonim_xd]

Witam !
Jak w temacie szpital to dla mnie ostateczność !
Byłem 5 razy i nigdy więcej !
Jak jest źle to lepiej udać się do lekarza do Poradni Zdrowia Psychicznego dwa razy w miesiącu tylko trzeba być szczerym z lekarzem, to jest podstawą leczenia.
Jeżeli chodzi o mnie to za każdym razem w szpitalu moje samopoczucie było dramatyczne, nie mogłem jeść, nie mogłem spać, byłem bardzo nerwowy...
Czułem się gorzej niż w domu.
Kończąc powtarzam wystarczy leczenie ambulatoryjne, przekonałem się sam na sobie.

Pozdrawiam

[kotek]

Ja nie leżałem w szpitalu i bałbym się leżenia w nim (np. elektrowstrząsów, zastrzyków, faszerowania lekami, efektów ubocznych leków psychotropowych, agresji ze strony innych pacjentów czy personelu - mam nadzieję, że takie rzeczy nie spotykają pacjentów). Dziś dostałem skierowanie na obserwację do szpitala psychiatrycznego z podejrzeniem schizofrenii, na jakiejś karcie psychiatra coś napisał o F20.0 (schizofrenia paranoidalna) - ale może to było tylko rozpoznanie wstępne czy podejrzenie. Leżeć w szpitalu bym nie chciał, ale ze mną jest naprawdę źle. Stanąłem w miejscu, jeśli chodzi o kwestię edukacji. Boję się powiedzieć rodzinie o skierowaniu do szpitala psychiatrycznego. Ale może po tej obserwacji coś zmieni się na lepsze. W domu "niezbyt konstruktywne" rzeczy robię. Mógłbym spędzić z tydzień w szpitalu.

[Gehenna]

Ja czasem tęsknię za szpitalem. Kiedy jestem zmęczona i chciałabym odpocząć od wszystkich przyziemnych zmartwień.
Ole ten kij ma też drugi koniec.

[Unknown]

Szpitale psychiatryczne to miejsca gorsze niz wiezienia, gdyby ktos potraktowal wiezniow jak psychiatrzy i personel pacjentow to zaraz bylaby afera na caly kraj lub nawet na swiat o lamaniu praw czlowieka - torturach psychofizycznych na skazancach i wysokie odszkodowania dla nich za wyrzadzone 'lekami' krzywdy.

[jojo]

Szpitale psychiatryczne to miejsca gorsze niz wiezienia...

Taa, Unknown, nie dajesz sobie spokoju ze swoją propagandą anty-psychiatryczną, mimo że jest niezgodna z regulaminem.

Tak się składa, że szpitale psychiatryczne są potrzebne, bo do nich trafiają osoby w stanie ostrej psychozy, które straciły z jej powodu kontakt z otoczeniem i zagrażają same sobie. Wbrew temu co piszesz, osoba zdrowa nie trafi tam wielokrotnie.

Gdybym w 2012 roku za pierwszym razem nie trafiła do szpitala, to zapewne nie byłoby mnie wśród żywych lub uległabym wypadkowi, bo chodziłam w nocy po ulicy, bez żadnych elementów odblaskowych i przechodziłam przez ulicę, nie zważając na poruszające się samochody, bo uroiłam sobie, że jak jakieś auto we mnie uderzy, to nic mi się nie stanie.

Tak, uważam że szpital to ostateczność i to nie jest przyjemne miejsce, zwłaszcza oddział zamknięty, bo tam nie patyczkują się z pacjentem.

[Walet Pikowy]

Jojo ja ostatnio w szpitalu bylem na swoich warunkach,decydowalem jakie leki moge przyjmowac,a ktore nie chce.Nie mogli mi dawac zastrzykow,bo musieli miec moja zgode nawet te uspakajace.Pod tym wzgledem bylem uprzywilowany.Lekarz tylko powiedzial przyszedl pan do hostelu i jest pan zdrowy.Po dwoch tygodniach nie wytrzymalem i wyszedlem z tego sanatarium.Dodam,ze mialem laptop z dostepem do internetu jako jedyna osoba.

[anonim_xd]

Nie wiem jak jest w pozostałych szpitalach ale w tym co ja byłem to atmosfera delikatnie mówiąc była ogólnie dobijająca ale wydaje mi się, że w większości szpitali tak jest.
Zero szacunku do pacjenta ze strony personelu, lecz zdarzały się osoby, które miały podejście do pacjentów ale była to garstka osób, mógłbym policzyć na palcach jednej ręki...
Najbardziej co mnie dziwi to jest to, że jeżeli pacjent zgłasza się do szpitala dobrowolnie bo potrzebuje pomocy medycznej, a po paru dniach stwierdza, że jednak chce opuścić szpital na własne żądanie to jest niestety problem z opuszczeniem mimo to, że nie zagraża sobie jak i innym czyli otoczeniu.
Potrzebna jest zgoda opiekuna mimo, że pacjent jest pełnoletni.
Jestem ciekaw jak ma się do tego Rzecznik Praw Pacjenta.

Pozdrawiam !

[Walet Pikowy]

Mi lekarz doradzal bym sie wypisal.

[Unknown]

Jojo, zakoncz szerzenie tej bio-psychiatrycznej propagandy, bo poprostu niedobrze sie robi jak sie czyta twoje poglady o nieuleczalnych 'schorzeniach wymagajacych dozywotniego leczenia' oparte wylacznie na wlasnych doswiadczeniach lub opinii twojego pseudomedyka. Daruje sobie tym razem wyjasnienie znaczenia slowa 'propaganda', i tak by nie trafilo do osob pro-lekowych, ktore z braku argumentow w dyskusji probuja wprowadzac cenzure.

[jojo]

Jojo, zakoncz szerzenie tej bio-psychiatrycznej propagandy, bo poprostu niedobrze sie robi jak sie czyta twoje poglady o nieuleczalnych 'schorzeniach wymagajacych dozywotniego leczenia' oparte wylacznie na wlasnych doswiadczeniach lub opinii twojego pseudomedyka.

Tak się składa, że ja nie szerzę żadnej propagandy. Piszę prawdę, kierując się nie tylko moimi doświadczeniami, ale także tym co spotkało osoby aktywne na tym forum, oraz spotkane przeze mnie w realu.

Ja nie manipuluję faktami, nie kłamię, nie wzbudzam skrajnych emocji- co jest typowe dla Ciebie.

I nikogo nie obrażam, w przeciwieństwie do Ciebie... Osób z wieloletnim wykształceniem nie nazywam pseudo-medykami. Wiem, że oni pomagają chorym, którzy nierzadko dzięki zastosowanemu leczeniu mogą dojść do siebie i wyjść ze szpitala, zamiast tkwić tam dożywotnio.

Dwa razy jak trafiłam do szpitala psychiatrycznego byłam w takim stanie, że wymagałam hospitalizacji... Za trzecim razem zawiniła szpitalna psychiatra, która przesadziła z dawkowaniem mi solianu i przez nią miałam natrętne myśli i związane z nimi lęki, przez które trafiłam do szpitala, gdzie oczywiście jeszcze zwiększyła mi dawkowanie, przez co czułam się jeszcze gorzej.

Taa, poza tym uważam że leczenie schizofrenii może być wieloletnie, albo dożywotnie.

Uważam, że hospitalizacja powinna być tylko w ostateczności, kiedy chory nie może już znieść wyniszczających objawów choroby, albo radykalnie chce zmienić leczenie.

[kotek]

Ja się boję hospitalizacji. Boję się niewygód z nią związanych. Mam zawiłą sytuację. Wolałbym jakąś banalną pracę niż leżenie w szpitalu psychiatrycznym. Boję się efektów ubocznych leków psychotropowych. Nie chcę nie ukończyć drugiego etapu studiów (brakuje mi pracy dyplomowej). Z drugiej strony nie wyobrażam sobie zbytnio życia bez jakiegoś większego niż lekki stopnia niepełnosprawności. Dla mnie taryfa ulgowa jawi się jako coś bardzo ważnego, a jej brak dla osób takich jak ja jawi mi się jako coś bardzo szkodliwego.

[Unknown]

Znam twoja historie 'leczenia', pisalas juz o tym setki razy. Nie jestem jak ty i tobie podobni. Prosilabym abys sprawdzila sobie w slowniku znaczenie slowa propaganda, poniewaz uzywajac go jako 'argument' w dyskusji tylko sie osmieszasz, a pomawiajac mnie o wlasna chorobe psychiczna obrazasz mnie - ja nie odnosze sie w ten sposob do uzytkownikow forum.

[jojo]

Uważam że jak pierwszy raz w życiu trafiłam do szpitala, w 2008 roku, to źle mnie leczyli. Bo załatwili mnie na kilka tygodni, a może na ponad miesiąc haloperidolem.

Kotek, czy bierzesz jakieś leki? A może miałeś tylko jeden epizod psychotyczny i nie grozi Ci nawrót?

W szpitalach psychiatrycznych nie cierpię zależności od innych, oraz tego że lekarze dla szybszego efektu, podają choremu często zbyt duże dawki leków, oraz wyciągają pochopne wnioski, na siłę doszukując się czasem już nieistniejących objawów psychotycznych.

Na szczęście dobrze reaguję na leczenie i w 2012 roku w szpitalu trzymali mnie ponad miesiąc.

Jednak będę grzecznie brać leki, zwłaszcza że wiem, że jestem chora i mam nadzieję, że w przyszłości nie wyląduję w szpitalu... Zwłaszcza że w jednym byłam dwa razy pod rząd i nie chcę tam trafić po raz trzeci...

[Unknown]

Psychiatrzy w zasadzie niczego innego nie robia niz pomawianie o nieistniejace 'choroby' oraz tego ze 'wyciągają pochopne wnioski, na
siłę doszukując się czasem już
nieistniejących objawów
psychotycznych', moga nawet potraktowac skrajnie 'zalekowanego' pacjenta, u ktorego wywolali 'leczeniem' katatonie, elektrowstrzasami uszkadzajac przy tym mozg - w sumie to masz szczescie, ze cie to nie spotkalo, choc bylo blisko...

[kotek]

Kotek, czy bierzesz jakieś leki? A może miałeś tylko jeden epizod psychotyczny i nie grozi Ci nawrót?

Biorę 10 mg paroksetyny na dobę (niewielka dawka). Lek na natręctwa (które też miałem zdiagnozowane), nie na schizofrenię. Dla mnie w życiu kwestie religijne są bardzo problematyczne. Mam też diagnozę z grona całościowych zaburzeń rozwojowych (uważam, że słusznie i że to dobrze, że mam i taką diagnozę). Około rok temu dostałem diagnozę zaburzeń schizotypowych (F21), a to przynajmniej teoretycznie coś "mniejszego" niż schizofrenia.

Moje problemy mają charakter przewlekły i już w dzieciństwie nie byłem normalny. Nie miałem magicznego myślenia, idei wielkościowych czy prześladowczych, gdy byłem małym dzieckiem. Ale ze względu na, jak to mówiła katolicka babcia, strach przed betoniarką, byłem u bioenergoterapeuty chyba nawet zanim poszedłem do zerówki. Wizyty u bioenergoterapeuty mogły zwiększyć wpływ demonów w moim życiu, a babcia chyba do dziś nie widzi w nich niczego złego. W wieku 6 lat stwierdzono, że mam "zaburzenia emocjonalne". Nie stwierdzono całościowego zaburzenia czy choroby psychicznej.

W gimnazjum miałem sporo "magicznych natręctw". W liceum dostałem diagnozę zespołu Aspergera i zaczęły się moje wizyty u psychiatry i branie leków. Dopiero w 2015 r. wyrobiłem sobie orzeczenie o niepełnosprawności i jesienią tamtego roku przyznano mi też rentę socjalną na rok (za pierwszym razem). Nie leżałem w szpitalu psychiatrycznym ani razu, nie uczęszczałem też do specjalnej szkoły. Nie mam życia zawodowego. Posiadanie przyjaciół zbytnio mnie nie interesuje, żyję w swoim świecie. Moja natura niestety ma pociąg do płci przeciwnej, ale dopuszczenie do małżeństwa, prokreacji czy rodzicielstwa kogoś takiego jak ja wygląda zdecydowanie nieodpowiedzialnie.

[jojo]

Unknown, fakt, miałam wielkie szczęście, że tamtym konowałom moja Mama zwróciła uwagę na inne skutki uboczne... Bo znając moje szczęście, skutkiem elektrowstrząsów mogłyby być np. zaburzenia pamięci.

Ok, mam żal do psychiatry, który ,,leczył" mnie haloperidolem, a wcześniej jakimiś nieskutecznymi ,,cukierkami".

To przez niego i jego mamusię ordynatorkę nie zgadzałam się z moją diagnozą i po trzech latach odstawiłam leki, za zgodą mojego obecnego psychiatry... Diagnoza się potwierdziła i muszę brać leki... Mówi się trudno...

Kolejną wadą szpitali jest to, że jak ktoś od dwudziestu lat bierze ten sam lek, jak np. niejaka Krysia i wciąż jest chory, to nadal mu to samo przepisują... A równie dobrze mógłby brać witaminki...

Żałuję, że jak w 2012 roku trafiłam do szpitala, to chyba nie bawili się w stawianie mi diagnoz.

Kotek, też w dzieciństwie byłam chora... Miałam omamy słuchowe i urojenia religijne, wielkościowe, oraz prześladowcze... Dobrze, że nie masz F20, chociaż zapewne i tak nie jest Ci lekko. Zdrówka Ci życzę i powodzenia na studiach.

[kotek]

Dziękuję za życzenia. Myśli przypominające urojenia religijne, wielkościowe i prześladowcze to u mnie występują w nie takiej małej ilości. Moja mentalność "jakby zbuntowała się" przeciw religiom. "Żyje w swoim świecie", jestem ewidentnie inny. Rodzina nie zdaje sobie sprawy z powagi moich problemów. Nie chcę iść do szpitala. Chociaż mam niski poziom funkcjonowania raczej. Nie o to chodzi, aby leżeć w szpitalu, ale o to, aby nie być ofiarą systemu. Uważam, że ktoś taki jak ja mógłby mieć rentę socjalną na stałe i (co najmniej) umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe. Praca dla kogoś takiego ma funkcję leczniczą, porządkującą życie, dla mojej nędznej natury widzenie w pracy źródła utrzymania to coś, co czyni życie gorszym, coś, co zwiększa ryzyko bycia zezłoszczonym czy smutnym. Moja mentalność wyznaje "logikę wygody i beztroski", "nienawidzi" wyzwań. Nienawidzi bólu i trudu. Nie wyglądam na kogoś wielkiego, tylko na "dno z drabiny ludzkiej", bo nawet "cierpieć porządnie nie umiem". Osoba z głęboką niepełnosprawnością intelektualną może dużo cierpieć przez swoje ograniczenia i wymaga stałej pomocy. Ja mam lepiej. Wiele prostych czynności potrafię wykonać. Już poroniony płód może mi się jawić jako ktoś wyższy ode mnie, bo on nie zaznaje wygody i beztroski, tylko umiera w łonie matki, nie znając przyjemności związanej np. ze smacznymi pokarmami czy napojami czy pięknymi krajobrazami.

[Amannn]

Zdarzają się osoby które same zgłaszają się do szpitala bo np mają głosy lub miały paranoję. Gros jednak jest wbrew swojej woli i postrzega szpital jako torturę.