Choroby mentalne czyli I can't get no satisfaction

[Kamil Kończak]

Czy nie wydaje się Wam, że choroby mentalne przypominają życie hedonisty, który przekroczył już wszelkie możliwe progi w szukaniu przyjemności? Tak, że nic nie jest w stanie go pobudzić, dać mu satysfakcji?
Dlaczego schizofrenicy tak rozpaczliwie tej przyjemności szukają uciekając od bólu? A może to jest jakaś lekcja do przerobienia? Poczuć ból. Wiadomo przecież, że kiedy od niego uciekamy próbując wymusić myślą pożądaną reakcję ciała negatywne odczucia zamiast się zmniejszać - zwiększają się. Może warto spróbować zmienić swój sposób życia, reagowania - na taki w którym nie będzie się szukało stymulantów, umysł nie będzie wciąż wybiegał do świata zewnętrznego? Tak aby właśnie tej przyjemności nie szukać, starać się niczego nie kontrolować - nie wybiegać w przyszłość, może tym bardziej ona przyjdzie jeśli nie będziesz o niej permanentnie myślał. Może nie przyjemność ale spokój wewnętrzny, który sprawi, że w końcu wrócą uczucia.

Odpowiedz sobie więc na kilka pytań : czy często się nudzisz, czy często czujesz napięcie wewnętrzne, jesteś sfrustrowany, że wydarzenia nie przebiegają tak jak to sobie wymarzyłeś, często zadajesz sobie pytanie : co ja mam robić w tej chwili? Bynajmniej nie mam pretensji do bycia psychologiem - tak mi się tylko nasunęło. Kiedy człowiek cały czas biegnie w końcu musi się zatrzymać.

[przegłosowany]

Czy nie wydaje się Wam, że choroby mentalne przypominają życie hedonisty, który przekroczył już wszelkie możliwe progi w szukaniu przyjemności? Tak, że nic nie jest w stanie go pobudzić, dać mu satysfakcji?

Nom, Kamilu, normalnie doświadczyłem wszystkiego. Byłem hedonistą otwartym na wszystko. Zawiodłem się. Dlatego teraz cierpię. Bo się okazało, że jak jest się tak otwartym na wszystkie doznania hedoinstą, to te doznania, na które się jest otwartym tak bardzo mocno w roli hedonisty, mogę być rozczarowujące. Bo inni nie są tak samo otwarci. Dlatego, walisz głową w mur, jako hedonista, a później no cóż, wybierasz inną szkołę greckiego myślenia, stoicyzm, cynizm, epikureizm (jak masz jeszcze epę) itd. ;D

[Unknown]

Did I ever tell you the definition of "Insanity"?

[Niemamnie]

Kiedy człowiek cały czas biegnie w końcu musi się zatrzymać.

Najcenniejsze zdanie w całym tekście, uczę się cieszyć rzeczami prostymi.

[farnkensztajn]

Nom, Kamilu, normalnie doświadczyłem wszystkiego.

normalnie

[prawda_o_psychiatrii]

Czy nie wydaje się Wam, że choroby mentalne przypominają życie hedonisty, który przekroczył już wszelkie możliwe progi w szukaniu przyjemności? Tak, że nic nie jest w stanie go pobudzić, dać mu satysfakcji?
Dlaczego schizofrenicy tak rozpaczliwie tej przyjemności szukają uciekając od bólu? A może to jest jakaś lekcja do przerobienia? Poczuć ból. Wiadomo przecież, że kiedy od niego uciekamy próbując wymusić myślą pożądaną reakcję ciała negatywne odczucia zamiast się zmniejszać - zwiększają się. Może warto spróbować zmienić swój sposób życia, reagowania - na taki w którym nie będzie się szukało stymulantów, umysł nie będzie wciąż wybiegał do świata zewnętrznego? Tak aby właśnie tej przyjemności nie szukać, starać się niczego nie kontrolować - nie wybiegać w przyszłość, może tym bardziej ona przyjdzie jeśli nie będziesz o niej permanentnie myślał. Może nie przyjemność ale spokój wewnętrzny, który sprawi, że w końcu wrócą uczucia.

Odpowiedz sobie więc na kilka pytań : czy często się nudzisz, czy często czujesz napięcie wewnętrzne, jesteś sfrustrowany, że wydarzenia nie przebiegają tak jak to sobie wymarzyłeś, często zadajesz sobie pytanie : co ja mam robić w tej chwili? Bynajmniej nie mam pretensji do bycia psychologiem - tak mi się tylko nasunęło. Kiedy człowiek cały czas biegnie w końcu musi się zatrzymać.

Rzeczywiście coś w tym jest, ale ja bym wszystko zwalił na psychotropy. To one sprawiły, że zobojętniał mi świat - nic mnie już nie rusza. W czasie psychozy/schizofrenii świat nie był obojętny, a wręcz nadmiernie ważny i stymulujący.

[Kamil Kończak]

Dlatego pisałem ogólnie o chorobach mentalnych - w sumie bardziej o depresji. Ale te stany nie towarzyszą tylko jej. Ludzie generalnie za bardzo szukają stymulantów, przyjemności, uciekając od tego co niewygodne.

[prawda_o_psychiatrii]

Dlatego pisałem ogólnie o chorobach mentalnych - w sumie bardziej o depresji. Ale te stany nie towarzyszą tylko jej. Ludzie generalnie za bardzo szukają stymulantów, przyjemności, uciekając od tego co niewygodne.

Myślałem, że mówisz o problemie braku odczuwania przyjemności przy schizofrenii. Za to odpowiedzialnością obarczyłbym leki, po których nic już nie smakuje.

W samych przyjemnościach chyba nie ma nic złego (słoneczny dzień, hobby, przyjaciele, rozwój, etc.), o ile się zna ich naturę, nie przywiązuje się do tego nadto i wie, że się mają swoje końce i początki (takie zen trochę)...

Ja z tym nie miałem problemu, natomiast teraz przy skrajnym braku dopaminy i co za tym idzie dysfunkcji układu nagrody to dopiero jestem w tarapatach.

[Unknown]

Ja z tym nie miałem problemu, natomiast teraz przy skrajnym braku dopaminy i co za tym idzie dysfunkcji układu nagrody to dopiero jestem w tarapatach.

Możesz przecież wziąć leki o odwrotnym działaniu niż neuroleptyki. http://en.wikipedia.org/wiki/Dopaminerg ... _and_drugs

[Kamil Kończak]

No ale to są już praktycznie narkotyki Schizo.

[prawda_o_psychiatrii]

Ja z tym nie miałem problemu, natomiast teraz przy skrajnym braku dopaminy i co za tym idzie dysfunkcji układu nagrody to dopiero jestem w tarapatach.

Możesz przecież wziąć leki o odwrotnym działaniu niż neuroleptyki. http://en.wikipedia.org/wiki/Dopaminerg ... _and_drugs

kokę

[Unknown]

Prekursorzy lub agoniści dopaminy na PD (parkinsona).