Obsesja śmierci

[wini]

Ja się nie boję śmierci...wiem że czeka mnie SZCZĘŚCIE i MIŁOŚĆ po tamtej stronie życia. Bóg jest MIŁOŚCIĄ.
W psychozach miałam takie piękne "objawienia", doznałam wielu tajemnic, przed oczami rysowały mi się takie piękne wizje, to było coś pięknego...
czułam od Boga łaski, że doznaje czegoś szczególnego, zbliżam się do nieba, dotykam, widzę...
Nie zapomnę tego do końca życia ...

[małomówiąca]

Ale z drugiej strony, jeśli na Niebo trzeba sobie zasłużyć, to skąd ta pewność? Skąd pewność, że na pewno po śmierci czeka miłość i szczęście? Skąd wiadomo, jakimi kryteriami będzie kierował się Bóg przy wrzucaniu ludzi do Piekła, Nieba i Czyśćca? Skąd wiadomo, że było się wystarczająco dobrym człowiekiem, żeby trafić wprost w krainę szczęśliwości? Czy to nie zwykła pycha, zakładać, że właśnie tam się trafi? Równie dobrze mogą czekać na nas cieplutkie kociołki i rozpalone węgle

[Petruccio]

Mi się wydaje, że KAŻDA, każdziutka dusza trafi do czyśćca, tylko każda na inny okres czasu - w zależności, ile czasu potrzebuje na zbawienie.

[wini]

A mnie się wydaje że jedni pójdą od razu do nieba/ bo im Bóg przebaczy grzechy / a inni będą w czyścu... a jeszcze inni w ogóle nie ujrzą Boga, bo ich piekło pochłonie.
Ja się staram żyć zgodnie z nauką kościoła, iść właściwymi ścieżkami, choć błędów się nie wypieram, no bo cóż --> człowiek jest istotą grzeszną i czasami słabą.

[kinna]

W trakcie psychozy raz zrobiłam taki rytuał, nie pamiętam co mnie skłoniło do tego, że wlazłam do środka łóżka (wcześniej je jeszcze obchodziłam w jakimś celu haha) i niby to łóżko miało symbolizować trumnę Tak na niby umarłam. Potem wyszłam. W każdym razie znacznie mniej obecnie myślę o śmierci (może też dlatego, że niezmiernie dużo o niej myślałam w trakcie psychozy). Przedtem myślałam dużo, bo przeżywałam śmierć bardzo bliskich osób.
Ale nie szokują mnie już np. takie wiadomosci, jak wczoraj znalazłam, zamieszczam poniżej. Jest to dziwne, bo robią to ludzie zdrowi, ale żeby aż makabryczne???
http://niewiarygodne.pl/kat,1017181,tit ... omosc.html

[dawidny]

W szpitalu miałem taką jawę jakbym się spotkał ze śmiercią twarzą w twarz, jakby odsłoniła przede mną moją księgę życia, która opadła na stół i wtedy się obudziłem. Nie miałem prób samobójczych.

[Emocja]

u mnie to dziwnie,boje sie smierci a pielegnuje mysli o samobojstwie
chyba chce decydowac kiedy to nastapi
boje sie samej smierci,odchodzenia,przejscia
skoro mowia ze kazdy jest kowalem swojego losu to dlaczego nie decydowac o odejsciu i sposobie odejscia
ja fantazjuje na temat zazycia tabletek(mialam 3 proby) po troche by sie zrobilo blogo potem do dna
puki co walcze kazdego dnia o siebie,chce zyc,mam nadzieje,ze wystarczy mi sily by mysli o smierci samobojczej pogrzebac nie siebie

[lemro]

Już jako dziecko w szkole podstawowej miałem myśli samobójcze. Wyobrażałem sobie własną śmierć. Często gdy byłem sam w domu brałem nóż kuchenny i kładłem się na podłodze i przystawiałem go sobie do szyji. Już wtenczas chciałem nie żyć. Dlaczego wtenczas tego nie zrobiłem nie wiem, pamięci tak dobrej nie mam. Ogólnie byłem inny od moich wtenczas rówieśników. Nie miałem kolegów i koleżanek. Czułem się bardzo samotny i było mi bardzo żle na tym świecie. Gdy już dorosłem i wyprowadziłem się z rodzinnego miasta chciałem targnąć się pierwszy raz na swoje życie. Położyłem się na torach i czekałem na nadjeżdżający pociąg. Nie stety miałem pecha bo ktoś to zauwżył i wezwał policję. Potem psychiatryk 4 miesiące. Po upływie około 2 miesięcy od wypisu kolejna próba samobójcza ( tabletki wymieszane z alkoholem ), trafiłem w śpiączce na OIOM toksykologiczny. Pobytu na tym oddziale nie pamiętam wogóle, dopiero gdy już mnie odratowano świadomośc wróciła na izbie przyjęć psychiatryka. Potem kolejne 2 próby samobójczez lekami, jednak nie tak ciężkie. Potem stwierdziłem, że skoro tyle razy próbowałem to dam sobie spokój, że musi być jakiś sens tego cierpienia którego doświadczam. Modlę się co wieczór aby Bóg w końcu zabrał mnie do siebie zsyłając na mnie śmiertelną chorobe. Tak, że obsesja śmierci towarzyszy mi już w zasadzie od dziecinnych lat i wogóle nie przestaje o niej myśleć. Nie chce aby ktoś sobie pomyślał, że się użalam nad sobą , ale inaczej nie potrafię myśleć i żadne pobyty w szpitalu , lekarstwa nie są w stanie mi pomóc. Strasznie się męcze na tym świecie do którego wogóle nie pasuje...

[Emocja]

ja jako nastolatka wyobrazalam sobie swoja smierc,jak leze w trumnie i czy rodzina placze
o dziwo zawsze mialam duzo znajomych,kolezanek,kolegow,bylam lubiana,tylko w domu nie czulam sie kochana
bylam wstydliwa,czulam sie gorsza od innych,mimo to mialam kolezanki,potem gdy dorastalam na wstyd pomagal alkohol

[Majałza]

Witajcie.
Mnie również obsesja śmierci towarzyszy od dzieciństwa.
Ciągle planuję swoją śmierć.
Kilka razy byłam bliska śmierci {w czasie chorób}, ale wtedy bardzo chciałam żyć.
Później wielokrotnie wyobrażałam sobie jak umieram, lub jak się sama zabijam.
Te myśli są dla mnie jak narkotyk, ciągle powracają, bez nich źle się czuję...

[fheng]

A ja się generalnie strasznie boję umierania, śmierci też trochę, gdyż ch.* absurdalnym pomysłem jest tak całkiem zniknąć.

Tak, dobrze to znam i rozumiem...chyba po lekach nieco mi przeszło
Ale nie było dnia bym o tym nie myślała! że to życie takie krótkie, płytkie a potem...wielkie NIC ( bo możliwośc, że jednak COS-przeraża jeszcze bradziej)

[fheng]

Nasza religia straszy pokutowaniem w przyszłym życiu.
Czy jeszcze mało udręki mamy w tym?

Właśnie, ja nie chcę nawet myśleć że jeszcze po śmierci trzeba by się męczyć

O to to!

[Arom]

Nie ma się czego obawiać. Potem będzie wielkie NIC. A gdy będzie NIC i nas nie będzie - nawet nie będziemy czuć, że nas nie ma, bo będzie NIC.
PS. Tego czego się boję... to samego procesu umierania, że wcześniej urwie mi rękę lub nogę i będzie bolało. Albo będę leżał tygodniami, miesiącami, a może latami przykuty do łóżka, faszerowany lekami... i będę rozmyślał, rozmyślał, rozmyślał. Aż w końcu wszyscy dookoła się mną znudzą i zmęczą. I będą tylko zaglądać i sprawdzać czy jeszcze żyję? A gdy umrę... odetchną z ulgą. I dlatego najlepiej by było umrzeć we śnie...
Śmierć idealna niemal natychmiastowa i prawdopodobnie bezbolesna.

[boris]

Nie ma się czego obawiać. Potem będzie wielkie NIC. A gdy będzie NIC i nas nie będzie - nawet nie będziemy czuć, że nas nie ma, bo będzie NIC.

Cóż za optymizm. Doprawdy chciałbym nim dysponować. Z punktu widzenia matematyki szanse są jednak tylko 50%. Ale jeżeli dodamy do tego, że przy rozważaniach ontologicznych musimy postawić przed ciałem świadomość, gdyż ciało w doświadczeniu jest tylko obiektem świadomości, kontynuacja świadomości po śmierci ciała jest nawet bardziej prawdopodobna. Już nic nie mówiąc o "pewnych" autorytetach", które w oparciu o swe własne doświadczenie zapewniają nas, że taka kontynuacja ma miejsce. Jak dla mnie zatem, Twój optymizm, aczkolwiek dla mnie zrozumiały ze wzgledów psychologicznych (kazdy by tak chciał) , niestety nie jest, nazywając to oglednie, w pełni uzasadniony

[fheng]

Z perspektywy godziny 3.30 nie wygląda to dobrze;)

[boris]

To w ogóle nie wygląda dobrze, niezależnie od perspektywy, chyba, że założymy perspektywę boską. Kto się urodził, tego perspektywy są kiepskie

[fheng]

To w ogóle nie wygląda dobrze, niezależnie od perspektywy, chyba, że założymy perspektywę boską. Kto się urodził, tego perspektywy są kiepskie

Ech, na to wygląda

[Arom]

Z punktu widzenia matematyki szanse są jednak tylko 50%. Ale jeżeli dodamy do tego, że przy rozważaniach ontologicznych musimy postawić przed ciałem świadomość, gdyż ciało w doświadczeniu jest tylko obiektem świadomości, kontynuacja świadomości po śmierci ciała jest nawet bardziej prawdopodobna

Szansa jest równa zeru. Jest tylko to co 'tu i teraz'.
PS. Zrozumiałem to pewnego poranka w ułamku sekundy po obudzeniu - zanim ponownie przytłoczyły mnie lata nauki religii, oczekiwań moich krewnych i znajomych co do spodziewanej 'nieśmiertelności oraz kultura, w której żyjemy, a która jest oparta na tradycji judeo-chrześcijańskiej. Wszystko odpłynęło i stanąłem wobec prawdy. Oczekiwanie na życie wieczne to tylko myślenie życzeniowe. Tam nie spotkam swoich nielicznych przyjaciół, krewnych, pierwszej miłości. Smutne i niesprawiedliwe!!!!!!!!!! Ale po śmierci nikt tam na mnie nie będzie czekał, bo nikogo tam nie ma. Mnie również nie będzie. Tam jest NIC.

[boris]

No, kolego jestem kiepski z matematyki, ale na moje oko za "NIC" przemawia założenie, że świadomość jest pochodną mózgu. Jakkolwiek bardzo chciałbyś egzorcyzmować założenie, że ciało jest tylko organem percepcyjnym świadomości, niestety całkiem śmiało można go uczynić. A już zupełnie arbitralne wnioski wyciągasz z "tutaj i teraz". Skoro tutaj i teraz jest świadomość a jest tylko tutaj i teraz, to ktoś mógłby równie dobrze przedstawić w oparciu o to hipotezę, że świadomość jest nieskończona...

[fheng]

Tak na serio dowiemy sie dopiero PO;) albo i nie- bo faktycznie NIC nie ma;)