Osamotnienie w schizofrenii

[qda]

Wiem, że na forum są osoby, którym sprawia problem kontakt z drugim człowiekiem lub jego brak.
Powinienem wobec tego czuć się komfortowo, ponieważ pracuję i na co dzień otaczają mnie setki osób.
Od kilku lat nie mam żadnych objawów pozytywnych, negatywy są słabe, chociaż nie wiem, czy to nie skutki długoletniego brania leków.
Jednakże, im dłużej przebywam wśród ludzi, tym bardziej czuję się osamotniony.
Oczywiście rozmawiam z innymi, nie daję po sobie poznać, że jestem chory (potwierdza to lekarz i psycholog), ale nie nawiązuję z innymi żadnych relacji.
Nie podzielam ich zainteresowań, trosk i poglądów.
Czuję się, jakby oddzielała mnie od nich niewidzialna bańka.
Nie pamiętam kiedy ostatni raz z kimś rozmawiałem w prawdziwym sensie tego słowa.
O chorobie też z nikim nie rozmawiam, nawet, a może zwłaszcza z najbliższymi.
Nawet teraz odczuwam dyskomfort pisząc to, co piszę.
Chorego może chyba zrozumieć tylko inny chory, i to nie każdy, jak widać po niektórych użytkownikach tego forum.
Jestem ciekaw jak jest u Was?
Czy to jest powszechne uczucie, mieliście tak?

[hvp2]

Taką niewidzialną bańkę oddzielającą mnie od świata czułem jeszcze w szkole średniej!

Myślę że wszystkie moje negatywne stany - lęki, depresje i psychozy - brały się z samotności! Nawet jak byłem w związku z kobietą to nie udało mi się przezwyciężyć wewnętrznego zamknięcia i też czułem się źle.

[qda]

Ja jak byłem w związku z kobietą, to tylko czekałem kiedy mnie odtrąci.
Samospełniające się proroctwo.

[Pamal]

Masz chociaż najbliższych, z którymi możesz porozmawiać od serca.
To więcej niż np ja.
Edit są w sumie dwie takie osoby

[Pamal]

Nikt nie rozumie, ile wysiłku kosztują najprostsze czynności. Nawet psycholog.

[Pamal]

A ludzie jak z obcymi rozmawiają np w pracy pewnie przeważnie udają, że się interesują codziennymi sprawami innych, jak dobrzy aktorzy.

[qda]

Masz chociaż najbliższych, z którymi możesz porozmawiać od serca.
To więcej niż np ja.

No właśnie nie mam.
Tzn. są, żyją, ale z nimi nie rozmawiam.
Kiedyś próbowałem.
Nie rozumieją.

[hvp2]

Nikt nie rozumie, ile wysiłku kosztują najprostsze czynności. Nawet psycholog.

Mam tak samo!!!

Osobiście bardziej winię za to zażywane leki niż chorobę!! Jak zażywałem minimalne dawki leków to tego nie miałem. A już na pewno nie w takim stopniu!!

[hidden92]

Nie mam kontaktu praktycznie z nikim. Ja się izoluje bo jestem nieufny i boje się skrzywdzenia. Taką bliską osobę to mam tylko jedną.

[Catastrophique]

Dopóki będziecie bać się i unikać ludzi, dopóty będziecie nieszczęśliwi.
Pokażcie, że macie jaja zamiast wiecznie uciekać od życia.

[qda]

Catastrophique, jako autor proszę opuść ten wątek. Masz do dyspozycji całe forum. Pisz gdziekolwiek indziej.

[Catastrophique]

Zamiatanie problemu pod dywan, udawanie głupiego z pewnością daleko Cię zaprowadzi.

[milusia12]

Dopóki będziecie bać się i unikać ludzi, dopóty będziecie nieszczęśliwi.
Pokażcie, że macie jaja zamiast wiecznie uciekać od życia.

jak za bardzo się boicie że jesteście z pod ciemnej gwiazdy i na wasz widok będą parskać nałóżcie burki, przechadzajcie się jak panowie posiadłosci ale w burkach, a świat będzie piękny zycie pewnie też łatwiejsze ;-)

[mateus]

Dopóki będziecie bać się i unikać ludzi, dopóty będziecie nieszczęśliwi.
Pokażcie, że macie jaja zamiast wiecznie uciekać od życia.

jak za bardzo się boicie że jesteście z pod ciemnej gwiazdy i na wasz widok będą parskać nałóżcie burki, przechadzajcie się jak panowie posiadłosci ale w burkach, a świat będzie piękny zycie pewnie też łatwiejsze ;-)

Widziałem burka. Wrócił. Ciekawe.

[canngurro]

nie wrocil, zawsze tu byl

[piotrs]

większoćś w naszej chorobie jest samotna ma
tylko rodzinę niestety

[qda]

większoćś w naszej chorobie jest samotna ma
tylko rodzinę niestety

Wielu zdrowych też jest samotnych.
Choroba tylko uwypukla samotność.
Objawy, które sprawiły, że ludzie się odsuwali.
A potem człowiek, nauczony doświadczeniem, zwyczajnie nie chce przeżywać deja vu.

[Piotrek44]

Nie czuje się samotny, ponieważ mam rodzinę, a poza tym mogę napisać coś na forum i cieszy mnie gdy ktoś to przeczyta. No co ? to też taka społeczność

[canngurro]

tak, fajnie ze istnieje to forum oraz inne podobne czaty

[azja]

Osamotnienie nie wynika tylko z choroby ale z charakteru. Jak byłem zdrowy też mi się w ludziach pewne rzeczy nie podobały. Choroba tylko to pogłębiła. Owszem wolę rozmowy z ludźmi i mam paru przyjaciół ale gdy rozmawiają ze mną sam na sam. Gdy jest jakieś duże towarzystwo to się gubię nie wiem co powiedzieć. Nie potrafię się skupić ulatują mi wątki rozmowy i nie interesuję mnie to jakie mają problemy. To może też przemawia przeze mnie egoizm i najważniejsze jest to co mnie dotyczy. Ja się czuję szczęśliwy pomimo tej mojej samotności i nie chciałbym tego na razie zmieniać. Terapia grupowa to nie dla mnie.