uzdrowiłem Cię, a co Ty zrobiłeś dla innych?

[Pamal]

Wywiad z o. Antonello Cadeddu i o. Enrique Porcu ze Wspólnoty Przymierza Miłosierdzia z Sao Paolo

http://archidiecezja.lodz.pl/opatrznosc ... =antonello

[Sabina]

Ja nie robię dla innych niczego, bo i tak nic nikt nie robi i nie będzie robił dla mnie. Przeciwnie, jak do tej pory to wielu próbowało mi zaszkodzić.
Wszystko, co robię, robię dla siebie, bo nikt nie zrobi nic dla mnie ani za mnie. Okres zauroczeń religijnych mam za sobą (oazy, pielgrzymki, studia teologiczne i jeszcze parę innych rzeczy, o których bliżej się rozpisywać nie będę), teraz przyszedł czas na realne życie i zajmowanie się jego problemami.
Ponadto wiem, że "robienie czegoś dla innych" jest łatwiejsze niż zajmowanie się własnym życiem. Kiedyś w znanym serialu "Na dobre i na złe" pewna młoda dama chciała zrezygnować ze studiów i poszukiwania pracy po to, by zająć się maleńkim, osieroconym bratem. Ale pewna mądra osoba ją od tego odwiodła, tłumacząc, że powinna ona zająć się swoimi sprawami, a opiekę nad maleństwem podzieli solidarnie między siebie cała rodzina.
Druga rzecz: poświęcanie się dla innych rzadko powoduje ich wdzięczność, raczej gorycz osoby poświęcającej się, że nie została ona doceniona, co może doprowadzić w końcowym etapie zgryźliwość i zgorzkniałość.
Ponadto znam i taki jeden wypadek, kiedy osoba poświęcająca się, poświęcała się dla rodziny lepiej usytuowanej od siebie podczas gdy jej własne sprawy (przerwane studia, renta socjalna, bo na normalną nie zapracowała sobie) aż krzyczały o rozwiązanie. No cóż, może zostanę oceniona jak egoistka, ale wcale się tym nie przejmę.

[ocean]

.

[Petruccio]

Ja doszedłem do tego, że jedyny słuszny cel, dla jakiego powinno się żyć, to życie dla samych siebie.

[Sabina]

Czyli drogi Piotrze, zgadzamy się ze sobą w 100%. Świadczą przynajmniej o tym nasze wypowiedzi. Chyba temu nie zaprzeczysz, co?

[Petruccio]

Czyli drogi Piotrze, zgadzamy się ze sobą w 100%. Świadczą przynajmniej o tym nasze wypowiedzi. Chyba temu nie zaprzeczysz, co?

Zgodzę się w 100%.

[zbyszek]

... jedyny słuszny cel ... to życie dla samych siebie.

Czy masz dzieci ? Jeśli jeszcze nie, a będzie miał przekonasz się, że wyjdzie to na bzdurę, wcześniej przestałbyś być sobą samym.

[sheche]

Lubię obdarowywać innych bez oglądania się na podziękowania i wdzięczność bo sprawia mi to przyjemność. Nie lubię natomiast być od kogoś zależna. Często się zdarza, że ktoś robi coś dla mnie. Nauczyłam się żyć tak, że ja daje od siebie wiele, nie wymagając w zamian nic ale i otrzymuje szczerze i bezinteresownie. I dobrze mi z tym...

[Petruccio]

... jedyny słuszny cel ... to życie dla samych siebie.

Czy masz dzieci ? Jeśli jeszcze nie, a będzie miał przekonasz się, że wyjdzie to na bzdurę, wcześniej przestałbyś być sobą samym.

Uważam, że dla kogoś żyć można tylko przez określony czas, natomiast na dłuższą metę, jeżeli człowiek ma być szczęśliwy, musi żyć dla siebie. Nie znaczy to, że ma nie dawać innym, bo dawanie i życie dla siebie może idealnie współgrać. Im człowiek bardziej kocha życie, tym więcej może dać z siebie innym. Więc zdrowy egoizm jest tu potrzebny. Nie wmawiajcie mi, że powszechny altruizm jest dobry, bo tak mówią tylko ci, którzy chcą uzyskać coś łatwym kosztem. Nikt nie zabrania być komuś Matką Teresą, ale broń Boże - niech nikt nie każe mi nią być. Pozdrawiam.

[zbyszek]

... Nie wmawiajcie mi, że powszechny altruizm jest dobry ....

Zgoda, nagabywanie do miłości to stręczycielswo, lecz tu nikt niczego nie wmawia, tylko pisze o sobie.

[Nina2]

Zbyszek dla nas (m.in.) to forum zrobil. Thx.

[Petruccio]

Powinno się jednak żyć również dla innych. Życie dla samego siebie nie ma sensu. Chyba gdzieś tak po połowie - trochę dla siebie, trochę dla innych. Żeby zachować jakiś umiar.
W ogóle ostatnio jestem wyznawcą zasady "złotego środka" ;-)

[boris]

Wszystko co człowiek robi jest podporządkowane elementowi ból/przyjemność.

Zbyszek dla nas (m.in.) to forum zrobil. Thx.

W czysto subiektywnej wizji Zbyszek robi to co mu daje satysfakcję Jeżeli przeprowadzam staruszkę przez drogę to dalej jest to dzialenie egoistyczne, w sensie, że albo czerpię satysfakcję z dobrego uczynku albo po prostu unikam bolesnych wyrzutów sumienia, ze powinienem był pomóc ale tego nie zrobiłem. Tak rozumiany "egoizm' dotyczy nawet ludzi religii jak np Matka Terasa

A. Einstein:

Wszystko co ludzki rodzaj dokonał i wymyślił jest związane z satysfakcją odczuwanej potrzeby i uśmierzeniem bólu. Trzeba to mieć stale na uwadze, jeżeli pragnie się zrozumieć duchowe ruchy i ich rozwój. Uczucie i pragnienie są motywacyjnymi siłami stojącymi za wszelkim ludzkim wysiłkiem i ludzką kreacją, niezależnie od tego w jak wzniosłym przebraniu się nam to prezentuje.

[piotr 84]

słyszałem że współczesna medycyna nie jest w stanie stwierdzić cudownego uzdrowienia z chorób psychicznych co innego jeśli chodzi o choroby fizyczne po prostu na tym etapie rozwoju medycyny to niemożliwe i nie ma miarodajnej oceny czy ktoś chory psychicznie został uzdrowiony

[classy]

Smutne to świadectwo, gdzie depresja kobiety wróciła. Naprawdę. Moim zdaniem coś takiego nie powinno mieć miejsca. Może rzeczywiście Bóg tak chciał, ale to nie fair, dać komuś uzdrowienie i zabrać. Choć nie znamy dalszych losów tej kobiety, więc nie wiadomo.
Jakimś tam symptomem uzdrowienia z choroby psychicznej może być poprawa dotychczasowego samopoczucia, no i brak nawrotu po odstawieniu leków.