Pierwsze kroki w szpitalu i pierwsze wrażenia.

[Jaskolka]

Widząc że słyszę głosy i nie mogąc się ich pozbyć wezwałam karetkę, nie chcieli mnie zabrać bo byłam świadoma.
Powiem taki szczególik hehhe wezwałam karetkę i otworzyłam drzwi do mieszkania a sama wskoczyłam do wanny bo wiedziałam, że głosy widząc mnie nagą będą komentować moje ciało. A przy ratownikach nic nie mówiły. Ratownicy nie chcieli mnie zabrać , więc powiedziałam że za 2 h przyjadą w takim razie już po wariatkę. No i zabrali, To była noc.
W szpitalu poszłam w dzień na palarnię i rozmawiałam tam z innymi. Jedna z osób powiedziała że nie pasuję do nich bo jestem normalna. Za 2 h już halucynowałam na oddziale. Miałam schizy i głosy.

[piotrs]

nie lepiej brać leki
w możliwie najnizszych dawkach
w szpitalach zalekowują

[Jaskolka]

nie lepiej brać leki
w możliwie najnizszych dawkach
w szpitalach zalekowują

@piotrs mój opis dotyczył pierwszych doświadczeń z chorobą, potem oczywiście powinno się brać leki. ale ten wątek jest o pierwszym zderzeniu z rzeczywistością schizofrenika.
Jakie ty miałeś ?

[Piotrek007]

Miałem jakoś 11-12 lat gdy po raz pierwszy poszedłem do psychiatry .Po tej wizycie byłem pełny nadzieji i myślałem że moja gehenna się skończy - miałem dostać tabletki które mi pomogą i co najważniejsze pani doktor powiedziała że załatwi mi indywidualny tok nauki pod warunkiem że pójdę do szpitala.No i poszedłem.Do dzisiaj pamiętam to przygnębiające uczucie kiedy matka że łzami w oczach prowadziła mnie do tego szpitala.W szpitalu nie było najgorzej,Byłem tam trzy miesiące ale w każdy piątek rodzina po mnie przyjeżdżała i przywoziła z powrotem w poniedziałek rano.Poza tym że tęskniłem za domem to nawet podobało mi się tam - wygłupy i zabawy z innymi pacjentami to było coś czego nigdy wcześniej nie miałem.Czułem się tam akceptowany .

[Piotrek007]

W końcu byłem wśród swoich

[amigo]

Pierwszy krok w szpitalu psychiatrycznym to oddział dla dzieci i młodzieży. Poważnie chorych psychicznie to było tam może z 3-4 osoby na około 15.
Miałem 17 lat. Jeszcze nie zdiagnozowano f20.0

Gdy już trafiałem do "swirowni" W Hiszpanii to było już grubo... Pasy, zastrzyki ale mimo tego personel miły i dobre relacje z pacjentami.
Teraz już nie boje się szpitala, bo wiem ze Oni są tam, żeby mi pomóc.

[piotrs]

25 lat w holandii
to było straszne myslalem ze tak jest na prawde sledza kameruja czytaja mysli
duzo pilem alkoholu i bralem narkotyki
jeszcze ucieklem ze szpitala w amsterdamie na moja niekorzysc

[Jaskolka]

Dziękuję za odpowiedzi, stawiając pytania czyli zakładając jakiś temat jestem ciekawa odpowiedzi, doświadczeń,
Z tego co tutaj dotychczas Was przeczytałam, to nasza choroba jest straszna.
Tak faktycznie jest jak napisał @amigo, że tam w szpitalu chcą nam pomóc,
czy również napisał @Piotrek007 że jesteśmy wśród swoich.
Wiecie, ja czasem jestem w szpitalu jak już nie mam siły , jak już opadam z sił aby funkcjonować w miarę normalnie. Chodzić do pracy, wysypiać się, kontaktować.
Ale postrzegam szpital jak kolejną traumę, boję się go, chociaż chcę iść bo tam jest miejsce na mnie na tamtą chwilę.

[Ja Ja 39 M]

Jaskółka, widzisz, taki los schizofreników, że muszą się po szpitalach szlajać, ale jak nie ma innego ratunku to to pomaga, chociaż wspomnienia nie zawsze są po nich poukładane, na pewno w pierwszej fazie choroby bardzo pomagają szpitale, jednak jak się jest z własnej woli, ja nie byłem z własnej, poza tym też uciekłem raz ze szpitala w Bydgoszczy,

[amigo]

Szpital pozwala się odizolować od dużej ilości bodźców, które są na ulicy, w szkole, pracy, środkach transportu. Etc.

Dzięki temu możemy się skupić na zdrowieniu.
Słysząc - szpital psychiatryczny... Wcale nie trzeba myśleć negatywnie to nie to samo co 20-30 lat temu.

Teraz. Przynajmniej U mnie stawia się na terapię, odpowiednie podejście do pacjentów I ich dobro.

[Jaskolka]

Szpital pozwala się odizolować od dużej ilości bodźców, które są na ulicy, w szkole, pracy, środkach transportu. Etc.

Dzięki temu możemy się skupić na zdrowieniu.
Słysząc - szpital psychiatryczny... Wcale nie trzeba myśleć negatywnie to nie to samo co 20-30 lat temu.

Teraz. Przynajmniej U mnie stawia się na terapię, odpowiednie podejście do pacjentów I ich dobro.

A co jak w domu mam taki klimat jakbym była w sanatorium , natomiast szpital jawi mi się jak pole wojny, ale do szpitala iść trzeba bo tam są specjaliści , bo będzie jeszcze gorzej jak nie pójdę,