Miłość

[shadowman]

najważniejsza w życiu człowieka, dzięki niej życie nabiera sensu.Mam motywację do działania zobaczymy co z tego wyjdzie..

[amigo]

Uwazaj na milosc, bo potrafi byc niebezpieczna.

[Petruccio]

Niebezpieczna wg mnie może być zawiść, nienawiść, zakochanie. Ale nie miłość.

[Pamal]

Pożądanie bez uczuć wyższych.
Nieodwzajemniona miłość.
Zawód miłosny.
Miłość która się kończy przedwcześnie.
Tyle niebezpieczeństw kojarzy się ze słowem "miłość"...

[Petruccio]

Coś może wynikać z miłości, ale sama miłość nie zabije - a wręcz przeciwnie.

[bertha]

Nasze zycie nabiera sensu gdy patrzymy na nie przez pryzmat milosci. Wszyscy jej pragniemy taka nasza natura.
Czasami ludzie nie wiedza gdzie jej szukac...tego nie dadza pieniadze, seks, kariera, grono znajomych to pogon za niczym... To nasze zycie twoje, moje...wszystko jest w naszych rekach.
Kiedy jestesmy zakochani serce mocniej bije, roztanie to wiecznosc, motylki...to piekne uczucie, ale emocje kiedys wygasaja.
Od zakochania do milosci dluga droga. Milosc to sila, ktora laczy ludzi! Potrzebny jest czas, aby poznac sie, poznac swoje zalety i wady. Zwiazki, ktore buduje sie na zakochaniu rozpadaja sie. Milosci trzeba sie nauczyc, rozmowy, rozmowy...szczerosc, zaufanie, wspolne zainteresowania.

Tak- Milosc jest sensem zycia, bo Zycie to Milosc.

[Kamil Kończak]

Niestety ludzie mylą pożądanie, przywiązanie, fascynację z miłością. Te wcześniejsze stany mijają wraz z czasem. Zostaje najczęściej jedynie silne przywiązanie. Miłość jest bardzo rzadka i w zasadzie nie można powiedzieć, że się kogoś kocha. Bo nie kocha się za coś. Bo to w dużej mierze złudzenia. Kochamy własne wyobrażenie o tej osobie.

Miłość po prostu jest pomiędzy dwiema osobami.To siła, która nas do siebie przyciąga. Sprawia, że dwie osoby stają się jednym. Bez ja i ty. Prawdziwa miłość moim zdaniem może istnieć jeśli w drugim człowieku widzi się Boga, który wyrasta poza to co czasowe. Dlatego dwie osoby zmierzające do Boga może łączyć to co wieczne i niezniszczalne. Sam Bóg. Wtedy kochamy w drugiej osobie to co Wieczne bo to samo jest w nas. Dwie osoby nastawione są na wzajemne dawanie. Odpada więc egoizm i poczucie własności drugiej osoby, które powoduje strach, że ją stracimy. A z tego w na dalszym etapie może powstać chorobliwa zazdrość, obsesje, chorobliwe przywiązanie.

Dlatego mówi się, że między miłością a nienawiścią jest cienka granica. Właśnie z poczucia posiadania drugiej osoby. Ale jeśli tak jest to oznacza, że nigdy nie było tam miłości, która daje wolność. Jest się z drugą osobą ale nie próbuje się jej w żaden sposób zmieniać na własną modłę, nie kontroluje się jej, nie próbuje zdominować, narzucić własnych przekonań. Można co najwyżej zachęcać ją do pewnych rzeczy - pokazywać swój świat.

Dlatego nie wierzę w miłość pomiędzy dwiema osobami - to po prostu stan harmonii między nimi.

[shadowman]

Uważam, że miłość bardzo często z czasem przeradza się w przyzwyczajenie

[cezary123]

Uważam, że miłość bardzo często z czasem przeradza się w przyzwyczajenie

To kogoś "przyzwyczajonego" do nas nie można już kochać?
Miłość może być ponad przyzwyczajeniem.

[Kamil Kończak]

Przyzwyczajenie to chyba to samo co przywiązanie? Pożądanie zmniejszyło się znacznie albo całkowicie, fascynacja tak samo - ale dwie osoby są ze sobą już tak długo, że nie wyobrażają sobie aby miałyby być z kimś innym. To jest rutyna. Ale bardziej pasuje mi tu przywiązanie bo przyzwyczaić można się do czyichś niedoskonałości i tolerować je. Ale to tylko słowa.

Ja bym zachęcał aby pisać czym jest według Was miłość odróżniając ją od takich stanów jak zauroczenie, pożądanie, przywiązanie, fascynacja. Prawdziwa miłość jest tylko wtedy, kiedy dajemy siebie nie oczekując nic w zamian. Ale kto tak potrafi? Wszyscy jesteśmy beznadziejnymi egoistami. Więc czy tak na prawdę kochamy? Kochamy jeśli druga osoba zrobi to czy tamto, dopasuje się do naszych oczekiwań, daje nam coś co sprawia nam przyjemność. Ale gdyby przestała to robić (z różnych względów) to czy dalej byśmy ją "kochali"?

[Petruccio]

Prawdziwa miłość jest tylko wtedy, kiedy dajemy siebie nie oczekując nic w zamian. Ale kto tak potrafi? Wszyscy jesteśmy beznadziejnymi egoistami.

Myślę, że nie jest tak źle.

[cezary123]

Można przywiązać się do wroga ( w interesach na przykład) albo człowieka zupełnie obojętnego.
Miłość to nie przywiązanie.
Albo zawsze jest albo jej nie było.

[bertha]

Kiedy emocje wypalaja sie, namietnosc mija pozostaje przyzwyczajenie. Przyzwyczajenie oznacza schylek zwiazku.

Przywiazanie jest nieodlacznym elementem milosci, wspolne doswiadczenia, przezycia, przywiazanie do pewnych nawykow ( ale nie rutyna).
Cos ludzi polaczylo-slowo"Milosc"-szacunek, odpowiedzialnosc, zaufanie, wspolne wzloty i upadki, chwile szczescia, sukcesy. A to trzeba sobie wypracowac.

Chce z nim byc, to tylko z nim chce zalozyc rodzine i razem pokonywac przeciwnosci losu...To milosc daje nam szczescie i sile!

[Petruccio]

Ja uważam, że przyzwyczajenie zabija miłość. Ale paradoksalnie uważam, że rutyna nie jest zła i należy czerpać także radość z małych rzeczy robionych razem codziennie i je doceniać. Nie codziennie przecież trzeba coś wymyślać, żeby urozmaicać związek; a właśnie po tych małych sprawach można poznać, czy jest nam z kimś dobrze.

Dopiero zauważyłem, że napisałem to samo, co ty, bertha .

[Kamil Kończak]

Można przywiązać się do wroga ( w interesach na przykład) albo człowieka zupełnie obojętnego.
Miłość to nie przywiązanie.
Albo zawsze jest albo jej nie było.

Coś Ci się pomyliło Cezary. Jak można się przywiązać do człowieka obojętnego? To nonsens. Przywiązujemy się do znajomych, przyjaciół, przedmiotów - nie wyobrażamy sobie życia bez nich.

Dlatego mówię, że miłość jest bardzo rzadka i najczęściej tak na prawdę jej nie ma między dwojgiem ludzi.

Prawdziwa miłość jest tylko wtedy, kiedy dajemy siebie nie oczekując nic w zamian. Ale kto tak potrafi? Wszyscy jesteśmy beznadziejnymi egoistami.

Myślę, że nie jest tak źle.

A ja myślę, że jest. Nie chodzi tu tylko o to co nasuwa się samoczynnie - rzeczy materialne. Jesteśmy egoistami bo mówimy, że "kochamy" kiedy ktoś dostosowuje się do naszych oczekiwań. Wtedy jest nam dobrze i mówimy o miłości.

Zgadzam się z Berthą i Petruccio - to wszystko jest ważne ale suma tego nie musi wcale dać miłości. Co jest w nas takiego wspaniałego, że jedna osoba się w nas zakochuje a druga nie?
Bertha pisała o wypracowaniu bliskości w związku - pełna zgoda. Jak to się dzieje, że w jednym związkach jest wiele szacunku, odpowiedzialności ale nie ma tego czegoś?

Dla mnie odpowiedź jest prosta - spotkanie dwojga ludzi to spotkanie dwojga dusz. Dwie dusze się do siebie przyciągnęły, właśnie w tym życiu. Spotkały się w danym momencie. Czy dwie dusze mogą się spotkać jeśli wcześniej się nie znały? Skąd to przeznaczenie, która nakierowuje je na siebie?

Więc zgodnie z moim przekonaniem żyjemy sobie w tym świecie już wiele mileniów. Bardzo prawdopodobne, że pan x i pani y byli już ze sobą wiele razy w poprzednich wcieleniach. Jeśli wtedy się szanowali, dbali o siebie to w tym życiu to może trwać dalej i doskonalić się. Bo to wypracowali. Te silniejsze uczucia nie biorą się z niczego - kiedy spotykamy daną osobę i wydaje się nam, że to jet pierwszy raz. Ma jednak w sobie coś znajomego, coś co oddziałowuje na wszystkie sfery - fizyczną, umysłową, duchową. Są też związki przeciwstawne czyli tam gdzie ludzie się wzajemnie niszczą a pomimo tego nie potrafią się rozejść. Ludzie jednak nie wierzą w to, że wszelkie spotkania z różnymi ludźmi są skutkami tego co w poprzednich życiach.

[Arom]

Jak można się przywiązać do człowieka obojętnego? To nonsens.

Nie tylko do obojętnego. W toksycznym związku można przywiązać się również do człowieka złego, szkodzącego nam.

[Arom]

Miłość to tajemnica. Miłość jest niebezpieczna.

[Kamil Kończak]

Jak można się przywiązać do człowieka obojętnego? To nonsens.

Nie tylko do obojętnego. W toksycznym związku można przywiązać się również do człowieka złego, szkodzącego nam.

Hmm - ale jednak coś co sprawia, że nie potrafimy zrezygnować z tego człowieka pomimo różnic czy nawet niekończących się awantur. Pomimo nienawiści. Najczęściej jest to seks, pożądanie ciała tej drugiej osoby. Może być też zależność finansowa. Albo chęć zdominowania tej drugiej osoby, potrzeba posiadania kogoś aby móc się na wyżywać, zwalać swoje wszelkie niepowodzenia. Np. mój wujek alkoholik na moją ciotkę.

Powody są różne ale zawsze są jeśli jest się razem, przynajmniej fizycznie, mieszka się pod jednym dachem. Zawsze są jakieś zależności.

Bo można np. wyżywać się na drugim człowieku, niszczyć go psychicznie - wtedy nie ma w nas obojętności do tego człowieka bo uczucia są choć negatywne. Kogoś innego możemy za to traktować jak powietrze - ani nas ziębi ani parzy. Wtedy ten człowiek nic nas nie obchodzi.

Gdyby ktoś był nam całkowicie obojętny to w bardzo łatwy sposób potrafilibyśmy zakończyć z nim znajomość. Bo nic by nas przy tej osobie nie trzymało. Dlatego w toksycznym związku nigdy nie ma obojętności. To po prostu drugi - negatywny biegun. Coś w tym związku przyciąga, coś odpycha - jak na huśtawce.

Za to kiedy w związku pojawia się obojętność to siłą rzeczy ludzie się rozchodzą. A jeśli nie potrafią to trwają w wegetacji - ani sobie nie szkodzą, ani o sobie nie dbają. Są jak lokatorzy mieszkający pod tym samym dachem.

[cezary123]

Można przywiązać się do wroga ( w interesach na przykład) albo człowieka zupełnie obojętnego.
Miłość to nie przywiązanie.
Albo zawsze jest albo jej nie było.

Coś Ci się pomyliło Cezary. Jak można się przywiązać do człowieka obojętnego? To nonsens. Przywiązujemy się do znajomych, przyjaciół, przedmiotów - nie wyobrażamy sobie życia bez nich.

Dlatego mówię, że miłość jest bardzo rzadka i najczęściej tak na prawdę jej nie ma między dwojgiem ludzi.

Przywiązujemy się ale niekoniecznie ich kochamy. Przywiązujemy się jak wierny pies.
To "nie wyobrażanie sobie życia bez kogoś" to branie a miłość to swobodny dar całej swojej osoby dla jedynej osoby. I otrzymanie tego samego, też tylko jako jedyny, na zawsze najlepszy i najbliższy ze wszystkich innych.

Więc zgodnie z moim przekonaniem żyjemy sobie w tym świecie już wiele mileniów. Bardzo prawdopodobne, że pan x i pani y byli już ze sobą wiele razy w poprzednich wcieleniach. Jeśli wtedy się szanowali, dbali o siebie to w tym życiu to może trwać dalej i doskonalić się. Bo to wypracowali. Te silniejsze uczucia nie biorą się z niczego - kiedy spotykamy daną osobę i wydaje się nam, że to jet pierwszy raz.

Jeżeli wtedy się szanowali, dbali o siebie itd. to już są szczęśliwi razem w życiu wiecznym. I to już oboje ze sobą doskonale, w pełni, bez ograniczeń i zniechęcenia długim ciężkim losem ziemskim i wypalaniem się miłości pod wpływem ziemskiej cielesnej walki o byt.
Na ziemi nie ma romansów pozagrobowych. To wszystko są nowi, równi im ludzie i inne pełne miłości właśnie jedyny raz od razu a nie ciągle te same osoby w nowych warunkach i innych ciałach dla niepoznaki. Jak tak można wyobrażać sobie pośmiertne przenikanie "sobą" losów równoprawnych nowych żywych osób

[Kamil Kończak]

Dla Ciebie życie pozagrobowe znaczy co innego niż dla mnie. Ty wierzysz katolicyzmowi, który sam nie wie czym to życie pozagrobowe, wieczne jest. Dlatego odpowiedzi katolicyzmu są chaotyczne i zawiłe i nigdy nie wiadomo o co chodzi. Sami katoliccy księża mówią, że tak czy inaczej wyobrażają sobie niebo czy życie wieczne. Więc ich dogmaty są po prostu wymysłami, radosną twórczością, since fiction.

Ja wierzę w wędrówkę duszy, która dzięki umysłowi dąży za swoimi pragnieniami, bliskimi osobami etc.