Jednak nadzieja jest matką głupich. Do czego jest nam ona potrzebna? Do niczego. Pozwala jedynie trwać w złudzeniach, stać w miejscu. Łudzenie się nadzieją nic nam nie da bo nie ma mocy sprawczej. Co innego wiara czyli wewnętrzna siła, która sprawia, że idziemy do przodu, każdego dnia krok po kroku staramy się realizować swoje cele. Tak jednak jest, że ludzie, którzy dużo robią często popadają w egotyzm i kpią z tych, którzy nie mają siły czy umiejętności aby wziąć życie w swoje ręce. Pojawia się próżność, arogancja.
Dlatego potrzebna jest pokora, która równoważy w nas różne brzydkie cechy naszego dumnego ego.
Rajas jest skierowanym na zewnątrz impulsem manifestacji, stawania się. Jest twórczym popędem, biegunem pozytywnym, siłą motoryczną – jest zatem dążeniem do budowania przyszłości. Porównuje się ją do gorąca w odróżnieniu od zimna, mężczyzny w odróżnieniu od kobiety, twórczego wzrostu i żywotności wiosny w odróżnieniu od wciągania i kumulowania energii na jesieni. Rajas jest mocą, która powoduje, że kosmos oscyluje pomiędzy ewolucją a inwolucją, tzn. manifestacją pojęć i form oraz ich recesją, cofaniem się i skupianiem do stanu nasiennego. Widocznymi efektami wpływu guny rajas u człowieka jest nieustanna aktywność, poprzez którą wyraża się twórczość, ambicja, popędy i żądze, pragnienia, gniew, skąpstwo, arogancja, egotyzm i egoizm, zawiść, zazdrość itp. Pod wpływem rajas człowiek staje się wściekle przywiązany do świata oraz popełnia wielką ilość karmy na bliższą i dalszą przyszłość, co sprawia, że musi cierpieć.
Tamas jest inercją, bezruchem, rozpadem, gniciem i ciemnością oraz chłonnością, podatnością i biernym spokojem. Jest to stan, w którym zachodzi gromadzenie wszystkiego i skupianie jako potencjał, na takiej samej zasadzie jak chowanie się, wycofywanie rośliny do korzeni i nasion w zimie. Jest negatywnym biegunem, ruchem dośrodkowym, przeszłością, katabolizmem, nocą, śmiercią i destrukcją, a więc całkowitym przeciwieństwem rajas. Tamas jest mocą, która ukrywa prawdziwą naturę rzeczy i powoduje, że wygląda ona inaczej niż w rzeczywistości. Wpływ tej guny u człowieka wyraża się ignorancją,
zmęczeniem, tępotą, roztargnieniem i głupotą. Kiedy tamas bierze górę nad rajas i sattvą, człowiek idzie spać lub trwa w tępej bezczynności. Tamas pozbawia człowieka właściwego osądu sytuacji, osób i rzeczy oraz nie pozwala w coś wierzyć z przekonaniem, a za to utrzymuje go w ciągłej niepewności i
wątpliwościach. Po tym, gdy tamas zasłoni prawdziwą naturę Jaźni, rajas wykorzystuje swoją wyrzutową moc do tworzenia różnych fantazji, z których składa się praktyczne życie nieoświeconego człowieka. Nawet sławni uczeni i filozofowie nie potrafią uchronić się przed hipnotycznym wpływem tamas, bo ta guna jest matką wszelkiej ułudy.
Sattva jest punktem równowagi pomiędzy rajas a tamas oraz stanem, z którego oba te stany powstają. Za przykład podaje się wahadełko, które w swym bezwładnym biegu w dół jest wyrazem energii potencjalnej i odzwierciedla cechy rajas, zaś ruch w górę, który magazynuje energię jako potencjał posiada naturę tamas. Sattva jest zatem w tym przykładzie punktem zaczepienia, zerowym, neutralnym źródłem, w którym zaczynają istnieć oba pozostałe stany. Sattva obdarza szczęściem i jest prawdziwym sprzymierzeńcem człowieka w jego dążeniach do urzeczywistnienia Prawdy. U człowieka ujawnia się w postaci pokory, szczerości, samokontroli, altruizmu, czystości, zadowolenia, prawdomówności, nieustraszoności, wiary, pobożności, tęsknoty za wyzwoleniem itp. Gdy przeważa
sattva, człowiek – z całym szacunkiem dla świata – czuje się odłączony, rozluźnia pęta swoich obowiązków i działań, intensyfikuje kontemplację oraz na wszystkie sposoby stara się osiągnąć spokój i błogość. Jeśli potrafi kultywować sattvę i korzystać z jej wpływu, udaje mu się trzymać pod kontrolą pozostałe dwie guny.
To nie jest zachowanie bazujące na poczuciu winy - ono sprawia, że tkwimy w stagnacji użalając się nad sobą. To o czym piszę to zmiana swojego charakteru na lepsze - polega na dystansie do samego siebie a nie na obwinianiu. Kiedy jesteśmy świadomi swoich wad, swojej ignorancji, hipokryzji wzrastamy ponad te wady. Okazuje się wtedy, że one wcale nie były takie wielkie ale kiedy postrzegamy je z poziomu dumnego ego - często nasze wady widzimy wręcz jako zalety! Wcale nie chcemy się ich pozbywać. I tak buduje się nasza fałszywa tożsamość, która szczęścia na pewno nam nie przynosi. Dlatego potrzebny jest nam wgląd wewnętrzny, próba spojrzenia na siebie samych bez strachu.
