Terapia jako przyczyna choroby?

[Pamal]

Dziekuję Dan, tak zrobię.
Pa!

[Kamil Kończak]

musi jej szukać w przyszłości?

W przeszłości Oczywiście w teraźniejszości też. Tylko problem z nią taki, że mało uchwytna: nawet to co pomyślisz na bieżąco w mgnieniu oka przechodzi do historii. Stamtąd już nie zostanie cofnięte (co jest zwykle postrzegane, jako minus). Mówi się o tożsamości narodowej, dziejach narodu, tak tu są dzieje danego człowieka i jego tożsamość.

A tam - przeszłości już nie ma. Należy sobie zadać pytanie dlaczego terażniejszość jest mało uchwytna Odpowiedzi są proste ale człowiek lubi komplikować. Za dużo myśli przez co nie potrafi odczuwać tego co jest.

Ano faktycznie - przekręciłem literkę Jakoś tak sloganowo mi brzmiała Twoja wypowiedź ale jednak to nie slogan

Tylko, że ta przeszłość w dużej mierze została zbudowana w pogoni za przyszłością Fantazje, pragnienie, iluzje

[bartek29]

Potwierdzam, wizyty u psychologów wywołują u ludzi objawy schizofrenii.To oni znają przyczyne tej choroby,bo oni ją wywołują.Potrafią przekształcić nerwicę w schizofrenię,a zaczyna się od poważnej bezsenności.Zauważyłem, że czerpią z hinduizmu i buddyzmu,który mówi,że miłość jest iluzją chcąc usunąć cierpienie.Znane są w sanatoriach choćby stosowane zabiegi jogi.Proszę uciekajcie od psychologów ,oni robią wam krzywdę.

[hvp2]

Proszę uciekajcie od psychologów ,oni robią wam krzywdę.

W sporym stopniu mogę się zgodzić z powyższą opinią! Dawnymi laty, kiedy jeszcze nie miałem diagnozy schizofrenii zostałem zobligowany do codziennej terapii psychologicznej. Gadając "o niczym" (i mając skrajnie naiwną wizję takiej terapii) stopniowo "dojrzewałem" do poruszenia najbardziej dręczących mnie problemów i spraw. Wtedy, a było to już po pół roku "rozmów o niczym" spotkania z tą terapeutką zostały bez żadnego uprzedzenia przerwane i nagle stanąłem twarzą w twarz z kolejną - zupełnie obcą dla mnie osobą. W rezultacie odniosłem uraz psychiczny i zamknąłem się psychicznie na całe lata!

W wiele lat później, już ze zdiagnozowanym zespołem depresyjno-paranoidalnym, udałem się na kolejną terapię podtrzymującą do kolejnej terapeutki. W rozmowie powiedziałem kilka słów, które terapeutka uznała za wskazanie do hospitalizacji i już z tego gabinetu nie wyszedłem. Musiałem jechać do szpitala, gdzie syf, chamski personel, "Haloperidol" w tyłek bez dania choćby szansy zażywania doustnego, a przede wszystkim pozbawienie wolności i dreptanie w 4 ścianach, słowem pełny przymus psychiatryczny! W rezultacie kolejny uraz, właściwie ekstremalny.

Ponadto na przykładzie kilku moich znajomych, którzy dawnymi laty mieli problemy osobowościowe porównywalne z moimi, a nie liczyli na psychiatrów i psychologów, ale na samych siebie, to - z perspektywy dziesiątek lat - widzę, że lepiej na tym wyszli! Mają rodziny, pracują, natomiast nie mają ani żadnych diagnoz, ani historii leczenia psychiatrycznego.

[Pamal]

Uświadomiłam sobie dziś dwie rzeczy.
Po pierwsze moja terapeutka ustawiła poprzeczkę wysoko i teraz jestem bardziej wymagająca jeśli chodzi o sposób prowadzenia rozmowy i relacje.
Po drugie, nauczyłam się na terapii jednego - JESZCZE LEPIEJ DAWAĆ WSPARCIE INNYM.
Kuzynka schudła, sprawy domowe jej się uregulowały, po prostu kwitnie.
Koleżanka chora na raka nie chce słyszeć o żadnym (innym) psychologu.

A JA???

[Walet Pikowy]

Witam.
Nie uwazam,ze kazda terapia i dla kazdego jest zla.Mam to poparte doswiadczeniem.Miałem polroczna terapie w osrodku interwencji kryzysowej do, ktorego naleze u dyrektorki zalatwiona przez moja prywatna nauczycielke tez przyjaciolke wrecz mimo,ze jest duzo starsza ode mnie, wiele wniosla do mojego zycia i duzo jej zawdzieczam.Oceniajac ta terapie uwazam,ze dala mi troche pewnosci siebie w sensie dowartosciowania i pomogla poradzic sobie na poczatku z kryzysami na studiach.Druga terapia na oddziale dziennym krotka ale intensywna,nie powiem duzo mnie kosztowala zdrowia,bo bylo rozdrapywanie ran,lęki,wiecej leków brałem,robiłem awantury w domu,byłem nerwowy,w domu przyjmowali to spokojnie, w pore przerwalem.Z perpektywy czasu uwazam,ze to bylo dobre poniewaz nabieram pewnosci siebie,nerwicy wrecz nie mam czesciowo no 1/3 jej jest ale jest duzo lepiej niz bylo.Biore stabilizator,czasem draznie lek na uspokojenie w razie potrzeby.Po terapii z marszu poszedlem na warsztaty grafiki artystycznej i 1 dzien byl najtrudniejszy.Pozniej było fajnie i je ukonczylem nie opuszczajac zadnego dnia.To byly warszaty ze zdrowymi ludzmi.Pozdrawiam