schizofrenia a powołanie

[krzysiek1]

Pewnie to było urojone, ale jeszcze jak kończyłem liceum i na 1 roku studiów myślałem, że jestem powołany do bycia ksiedzem. Nie wiedziałem jednak, ze bycie chorym na schiozfrenie to wyklucza... Umówiłem się z kierownikiem duchowym seminarium, który był bardzo niemiły i powiedział "Byłbyś tylko dla nas ciężarem i mnie pożegnał". Później nie dawałem za wygraną, łaziłem po zakonach i rozmawiałem z kierownikami nowicjatu, myślałem, że jednak da się obejść, jakoś prawo kanoniczne. Nie da się jednak. Czuję się teraz upokorzony i nie mam dobrego mniemania o księżach. Nikt tak naprawdę nie powiedział mi odpuść sobie, nie pomógł mi. Wszędzie był beton nie zrozumienia. Myślę po ostatnim szukaniu pracy i po tych doświadczeniach, że jednak w Polsce nadal choroba psychiczna wiąże się z pewną dyskryminacją

[cezary123]

A jak się to powołanie do bycia księdzem u Ciebie przejawiało?
No faktycznie, trzeba zapytać jakiegoś kościelnego teologa, dlaczego chorym na schizofrenię odmawia się pełni siedmiu sakramentów i tym samym pełni znaków Boga dla człowieka.
Bo podobno i sakrament małżeństwa jest trudno od Kościoła wyrwać

[krzysiek1]

Było kilka takich powodów - po pierwsze, zawsze wakacje spędzałem na wsi i tam byłem ministrantem. Poznałem tam super kleryka, z którym zawsze mi się świetnie gadało. Był bardzo pozytywnym człowiekiem. Chciałem być taki, jak on. Próbowałem też otwierać słowo na tą sytuację i zawsze otwierało się potwierdzające - np. powołanie Apostołów. Koledzy też mi doradzali i ksiądz z religii (nie wiedzieli, że choruję). Więc tak wszystko się nałożyło, ale cóż nie będzie mi to dane nigdy

o znalazłem ustęp w prawie kanonicznym, na który wszyscy się powoływali, poczytajcie sobie:
"Kan. 1041 - Do przyjęcia święceń nieprawidłowymi są:

1° kto podlega jakiejkolwiek formie amencji lub innej chorobie psychicznej, na skutek której - po zasięgnięciu opinii biegłych - jest uważany za niezdolnego do właściwego wykonywania posługi"

A co do małżeństwa, to też widzę problem, bo jednak, jak się z kimś jest dłużej też trzeba powiedzieć o chorobie. Pewnie, jak ktoś się dowie, to też związek się kończy. Aż odechciewa się żyć Jedno co jest pozytywne to, to że w młodzieńczych latach liceum, ten ustęp "5° kto poważnie i z rozmysłem zranił siebie lub innego albo usiłował odebrać sobie życie;" powstrzymał mnie od targnięcia się na swoje życie. Nie wiedziałem wtedy, że mam schizofrenię, różne były diagnozy. Do teraz też się łudzę, że kiedyś może wymyślą super lek, który mnie wyleczy i będę mógł iść do seminarium I w sumie może tak miało być, bo może by mnie już nie było i bym tu nie pisał...

[schizo11]

pisze, że po zasięgnięciu opini biegłych - więc nie mogą cię od razu wykluczyć

[zlomiasz]

Ostatecznie ksiądz kat. to osoba musząca w życiu zawodowym bardzo twardo stąpać po ziemi i specjalnie się nie dziwię, że na kandytatów "psychicznych" patrzą krzywo. Zresztą chyba nie tylko na takich - zdaje się, że jednym z wymogów przyjecia do seminarium jest np. miła powierzchowność.
Natomiast jeśli czujesz "powołanie", to przecież zawsze możesz iść na studia teologiczne czy filozoficzne, które zostawią ci później znacznie większe pole do życiowych manewrów.

[Kamil Kończak]

siedmiu sakramentów i tym samym pełni znaków Boga dla człowieka.

Dobre, dobre

[moi]

o znalazłem ustęp w prawie kanonicznym, na który wszyscy się powoływali, poczytajcie sobie:
"Kan. 1041 - Do przyjęcia święceń nieprawidłowymi są:

1° kto podlega jakiejkolwiek formie amencji lub innej chorobie psychicznej, na skutek której - po zasięgnięciu opinii biegłych - jest uważany za niezdolnego do właściwego wykonywania posługi"

Ale przecież ten zapis nie wyklucza osoby chorej psychicznie z możliwości przyjęcia święceń! Wyraźnie jest napisane, że powinna to potwierdzić opinia biegłych, którzy muszą stwierdzić, że ta osoba jest niezdolna do wykonywania posługi.

Najlepiej dowiedz się w jakimś seminarium, jak interpretować ten zapis.

Pozdrawiam.m.

[AndrzejB]

" Pragnę, bym mogła zalać powodzią bramy piekielne, ażeby nikt nie mógł wielbić Cię ze strachu ; i chciałabym móc podpalić bramy do raju, aby nikt nie mógł wielbić Cię obiecując sobie niebo. Tylko wtedy każdy wielbiłby Cię z miłości do Ciebie"

A skąd ten cytat?

[Kamil Kończak]

To słowa świętej sufickiej z dawnej Persji, Rabi Basri. Żyła w VIII wieku.

[AndrzejB]

To słowa świętej sufickiej z dawnej Persji, Rabi Basri. Żyła w VIII wieku.

Ech, kiedyś też chciałem zostać świętym, ale od lat idę w innym kierunku, do tego ta choroba...

[Kamil Kończak]

Zawsze można dążyć do ideału Żaden święty nie dokonał tego ot tak. Wędrówka reinkarnacyjna jest długa.

[Niemamnie]

Trudna sprawa, musisz pogodzić się z odmową. Ewentualnie spróbować na pastora, w tym przypadku rodzinę będziesz mógł założyć.

[Kamil Kończak]

Staraj się być po prostu świadectwem dla innych każdego dnia. Wzrastać na swojej duchowej ścieżce.

[sophie]

Schizofrenia sama w sobie jest juz powolaniem.

[Kamil Kończak]

Powołaniem do czego? Chyba do kalectwa psychicznego.

[cezary123]

Do wyzdrowienia i uzdrowienia ostatecznego, które czeka nie tylko na schizofreników.

[Kamil Kończak]

Tak - mistyka mówi, że choroba, cierpienie to błogosławieństwo w przebraniu.
Człowiek ma szansę spalić karmę z poprzednich wcieleń i pozbyć się tego bagażu.
Gdyby tego nie było dusza nigdy nie wróciłaby do Boga tylko doświadczała się tu w nieskończoność.
Dzięki chorobie może wiele rzeczy zrozumieć, spokornieć i wrócić do domu Ojca jak syn marnotrawny.

[cezary123]

Zgadzam się ale to nie jest dusza- to co tu się doświadcza przez pokolenia w kolejnych miliardach ludzi.
Człowiek ma łatwiej. Już po jednym życiu i cierpieniu ma wszystko za soba.
Nie wiemy co to tak się odradza po ostateczności naszej. Bóg Jeden wie

[sophie]

Popieram Cesarza

Kazdy cierpiacy czlowiek laczy sie z cierpieniem Zbawiciela.
Trzeba tylko zlaczyc sily i walczyc do konca,
Zapraszamy Kamilu, przecierz nie jestes np. swoja babcia .

[Kamil Kończak]

Nie rozumiem Ciebie Sophie.